Links of rechts? In zowat heel Europa rijdt men rechts, maar niet in het Verenigd Koninkrijk. In zowat heel Europa kiest men resoluut voor rechts, maar in het Verenigd Koninkrijk doen ze het nog altijd met een linkse regering. Eentje met een erg averechtse werking dan wel. Afdwalen van het rechte naar het rechtse pad doet ze er onder ‘Führung’ van Tony Blair, de rechterhand waarmee George W. Bush zijn grootheidswaanzin bevredigt. Ongegeneerd verschieten beide potentaten hun imperialistische zaad. Vruchtbaarder wordt de wereld er niet van. Hun eigen soldaten, blootgesteld aan allerlei smerige experimenten, evenmin. Voor olie en macht doen ze hun volk door het kanonvuur gaan. Maar, zult gij niet oogsten wat gij gezaaid hebt?
Op het internationale slachtveld probeert men beide heerschappen soms nog tot rede te brengen. In hun eigen speeltuin kunnen ze echter ongestoord hun gangen gaan. Aan ‘The American Nightmare’ hoeven geen woorden vuil gemaakt te worden, maar bij het socialistisch beleid in Groot-Brittannië is enige duiding wel aangewezen. Met name bij de term ‘socialisme’. Volgens The Oxford Dictionary of Current English verstaan ze over het Kanaal onder ‘socialism’ nog altijd ‘a set of political and econonomic theories based on the belief that everyone has an equal right to a share of a country’s wealth and that the government should own and control the main industries.’ Naar de letter een herkenbare definitie, maar in Westminster hebben ze duidelijk moeite die ook naar de geest te lezen.
Tony Blair een socialist? Rood van schaamte zou hij moeten worden. Enkel zijn haardos kan de schijn nog enigszins ophouden. Per bovenstaande definitie is hij eerder het tegenovergestelde van een socialist. De grote industrieën, de Britse spoorwegen en de Londense metro: de overheid beheert ze geen van allen. Onder controle heeft ze de diensten voor het volk al evenmin. En met de sociale gelijkheid is het al helemaal niet om over naar huis te schrijven. Vandaar waarschijnlijk dat de Vlaamse media er zo weinig over berichten. Al houden die wel vaker hun mond als ze eens iets nuttigs zouden kunnen zeggen.
Af en toe hoor je nog wel eens iets over de ziekteverzekeringen in the UK, en dat je er beter drie jaar op voorhand aankondigt wanneer je een hartaanval zal krijgen, of wanneer je appendix gaat springen. Al krijgen we dat natuurlijk ook alleen maar te weten omdat het allemaal niet meer zo ver van ons bed is. Massa’s Britten houden het bed namelijk in onze ziekenhuizen. Opdat niet alleen onze ziekenhuizen, maar ook die Britten er beter van zouden worden, kunnen we aan de veelbesproken test Frans en Nederlands voor ons verplegend personeel misschien ineens een test Engels toevoegen. Over de ziekenhuisproblemen van onze Noordzeeburen vernemen we dus nog wel eens iets, maar rond hun ziekelijke onderwijsbeleid blijft het opvallend stil. Er mag natuurlijk ook niet al te veel ruchtbaarheid gegeven worden aan ‘democratische’ maatregelen die men graag ook door de strot van de Vlaamse student (en de portemonnee van zijn ouders) wil duwen.
Zondag 26 oktober trokken in de Londense binnenstad 31.000 studenten van Malet Street naar Trafalgar Square. Ze betoogden tegen een geplande maatregel van de regering Blair. Die houdt in dat universiteiten vanaf 2006 hun inschrijvingsgelden mogen verdrievoudigen, wat in de praktijk leidt tot bedragen tegen de £3000 (bijna 4400 EUR), per jaar. Studenten kunnen natuurlijk altijd een lening aangaan, maar dat zou er toe leiden dat de gemiddelde student na zijn studies aankijkt tegen een schuldenberg van om en bij de £30.000. De universiteiten mogen trouwens zelf bepalen in hoeverre ze het voorstel uitvoeren. Feitelijk betekent dat dat de grote prestigieuze universiteiten meer zullen kunnen vragen dan de kleinere, die studenten nodig hebben om te kunnen overleven. De groten zullen dankzij de hogere inkomsten ook meer kunnen investeren, en degelijk onderwijs kunnen blijven garanderen. Zo wordt een onderwijs op twee niveaus uitgebouwd. Twee niveaus die zich niet zozeer door de intellectuele capaciteit van de student maar vooral door zijn financiele vermogen van elkaar zullen onderscheiden. Een goede opleiding zal dus, net als in die goede oude liberale tijd, alleen voor de rijken zijn. ‘Brittania rules social inequality’!
In plaats van – heel sociaal – een oorlog te voeren met zijn wapenbroeders, had Blair beter kunnen investeren in het oplossen van de bestaande onderwijsproblemen. Dan zou hij de rekening nu niet door zijn studenten moeten laten betalen. Maar in dat geval had hij natuurlijk ook geen politieke stuntmogelijkheid gehad om te verkondigen dat de minder begoede studenten van hem, de grote socialist, subsidies zullen krijgen. Als hij die subsidies echter even snel gaat vrijmaken als zijn ziekenhuisbedden, zijn die jongeren in kwestie al lang op pensioen. Na een carrière in de goot weliswaar, want hun studies konden ze toch niet betalen. rector-manager Oosterlinck, Marleen Vanderpoorten en Grote Smurf: ze zijn stuk voor stuk minder blauw dan Tony Blair. Maar wat zouden ze graag zijn zoals hij. Behalve Grote Smurf natuurlijk, want die heeft een rode muts als teken dat ie het echt goed meent met zijn onderdaantjes.
Als het dit is wat Nonkel Oosterlinck en Tante Vanderpoorten van het door hen zo opgehemelde Angeklsaksische onderwijssysteem willen overnemen, zijn we goed af. Het ziet er ook zo naar uit. De BaMa-hervormingen zijn de perfecte gelegenheid om van het hoger onderwijs een winstgevend bedrijf te maken. Een bedrijf dat dure maar lekkere gebakjes met intellectuele slagroom maakt voor de rijken, met een groot zusterbedrijf dat break-even draait en een eenheidsworst zonder voedingswaarde maakt voor de massa.
Ik ben blij dat ik bijna afgestudeerd ben. Maar voor mijn kinderen vrees ik het ergste.