De epidemie van bingewatching hangt al enkele jaren als een donkere maar warme wolk over alle landen waar internet gemeengoed is. De afstandsbediening laten we links liggen en tv schermen blijven koud, terwijl de laptops steeds meer opwarmen. Moet er dan echt nog een must-see aan het lijstje televisieseries toegevoegd worden? Ja. En wel Fargo.
De televisieserie, losjes gebaseerd op en geïnspireerd door de gelijknamige film van de Coen broers, ging onlangs met het tweede seizoen in première. In True Detective stijl zijn er in dat tweede seizoen een volledig nieuwe cast, nieuwe verhalen en in het geval van Fargo zelfs een volledig nieuw tijdperk. In het koude, witte landschap van het Amerikaanse Midwesten in de jaren '70 ontvouwen zich gruwelijke moorddaden, en in de zoektocht naar de daders lijken de problemen zich op te stapelen. De openingstitels vertellen ons dat de misdaden waargebeurd zijn: de namen zijn veranderd uit respect voor de overlevenden en de gebeurtenissen zijn hetzelfde gebleven uit respect voor de overledenen.
De waarde van Fargo ligt in de ongelofelijke spanningsopbouw van elke aflevering. De kleine burgers die er tussen terecht komen, druipen van mysterie en tegelijkertijd menselijke banaliteiten. Intense spanningen die voor een groot deel ook zijn toe te schrijven aan de acteerprestaties, van onder andere Kirsten Dunst. Fargo is even goed messcherp als aandoenlijk, ware het maar om dat rare Minnesota-accentje.