Er is een nieuwe film van eigen bodem in de zalen en nee dit keer heeft het niks met de Sint te maken. "Liebling. Another fucking flemish movie." Kan het nog Vlaamscher? Hoewel, een vaag Duitse titel, gedrukt in Hollands oranje letters en de ondertitel, die je moet overtuigen van authenticiteit, in het Engels. Een allegaartje bij elkaar geraapte onverschilligheid.
Ellen Schoenaerts boog zich met Steve Aernouts en Bert Haelvoet over het gelijknamige toneelstuk van Jeroen Perceval om op een onconventionele manier – acteurs stonden ook in voor de regie – een film te fabriceren. Liebling is het ‘verhaal’ van een lusteloze schrijver, zijn dronken lief, een gladde acteur en zijn leeghoofd van een Hollandse vriendin. Vettige en schrale personages uit de Antwerpse nachtelijke uurtjes. Ze vinden elkaar niet echt aardig, al dan niet bloedirritant, maar ze zitten met elkaar opgescheept in een huisje in de Provence.
Wat doe je dan? Veel drinken, roken, stoefen over de pijpkunsten van je lief, terwijl je dat van een ander probeert te verleiden, steken geven en vervolgens een karateslag. Voor die slag moeten een jaar later, terug in Antwerpen, excuses worden aangeboden. Aan de zowaar nog ongemakkelijkere en ongezelligere eettafel krijgen we de clou van een verhaal dat er niet was. Een prima presentatie van de ‘nuttelozen van de nacht’, begeleid met mooie beelden van de Provence en een dynamische soundtrack van Schoenaerts en co. Bij vlagen vermakelijk, maar geenszins zo opschuddend als de makers hadden gehoopt.