Rewind Adam Elliot is een regiegod en schrijver met kennis van zaken. Dat bewees hij in 2009 opnieuw zes jaar na zijn Oscarwinnaar Harvie Krumpet met de frappante opvolger, en jammer genoeg ook voorlopig zijn laatste: Mary and Max.
Pause Animatiefilms hoeven niet altijd over tot leven gewekt speelgoed te gaan. Twee jaar terug vond ik in een Antwerps tweedehandswinkeltje deze film van andere kweek. De zwartgallige hoes bleek een korte stop-motionfilm te zijn die je door kommer en kwel voert met een glimlach op het gezicht. Zonder de clichés slaagt Elliot er in om de niet licht verteerbare thema’s, zoals depressie en alcoholisme, op een humoristische manier te hanteren, zonder ze ooit te onderschatten. Klei-animatie staat bekend om zijn kinderlijke perceptie, hoewel dit een mooi voorbeeld is van hoe de zwarte randen van het leven prima samen gaan met een fantastische levensvisie. Rooskleurig was mijn leven destijds allesbehalve. Opgenomen in het ziekenhuis leefde ik maanden tussen kale muren, waarvan ik het muurbloempje was. Je hoeft de praktijk niet te geloven, zolang je in de theorie gelooft; maar soms voeren films je naar een andere wereld, eentje die je even de donkerste uithoeken doet vergeten. In het hoofdpersonage dat wil weten wat het leven te bieden heeft buiten haar voortuin, herkende ik mezelf.
Play Mooi staat deze film nog altijd netjes naast alle andere films. Voor mij springt hij ertussen uit. Als ik terugdenk aan alle chaos, dan wijst deze film me op de harmonie waartoe de chaos leidde. Samen gingen we onze strijd aan tegen de eenzaamheid, en gingen we op zoek naar echte vrienden.