De mayonaise pakt niet

De prijsstijging die de Studentenraad Universiteit Antwerpen (SRUA) laakt, dateert alweer van augustus 2010. De universiteit voerde toen onaangekondigd de prijzen op. “Toen studenten voor hun herexamens terug in de restaurants kwamen, bleek het eten plots veel duurder”, zegt voorzitter van de studentenraad Kevin Wyckmans. Een prijsstijging is volgens de universiteit noodzakelijk om het tekort van de Sociale Raad terug te schroeven. Sinds de eenmaking van de Universiteit Antwerpen is deze opgelopen tot 800.000 euro, wat ongeveer 0,4 procent van de totale universitaire begroting is. “Omdat er op het budget van de Sociale Raad te veel zaken stonden die daar niet thuishoorden, was de Sociale Raad een grote verliespost geworden”, zegt Wyckmans. Zo krijgt de pastorale dienst haar financiën niet meer uit dit budget. In 2010 is er besloten om de Sociale Raad break-even te laten draaien, waardoor een prijsstijging in de resto's onvermijdelijk was. “Wij als studentenraad stellen luidop de vraag waarom het budget break-even moet zijn”, zegt Wyckmans. “Uiteraard is een tekort van 800.000 euro ook niet gezond.”

De studentenrestaurants vallen nog wel onder de Sociale Raad en moeten mee de tering naar de nering zetten. “Een hogere prijszetting is zeker niet alleen de oplossing”, begint Wyckmans. Binnenkort zal het restaurant op Campus Middelheim helemaal verbouwd worden. “Hierdoor zal er minder energieverbruik zijn en kan er op een efficiëntere manier gewerkt worden.” Een andere aanpassing om de schulden te beperken is het opgeven van de gelijke prijzen. Tot voor vorig jaar kostte alle ‘typemaaltijden’ evenveel. “Nu gebruikt men variërende prijzen”, verklaart Wyckmans. “Vandaag de dag betalen studenten twee keer de voedselprijs, personeelsleden drie keer.” Door een gevarieerde menukaart op te stellen, zijn er echter duurdere en goedkopere weken ontstaan. “Dit heeft als averechts effect dat studenten minder in de resto's eten dan vroeger”, zegt de voorzitter. “In plaats van minder werd er juist meer verlies geleden.”

Ist eten nog nie gereed?

Op de vraag waarom het zo lang duurde vooraleer de studentenraad reageerde, is de SRUA-voorzitter duidelijk: “De studentenraad had zich vorig academiejaar voorgenomen om zich constructief op te stellen. We wilden niet bij het eerste het beste probleem stevig naar de universiteit uithalen.” Uit de verslagen van de studentenraad blijkt dat de vertegenwoordigers hun dossier eerst op punt wilde stellen om daarna naar de universiteit te stappen. Pas op 19 mei 2011 vond er een gesprek tussen SRUA en Bruno De Loght, hoofd Departement Studentgerichte diensten, plaats. “Daar hebben wij onze bevindingen uit de doeken gedaan”, zegt Kevin Wyckmans. Een van de opmerkingen was het prijsverschil tussen de verschillende resto's. De Stadscampus was veruit het goedkoopst. Door de gelijktrekking is een maaltijd plots duurder geworden. “Voorts meldden we dat de vegetarische schotel proportioneel duurder was dan een vleesschotel”, voegt Wyckmans nog toe. Volgens de SRUA heeft de universiteit gereageerd met: “We begrijpen jullie standpunt, maar we gaan er niets aan veranderen.” Deze repliek voelde bij de studentenraad aan als een ferme kaakslag. Een actie kon niet uitblijven.

Gratis mayonaise

De verhogingen kunnen niet uitsluitend aan de universiteit worden toegeschreven. Vroeger was het bijvoorbeeld mogelijk om mayonaise te nemen uit een sauspomp. Na een negatief advies over de hygiëne besloot de Universiteit Antwerpen mayonaise voortaan aan te bieden in afgesloten, plastieken potjes. Daarvoor rekent men in de resto's wel 20 eurocent aan. “Dat men deze sauspompen niet meer mag gebruiken, daar kan de universiteit niets aan doen”, zegt Wyckman. Al vinden ze bij de SRUA wel dat de universiteit een elegantere oplossing hadden kunnen verzinnen. De studentenraad vindt die potjes typerend voor het restobeleid. “Om de alsmaar stijgende prijzen aan te kaarten, zal de studentenraad iedereen die dat wenst enkele dagen gratis van mayonaise voorzien”, vertrouwt Wyckmans ons toe. Of deze ludieke mayonaiseactie enige zoden aan de dijk zal brengen, durft men zelfs bij de studentenraad betwijfelen, “maar als we niets doen, gebeurt er zeker niets.”