Er lag al een editoriaal klaar om nog eens te duiden dat de Oosterweeldiscussie nooit een eerlijke discussie is geweest, en dat de Vlaamse overheid en de BAM blijkbaar niet al te snugger zijn. Ze bleven hun wensen immers voor waar aannemen, ondanks het feit dat het enige onafhankelijke onderzoek dat hiernaar is uitgevoerd de Lange Wapper min of meer de grond in boort. (Heeft er iemand trouwens nog iets van Dirk Van Mechelen gehoord?) Maar op het moment dat u dit leest staan we weer een week verder en doet de massale nee-stem waarschijnlijk plots veel minder ter zake dan iedereen een week eerder dacht. We hebben ze echter wel kunnen uitbrengen, wat dan weer een sprankeltje hoop is voor onze maatschappij.
Niet dat referenda een goed idee zijn, begrijp me niet verkeerd. Het herleiden van een maatschappelijk probleem tot een ja-neevraag, om vervolgens te hopen dat de ongeïnteresseerde massa zich plots ter dege gaat informeren, is ofwel zeer naïef, ofwel zeer cynisch. Nee, referenda lossen niets op. Maar een geëngageerde bevolking kan wel een oplossing betekenen voor veel andere problemen. Misschien is het eindelijk tijd om onze ogen van de grond te halen en op de toekomst te richten. Niemand lijkt nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij, terwijl dat nu net is wat dit referendum representeert. We denken niets aan het systeem te kunnen veranderen, dus stellen we ons angstig en kleinmenselijk op, in de hoop een lapje grond veilig te stellen voor ons en de onzen. À côté de moi le déluge. Maar die Andere die ons zo veel angst aanjaagt, angst die we wegstoppen achter lagen van holle rituelen, hebzucht en onverholen stupiditeit, die Andere is in feite niets anders dan een vervormd spiegelbeeld, een versie van onszelf die we, door toeval of door keuze, niet geworden zijn.
Millennia aan evolutie, biologisch en maatschappelijk, en nog steeds staan we klaar om elkaar de kop in te slaan, terwijl we allemaal hetzelfde willen, hoe banaal het ook klinkt. Iedereen wil een betere wereld, en we hebben de mogelijkheid om dit te doen. Enkel ons brein wil nog niet mee. En elke dag, stap voor stap, komen we dichter bij het laatste gebruik van onze voortschrijdende technologie door onze achterophinkende hersenen. De menselijke beschaving wordt gemaakt, of ze wordt vernietigd. En de enigen die daar verantwoordelijk voor zijn, zijn u en ik.