Op 3 oktober traden het Antwerpse Codasync en het Londense Acoustic Ladyland op in Trix. Na gratis te zijn binnengeraakt (toegegeven, zoals het publiek), konden we genieten van muziek die slechts lacht als u haar in een genre wil stoppen. In de twee strakke, sterke optredens, ontwaarden we raakpunten met pop, rock, jazz en punk, maar al snel stopten we met piekeren. Tegen middernacht konden we Pete Wareham - frontman, saxofonist én occasioneel vocalist van Acoustic Ladyland - strikken in de backstage. Met net een vijfde cd uit, ‘Living with a Tiger’, probeert deze jazz-punk (muziek: lacht) band nu ook voet aan de grond te krijgen op het vasteland. Terwijl de drummer, bassiste en gitarist zich al converserend laafden aan wat gerstennat, deden wij even verderop min of meer hetzelfde, maar dan met een opnameapparaat nabij.
Waar zijn jullie al geweest op deze tour?
Pete Wareham Wel, het is niet echt een tour. We hebben in Rotterdam gespeeld en eerder vandaag op (het Nederlandse, nvdr.) Radio Zes en morgen gaan we terug naar huis. In december beginnen we aan onze eigenlijke tour. (zet zijn zonnebril op als Sarah foto's begint te nemen) Ik ben veel te wasted om mijn foto zonder zonnebril te laten nemen, very sorry.
Geen probleem.
Wareham Ik denk dat we hier tegen maart terug zullen zijn. In de tussentijd hebben we een remixwedstrijd. We hebben ondertussen al veel getalenteerde vrienden gemaakt en het is altijd leuk als zij hun ding kunnen doen met ons werk.
Waarom maak je dat werk?
Wareham Alleszins niet zomaar; als ik iets maak gebeurt dit altijd zeer gericht en gefocust. Zonder een plan maak ik me zorgen. Dan zit ik te schrijven terwijl ik me afvraag wat er nu eigenlijk mee gaat gebeuren. Ik heb een plan nodig, een releasedatum en een deadline waar ik naartoe kan werken.
Maar waarom muziek?
Wareham Omdat ik veel naar muziek luister en als ik naar muziek luister, wil ik die ook kunnen spelen. Het hangt er wel vanaf waar ik naar luister. Momenteel zit ik een beetje in een vreemde fase: ik luister veel naar Radio One (van de BBC, nvdr.), mainstream, daytime pop. En hoewel een niet onaanzienlijk deel ervan me niet aanspreekt, is het toch, als geheel, een interessante dwarsdoorsnede van de Britse smaak.
Merk je verschillen qua publiek tussen Engeland en het continent?
Wareham Moeilijk te zeggen, omdat men ons in Groot-Brittannië al acht jaar kent, terwijl de mensen hier voor het eerst van ons horen. Daarnaast is tijd ook een belangrijke factor: toen we begonnen was er vrijwel niets dat zoals ons klonk. Nu zijn er meer en meer groepen die geen lichtjaren meer van ons verwijderd zijn.
Jullie zitten ook in het Londens underground collectief F-IRE.
Wareham Oorspronkelijk wel, maar dat is ondertussen alweer vijf jaar geleden.
Euhm, op de site worden jullie nog vermeld.
Wareham Ach, het is allemaal nogal losjes. Ik draai nog steeds mee in onze originele doelstelling, namelijk elkaar helpen door naar elkaar te verwijzen, maar esthetisch gezien passen we niet meer bij elkaar. Toen we F-IRE hebben opgericht, waren de mogelijkheden van de muziekindustrie betrekkelijk klein en homogeen. We zochten allemaal een gaatje in de markt, maar individueel raakten we allemaal gefrustreerd, tot we besloten om het eens samen te proberen. Maar dan is Acoustic Ladyland veranderd, een esthetische verandering, van hedendaagse jazz tot, wel, tot dit. Eens we realiseerden waar we stonden, bleken we muzikaal niet echt meer binnen F-IRE te passen.
F-IRE was het gevolg van de digitale revolutie?
Wareham Misschien deels, maar op dat vlak denk ik dat het ergste ondertussen al wel voorbij is. De schade is geleden. PRS (de Britse tegenhanger van Sabam, nvdr.) is eindelijk op de sporen geraakt. Ze betalen royalties en doen ook dingen online. Er zijn crisissen geweest rond MySpace en YouTube, maar we gaan naar een internet dat daadwerkelijk geld kost waar nodig. Tot voor kort was het internet in wezen niets meer dan een groot reservoir met stuff, nu wordt het meer en meer gecontroleerd, hoewel dit natuurlijk niet uitsluitend positief is. Het is een evolutie die begonnen is met Napster, maar ondertussen lijken de stukken eindelijk op hun plaats te vallen.
Er wordt ook met de economie van het geheel geëxperimenteerd. Dit is best wel interessant, omdat het wat op de punk generatie lijkt: de machinerie van de muziekindustrie is plots beschikbaar voor individuen, wat nooit eerder is gebeurd. En het lijkt op punk vanwege de ‘probeer gewoon en kijk wat er gebeurt mentaliteit’, maar dan heel wat minder ostentatief. (lacht) Wat mij betreft, gaat het in de eerste plaats over blootstelling, exposure, en niet over het aantal verkochte eenheden. Deels natuurlijk wel, anders kan je niet professioneel muziek maken, maar mond-tot-mondreclame is minstens zo belangrijk, dus ik vind het niet zo erg om dingen gratis beschikbaar te maken. We leven hier daadwerkelijk van, dus we kunnen hier niet zomaar casual over zijn, maar dat soort promotie is niet te onderschatten.
Omdat het hier momenteel best actueel is nog een laatste vraagje: heb je last van gehoorbeschadiging?
Wareham Oh, ja, best wel erg. Ik draag oordopjes, maar dan zet je de monitors op het podium luider tot je het even goed hoort. Zo gaat dat nu eenmaal, maar ik moet me toch eens degelijke oordoppen aanschaffen.
Met dank aan Trix.