Als een goed geoliede machine die diploma’s en onderzoek aan de lopende band uitrolt, zo hoort een universiteit te draaien. Die bedrijfscultuur promoot en bewerkstelligt onze rector graag met zijn beleid: UAntwerpen is immers ook een bedrijf. De bibliotheek is de olijfolie die haar tandwielen smeert, een centrale plaats van gematerialiseerd intellect waarop nieuwe inzichten gestoeld worden. De bibliotheek moet eveneens kunnen meedraaien in deze genadeloze bedrijfswereld. Oplossing? Winstgevende snacks voor tijdens het studeren. Zo’n nieuw bibbeleid brengt ons weer een stap dichter bij de neoliberale wereld.
Het organogram van onze onderwijsinstelling kreeg er recentelijk een ballonnetje bij. Elke faculteit beschikt al een tijd over een eigen bibliotheekadviseur die verzoeken indient bij de bibliotheek om een bepaald boek aan te schaffen of om een abonnement te nemen op een vaktijdschrift. Goedgekeurde voorstellen komen uiteindelijk terecht bij de dienst Acquisitie en Metadatabeheer, den Aanschaf in de witteboordenvolksmond. Welnu, dienst Acquisitie verwelkomt dienst Aliënatie. Sales voor de vrienden.
Diensthoofd Aliënatie Yente getuigt liefst anoniem over de reden voor de nieuwe plannen en vraagt ook aan onze lezers om niet op de website van UAntwerpen te gaan snuisteren naar een personeelsprofiel: “We hebben nu twintig jaar achter de rug sinds de eenmaking van de universiteit. Enfin, onze geschiedenis is helemaal niet zo belangrijk, maar we hebben op die tijd wel ingezien dat een bibliotheek een grote kostenpost is. Boeken kosten veel, zeker zo van die dikke met veel letters in. En feitelijk is lezen hier geheel gratis, je zou denken dat studenten daarom vaker een boek zouden vastpakken, maar nee. Bovendien is ons sanitair nog steeds kosteloos, wat compleet non-sustainable is. Interbibliothecair leenverkeer levert ook nauwelijks iets op … Kortom, als we niet hadden ingegrepen, hadden we de boeken moeten sluiten.”
Gaat de bib dan boeken verkopen om het saldo in het groen te krijgen? Nee, absoluut niet: “We gaan hapjes verkopen. Goed, hè? Het is tot in de puntjes uitgedacht. We werken samen met lokale producenten van stadsgroenten; microgreens zijn hip én erg gezond. We willen ook supermarkten tegen elkaar uitspelen om aan de laagste prijs in te kopen. Dat we aan dikke winst weer verkopen, zeggen we er natuurlijk niet bij. Zeker nu er een eerste Jumbo is geopend in Antwerpen-centrum, kunnen we lekker profiteren van de werking van de markt.” Studentenrestaurant komida zou op termijn zelfs geheel verdwijnen, mocht volgende proof of concept een succes blijken.
Yente heeft namelijk ook al aan de concrete operationalisering in de universiteitsbibliotheken zelf gedacht: “Alles kan supersnel gaan, want we upcyclen eigenlijk de bestaande infrastructuur. Het in de muren ingebouwde transportsysteem voor boeken wordt blootgelegd en daar zetten we krukjes bij. Het is eigenlijk een gigantisch buffet op rolletjes. We halen ook wat boeken die toch niemand leest uit de rekken en zetten daar én eten én kaarsjes neer wanneer het wat later op de avond wordt. Lekker gezellig. Dan iets technischer: we werken met een klassensysteem. Elke zone of verdieping van de bib heeft een bepaalde prijscategorie. Iedereen weet zo meteen waar ie thuishoort. We proberen bovendien onnodig afval te vermijden door de restjes van de hogere klassen aan een lagere prijs aan te bieden aan de lagere klassen. Een beetje zoals in die ene film met dat platform.”
Het project moedigt ook interculturaliteit aan tussen de verschillende campussen: “We cateren per campus een ander smakenpalet. We moedigen intercampusmigratie dan ook volmondig aan – op termijn gaan we zelfs werken met onze eigen buslijnen waarvan het abonnement overigens inbegrepen zal zijn in het inschrijvingsgeld. Elke campus zijn eigen hapjes, maar belangrijker: de prijsklassen blijven lekker hetzelfde. Dan weet iedereen waaraan en waaraf en zo versterken we onze eenheid als universiteit.”
- Login om te reageren