verleden
Ik weet het nog goed. De allereerste game die ik ooit mocht spelen van mijn ouders: The Sims 2 voor op de PlayStation 2! Voor zijn voorganger, The Sims was ik jammer genoeg veel te jong … die zag het levenslicht al in februari van het jaar 2000. Vijfjarige ik had toen nog niet door wat voor een invloed zo’n onbenullig spelletje op mijn leven zou hebben. Goed, het laden van het spel duurde dan wel een kwartier en je kon de pixels op twee handen tellen, maar dat was het allemaal wel waard. Uren heb ik gespendeerd aan dat spel. Het ging zelfs zo ver dat ik soms “sul sul” tegen mijn ouders zei, in plaats van “hallo”, want ja, Simlish was zo veel cooler. Het werd allemaal nog beter wanneer ik dan eindelijk ook The Sims kon spelen op de computer. Daar vielen de pixels al wat beter uit en waren de mogelijkheden eindeloos. Het simulatiespel leek dan misschien wel onschuldig, toch vond ik het af en toe al eens leuk om te kijken wat er gebeurde als je geen deur in een kamer met een Sim erin zette (want sinds The Sims 2 konden Sims ook echt sterven! Spannend!).
heden
Vorige maand bliezen onze Sims en hun makers 18 kaarsjes uit, en vierden ze zo hun volwassenheid. Nu ja, volwassenheid … Daar valt nog over te discussiëren, aangezien Sims nog steeds de domste wezens zijn die er bestaan. Wie verdrinkt er nu in een zwembad wanneer er geen trapje is? Beseffen die Sims dan niet dat je ook zonder trapje uit het zwembad kunt geraken? Blijkbaar niet. In The Sims 4, de laatst uitgebrachte versie, kan je Sim ook simpelweg doodvallen door te hard te lachen. Kan je het je voorstellen? Je hoort een schuine mop en boem, pats … dood. Ook de gamers zelf hebben een grote evolutie doorgemaakt. We zijn van onschuldige tieners naar een bende gekke twintigers gegaan die The Sims eerder als een guilty pleasure dan als gewoon tijdverdrijf beschouwen. Anderen gaan er dan weer helemaal in op zonder enige schroom. Zo moet je maar eens op YouTube kijken. Er zijn mensen die het leuk vinden om 24 uur lang het leven van een Sim na te bootsen. Hilarisch, dat wel. Je kan The Sims ook gebruiken als een soort coping mechanism waarin je je ellendige ex nabouwt en daarna in brand zet. Blijkbaar kan dit een therapeutisch effect hebben (niet dat ik uit ervaring spreek). Of je kan doen zoals ik en je hoofdredactie proberen na te maken terwijl je eigenlijk duizend-en-een andere taken in orde zou moeten brengen.
toekomst
Nu we toch al aan The Sims 4 zijn geraakt en het spel niet aan populariteit lijkt in te boeten, zou het me ook niet verwonderen dat er ons nog een The Sims 5 en een The Sims 6 in de toekomst staan te wachten. Misschien ook The Sims In Space of The Sims X zoals Apple gedaan heeft met zijn iPhones. Wat verklaart nu het succes van dit simulatiespel? Als je het mij vraagt komt dit door het escapistische element. Je ontsnapt even aan je eigen stressvolle leventje en je kan met een ander mensenleven (a.k.a. een Sim) spelen alsof hij een pop is en jij een god bent die de touwtjes in handen heeft. En dit zonder consequenties. Je zou voor minder psychopathische kantjes beginnen vertonen. Of je The Sims nu gebruikt om mooie huisjes te bouwen, families groot te brengen of om je moordlustige verlangens 'onschuldig' te laten manifesteren, het spel zal jong en oud altijd na aan het hart blijven liggen.
- Login om te reageren