Subjectieve stromen vormen Israel

de Internationale Editie
22/03/2013
🖋: 

Geen zichzelf respecterend blad zonder buitenlands nieuws, dachten wij. Elke maand bieden we daarom een buitenlands student de kans zijn visie op de actualiteit te delen. Dit keer laten we student architectuur Tsarfati Ido uit Tel Aviv aan het woord, die ons vertelt hoe het is om in Israël te studeren.

Sommige mensen denken waarschijnlijk dat het leven in Israël hardcore is. Dat is zeker waar, ook al valt onze natie niet in een welbepaalde vorm te gieten. Zoals het oog van de wereld zich op Israël heeft gericht, doen wij dat op onszelf en op elkaar. We voelen ons ertoe verplicht. Het zal nog lang duren voordat Israël geen penibel gespreksonderwerp meer is. Tot die tijd moeten we met een open geest onze mening uitdragen, verdedigen, kijken naar het verleden, heden en toekomst; en daar oplossingen voor bedenken. Zo zit Israël vol met subjectieve meningen en definities. Dit is er één van.

 

Ik werk in een bar in Tel Aviv waar we de hele dag door een gerecht verkopen dat 'Hardcore' heet. Er hoort een shot wodka bij, en een shot espresso, waarbij je vier stukken Matias (een soort gepekelde vis) voorgeschoteld krijgt. Het is een gekke combinatie als je het niet gewoon bent. Maar de smaken vallen zo harmonieus samen dat dit gerecht voor mij persoonlijk symbool staat voor Israëls diversiteit. Het gemiddelde studentenleven speelt zich af tussen Tel Aviv en Jeruzalem, de twee grootste steden van het land. Deze twee steden worden allebei als hoofdstad beschouwd en staan met elkaar in verbinding. De dialoog die er tussen wordt gevoerd, gaat hard op en neer, soms stroef en dan weer soepel. Het belangrijkste is echter dat er tenminste een dialoog gevoerd wordt. Stap voor stap wordt ons culturele imago meer gevormd door de bevolking, minder door de geschiedenis.

 

Obama's kritiek

Barack Obama was hier onlangs op zijn eerste presidentiële bezoek. In zijn eerste ambtstermijn probeerde hij nog de vriendschapsbanden tussen Israël en Amerika te minimaliseren. In 2009 bezocht hij Egypte en Turkije, en sloeg doelbewust Israël over. Hij wilde toen vooral de hand uitsteken naar de islamitische staten in het Midden-Oosten, en vermoedde, wellicht terecht, dat een bezoek aan Israël in dezelfde trip, dat plan zou doen falen. Sinds kort, echter, blijkt dat plan veranderd te zijn. Dat de linkse Obama en de rechtse premier van het Joodse land Netanyahu niet overeen komen is al langer bekend, maar vorig jaar kon de wereld zien hoe Amerika, samen met Israël tegen de toevoeging van Palestinië aan de VN stemde. Nu hij eindelijk dan toch hierheen reist krijgt hij ook meteen de Israëlische Medaille voor Onderscheiding, de hoogste onderscheiding die ons land kan geven aan een burger. Peres, onze President, prees Obama voor het eindeloze werk dat die steekt in zijn vredesonderhandelingen, al heeft die zijn uitspraken over de Joodse nederzetting en hun verplichte verwijdering nog niet ingetrokken.

 

Tijdens zijn speech benadrukt hij hoe belangrijk het individu is, hoe jongere generaties druk zouden moeten uitoefenen op onze nationale politieke agenda, hoe belangrijk het is voor de bevolking om vrede en langverdiende rust te krijgen. Hij benadrukt hoe we helemaal niet zo ver staan van die andere bevolkingsgroepen in het Middenoosten, en hoe we net hetzelfde willen voor onze toekomst Hij raakt de juiste snaar bij de meeste Israëliërs. Ze spreken van wantrouwen, gebaseerd op een geschiedenis van politieke spelletjes. Ze verwachten dat de Verenigde Staten nu snel met harde eisen op tafel zullen komen en dat Israël gedwongen zal worden om flink in te leveren.

 

Toch heeft de gemiddelde jongere hier het gevoel dat Obama de student beter kan aanspreken dan welke nationale politicus dan ook. Ze voelen zich oprecht geadresseerd en begrepen. De verlangens zijn onder woorden gebracht en gesteund. Obama heeft er dan ook uitdrukkelijk voor gekozen om het volk aan te spreken, in plaats van een speech te houden in het parlement. Dit feit stuit bij sommigen ook op onbegrip en verdenkingen, maar uiteindelijk heeft hij de doorsnee burger wel weten te bereiken. Hoe dit alles verder gaat, zal de toekomst moeten uitwijzen.

 

Het kernwoord voor het leven over het algemeen blijft hier ‘kritiek’. We kunnen ons volgens de nieuwste mode kleden, filosofen citeren of negeren, hele nachten dansen en bewijzen dat je een zo normaal mogelijke student bent. Soms leeft er hier het gevoel dat die verandering elk moment kan aanbreken, zelfs op internationaal vlak. Toch komen we altijd terug bij het besef dat we in een hardcore omgeving opgroeien en volwassen worden. Aan de ene kant zijn er aan het leven van de jongeren geen grenzen, aan de andere kant kan er opeens een gigantische muur staan – fysiek en mentaal – opgebouwd door mensen. Dan is de grens opeens onoverkomelijk.

 

Ik blijf de `Hardcores` serveren aan het volk in de bar dat druk discussieert, klaagt en alle oplossingen lijkt te hebben, met hun mond vol van de rijke, pittige maar ook soepele smaken. En ik? Ik heb zin in het toetje.

 

 

Wij danken Tsarfati Ido voor zijn bijdrage.