STEMMEN

het bleek een fout te zijn 

te rennen in de regen 

de wegen te nemen naar het niets, naar 

snelvluchtende ijlte 

via lijdzaam zuchtend asfalt schrapend 

de huid van knieën  

glijdend over ijzige niet-zinnen 

niet-woorden 

niets-zeggen 

het bleken de sterren te zijn 

die op ons, dansend, neerkeken 

wanneer we door opspattend water  

terugkeerden en  

schreeuwden 

                      gilden 

                                riepen 

                                           juichten 

         smeekten 

                    lachten 

                               hoopten 

en het schitterende licht losbarstte over ons lawaai