Elke dag hullen we ons Adams- en Evaskostuum in aan elkaar genaaide stoffen. Kleding beschermt ons, houdt ons warm en is een manier om je persoonlijkheid te tonen. Weet jij echter welke stof er op dit moment om je lijf hangt?

Straks laten we ons weer prikken. Volledig vrijwillig, of in ruil voor een gevulde goodiebag: de motieven verschillen weleens. Voor sommige studenten blijkt een passage langs Bloedserieus echter minder onschuldig. ‘Een gratis SOA-test’ wordt soms gedacht. Alarm!

Geldwolven, cv-duizendpoten, sociale vlinders, luxebeesten, exotische trekvogels; verschillende species bewandelen het oerwoud der studentenjobs. Naast de platgereden paden slaan jobstudenten soms een verrassend andere weg in. Elke maand zetten we zo’n baanbreker in de kijker.

Warhaus, het soloproject van Maarten Devoldere, is ontbolsterd van een neo-noir muzikaal zijspoor, dat niet volledig binnen het concept van alma mater Balthazar paste, tot een zwoel en sexy bohemien project dat internationaal begint door te breken.

Ik geef het toe: tot voor kort had ik geen idee wie of wat Kaleo was. Enkel een aha-erlebnis na het horen van Way Down We Go kon mijn reputatie als muziekkenner redden. Na een uitnodiging van een goede vriend om samen naar hun concert te gaan, besloot ik Kaleo’s nieuwste en blijkbaar ook enige album eens grondig te beluisteren. Nadat ik enkele nummers van A/B door mijn trommelvliezen joeg, bleef slechts één antwoordoptie open: natuurlijk zou ik meegaan.

Dit jaar volg ik les in Leuven, maar behoud ik mijn kot in Antwerpen. Zin om te koken heb ik nog steeds niet, en dus kun je me regelmatig vinden in een studentenrestaurant in een van de twee steden. Of ik nu een gerecht bestel in de Komida − die van de Stadscampus − of een plat du jour verorber in de Leuvense Alma 1 of 2, steeds ben ik blij dat ik voor een zacht prijsje een warme maaltijd kan eten. Maar betekent het dan dat de restaurants vergelijkbaar zijn? Ik denk alvast van niet: Leuven kan nog wel wat leren van Antwerpen. Of is het misschien andersom?