A History of Violence
Ingetogen, dat is het minste dat je van de laatste worp van David Cronenberg kunt zeggen. Zeker als je zijn voorgaand werk kent, waarin het bloed en de gore niet van de poes waren. In 'A History of Violence' speelt Viggo Mortensen Tom Stall, een extreem brave huisvader. Gelukkig getrouwd, twee schatten van kinderen en een rustig kabbelende job als uitbater van een koffieshop. Wat wil een eenvoudig man nog meer? Klinkt niet bepaald als een Cronenberg-film? Je hebt gelijk. Maar wij gingen alvast op het puntje van onze stoel zitten bij de eerste actiescène, waarin Mortensen twee nietsvermoedende overvallers op spectaculaire wijze op andere gedachten brengt. Cronenberg hasn't lost his touch. Tegen wil en dank wordt de stille Tom daarop een Amerikaanse held. Alles lijkt terug peis en vree in Americatown. Tot een drietal gangsters uit de 'grote stad' Tom komen lastigvallen. Onder hen trouwens een onwaarschijnlijk coole Ed Harris, die er nog nooit zo dreigend uitzag. Zij kennen Tom als Joey en ze betichten hem zelfs van een verleden in de georganiseerde misdaad. Is er iets mis met Tom? Heeft de brave huisvader een verborgen verleden? Deze minimalistische setting is genoeg voor Cronenberg om je anderhalf uur lang in dubio te laten verkeren. Het lijkt allemaal zo simpel, deze film – met slechts drie actiescènes – is ontdaan van alle franjes. Maar in zulke eenvoudige films herken je makkelijk de hand van de meester. En laat er geen twijfel over bestaan, Cronenberg is een meester, dat bewijst hij hier nogmaals. Hij wordt natuurlijk geholpen door een sterke cast, met Mortensen voorop. Die zet hier ongeveer de dorpsversie van Aragorn, zijn personage in 'The Lord of the Rings' neer. Enige minpunt is dat het van alle vet ontdane verhaal weinig ruimte overlaat voor de karaktertekening van de andere personages, die dan ook wankelen op de rand van het karikaturale. Geniaal, ondanks de strakke lijn in de film.
SCORE: 75%
Match Point
Een wonder is geschied. Woody Allen heeft een film gedraaid die zich niet in New York afspeelt. Wie 's mans carrière een beetje kent, weet dat dat net zo logisch is als Dennis Bergkamp die Icarus-gewijs naar Oekraine vliegt om er met Arsenal brandhout te maken van de plaatselijke tegenstander, of als Tom Cruise die zich openlijk bekeert tot de sadomasochistische dwergenliefde. Allen zat lange tijd zonder geld. Geen enkele Amerikaanse producer wilde hem nog geld geven als hij volledige artistieke controle bleef eisen. Godzijdank voor de neurotische New Yorker kwam de redding uit good old England. Britse geldschieters wilden de grootheid uit de filmgeschiedenis volledig ter wille zijn. Enige voorwaarde: het resultaat moest Brits zijn. Het vergde enige aanpassing van de man die nooit verder filmde dan drie straten van zijn appartement, maar uiteindelijk bleek het een vermomde zegen. Een andere setting betekende voor Allen een nieuwe start, meer ademruimte. Eindelijk kon hij nog eens filmen zonder de clichés die zijn films de laatste jaren kenmerkten. Het verhaal is – zoals zo vaak bij intelligente films – erg eenvoudig. Quod erat demonstrandum. Jonathan Rhys-Meyers (look-a-like van Joaquin Phoenix), speelt een ex-tennisprof die trouwt met een rijk maar saai meisje. Hij begint een affaire met zijn schoonzus, en wordt verscheurd door de keuze voor een rijkeluisleventje en de vrouw van zijn leven. Wie van ons heeft nog niet in deze situatie gezeten? Ook hier laat de regisseur ons twijfelen over de afloop. De ontknoping is dan ook van wereldklasse. We verklappen wel niets, dit moet u zelf gaan ontdekken. Het doet ons plezier u nog eens met volle overtuiging een Woody Allen aan te raden. En het doet natuurlijk ook geen kwaad dat de hemelsmooie Scarlett Johansson de vrouwelijke hoofdrol speelt.
SCORE: 75%