“Kasper?”
“Godverdomme, Schrijver! Laat ons toch eens met rust.”
“Uhm, hallo.”
“Wat, nu krijgen we zelfs geen lichaam meer?”
“Dag, Samantha.”
“Schrijver, als Je zegt dat Je personages gaat afschrijven, weet Je wat dan zeer leuk zou zijn?”
“Kijk, Ik weet dat jullie...”
“Als Je ons zou afschrijven! Incompetente lul!”
“Wow, dat kwam van diep, hè Kasper?”
“Let maar niet op hem. Ochtendhumeur, of zoiets. Wat is het probleem?”
“Niet veel, een last-minute Literair.”
“En aangezien Je zo getalenteerd en geïnspireerd bent, dacht Je dat het zoveelste meta-gezever wel goed zou zijn als plaatsvuller.”
“Kaspertje...”
“Nee nee, hij heeft gelijk. Literair is toch niets meer dan een plaatsvuller. Maar het zal wel het enige zijn waar Ik goed voor ben.”
“Jezus Christus, moet ik echt voor psycholoog spelen? Al jullie onnozele onzekerheden interesseren niemand. Least of all me.”
“Het wordt wel verwarrend als je cursief Engels gaat spreken.”
“Ach, we zijn toch allemaal maar onderdelen van het Grote Keyboard in de Lucht, niet?”
“Gaat dit nog ergens naartoe, Schrijver?”
“Wel, Kasper, Ik ben bang dat je leven van ietwat ongericht vorig jaar, naar compleet doelloos is gegaan dit jaar. Veel beter dan dit kan Ik echt niet meer doen, vrees Ik.”
“Oh boehoe, laten we allemaal medelijden hebben met de toch oh zo misbegrepen Schrijver en Zijn moedwillig geblokkeerd talent. Je bent te goed voor deze wereld, nietwaar, arm schaap? Bah, ik walg van Jou.”
“Kasper!”
“Het is oké, Sam. Conflict als basis van een verhaal, dat soort dingen. En Ik snap het wel: één keer sterven is niet leuk. Meer dan één keer nog minder, denk Ik.”
“Je empathie is ontroerend.”
“Echt?”
“Nee.”
“Schrijver, Je verhaaltje leidt nergens naartoe.”
“Zit Ik al aan tweeduizend tekens?”
“Bijna. Maar ik zou wel nog een degelijk einde proberen te verzinnen.”
“Hmmm, tijd voor wijze woorden: it ain’t over ‘till the fat lady sings. Daarom zou Ik jullie willen voorstellen aan Barbara. Babs?”
“Lalalalala.”
“Wat is dit, een deus ex machina?”
“Nee, Kaps, dit noemen ze eindigen in mineur.”