Door de stad heen flaneren is meer dan geschiedenis alleen. Onze redactie houdt een rondslenterende tête-à-tête met een individu dat zijn hart verloren heeft aan Antwerpen. Al veertig jaar lang wordt de voordeur van de legendarische broodjeszaak Jean-Pierre ingebeukt door hongerige en dorstige studenten. Als een ware stormram vallen ze hier binnen. Altijd worden ze verwelkomd door de eeuwig glimlachende uitbater, Jean-Pierre.
Jean-Pierre Het is hier nooit veranderd. De kans dat zoiets zal gebeuren is klein. Waarom zouden we grotere ketens moeten volgen om alles design en strak te maken? Dit is een ambachtelijke zaak. Gezelligheid troef hier.
Jean-Pierre is een icoon in Antwerpen. Waarom blijft iedereen komen?
Jean-Pierre Herkenbaarheid. Lekker eten. Lekker drinken. Wie zal het zeggen? Volgens mij wandelen mensen hier graag binnen omdat ze weten wat te verwachten. We zijn geen Panos. We slaan een babbeltje met de klanten. We proberen altijd vriendelijk te blijven. Altijd. Waarom iemands dag verbrodden door ze geïrriteerd te helpen? Daar schiet niemand mee op.
Veertig jaar cake. Veertig jaar worstenbroodjes. Veertig jaar broodjes met licht pikante saus. Is die routine niet vermoeiend?
Jean-Pierre Zelden. Er zijn altijd momenten dat ik liever even iets anders zou willen doen. Laten we zeggen dat ik hier 85 procent van de tijd met volle teugen geniet van mijn werk en de klanten. Die overige 15 procent zijn kleine dingen die mij een fractie van een seconde frustreren. Vier decennia lang dezelfde job uitvoeren is niet zo voor de hand liggend. Veel mensen zouden gek worden. Maar mijn passie ligt hier, binnen deze vier muren volgestouwd met drank en spijs.
Uw vader staat al zestig jaar in de zaak. Uzelf baat deze zaak al veertig jaar uit. Zijn studenten veranderd?
Jean-Pierre Veel studenten denken dat mijn vader en ik broers zijn. Vroeger vond ik dat vervelend, maar nu zie ik het als een compliment voor hem dat hij op zijn leeftijd nog de hele dag in de winkel meedraait. Absoluut. Wat ze ook zeggen in de kranten en op de televisie, de studenten zijn veel braver geworden. Ze kopen geen alcohol doorheen de dag. Ze zijn vriendelijk en hebben geduld. Dat maakt ons werk ook makkelijker. Vroeger stormde hier soms tien man binnen die een bak bier kochten. Twee uurtjes later stonden ze hier weer – ladderzat – en vroegen een tweede bak. We hebben veel minder last van zatte mensen die hier de flauwe plezante willen uithangen. We openen de zaak om acht uur ’s morgens en tegenwoordig hebben we geen last meer van beschonken studenten die een gat in de nacht hebben doorgefeest en op het trapje van de ingang zitten te wachten totdat we open gaan. Ik had toen soms schrik om open te doen.
Enkel lovende kritiek voor deze generatie studenten, dus?
Jean-Pierre Dat is mijn visie. Ik sta hier al zo lang in de zaak. Misschien zie ik het anders dan anderen. Vroeger kwamen hier ook veel meer inwoners binnenwandelen. Nu is het golf na golf van ijverige studenten die een plaatsje in de bibliotheek willen bemachtigen. Misschien ligt het ook aan een veranderende matschappij. Ik heb het gevoel dat de student nu veel meer werk moet verzetten dan de student vroeger. Een opdracht hier, een paper daar, een tussenexamen, groepswerkjes. Alles is zo strikt geworden. We moeten allemaal de regeltjes volgen.
Had u het nooit anders willen aanpakken?
Jean-Pierre Neen. Ik ben geboren in de winkel. Ik woon in deze winkel. Wie weet sterf ik ooit in deze winkel. Ik geef wel toe dat ik mensen benijd die doorheen hun leven verschillende jobs hebben gedaan. Die hebben zoveel ervaringen opgedaan. Maar dan kijk ik gewoon even rond en denk ik: “Neen, ik zit hier goed.” Ik doe mijn werk graag. Daarnaast kom ik zoveel mensen tegen. Professoren, studenten, dokwerkers, toeristen. Allemaal willen ze een stuk cake, een broodje of een worstenbroodje.
"Zoals het klokje bij Jean-Pierre tikt, voornamelijk voor de worstenbroodjes in de oven, tikt het nergens." U hebt ook vele fans, zowel op straat als op het net. Hebt u nu eindelijk een pc gekocht? U overwoog het enkele jaren terug.
Jean-Pierre Een wat?
Een computer
Jean-Pierre (lacht) Neen. Ik ben geen computerman. Ik zou niet weten hoe ermee om te gaan. Ik heb geen gsm. Ik heb geen auto. Waarom zou ik die dingen nodig hebben? Ik spendeer mijn tijd hier, tussen deze vier muren. Ik zen content meh wa da 'k eb. Stukje cake?