“We go to war.”
Het moet geweldig zijn om die zin luidop in het parlement uit te spreken. Het is een mediagenieke uitspraak die alle weekendkranten een dag later graag citeren. Ik ga het nog eens schrijven, zo goed voelen deze vier woorden aan: we go to war. Wat is Engels toch een dankbare taal om heldhaftig in te zijn.
Ten oorlog dus. Daar zijn we het allemaal over eens. United we stand in plaats van divide et impera. De grote consensus over de Belgische inbreng in operatie Odyssey Dawn staat in fel contrast met het gebakkelei over kernenergie in de nasleep van de verwoeste reactoren van Fukushima. Het is opvallend dat bij een ideologische beslissing – militair ingrijpen in het buitenland – geen debat nodig is, terwijl een wetenschappelijk advies – investeer in groene energie of het klimaat gaat om zeep – wel ideologisch wordt geïnterpreteerd. Dat heeft voornamelijk met urgentie te maken. De slachtpartijen in Bosnië en Rwanda in de jaren ‘90 konden plaatsvinden door de afwezigheid van militaire bescherming voor onschuldige burgers. Die herinnering en het verlangen naar een vernieuwde relatie van het Westen met de Arabische wereld maken snel handelen mogelijk. Het is een oude politieke les, maar een buitenlandse vijand verenigt de natie. Jammer dat de opwarming van de aarde de status van Kadhafi nog niet heeft bereikt.
Vraag is nu wanneer de heroïsche overwinningswoorden “Mission accomplished” in het parlement weerklinken. Sinds toenmalig Amerikaans president George W. Bush in 2003 in Afghanistan een toespraak met die titel hield, zijn de woorden echter wat aangebrand. Een oorlog beginnen, is gemakkelijker dan er een afronden, zeker als de doelstellingen van een militaire interventie onduidelijk zijn. De wereldbekende intellectueel Noam Chomsky zei op 16 maart in Brussel nog dat Kadhafi niet voor het Internationaal Strafhof in Den Haag moest verschijnen, omdat hij over voldoende olie beschikte. Twee dagen later besloot de internationale gemeenschap de Libische leider niet langer zijn gang te laten gaan. Ongetwijfeld kan het olieargument ook gebruikt worden om deze actie te verklaren, maar dat zou cynisch zijn.
Er loopt dus een rode draad door de natuurramp in Japan en de oorlog in Libië: de twee apocalyptische nieuwsitems die elkaar de voorbije weken afwisselden, maakten wederom duidelijk dat de grootste uitdaging voor de internationale gemeenschap een radicaal nieuwe energievoorziening is. Het is hoog tijd dat beleidsmakers die strijd aangaan met een ideologieoverschrijdend enthousiasme. President Obama’s nieuwe slogan gaat over meer dan groene energie en het valt af te wachten hoe zijn mooie woorden in de praktijk worden gebracht, toch zouden Belgische politici ze mogen overnemen: win the future.