Een van de eerste dingen die ik in een grootstad als Antwerpen leerde, was dat de voorrangsregels hier anders zijn, zeker als voetganger. Zebrapaden bestaan, maar lijken soms onzichtbaar. Snel oversteken is de boodschap, leer ik van mijn medestudenten, maar toch blijf ik nog steeds wachten tot de aankomende auto afremt om me over te laten. Verloren moeite vaak, maar toch. Net zoals “hallo” zeggen tegen voorbijgangers, want je vriendelijke begroeting wordt meestal beantwoord met een droge blik. Niet altijd, maar toch regelmatig. Voor iemand die opgroeide in een stad zal dit de normaalste zaak van de wereld zijn, maar voor mij, als een meisje van het platteland, was en is dit nog steeds een grote verandering. Want tot mijn achttiende woonde ik in een klein dorp waar iedereen elkaar kent en je altijd “goedemorgen” zegt. Waar files onbekend zijn en de enige ochtendspits zich aan het dorpsschooltje bevindt. Je vindt er zelfs nog rijkelijk gevulde smosjes voor vier euro.

 

De harde knip gaat veel verder dan enkel de studieresultaten van eerste- en tweedejaarsstudenten. Het heeft ook een grote invloed op de rest van hun studentenleven. Zelfs voor ze beginnen aan hun studie, moeten ze al nadenken of ze wel zeker zijn van hun keuze – en dat kan een grotere impact hebben dan op het eerste gezicht zichtbaar is. dwars onderzoekt wat nu eigenlijk de gevolgen zijn van de harde knip als maatregel om de eeuwige student te laten verdwijnen. We bestuderen zowel de cijfers als het effect van deze maatregel op het welzijn en engagement van beginnende studenten.

 

Opgelet: deze tekst bevat spoilers! De naam en faam van H.P. Lovecraft zijn sinds zijn anonieme dood in 1937 gestaag gegroeid. Dat is opmerkelijk, omdat zijn volledige oeuvre niet meer dan een handvol verhalen bevat die tot op vandaag prettig weglezen, maar volgens de literaire mode van zijn tijd ernstige gebreken vertoonden. Een goed voorbeeld daarvan is het vrijwel volledige ontbreken van dialoog in zijn werk, behalve dan in de vorm van zuiver functionele verslagen of getuigenissen die het verhaal vooruithelpen. De personages worden bij Lovecraft met andere woorden zelden uitgediept door verbale interacties met anderen en voelen daardoor soms oppervlakkig aan. Gelukkig maakt dat allemaal eigenlijk geen hol uit, want vandaag wordt Lovecraft niet gelezen en gekoesterd omwille van de kwaliteit van zijn dialogen, maar omwille van de intensiteit waarmee hij vertelt over het gekmakende multidimensionale universum dat hij in zijn krankzinnige verbeelding gecreëerd heeft.
 

Vraag een oudere student naar dat café op de hoek van de Lange Sint-Annastraat en je ziet meteen een golf van weemoed in hun blik. Zoete herinneringen aan avonden in hun geliefde café De Salamander flitsen dan voorbij. Maar op donderdag 9 oktober maakte die nostalgie echter plaats voor opgetogenheid: café De Salamander, beter bekend als ‘De Sali’, opende opnieuw de deuren. dwars sprak met Ilias Ailincai, de gloednieuwe uitbater.
 

De ouderen die zeggen dat de jeugd van tegenwoordig niet meer geïnteresseerd is in de actualiteit, de maatschappij of politiek, waren duidelijk dinsdag 21 oktober niet aanwezig in de overvolle Aula Rector Dhanis van de Stadscampus. Het Liberaal Vlaams Studentenverbond (LVSV) organiseerde toen namelijk een politiek debat met kopstukken van elke Vlaamse partij. Zowat elk plekje in deze aula, die ik ondertussen op m’n duimpje ken, was bezet. Er waren gewone studenten, stuvers, leden van jongerenpartijen, studenten van andere universiteiten, ouderen en ten slotte was ook dwars van de partij!