“Wie wil er met mij naar La Casa de Papel kijken?”, vroeg mijn papa enkele weken geleden aan mijn broer en mij. Zijn vraag werd echter niet al te enthousiast onthaald. Hij heeft de eerste aflevering dan maar alleen gekeken. Na zijn enthousiasme daarna, besloten ik en mijn broer de serie toch maar een kans te geven. En met succes. Op drie dagen tijd hebben we de serie uitgekeken. De Spaanse thriller- en misdaadserie sleept je volledig mee en zorgt ervoor dat je van begin tot eind op het puntje van je stoel zit.

Mijn relatie met Claus begon met een leugen in Amsterdam. Enkele dagen na zijn dood vertrok ik op schoolreis en, teneinde zo veel mogelijk tijd aan de Wallen door te kunnen brengen, probeerde ik de antwoorden, op het door mijn leerkrachten verschafte vragenformulier, te ontfutselen van één van de koetsiers van de toeristische paardenkarren, die klandizieloos van de eerste voorjaarszonnestralen aan het genieten was. Om het voor hem tomeloos vervelende gesprek af te botten, vroeg hij me of ik de werken van de zonet overleden Vlaamse reus kende en ik loog dat ik zowel De Geruchten als Het Verdriet van België gelezen had. De enige twee titels die ik toentertijd van hem kende.

Gamen, wat kan je daar nu van leren? Gokken, zo blijkt! Getuige daarvan is de redditer die achter het tragische pseudoniem ‘plssendhelppls’ schuilgaat. Twee maanden geleden stuurde deze 25-jarige gamer een noodkreet de wereld in: hij verspeelt elke maand zijn volledige loon aan zogenoemde FIFA-playerpacks en kijkt intussen tegen een schuldenberg van meer dan 8.000 pond aan. Deze loot boxes of virtuele dozen zijn dan ook een doorn in het oog van minister van Justitie Koen Geens. Zijn suggestie om ze te verbieden veroorzaakt heel wat deining in de game-industrie. Nochtans komen ook gamers over de hele wereld in opstand en kijken autoriteiten met argusogen naar de evolutie.

Laten we beginnen met de cijfers. 65 procent van Antwerpse jongeren heeft een migratieachtergrond. Dat zie je niet weerspiegeld in de universiteit: 19 procent van de generatiestudenten in het academiejaar 2017-2018 heeft een migratieachtergrond. Met maar 13,7 procent in 2014 zijn we wel op de goede weg. “De aula’s worden steeds diverser, maar ze zijn nog lang geen afspiegeling van de diversiteit binnen de leeftijdsgroep in de stad of in het ruimere gebied waar de universiteit haar studenten rekruteert”, vertelt Dirk Geldof, socioloog, docent aan de Universiteit Antwerpen en auteur van het boek Superdiversiteit.

Vurige discussies duiken overal op. Vurig, maar niet altijd even goed verwoord. Want wie verkrimpt er niet bij het lezen van de Facebookcomments onder een artikel? Zonder factcheck valt de een de ander aan en voor je het weet, vliegen de scheldwoorden je om de oren. Hoe bedreven zijn studenten nog in discussiëren? Debatteren we ons naar een betere toekomst? Of graven we online ons eigen graf?

Haal jij de collegezaal niet altijd? Dan ben je niet alleen. Een te druk studentenleven, te veel schoolwerk of gewoon geen zin om uit bed te komen. Je kent dat wel. Het zijn allemaal uitvluchten die we regelmatig horen in de wandelgangen. Maar om hoeveel brossende studenten gaat het nu echt? En zijn videolessen de oplossing?