Wat mag je van UAntwerpen dit academiejaar verwachten? Het is een goede en terechte vraag. Laten wij hier nu toevallig een buitensporig betrouwbaar antwoord op hebben. 

To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal ja. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over mijn ervaring met vloeken in het verkeer.  

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje, of in dit geval het centrale deel, van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie maken we een culinaire reis op weg naar heerlijkheid. 

Om een antwoord te bieden op de ethische vraagstukken die verbonden zijn aan artificiële intelligentie, riepen professoren David Martens en Toon Calders ACRAI in het leven. ACRAI staat voor Antwerp Center for Responsible AI en bestaat sinds begin juni. Naar aanleiding van het openingsevenement op 29 september sprak dwars met professor Toon Calders over dit initiatief.

Zoals je kan lezen, is er in en rond de universiteit genoeg voorhanden om je de grauwe collegezalen te doen vergeten. Voel je niets voor al dat studentikoze gedoe of heb je simpelweg meer vrije tijd dan je lief is? Goed nieuws: je studeert nu in ‘t Stad! Niet voor niets zeggen de dikke nekken die hier wonen dat alles erbuiten parking is: ook buiten de universiteit valt hier meer dan genoeg te beleven. Speciaal voor de student die nog niet weet waar te beginnen, geven onze redactieleden hun lievelingsplekjes prijs.

De universiteit denkt bij ‘eerstejaars’ aan nieuwe studenten die opgevangen moeten worden – al is het maar om de uitvalcijfers binnen de perken te houden. Een studentenclub denkt bij eerstejaars niet minder aan nieuwe studenten die opgevangen moeten worden, misschien wel in de armen van een rigoureuze schachtentemmer. De clubs hopen met hun rituelen niet enkel leden aan de club te binden, maar ook aan elkaar. “Vriendschappen voor het leven”, zoals het cliché luidt.