Ik was gisteren op een TD. Wacht, het is niet de bedoeling dat mijn verhaal, mijn boodschap voor de wereld, onnavolgbaar wordt. Mijn eerste solo-editoriaal en ik weet eigenlijk nu al niet meer waarover ik het wil hebben. Oh ja, ik had het over een TD. Tijdens de fietstocht, ook wel de heenweg naar de TD, dacht ik aan iets: ik dacht aan dit wat je nu leest. Wat wordt de boodschap? Ik kan schrijven over het (studenten)leven en de problemen die daarbij horen. Over de knip, die menig eerstejaars de stuipen op het lijf jaagt (pagina’s 4-6 vertellen je er alles over). Of over onderzoek, innovatie, valorisatie of duurzaamheid (lees pagina 9, voor alles over duurzaamheid op kot). Ik wil anekdotisch de dwarslezer – jij, dus – meenemen en plotseling een denkpatroondoorbrekende en hopelijk niet-cliché boodschap meegeven.
Over anekdotes gesproken: bij aankomst bleek het zo’n feestje te zijn dat iedereen wel kent, of toch zou kunnen kennen, met alle elementen om er een geslaagde avond van te maken: een bende brede beveiligers aan de inkom, een enthousiaste praesidiumlinthouder die fungeert als dj, personen met een te lage concentratie bloed in hun alcohol en een vloer die voelt als nieuw rubber, maar uiteindelijk toch door allerlei (alcoholische) dranken plakkerig geworden beton blijkt. Om deze feestbenzine te kopen was er uiteraard ook een onoverzichtelijk plasticdukatengeldruilsysteem. De TD deed iets, ik weet niet wat, maar het deed iets met me. Alles waar ik daarvoor aan dacht, leek allemaal ineens ver weg.
De muziek op de TD deed me ergens, of met momenten juist nergens, aan denken. Er is overigens weinig muziek die me nergens aan doet denken. Regelmatig denk ik aan andere muziek, maar ook vaak aan een herinnering: een eerder feestje, een love story of een examen. Love Me Again, vooral bekend van een digitaal voetbalspelletje dat elk jaar opnieuw uitkomt, bracht me weer terug naar 2014. Schrijf ik momenteel over vroeger, of gaat dit over het nu? De bass, die de polyvalente feestruimte af en toe deed trillen alsof er een intercity met haast over raasde, zorgde voor een soort saamhorigheid. Oh nee, ik zei saamhorigheid: cliché. Het gaat er niet om of iets wel of niet cliché is, toen ik daar was ging het eigenlijk sowieso nergens over. Het ging niet over de knip, onderzoek, innovatie, vallen en opstaan of duurzaam (over)leven op kot. Tegelijkertijd ging het over alles wat relevant was. Over Another Love, een nacht die je normaal alleen in films ziet en zoveel meer. Soms is het leven, of een editoriaal, als een TD: chaotisch, met veel geluid en momenten die niet meteen ergens over lijken te gaan, maar juist daardoor van waarde zijn. En misschien, als we geluk hebben, komt dat besef achteraf. Zoals nu.
- Log in to post comments