EIGEN VOLK (H)EERST

Echte wielerfans weten dat ik sportjournalist Maarten Vangramberen parafraseer. Die schreef een scherpe post op X naar aanleiding van twee grote valpartijen in het wielrennen. Bij de eerste val tijdens Dwars door Vlaanderen raakte topfavoriet en Vlaamse chouchou Wout van Aert ernstig gewond. De tweede valpartij tijdens de Ronde van het Baskenland bracht nog meer topfavorieten op de knieën: Jonas Vingegaard, Jay Vine en Remco Evenepoel. Die rampen zijn volgens Vangramberen het gevolg van onveilige koers en hij stelt dus dat de koers z’n kinderen verslindt.

Waarom zeg ik dit nu allemaal? Niet voor niets, want de uitspraak doet me denken aan onze universiteit en haar kinderen: geëngageerde studenten. Ze zijn een uitstervend ras, studenten die al hun vrije tijd opgeven om te vergaderen over studentenvoorzieningen, hun schouders onder hun studentenvereniging te zetten, mee te werken aan het studentenblad, ... Stuk voor stuk moeten die studenten hard werken om rond te komen. Ze proberen leden te werven, maar hun soortgenoten zijn schaars. Met de weinige mankracht die ze hebben, proberen ze activiteiten te organiseren, dossiers aan te pakken, interessante content te leveren. Het is soms heel erg hard trappen, en zelfs dat is in sommige gevallen niet genoeg. Valpartijen zijn ook voor geëngageerde studenten onvermijdelijk.

‘We staan erbij en kijken ernaar?’ Dat wil ik onze universiteit niet verwijten, maar zo voelt het soms wel. Als doorgewinterde hoofdredacteur ben ik al eens aanwezig op raden en commissies waar studenten samenkomen met personeel. Daar probeer ik het vaak te hebben over studentenengagement en ondersteuning daaromtrent. Steevast krijg ik dezelfde antwoorden: we weten dat het zwaar is voor jullie, we weten niet waarom er zo weinig engagement is, en we kijken wat we voor jullie kunnen doen. Ik weet wel waarom er zo weinig engagement is; studenten staan er doorgaans niet om te springen om gemiddeld 10 uur per week volledig onbeloond werk te leveren voor hun vereniging, studentenblad of Studentenraad.

Gelukkig acht ik mezelf als ervaringsdeskundige in universiteitsvergaderingen waardig om een oplossing te bieden: nodig studenten uit. Niet alleen geëngageerde studenten die jullie al kennen. Écht studenten. Universiteit, ik weet wat u denkt: ‘Dat doe ik toch, stukje onbeschofte doorgewinterde hoofdredacteur. Je moet me hier niet zo de les komen spellen!’ Inderdaad, dat doet u, maar omdat ik af en toe al eens aanwezig ben, weet ik ook dat studenten vaak het decor zijn van zulke vergaderingen. Ze zijn er wel voor de vorm, maar u weet al op voorhand wat u wil doen, hoe het verslag eruit zal zien en hoe het actieplan eruitziet. Eigen volk (h)eerst, denkt u. Wel, zo verslindt u uw eigen kinderen.

Emma Mertens, hoofdredacteur