pittig perfectionistje

De frustraties die met het optellen gepaard gingen, voorspelden mijn uitslag. En zo'n groente zijnde, kook ik vaak. Van de imperfectie van de wereld. En vooral: van de imperfectie van mezelf. Een geblutst pepertje heeft vele kantjes om aan te werken en hoewel ik graag overal – zo snel mogelijk – zoveel mogelijk – vooruitgang wil boeken, is dat niet altijd haalbaar.

Met zo'n drang om overal het beste van te maken, ontbrak het me jarenlang aan durf om een (groter) engagement aan te gaan. “Je werk is nu nog niet eens foutloos”, fluisterde het bezorgd engeltje op mijn schouder. Hoe in godsnaam durfde ik dan te lonken naar het dwarse roer? En ja, we zijn nog steeds niet perfect, maar er ligt desalniettemin wél weer een nieuwe editie in je handen. We houden koers. 

Koers houden betekent ook stormen overwinnen. De moeilijkste zijn vaak degene die je zelf hebt geschapen. Je eigen tekortkomingen steeds op je kaart zien staan, is afmattend. Ze bakboord laten liggen, voelt dan weer als egoïstisch genegeer. Het schipperen tussen die twee uitersten wordt verzwaard wanneer de wind fluisterstemmen meedraagt die net je onzekerheden en imperfecties bevestigen. Maar zelfs met zo'n bries in de zeilen geraak je vooruit.  

Het leren inzien dat niet alles uitstekend hoeft te lopen, was een moeizame ontdekkingsreis. En hoewel ik nog steeds kan verdrinken in het nastreven van de pittige perfectie, weet ik intussen dat ik ook minder vurige kantjes smaken kan. Iedereen mist ergens wel een hoekje. Overal vind je wel een foutje – ongetwijfeld ook weer in deze dwars. Maar daarom presenteer ik haar niet minder trots.