spierwitte streetwear

Stan Wie?

Oorspronkelijk waren de schoenen niet bedoeld om zich als streetwear in de straten te wagen. Een kleine geschiedenisles van deze populaire sneaker – omdat we toch horen te weten in wiens schoenen we lopen. Adidas’ Stan Smiths vonden, net als de iconische Converse Chuck Taylor All Stars en Air Jordans van Nike, in het begin hun terrein in de sportwereld. Als eerste tennisschoen uit leer en rubber had de witte sneaker die in de jaren 60 het licht zag een bekend gezicht nodig. Adidas koos voor Robert Haillet, een Franse tennisspeler, die vaak raak sloeg op het tennisveld.

Toen die op pensioen ging, werd Stan Smith, die in 1971 de US Open won, datzelfde jaar de nieuwe endorser van het model – nu weten we waar die naam vandaan komt. De wissel van plaats was echter niet volledig: een verwarrende zeven jaar stonden de namen van beide sportmannen te lezen in het leer, tot in 1978 beslist werd om voor Smith te gaan en diens naam en beeltenis op de schoen te zetten. De hiel werd in het groen gekleurd.

In 2012 werd de productie van de Stan Smith stilgelegd, om in 2014 terug op de markt te komen met een knal. Bekende gezichten doen verkopen en in de 21e eeuw kiezen we het best voor modeontwerpers en gezichten uit Hollywood, moet Adidas gedacht hebben. Raf Simons ging in zee met de schoenengigant en ontwierp zijn eigen lijn. Daarbovenop zond het bedrijf gepersonaliseerde sneakers naar celebrities, die graag de veters knoopten, zoals onder andere Ellen Degeneres en A$AP Rocky.

de schoenen maken de vrouw

De bron van de knal in 2015 werd echter niet veroorzaakt door de slimme marketing van Adidas zelf, maar door een vrouw die anderen de kleren aandoet, en door eentje die ze voor de camera uitdoet. Phoebe Philo, het creatieve brein achter modemerk Céline, wandelde in 2010 nonchalant met haar vlekkeloze, groen geaccentueerde classics de catwalk op om het publiek te groeten. De revival van deze classic wordt op haar naam geschreven. Wanneer Gisele Bündchen dan in 2013 naakt op de cover van Vogue pronkt met enkel Stan Smiths aan het einde van haar ellenlange benen, lijkt het alsof de vrouwen de uniseks schoen opeisen.

In 1977 riep Vogue al uit dat loopschoenen een status-symbool waren geworden en niet alleen aan de voeten van atleten hoorden, met Farrah Fawcett als één van de voorbeelden. Enkele jaren eerder had menig vrouw de hak al ingeruild voor deze comfortabelere soort schoenen, uit keuze voor comfort en het rebelse jeugdige karakter waar Converse – James Dean – en Nike – Michael Jordan – voor hadden gezorgd. De basketsloefkes werden omarmd door zowel mannen als vrouwen. Bedrijven sloegen dan echter munt uit de sneaker die de fashionwereld binnentrad en uit de feministische vrouw die daar geld voor kon neertellen. Speciale sneakermodellen werden ontworpen voor elke vrouw en levensstijl. De Jan Jansen met hoge rubberen hak uit 1977 is er één van.

these sneakers are made for runnin’

De Stan Smiths van Phoebe Philo behoren tot haar uniforme, simplistische en mannelijke stijl. Ze draagt niet alleen de broek als creative director bij Céline, maar dit kledingstuk heeft ook letterlijk een belangrijke plaats in de kast. Het androgyne karakter van de eenvoudige witte sneaker werd weer in de spotlights gebracht tijdens dat korte moment op de catwalk. Een androgyne kledingstijl, dat is dragen wat je wilt, wanneer je wilt − of niets als we Gisele Bündchen en Vogue mogen geloven.

We gaan voor gelijkheid en doorbreken zonder krassen door hakken het glazen plafond. Samen met de huidige trends die een sportieve levensstijl en simplistisch design hoog in het vaandel dragen, lijkt de iconische sneaker met het gezicht van een zeventig jaar oude tennisspeler de mindset van de jonge twintiger te visualiseren. Of de meelopercultuur. En ah, zie ik daar niet de nieuwe Stan Smiths voor vrouwen in honderd kleuren en met roze pailletjes op de markt? Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk, maar zelfs zonder de geschiedenis van de sneakercultuur te kennen, haal je er de tram sneller mee.