Wat zeggen de namen Rudy Trouvé, Craig Ward en Mauro Pawlowski u? Inderdaad, deze drie heren zijn respectievelijk de eerste, tweede en nieuwe gitarist van dEUS. Samen met bassist Bert Lenaerts vormen ze het Antwerpse noisy rockkwartet The Love Substitutes, dat volgende week een derde wapenfeit, More Songs About Hangovers and Sailors, uitbrengt. dwars ging levende Antwerpse legende Rudy Trouvé en Schotse gitaarheld Craig Ward even aan de niet onaardige tand voelen.
Heren, zijn jullie tevreden met jullie nieuwe album?
Craig Ward Het is een aardige plaat en ze zal voor het eerst ook in het buitenland verspreid worden. Daardoor is de releasedatum wel wat opgeschoven, maar zo hadden we ook nog wat tijd om details bij te schaven.
Het nieuwe album heeft minder ongecontroleerde noise-uitspattingen dan jullie debuut, Meet The Love Substitutes While the House Is on Fire. Heb je dat op voorhand beslist of is het spontaan gekomen tijdens de opnames?
Rudy Trouvé Eigenlijk heeft dat enkel te maken met het feit dat alles nogal snel moest gaan. Voor het eerste album hadden we heel wat meer tijd en toen waren er maar vijf of zes nummers die we fatsoenlijk konden spelen, al de rest was improvisatie. Deze keer hadden we enkel twintig losse ideeën. Per ongeluk zijn het dan songs geworden.
Ward Toen we de studio introkken had Bert bijvoorbeeld nog niet eens mee gerepeteerd: hij moest zijn baslijnen ter plekke verzinnen.
Rudy zei ooit dat jullie een collectieve platencollectie gebruiken als belangrijke inspiratiebron. Hoe gaat dat in zijn werk? Luisteren jullie soms met z'n vieren naar platen?
Trouvé We praten non-stop over muziek. Zelfs backstage hebben we het altijd over obscure producers en belachelijke details.
Ward Het is bijna zielig. Nou ja, het komt er toch heel dichtbij.
Heb je voor deze cd meer naar singer-songwriters en akoestische muziek geluisterd?
Ward Ik denk niet dat er een noodzakelijk verband is tussen de muziek waar we naar luisteren en de muziek die we zelf maken. Ons debuut neigt wel naar wat we op dat moment beluisterden, maar op deze plaat is dat minder het geval. Voor mij is het meer een verwerking van wat ik de afgelopen vijf jaar heb beluisterd.
In de laatste weken hebben jullie de albumtitel nog veranderd van More Songs about Sailors and Hangovers naar More Songs about Hangovers and Sailors. Was dit kleine verschil zo belangrijk?
Ward It just flows better. Je moet goed over die dingen nadenken. Neem nu een groepsnaam als Emerson, Lake And Palmer: de volgorde van de namen is daar erg belangrijk. Lake, Palmer And Emerson would've been rubbish. (Trouvé schatert het uit) Ik vind het nodig om sterke titels te hebben, van platen met slechte titels ga ik over mijn nek. Stel dat je een cd uitbrengt en je denkt achteraf: die titel was beter geweest, wel, that's a bummer.
Wat erg opvalt bij The Love Substitutes is dat jullie steeds op zoek gaan naar nieuwe klanken. Zo hield Rudy ooit op een optreden een speelgoedtrompet tegen zijn gitaar, wat licht verontrustend maar niet minder geniaal klonk. Hoe kom je erbij om zoiets te doen?
Trouvé Wanneer ik naar speelgoed- of kringloopwinkels ga, ben ik erg geïnteresseerd in hoe dingen klinken. Jaren geleden heb ik ontdekt dat als ik iets tegen de elementen van mijn gitaar houd, de klank van dat object versterkt wordt.
Ward Gitaren zijn niet bedoeld als microfoons, maar soms doen ze aardig alsof. Bij dEUS zong ik soms door mijn gitaar. Just a matter of fuckin' around, isn't it?
Mauro beweert dat jullie nooit slechte improvisaties spelen. Is dat zo?
Trouvé Ik ben er zeker van dat we soms hemeltergende teringherrie spelen. Maar Mauro heeft daar een andere filosofie over: hij gelooft dat een improvisatie nooit slecht kan zijn, omdat het muziek is die je ter plekke verzint. Ik ga daar niet echt mee akkoord. Het geheim van een goede improvisatie is gewoon kunnen luisteren. Ik vraag me altijd af wat ik als luisteraar van onze muziek zou vinden. Als het publiek een optreden bijvoorbeeld slecht vond, maar ik niet, is mijn dag nog goed.
Rudy, jij vindt naar eigen zeggen slechte improvisaties ook interessant. Zou je zoiets ooit op een album zetten?
Trouvé Als een slechte improvisatie echt interessant is, zou ik die wel durven gebruiken op een album, maar dan is het natuurlijk geen slechte improvisatie meer. Als de muziek echt stiervervelend is, maar je noemt het I Feel Slightly Nauseous and I Think I'm Gonna Puke, dan kan het nog wel leuk en gepast zijn.
Ward Je kunt naar iets blijven luisteren tot het zinnig wordt. Het is een kwestie van niet te hard willen proberen. Als je een improvisatie wilt naspelen verdwijnt de kracht ervan.
Als jullie optreden, volgen jullie dan een strak schema? Spreken jullie af wanneer jullie volledig loos gaan of voel je het gewoon aan?
Ward Meestal is het nogal vrij, we plannen niet te veel. Het hangt ook wat af van de context. Als je bijvoorbeeld als voorprogramma speelt, moet je iets meer rekening houden met de tijd.
Jullie zeiden eens dat de mindere momenten in een optreden noodzakelijk zijn, omdat ze de sterkere momenten benadrukken. Vind je dat contrast echt nodig? Kan je niet beter streven naar één constant, kwalitatief geheel?
Trouvé Je hebt altijd mindere momenten, of je nu nummers of improvisaties brengt. Maar als je improvisaties mengt met songs, geloof ik soms in de kracht van verveling. Het maakt de betere momenten nog sterker.
Ward Dat kan je maar beter niet stelen: I Believe in the Strength of Boring Moments. Daar zit een goede albumtitel in.
Trouvé Repetitieve muziek heeft ook soms pas kracht als ze echt lang gerekt wordt. Het is gewoon een feit dat die muziek een mate van verveling nodig heeft om te kunnen werken. Wanneer er dan iets kleins verandert en het contrast des te sterker is, denk je: Wow! Big change! Cool!
Ward Dit doet me denken aan een improvisatie die we ooit live opgenomen hebben. We waren al zo'n twee minuten aan het rotzooien, toen plots: vlam! De hele groep sloeg stevig aan het rocken, maar ik kan me niet herinneren waar dat zo ineens vandaan kwam. Soms heb je een bepaalde tijd nodig om een contrast te maken.
Jullie hebben allebei nog andere projecten. Hoe belangrijk zijn The Love Substitutes in verhouding met jullie andere groepen? Zien jullie de groep eerder als een statement, een tijdelijk project of een volwaardige band?
Trouvé Ik vind al mijn bezigheden evenwaardig. Ik zie een project eerder als een opdracht die iemand je geeft. Als er bijvoorbeeld een tentoonstelling over vierkante dozen is en je wordt gevraagd 20 minuten over vierkante dozen te spelen, noem ik dat een project. Iets wat ik zelf begin, is voor mij een groep.
Ward Je kan een groep niet vergelijken met een project. Een project is eenmalig, groepen komen samen tot ze geen nut meer hebben.
Op een bepaald punt in jullie leven hebben jullie besloten om muziek te gaan spelen. Hoe knopen jullie de eindjes aan mekaar?
Trouvé Met veel moeite. Ik schilder ook, maar dan nog.
Ward Ik kan haast niet overleven. Ik doe naast muziek ook vertaalwerk en nog kan ik mijn rekeningen maar net betalen. Maar dat is een keuze die je maakt. Ik had bij dEUS kunnen blijven – waar ik meer had verdiend – maar daar had ik geen zin in. Je kan natuurlijk een deal sluiten met een major label, maar ik wil het niet zien gebeuren dat ik afhankelijk word van anderen en anderen van mij. De andere manier is in tienduizend bands gaan spelen en waanzinnig veel optreden, maar ook dat vond ik niet echt aantrekkelijk.
Trouvé Als je wilt overleven in de underground, moet je een groot praktisch talent hebben. Je moet voor een deel manager, boekhouder en econoom tegelijk zijn.
Ward Inderdaad, je moet een zakenman zijn en erg hard werken. Er kruipt heel veel energie in dingen die niets met muziek te maken hebben. Maar dat neem je er bij.