Asána studeert in Ciudad Juárez te Mexico en is er werkzaam bij AIESEC. De stad grenst aan de Verenigde Staten en gaat een turbulente toekomst tegemoet. Juárez werd getransformeerd tot een militair bolwerk nadat leger en politie besloten de confrontatie aan te gaan met de drugskartels die er zich al jaren schuilhielden. De open oorlog die daardoor ontstond, maakt het leven er haast ondraaglijk. Asána vertelt ons dat we onze blik moeten verruimen, omdat we anders eveneens de waarheid geweld aandoen. In deze editie deelt zij haar hoop voor Juárez met ons, al lijkt die hoop soms te wankelen.
Geweld en gewenning
De voorbije nacht wandelde een bende moordenaars in mijn stad een bar binnen en doodde er tien mensen. Enkele uren later werden in een park niet ver daarvandaan nog vier anderen vermoord. Een van de slachtoffers was een negenjarig kind. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik op het avondnieuws dat eveneens brand werd gesticht in een bar – onfortuinlijk voor het aanwezige cliënteel. Al deze moorden werden dus gepleegd in minder dan vierentwintig uur, vlak bij mijn huis. De lijst met geweldplegingen kent hier werkelijk geen einde. Je vraagt je misschien af of het niet went, of dat ik integendeel juist elke dag vol angst tegemoet treed. Ik kan je er jammer genoeg geen exact antwoord op geven. Het speelt me allebei wel parten. Veel van mijn vrienden en familie hebben bijvoorbeeld besloten niet langer de nieuwsuitzendingen te volgen. Zo proberen ze hun ogen te sluiten voor deze terreur. Bijgevolg kan je soms vergeten wat er allemaal misgaat in Juárez, en dan beleef je vaak momenten van intens geluk met je vrienden, ouders of lief. We gaan uit eten, naar de film of gaan sandboarden in de woestijn. Overdag volgen we les en maken we ons druk om examens. In die zin is de normale gang van zaken hier nog niet verdwenen.
Buitenproportioneel geweld
Er zijn echter even vaak momenten waarop je wel wilt huilen. Het leven in Juárez is hard en kan zeer confronterend zijn. Ooit vond ik op weg naar mijn werk het lijk van een politieagent. Ik luisterde naar de stilte die me omringde, terwijl enkele tieners wat verderop maar niet konden vatten wat zich net had afgespeeld voor hun ogen. Er was ook die keer dat mijn vriend aan de telefoon te horen kreeg dat zijn moeder in een hinderlaag was gelopen. Toen ze van haar werk naar huis ging, belandde ze middenin een bendegevecht en werd ze geraakt door een kogel. Ze kende geen enkele van de gangsters, maar dat belette hen niet om haar als levend schild te gebruiken. Net als die keer toen een tiener me probeerde te beroven, hier enkele straten verder, of zoals die dag dat een federaal agent een student neerschoot tijdens een vredesmars op onze campus. Vuurgevechten die spontaan losbarsten, rennende mensen en gillende kinderen zijn hier alleszins geen uitzondering.
Als ik erover nadenk, besef ik dat ik mijn hele leven tussen geweld heb doorgebracht. Ik heb er lang niet bij stilgestaan. Ik koos er toen voor deze miserie de rug toe te keren. Het ging me niet aan, het was mijn fout niet en het zou me zeker niet raken. De laatste tijd werd het geweld echter buitenproportioneel agressief. Ik kon niet langer opzij blijven kijken en moest de situatie onder ogen durven zien. Juárez was ooit een prachtige stad, de mooiste in het land. Het leven in een grensstad staat je toe te genieten van het beste dat beide werelden te bieden hebben. Het leven was hier zeker benijdenswaardig, en voor mij is het dat soms nog steeds. Alle geweld ten spijt blijf ik houden van mijn stad.
Strijd voor rechtvaardigheid
Ik kan niet ontkennen dat de omgeving bij momenten overweldigend kan zijn, maar ze vertelt niet alles over ons leven. De mensen kunnen hier zeer warm en vriendelijk zijn. Geluk is ons zeker niet vreemd. Het laat me dan ook niet onberoerd als ik op een webstek lees dat Juárez vermeld staat als een van de tien meest te mijden steden ter wereld. De stad wordt enkel nog geassocieerd met gewelddadige strapatsen. Als buitenlandse reporters hierheen reizen, dragen ze te allen tijde kogelvrije vesten. Inwoners van Juárez lachen er hartelijk om. Een Europese journalist durfde zelfs zijn hotelkamer niet te verlaten. Beeld je nu eens in hoe sterk en dapper de inwoners van Juárez zijn die zich elke dag op straat begeven. Wij ontwijken de kogels en weerkaatsen de vooroordelen die men vanuit heel Mexico en zelfs heel de wereld op ons afvuurt.
Tot slot strijden de inwoners van Juárez, de jongeren voorop, voor rechtvaardigheid. We vechten voor al wat we hebben en al wat we verloren. Ieder doet dit om zijn eigen redenen en graaft in zijn eigen verleden, maar als voorzitster van een studentenvereniging moedig ik hen aan om geen enkele kans onbenut te laten om ons leven te verbeteren. Om de wereld te laten zien wat we allemaal te bieden hebben. Elke dag doe ik dit opnieuw en ik ben niet alleen. Desondanks weegt dit alles zwaar op me, en de aanhoudende onrust doet je soms afvragen of dit het wel allemaal waard is.
De auteur koos er voor te schrijven onder een pseudoniem.