REWIND Vroeger stond er een limiet op het aantal te maken schrijffouten. Slechts één keer kon je je vergissen en naar de Tintenkiller grijpen. Ach, het eerste leerjaar: de gloednieuwe vulpennen geven een kind het gevoel een volwaardig student te zijn, maar het zijn die wit-blauwe pennetjes die de ware inquisitieve geest zo fascineren. De inktkiller verwijdert enkel vulpeninkt; en de rest van de pennenzak negeert de kosmische strijd die dat oplevert. Daar komt dan nog bij dat voor een zesjarige, een wandelende colafles, de chemische stoffen van een Tintenkiller opwindender zijn dan die van alcoholstiften, de topjes veerkrachtiger blijken én beter bestand tegen melktandjes dan potloden.
PLAY In de middelbare school wordt men plots niet meer verplicht om met die vulpen te werken. Aangezien acne en beginnende borstjes de drang naar magie van een opschietende tiener compleet vernietigen, laten we die lege vullingen voor wat ze zijn en grijpen we naar de bic en de stylo. De Tintenkiller verdwijnt diep in de lade. De eeuwenoude billenkletser, “ik heb het blauwe topje op het witte stiftje gestoken”, oogst niet langer hilariteit.
FAST FORWARD Heden ten dage wordt zo goed als al mijn geschreven taal uitgetypt. Daar ben ik niet alleen in. Het gaat lekker snel zo, die notities, en de backspace is ’s mans beste vriend. Daarbij is de Tintenkiller geen verplichte aanwezige meer op de lessenaar. Ook het aloude flesje met borstel is verdwenen. Kinderen gebruiken Tipp-Ex in een penvormige vulling of ze klieren met irritante rollers die enkel goede humeuren uitwissen. Daar komt nog bij dat de new ageleerkrachten aan de kinderen vragen om hun fouten te laten staan, opdat ze hen beter kunnen begrijpen ...