Je hebt jezelf eindelijk zover gekregen om toch eens naar de les te gaan, vooral om te horen wat voor examen je voorgeschoteld zal krijgen. Je voelt zo tegen het eind van het lesuur aan dat je dit Spartaanse regime van vijftig volle minuten les en tien schamele minuutjes pauze niet langer aankan. Professor Bossuyt – eerste lic rechten, volkenrecht – vindt het echter nodig jou, de ijverige en (laten we wel wezen) stilaan zenuwachtig wordende student eventjes danig wakker te schudden.
Er gingen gevoelig meer negens vallen. Meer nog, indien hij zou twijfelen tussen een tien en een negen, zou de balans sneller naar de lage (en dus gebuisde) kant overhellen. Niet alleen is zulks niet bevorderlijk voor de rust in de hoofden van diezelfde gestresste studenten, het scheelt daarbij een serieuze slok op de borrel bij de deliberaties. Op vragen van wantrouwige pupillen antwoordde de man met een simpel ‘ik kan u toch niet met een half gekende cursus de wijde wereld insturen, of wel?’ Een nuchtere analyse van die reactie leert ons dat proffen gemakkelijk de negen als excuus gaan aangrijpen, want dat is een zogenaamd ‘delibereerbaar punt’. Het leert ons nog meer dat de student die eventjes de mist in gaat op een mondeling examen, meteen met een buispunt opgezadeld zit en er van een spreekwoordelijke laatste strohalm geen sprake meer is.