Vorige maand, vlak na de examens van januari was het zover: het beginpunt van een half jaar Madrid. De eerste dagen hier waren echter een grote puinhoop. Je komt aan in een hotel in een stad waar je nog nooit geweest bent, in een land waar de mensen een taal spreken die je maar half kent.
Daarna moet je als een gek beginnen zoeken naar een appartement om de hotelkosten toch binnen de perken te houden. Na een paar dagen telefoneren en het bezichtigen van enkele verschrikkelijke krotten, vonden we eindelijk onze eigen stek. Ons appartementje ligt vlakbij het stadion van Real Madrid.
De hoofdstad van Spanje blijkt enorm mee te vallen. Naast enkele heel mooie gebouwen zijn vooral de parken, de pleintjes en de terrasjes de moeite waard. Als de zon er dan nog wil doorkomen, is het hier prachtig. Enkel het verkeer is hier een grote chaos. In Spanje geldt nog steeds de wet van de sterkste en de snelste. Agressief rijgedrag en veel toeteren brengt je snel naar je bestemming. Dubbel parkeren vormt op weinig plaatsen een probleem. Gelukkig is hier een goed uitgebouwd metronet. Dat in Spanje de ijzeren hand van de bureaucratie regeert, is al meer dan eens opgevallen. In gratis museums mag je zeker je ticketje niet verliezen, want anders mag je niet binnen.
Gelukkig zijn er mensen die in het museum zelf rondlopen met ticketjes, zodat je niet naar de balie hoeft te lopen. Verder is ‘efficiëntie’ een woord dat in een Spaans woordenboek niet terug te vinden is. De mededeling dat vrijwel alle vakken op de universiteit gecancelled zijn, douchen zonder waterdruk of een internetcafé zonder internet, vragen een groot relativeringsvermogen en een stevige portie stressbestendigheid.
Maar uit alle schijnbare tegenslagen leer je hier één ding: alles komt goed, ook al moet je er soms even op wachten.
Marjolijn De Backer,
redactrice in de stad van Franco