Chérie,
Ik bekeer me tot de Boerinnenbond. Dat kookboek – oh bijbel in deze mamaloze tijden – glipte als eerste mijn gedachten in, toen de Belgische nummerplaat een stipje werd op de weg. Hier zit ik dan, met Franse r'en om me heen die mijn naam nog niet uitspreken en me voor een halfgare toerist nemen. Ik beken, het was even snikken bij het afscheidsritueel maar nu moet ik hartelijk lachen om dat verwaande heimweegedoe. Huisgenoot Vincent – Luxemburger, 27, student geneeskunde, rustig en puur – veranderde rode ogen in rode oortjes en wakkert het Erasmus-is-vriendjes-cliché aan. Wat ik toch zoek morgen: een poster van een koene bink voor op de wc. Als enig meisje in een appartement met vier jongens (wie biedt meer?) prijken nu eenmaal alleen blote borsten aan de muur. Kleuren memootjes vol banale opdrachten jouw wanden al? Mijn programma voor de volgende dagen walst me van plantjes tot tweedehandse fiets en simkaart, en kleeft mijn verkennersblik tegen het stratenplan. Spaanse schone, heeft het bloeiende en stoeiende Salamanca je intussen tegen de boezem gedrukt? We zullen ons gauw door alles heen wervelen. Ik wil immers terugkomen als een sterke madame, met een typische tongval en een eeuwige liefde voor de zoentraditie hier. Na één dag in Strasbourg kan ik al hele witruimtes voorzien van opgewekt gekakel. Ik heb geleerd hoe je “seut” zegt in het Frans, dat je voor truien geen wasverzachter mag gebruiken, heb alle vooroordelen verbannen omtrent worsten en Duitsers in de Elzas en me laten inviteren voor een etentje met Vincent. Ik weet inmiddels ook dat je tien posters nodig hebt om de eenentwintig boorgaten in je kamer te bedekken en maar weinig om je heel gelukkig te voelen.
Zoen, want dat ligt nog altijd vlotter in de mond dan “bisou”
Kirsten
Lieve Kirsten,
Met een hoofd vol vraagtekens en brandend hart vertrok ik eind augustus naar Salamanca. De oudste studentenstad van Europa, die enkel slaapt van twee tot vier in de namiddag. Nu, een handvol weken verder en een tintje bruiner, puilt mijn kleine hersenpan uit van de blije uitroeptekens en mijn pulserende levensspier durft af en toe zelfs vonkjes lossen. Lisa de Onverbiddelijke Dromer vs. Besefnoueindelijkesdataldatdromenvanjeenkeltotontgoochelingenleidt: 1 - 0. Je even allenig voelen en laten verdwalen in de stad totdat. Totdat je plotsklaps botst op een poëet van 82 lentes. Met hoed en ogen vol verhalen. Je laten leiden door de zinnen die hij met forse stem het uitspansel injaagt: “Salamanca, el espejo donde se reflejo España. Venir para ver que no se engaña!” Of nog: de tafel delen met zoveel nationaliteiten als er stoeltjes staan. De onomatopeeën die je taal rijk is jolig kraaiend blaffend op en onder tafel gooien en als volleerden aan allerlei laatavondonderzoekjes onderwerpen. Of. Of. Of. Een viertalige kuislijst opstellen en in koor herhalen met veel mondspierpret. Belgische pralines vol leedvermaak aan de man brengen als lustopwekkende parels. Bemerken dat het z'n effect niet mist want... Want! Liefdestheorieën van gretige Spanjaarden met lichte ironie aanhoren: “Het is de koude van de Belg, mevrouw, en de warmte van de Spanjaard die maakt dat wij stiekum voor elkaar gemaakt zijn. Opposites attract weetuwel. Zin in een avondje uit?” Nee dankje. De viertalige kuislijst roept of was het mijn afkeer van jochies die menen dat liefde slechts een eenvoudige rekensom is? (Het is een vraagstuk zonder einde mijnheer.)
Lieve Kirsten, geloof jij ook dat dromen niet steeds hooggegrepen illusies zijn met rode (lichtglanzende) strik errond?
Een warme groet,
Lisa