dwars door de geschiedenis heen

Jan Adriaenssens aka The Godfather  (hoofdredacteur jaargang 1 en 2)

In die tijd telde Antwerpen maar liefst vier rectoren: één voor elke unief, en dan nog eentje voor allemaal samen. De studentenpers was er minder goed bedeeld. Enkel in Wilrijk was De Gans de naam studentenkrant waardig. De Gans werd geslacht, en nog voor de gefuseerde Universiteit Antwerpen het licht zag, was dwars een feit.

De studentenpers is een vrijplaats waar gedreven en kritische studenten met uiteenlopende achtergronden, disciplines en toekomsten, samen de maatschappij maar vooral de eigen universiteit doorlichten en toelichten. Daaraan bijdragen is een deel van de échte academische vorming. dwars moet geïnformeerd zijn, lastig zijn, en haar vingers op de juiste wonden leggen. Geen spreekbuis van het rectoraat, maar ook niet van de studentenkoepels. Echte onafhankelijkheid, met journalistiek die onderzoekt.

Lukt dat? Vaak niet, maar soms wel – omdat we gebruik maken van die ruimte om te experimenteren, om op basis van principes en goesting, binnen die universitaire microkosmos ernaar te streven de vierde macht te zijn.

Universiteit Antwerpen heeft binnenkort een nieuwe rector, en voor ’t eerst iemand die vijftien jaar geleden niet één van die vier rectoren was. dwars heeft die krokodillen overleefd, en heeft een staat van dienst opgebouwd die haar de mogelijkheid geeft om in deze nieuwe periode een vooraanstaande rol te spelen.

Floris Geerts  (adjunct-hoofdredacteur jaargang 10 en 11)

Toen Yannick Dekeukelaere en ik twee jaar lang als hoofdredactie van dwars fungeerden, besteedden wij steevast het eerste halfuur in het redactielokaal aan een aflevering The Daily Show with Jon Stewart. Als verknochte fans van het satirische nieuwsprogramma wilden wij de rectorverkiezingen met diezelfde gravitas verslaan in ons maandblad. Aan de pretentieuze rubriek ‘De Strijd om de Middelheimlaan’, een duidelijke knipoog naar The Daily Show, ging een brainstormsessie/pingpongwedstrijd vooraf. Toegegeven, wij zagen het groots: The New York Times achterna met debatten, online berichtgeving enzovoort. Zoals het deze stad betaamt was arrogantie ook voor ons geen probleem. Drie dagen lang belde ik zowat ieder lid uit iedere departementsraad. “Zou u niet geïnteresseerd zijn in het rectorschap?” Telkens volgde een schaterlach aan de andere kant van de lijn. “Heeft u dan misschien weet van een mogelijke kandidaat?” Helaas, rector Alain Verschoren had de concurrentie al vroeg de pas afgesneden. Het werden de eerste rectorverkiezingen met slechts één kandidaat; den Alain. Ons plan viel in duigen. Zonder debatten of strijd bleven wij als dwars achter met een lege rubriek. De rest is bekend: wij berichtten op een blauwe vrijdagochtend via onze website dat Alain Verschoren – enige kandidaat – herverkozen werd als hoofd van  Universiteit Antwerpen. Een oud-kandidaatrector aan KU Leuven zei het in 1995 passend: “Rectorverkiezingen zijn belangrijk omdat ze het enige moment zijn waarbij er op brede schaal een fundamenteel debat over de universiteit wordt gehouden.” Dat debat hebben wij gemist. Al hebben Yannick en ik hard gelachen toen De Standaard onze titel ‘De Strijd om de Middelheimlaan’ passend overnam.

Max Neetens  (hoofdredacteur jaargang 12)

Het is paasvakantie en de beste, blondste redactiesecretaris belt me op om te melden dat er ingebroken is in het dwarslokaal. Oude computer weg. Splinternieuwe computer weg. We zijn twee weken voor de deadline van onze voorlaatste dwars.

Twee weken later, vier dagen voor de deadline, en we staan op de grote dwars-benefiet-avond. Op elk pintje verdienen we een halve euro en er is live-muziek. We verkopen de schetsen van onze illustratoren per opbod, we verpatsen uren handenarbeid. Voor een euro of vijfentwintig komen we koken, onkosten niet inbegrepen, of strijken. Alle beetjes helpen.

Op het podium staan twee levenslange vrienden covertjes van een zeker niveau ten beste te geven. Voor zover ik weet, spreken zij niet meer met elkaar sinds het ongeluk. Ik leun tijdens het laatste nummer op de schouder van een ingoede vrouw die ik al een dik jaar niets meer heb laten weten. Op het eind van de avond nemen de leiders van een bevriende studentenorganisatie het woord. Ze doneren een aanzienlijk bedrag. Ook zij mijden elkaar als de pest, tegenwoordig.

In de foyer van het Troubleyn theater staat in een steen geëtst: “Every step I’ve ever taken has lead me here, now.” Ik word daar kwaad van. Het is niet waar, sommige dingen doen er niet toe. De computer hebben we niet gekocht, we werkten onze laatste dwarsen af op particuliere laptops. Uren aan liefde, dagen aan werk, jaren van vriendschap, ze verdwijnen soms.

Ga bij dwars. Verdoe je tijd. Het is soms spectaculair om je tijd te verdoen.

Judith Buysse  (adjunct-hoofdredacteur jaargang 13 en hoofdredacteur jaargang 14)

Het (hoofd)redacteurschap bij dwars kent vele hoogtepunten. Inhoudelijk waren dat voor mij bijvoorbeeld het exclusieve interview met Herman Van Rompuy en de nominatie voor Het Beste Studentenblad van België. Op sociaal vlak gebeurde er ook veel: Barracuda-avonden, feestjes, uitgaan in Brussel, nachtelijk Doelbezoek, aan de gin-tonic met Triggerfinger, etentjes, kegelen, kaas- en wijnavonden, etc. 

dwars heeft in haar bestaan verschillende redactielocaties gehad. Voor de onwetende lezer: sinds dit academiejaar huist dwars in het Unifacfort. In mijn tijd zaten we in een studio aan de Paardenmarkt.

Daar hadden we de ruimte om te doen en laten wat we wilden en daar liggen voor mij waardevolle herinneringen. Zo was ik eens achtergebleven in een afgesloten redactielokaal, omdat men niet wist dat ik nog op het toilet zat. Een andere keer hebben we de redactie ‘nagebouwd’ midden op de weg van de Paardenmarkt op een drukke autoloze zondag: alles voor dé achterflap. Vervolgens werd het lokaal een paar maanden gebruikt voor houtbewerking, omdat we onze eigen ‘dwarsbakken’ wilden maken.

Traditiegetrouw vierden we de geboorte van een nieuwe editie als deze naar de drukker was gestuurd. Dit gebeurde met drank en muzikale sessies. We stonden eens rond 5 uur ’s ochtends naar de Mac te brullen om een goede karaokescore te behalen, toen er werd aangebeld. Ik opende de deur voor twee agenten. Hoofd Vormgeving destijds, Maarten, zong namelijk nogal hard en verschillende buren hadden gebeld wegens geluidsoverlast. Zo lieten we destijds dus van ons horen.