MOZAÏEK

ik luister, hart tegen hart, naar de woorden waar wij nooit in geloofden 
geheime fluisteringen bedolven onder het gewicht van onze zucht 
ik reik, in een ondoordringbaar zwart, naar het vuur dat wij elkaar beloofden 
de assen die neerdwarrelen uit een eenzame lucht

we rennen, hand in hand, lachend door de velden van onze fantasie 
mijn nagels spellen het patroon van ons in een eeuwig getik 
we dansen, balancerend op de rand, op een prachtige symfonie 
onze scherven passen samen in een wankel mozaïek

met glassplinters die langzaam onze vingers opensnijden 
met bloed dat in spiralen drupt op de grond 
onze lippen, uitgeput, willen onze zinnen mijden 
kussen roodgevlekte huid na een laatste morgenstond

we rapen onze stukjes in stilte bij elkaar 
en dragen ze zachtjes weg van ons gezamenlijk gevaar