ODE AAN DE VERANDERING

04/11/2025

🖋:

Een van de eerste dingen die ik in een grootstad als Antwerpen leerde, was dat de voorrangsregels hier anders zijn, zeker als voetganger. Zebrapaden bestaan, maar lijken soms onzichtbaar. Snel oversteken is de boodschap, leer ik van mijn medestudenten, maar toch blijf ik nog steeds wachten tot de aankomende auto afremt om me over te laten. Verloren moeite vaak, maar toch. Net zoals “hallo” zeggen tegen voorbijgangers, want je vriendelijke begroeting wordt meestal beantwoord met een droge blik. Niet altijd, maar toch regelmatig. Voor iemand die opgroeide in een stad zal dit de normaalste zaak van de wereld zijn, maar voor mij, als een meisje van het platteland, was en is dit nog steeds een grote verandering. Want tot mijn achttiende woonde ik in een klein dorp waar iedereen elkaar kent en je altijd “goedemorgen” zegt. Waar files onbekend zijn en de enige ochtendspits zich aan het dorpsschooltje bevindt. Je vindt er zelfs nog rijkelijk gevulde smosjes voor vier euro.

Waar ik op mijn middelbare school nog genoot van het eindeloze uitzicht over de velden en in alle rust naar huis fietste met de frisse fruitgeur, wandel ik nu gehaast terug naar mijn kot, met op de achtergrond het geluid van voorbijrijdende auto’s, trams en bussen. Ik vraag me ondertussen af of onze redacteur dit ook zo ervaart in Dublin. Verandering, het is iets speciaals. Het was even wennen, maar nu mis ik zelfs de gezellige drukte van de stad als ik thuis ben. Hoe er altijd iets te beleven valt in Antwerpen. Meer nog, hoeveel je kan bijleren in onze koekenstad: dankzij de grote keuze aan internationale keukens geniet ik wekelijks van nieuwe gerechten, want op het platteland is Takumi Ramen Kitchen ver te zoeken. Ah ja, en als je de bus net hebt gemist naar het Sportpaleis – excuseer, de AFAS Dome – om naar de K3-reünie te gaan, dan kan je met de tram je reis verderzetten. In een dorp had je een uur op de volgende bus mogen wachten.

Iets nieuws en onbekends zal altijd eng lijken, maar stel je ervoor open. We kunnen treuren dat de zomer voorbij is of blij zijn dat we zonder schaamte pumpkin spice lattes kunnen drinken in de herfst. Ik hoorde iemand laatst zeggen dat de herfst het seizoen is dat ons leert hoe mooi verandering kan zijn, en als ik de geel-rood-bruine bladerpracht zie, ben ik het hier helemaal mee eens. Het vallen van de bladeren geeft bomen de kans om er nog mooier en majestueuzer uit te zien in de zomer. Verandering creëert nieuwe mogelijkheden die je anders nooit voor mogelijk had gehouden. Ook voor mij was het even aanpassen om van een boerendorpje naar de grootste stad van Vlaanderen te komen, maar het is een van de meest verrijkende kansen van mijn leven. Dus, omarm de verandering.

editoriaal

herfst