Op 23 september stapte ik ’s morgens op de trein die me naar mijn nieuwe avontuur zou brengen: studeren aan de universiteit van Antwerpen. Zonder vertraging bereikte ik de aula waar de welkomstspeech werd gehouden en na een kort bezoek aan Students on Stage begon ik met het verkennen van wat mijn tweede thuis zou worden. Voor veel studenten lijkt het alsof ze al jaren hun broek verslijten op de soms slecht zittende schoolbanken, maar met dit artikel neem ik jullie weer mee naar het avontuurlijke leven van de eerstejaars.
Na op tijd in bed te zijn gekropen en hier de dag erna goed uit te komen, begon voor mij de eerste week. Deze bestond uit een kwartier eerder vertrekken op mijn kot in het geval ik mijn lokaal niet vond en het meezeulen van veel te veel spullen. Als student spendeerde ik een vierde van mijn tijd in de les, twee vierde op kot en een vierde in Universitas. Dit gezellige boekenwinkeltje waarvan de populariteit zo groot is dat studenten er een uur voor willen aanschuiven, heeft me heel wat kopzorgen bezorgd. Dagelijks was ik nieuwe cursussen aan het bestellen, zodat ik ze de eerste les zeker al in mijn bezit had. De weken daarop stond ik opnieuw aan te schuiven om te vragen naar niet-voorradige, maar wel bestelde boeken. Ik verbaasde me over de volle aula’s, die op dit moment al goed geslonken zijn, en de relatief kleine hoeveelheid leerstof, waar ik nu al weer naar verlang. Zowel de aula’s als de professoren waren ook moderner dan ik gedacht had.
Maar goed, we zijn ondertussen al bijna aangekomen aan wat mijn eerste examenperiode zal worden. Waar ik me eerst afvroeg wanneer ik al de leerstof moest studeren, heeft me, na het bekijken van het rooster, wel gerustgesteld: met twee weken kerstvakantie en één tot twee examens per week heb ik wel vertrouwen dat alles goed zal komen. Het moet wel goed komen! Tussen ons gezegd, we hebben ook al ergere dingen overleefd: NMBS-stakingen, ‘onverwachte’ presentaties (kuch kuch, vergeten presentaties) of voor de hele aula opeens aangesproken worden door de prof. Over professoren gesproken, je beseft pas welk trauma je tijdens zes jaar middelbare school hebt opgedaan als je zelfs nog na een maand strest dat de prof boos gaat worden als je je taak bent ‘vergeten’ te maken. Zelfs vandaag stond mijn hart weer een paar minuten stil toen ik me realiseerde dat ik een deel van mijn cursus op kot was vergeten. De angst om te laat te zijn was echter groter dan de stress om niet in orde te zijn.
Ik hoop dat ik de studenten die zich herkennen in mijn stressvol leven een hart onder de riem heb kunnen steken. Voor zij die zich afvragen hoe iemand zo kan leven, prijs jezelf gelukkig. Dan ga ik nu mooi op tijd in mijn bed kruipen (het is voorbij middernacht).
- Login om te reageren