Dag dwars
Het is zondagavond 28 oktober. Na een lang weekend in Berlijn heeft de Flixbus naar Praag, de plek die mijn iPhone ondertussen ‘thuis’ noemt, twee uur vertraging. Mijn busgenoten, vrienden die ik anderhalve maand geleden niet kende, voelen meer als thuis aan dan ik ooit voor mogelijk hield op deze korte tijd. In de winkel in Duitsland was ik vaker aan het omrekenen hoeveel het eten daar kost in Tsjechische kroon dan ik tegenwoordig kronen omreken naar euro’s. Hoeveel geld er van mijn rekening af is, wil ik niet weten. De ernst van mijn slaaptekort is minder ongekend.
Ik ben nu zeven weken in Praag. Langer dan ik ooit van huis ben weggeweest, maar zo voelt het niet. Waar ik in het begin nog notities maakte van elke bar, elke nieuwe kennis, elke minuut hier, spendeer ik nu veel minder tijd aan het kwantificeren van mijn acties. Ik ben meer gewend aan alles. Ik weet al wat de goedkoopste winkels zijn en wie de personen zijn die ik voor altijd ga onthouden, welke metro ik moet nemen of in welk lokaal ik moet zijn. Ik moet niet meer nadenken over zulke banaliteiten en ik spendeer er al helemaal geen tijd meer aan om ze op te schrijven. Wat me binnen twintig jaar hoort bij te blijven, zal me wel bijblijven.
De eerste schoolopdrachten zijn al achter de rug. De puzzel van de universiteit en haar werking is gelegd; alle administratieve ergernissen zijn op orde. De balans met het Erasmusleven is gewogen. Ondertussen heeft de ervaring me geleerd dat het zelfs op Erasmusuitwisseling geen goed idee is om uit te gaan tot drie uur voor je les begint. Het doen en laten van de doorsnee Tsjechische student is me nog wat vreemd, maar dat is mijn volgende missie. Eerst diepgang, dan breedte.
Ik dacht dat ik me op dit moment radicaal anders zou voelen. Dat de realisaties die me wel degelijk te binnen schieten me meer zouden veranderen. Ik zou een nieuwe persoon zijn. Ik zou andere gevoelens hebben en op een andere manier denken. Het blijkt dan toch dat hoe ver je ook gaat, je jezelf altijd meeneemt. Daar kan je niet onderuit: dezelfde onzekerheden en angsten, dezelfde dingen die je blij maken, dezelfde soort moppen die je aan het lachen brengen, dezelfde dingen die je ’s nachts wakker houden, of dat nu uit opwekking of verdriet is. Verandering is nog steeds een proces dat lang duurt. Ik heb er echter alle vertrouwen in dat vijf maanden hier genoeg zijn om een positieve verandering waar te maken.
Liefs
Remco Terryn
- Login om te reageren