Het is altijd beleefd je even voor te stellen in het geval dat je je voor het eerst tot een publiek richt. Ik ben Matthias Vangenechten, heb geen podcast en mijn hobby’s zijn privé. Daarnaast zal ik snel bekendheid verwerven als hoofdpersonage in de rubriek tweedecarrièrestudent, een reeks columns in het u wellicht om legitieme redenen bekende studentenblad dwars. De rubrieknaam verwijst naar een proces dat zich in drie fasen voltrok.
Ik studeerde. Deed daarna wat anders: ik stond op, at een boterham, at nogmaals een boterham, ging aan mijn schrijftafel zitten zonder een schrijftafel te bezitten, schreef enkele zaken neer die nooit aan mijn standaarden voldeden maar voor het brede publiek te gecompliceerd zijn, schrapte derhalve alle lettergrepen, staarde door het raam — meestal om velerlei redenen — tot het donker werd, staarde door een ander raam tot het daar ook donker werd en ging tevreden slapen aangezien de dag van morgen onmogelijk slechter kon zijn. Dat ritueel voltrok zich dag na dag. En nu studeer ik opnieuw. Rechten meer bepaald en in het bijzonder. Ten eerste omdat pretentieuze piefen met te veel geld die weigeren belastingen te betalen ook verdediging verdienen. Ik vind het een belangrijk principe dat iedereen, dus iedereen, recht heeft op een deugdelijk proces. Dat is de kern van onze rechtsstaat. Ik verberg niet dat in dat opzicht mijn studiekeuze ideologisch gedreven is. Ten tweede voor het geld.
Dit geweten en gezegd zijnde, ben ik de uitverkoren figuur om te verkondigen dat er, vergeleken met vijf jaar geleden, veel veranderd is. Men heeft de elektrische step in het straatbeeld geïntroduceerd en het afstandsonderwijs heeft flink aan belang gewonnen. De jeugd van tegenwoordig heeft nooit een andere wereld gekend. In het jaar dat ik begon met studeren, we spreken over 2010 na Christus, geloofde Ivan De Vadder dat Brussel-Halle-Vilvoorde het einde van de westerse beschaving zou zijn en wij geloofden Ivan De Vadder en het sneeuwde met Kerstmis. Om maar te zeggen, een wereld die de beginnende student anno nu totaal vreemd is.
Als tweedecarrièrestudent heb ik al heel wat meegemaakt. Ik schreef een eerste boek, ik schreef een tweede boek. Het overtrof de verwachtingen zo dat ik meer boeken schreef dan verkocht. Vertel mij dus niet wat succes is. Natuurlijk komt zoiets niet vanzelf. Vallen, opstaan en rechtop krabbelen. Het hoort erbij. Ja, de weg naar succes valt op vele wijzen te voltooien, zij het zelden per elektrische step. Dat neemt niet weg dat het gruwelijk zelfzuchtig zou zijn om al mijn levenservaring, inzichten — sommigen noemen het universele wijsheden (dat laat ik voor hun rekening) — voor mezelf te houden. Ik wil u, de allerliefste lezer ter wereld, helpen om het te maken in het leven. Ik wil hierbij zelfs als inspiratie en als voorbeeld dienen. Als rolmodel, dat is het woord dat ik zocht. Want succes is een keuze. Vergeet dat niet.
- Login om te reageren