dwarse sport: mixed martial arts

Cindy "The Battlecat" Dandois is de hoofdcoach en oprichter van Lynx MMA. De club heeft twee Belgische kampioenen die door Cindy getraind en begeleid worden; zelf heeft ze eveneens al verschillende partijen op haar naam staan. Cindy is een vechter wiens forte vooral worstelen en judo is. Daardoor is ze niet te onderschatten bij striking en grappling. Op 2 november had ze nog een partij tegen Elsira Sheree Amstelveen in de Lotto Arena. dwars had het genoegen Cindy te interviewen na haar partij.

Zou je kunnen uitleggen wat MMA exact inhoudt?

MMA is in se een combinatie van vechtsporten: het is een mix van onder andere boksen, kickboksen, judo, worstelen, taekwondo en karate.

Heb je eerst nog andere vechtsporten beoefend? Of was MMA vanaf het begin al je grote liefde?

Ik ben op jonge leeftijd begonnen met judo en worstelen 'vrije stijl'. Met MMA ben ik pas gestart na de geboorte van mijn tweede kind omdat ik vond dat ik een beetje een dikzak was geworden. (lacht)

Je bent momenteel ook leerkracht in het secundair onderwijs. Hoe heb je de sport en het lesgeven kunnen combineren?

Lesgeven vind ik sowieso zeer leuk: ik heb altijd al geweten dat ik met jongeren wilde werken, dus voor mij was het bijna evident dat ik een leraarsopleiding zou doen. Toen ik zeventien was, studeerde ik af en koos ik resoluut voor het onderwijs. Dat was óók met de bedoeling om later eveneens les te kunnen geven in mijn sport en op die manier het beste van beide werelden te combineren.

Je hebt recent Lynx MMA opgericht. Vanuit welke gedachte wilde je een eigen club?

Voordien was ik lid en coach bij Perfect Team. Dat is de gym van mijn broer, maar na vele jaren samenwerken zaten we niet meer op dezelfde golflengte. We hadden andere doelen, andere manieren van omgaan met de jeugd. Mijn voornaamste doel is niet om geld te verdienen, maar om jongeren van de straat te houden en een mooi Antwerpen te creëren. Ik vind dat sport bereikbaar moet zijn voor iedereen, dus de financiële insteek mag zeker niet het belangrijkste zijn. Alle leden moeten de mogelijkheid hebben om te sporten en het lidgeld te kunnen betalen. Dat lidgeld heb ik fors teruggedrongen, juist om ervoor te zorgen dat jongeren in mijn gym konden sporten en zo niet op de straat hoeven te belanden.

Op dinsdag en donderdag is Lynx MMA voor ladies only. Momenteel is Lynx de enige MMA-club die dat doet. Met welke intentie heb je deze lessen gecreëerd?

Ik heb begrepen dat er nog ladies only-lessen zijn voor boksen en andere vormen van vechtsport. In Perfect Team zijn ze er ook mee begonnen, maar daar wordt de les gegeven door een man. Dan gaat de intentie ervan een beetje verloren.

Mijn doel was om vrouwen van alle culturen aan te trekken. Zo komen ook moslima's naar de lessen, die ook gerespecteerd moeten worden. Ze verdienen het om les te krijgen van een vrouw én in een groep met andere vrouwen. Een beetje girl time. Momenteel denk ik dat ik de enige ben die dat aanbiedt.

Op zondag zijn er geen lessen. Heeft dat een specifieke reden?

Op zondag ga ik graag naar de kerk. Dat is mijn momentje met God; als christen is dat niet op vrijdag, dus op zondag zal ik geen les geven. Als er na verloop van tijd jongeren zijn die op zondag zelf uren willen inplannen, is dat wel mogelijk.

Hoe ga je om met diversiteit, wanneer jongeren bijvoorbeeld andere talen spreken in de gym? 

Ik probeer altijd aan te moedigen dat de voertaal Nederlands is, maar ik heb geen probleem met andere talen. Ik heb vooral moeite als ze gemengd worden, want dan krijgen we een soort van slang. Het gebruik van 'woela's', 'dreiris' en 'kifeshen' heb ik dus liever niet. Ook 'fuck you' en 'kurwa' hoor ik niet graag in de gym. Om dat te vermijden heb ik het concept van straftrainingen: extra push-ups, sit-ups, ...

Op vlak van religie zie ik het zo: elke religie is gelijk, je kan de E19 of de A12 nemen naar Brussel. Potayto potahto. Voor mij is er maar één God. Ik heb een mooi, realistisch beeld van Antwerpen: we hebben veel diversiteit, we hebben mensen van onder andere Belgische, Marokaanse, Turkse, Nederlandse en Poolse afkomst en ik vind dat wij bijgevolg een voorbeeldfunctie kunnen hebben. Mensen van verschillende afkomsten die toch samen kunnen trainen en leven, dat moet hier kunnen.

De gym heeft ook een interessant concept voor kleuters genaamd 'Battlekitties'. Wat is het doel van deze training?

Het doel is om de kinderen op een jonge leeftijd in de sport te brengen en hen weerbaar maken. Sociaal contact leren maken, nee leren zeggen en verschillende culturen leren kennen. Als ik in de krant lees dat meisjes worden lastiggevallen en dat zomaar laten gebeuren, word ik altijd een beetje bezorgd, dan bloedt mijn hart. Zowel jongens als meisjes mogen 'nee' zeggen, maar dat moeten ze waar kunnen maken door een actie. De trainingen zijn er om de kinderen zelfverdediging te leren, niet om te leren vechten voor eigen doelen.

Hoe voelt het om hoofdcoach te zijn van twee Belgische kampioenen?

Ik ben erg trots op de prestaties van mijn leden. Ik ben al een hele poos met ze bezig. Ook vanuit de vorige gym trouwens, samen met mij zijn ze verhuisd toen ik besloot om een eigen gym te starten. Ik ben blij dat ik hen kan helpen in hun carrière.

Hoe bereid jij je voor op wedstrijden?

Ik moet zeker een weight cut doen om op het juiste gewicht te geraken. Ook probeer ik om in mijn eigen zone te geraken. Ik doe niet aan sparren de week voor het gevecht. Op het moment van de wedstrijd zelf bid ik in mijn hoek tot God.

Je dochter Lola en gymlid Omar Shaheen hebben samen met jou een wedstrijd in Amerika bij Cage of Conquest.

Dat klopt inderdaad, ik ben blij dat deze twee dat met mij willen en kunnen doen. Omar is een erg loyaal persoon en heeft mij vaak geholpen, zowel hier als in de vorige gym. Hij is meteen met mij overgestapt na de verandering. Ik heb veel vertrouwen in hem, hij heeft ontzettend veel potentieel. Ik hoop nog vele jaren met hem samen te kunnen werken.

Wat vind jij over het feit dat sommige mensen vinden dat Lola te jong is?

Mijn standpunt is dat mijn dochter al traint sinds ze vier jaar is. Nu is ze twaalf, dus ze heeft acht jaar getraind en ze mag nu eindelijk een wedstrijd doen. De meeste volwassenen trainen één, twee jaar en doen dan aan wedstrijden mee. Lola is een gedreven persoon en ik ben trots dat zij in mijn voetstappen wil treden.

Om af te sluiten: heb je advies voor studenten die veel energie hebben, maar niet weten wat ermee te doen?

Mijn grootste tip is: Altijd ervoor gaan. Laat je dromen nooit klein gehouden worden. Probeer alles wat je vroeger heeft tegengehouden om te zetten in iets dat je opnieuw laat beginnen, herrijzen.