Het proffenprofiel toont professoren zoals je ze nog nooit zag: als mensen. dwars stelt de vragen die bij menig student al jaren door het hoofd spoken, maar die ze niet zelf durven stellen. Professor Bea Cantillon heeft buiten lesgeven aan de Faculteit Sociale Wetenschappen nog een hele waslijst aan mandaten én... een eigen wikipediapagina. We stelen een halfuurtje van haar tijd om te praten over guilty pleasures, bieten oogsten en Obama.
Kan u in een notendop vertellen waarmee u momenteel bezig bent?
Ik ben een ZAP'er (Zelfstandig Academisch Personeel, nvdr.), wat wil zeggen dat ik verantwoordelijk ben voor de drie academische kerntaken onderwijs, onderzoek en maatschappelijke dienstverlening. Ik geef les in de Bachelor en Master Sociale en Sociaaleconomische Wetenschappen. Het is trouwens geen toeval dat ik onderwijs als eerste vernoem: ik beschouw lesgeven als mijn belangrijkste verantwoordelijkheid. Kennis en inzichten overdragen aan de volgende generatie vind ik enorm belangrijk. Daarnaast voer ik onderzoek naar armoede, sociaal beleid, ongelijkheid en de welvaartsstaat bij het Centrum voor Sociaal Beleid. Wat betreft maatschappelijke dienstverlening ben ik onder andere voorzitter van 11.11.11 en UCSIA (Universitair Centrum Sint-Ignatius Antwerpen, nvdr.).
Dat is een heel pakket, hoe vult u uw vrije tijd in?
Heel veel vrije tijd heb ik niet, maar ik zie mijn werk dan ook als mijn hobby. Als ik dan toch een hobby moet noemen, zeg ik lezen en reizen. Die twee hangen samen, want ik lees in functie van de plaats waar ik naartoe ga. Afgelopen weekend heb ik een lezing gegeven in Rome. Daar heb ik een boek gelezen van een Italiaanse collega die ook in het programma was opgenomen.
De guilty pleasure-vraag begint stilaan een vaste waarde te worden in deze rubriek. Ook u ontkomt hier niet aan: wat is úw guilty pleasure?
Wanneer ik reis, probeer ik altijd kleine momentjes te stelen. Mijn weekend in Rome was zo goed als volgeboekt, maar de dag van mijn terugvlucht bleek ik in de voormiddag nog een tijdslot van drie uur te hebben. In plaats van uitgebreid te ontbijten in het hotel ben ik heel vroeg opgestaan en heb ik een taxi genomen. Ik heb me naar Piazza Bocca Della Verità, de plaats waar de 'mond van de waarheid' staat, laten voeren. Het was geleden van mijn tienerjaren dat ik er nog geweest was. Het waren regenachtige dagen, maar die ochtend was de dag prachtig begonnen. Bovendien was er in de buurt een klein antiek kerkje waar toevallig een orthodoxe mis plaatsvond – weer een gestolen momentje – waar magnifiek werd gezongen. Het was een samenzang van Grieks-Italiaanse en Arabische gezangen. Het bleek een mooie mengeling die tegelijkertijd ook heel boeiend was, omdat je echt voelde dat verschillende hedendaagse religies een gemeenschappelijke stam hebben. In die zeer antieke kerk voelde ik onze gemeenschappelijke roots, zowel cultureel als religieus. Dat soort gestolen momenten, daar kan ik tot tranen toe van genieten.
Stel dat u één persoon mocht uitnodigen voor een heerlijke maaltijd en een lang gesprek – levend, dood, fictief, maakt niet uit – wie schuift er dan bij u aan tafel?
Obama, wiens boeken ik allemaal heb gelezen. Die man heeft een ongelooflijk levensverhaal. Hij komt uit een milieu waar niets vanzelfsprekend was en vanwaaruit hij zichzelf toch heeft kunnen ontwikkelen tot een zeer verstandig en charismatisch man. Ik zou hem vragen hoe hij erin slaagt om zulke prachtige speeches te houden. Ook ben ik benieuwd hoe hij zelf terugblikt op zijn presidentschap en of hij tevreden is met wat hij allemaal heeft gerealiseerd, hoe iemand zoals Donald Trump verkozen kan worden en hoe hij de toekomst ziet.
Wat voor studente was u zelf?
Een hardwerkende, maar tegelijkertijd toch ook een zeer geëngageerde, zoals veel van mijn medestudenten. Ik herinner me bijvoorbeeld een erg regenachtige novembermaand waarin de boeren het veld niet meer op geraakten met hun tractoren om de bieten te oogsten. Vanuit een collectief engagement gingen we dan met onze klasgroep helpen met de bietenoogst. Nu zijn de studenten ook wel geëngageerd, maar meer in verspreide slagorden: de een zit in de jeugdbeweging, de ander zet zich in bij USOS of schrijft voor een studentenmagazine, … In mijn tijd werden er meer dingen gedaan in de context van de eigen klasgroep.
Om af te sluiten schotel ik u graag nog een dilemma voor. Je mag nooit meer voet aan land zetten of je kan enkel in het donker zien.
Da's een moeilijke, want wat betekent 'alleen zien in het donker'? Het klinkt niet erg aantrekkelijk. Geef mij dan maar het eerste. Het lijkt me zalig om altijd op een boot te zitten en te kijken naar de zee, de zon en de vogels.
- Login om te reageren