London Grammar betrad tweemaal het podium in de Lotto Arena. Tonsillitis hing als een zwaard van Damocles over ieders hoofd, want de voorafgaande concertenreeks werd abrupt onderbroken voor ziekteverzuim. Maar wie weer en wind had getrotseerd, werd gelukkig beloond. De band uit Nottingham trakteerde hen die de stormen van België en het verkeersknooppunt van Merksem hadden getrotseerd op een kristalheldere vertoning. Nog nooit waren klaagzangen zo’n streling voor het gehoor.
De Lotto Arena vormde het vormloze en zielloze decor voor het optreden van London Grammar, een band op het kruispunt tussen Florence Welch, The xx en voor de kenners Judie Tzuke. Geen groter contrast kon verzonnen worden dan de loepzuivere engelenzang van Hannah Reid te huisvesten in dit kubisch gedrocht dat jammer genoeg "een stapje hoger" zou zijn dan de idyllische Ancienne Belgique. Moest Reid beledigd zijn dat haar stem als parels voor de zwijnen in die betonnen bloembak wordt vergooid, kan ik ze helemaal begrijpen. Het is het lot van de commerce, hoe bekender de band, hoe groter en, in België automatisch goddelozer het podium. Wat had deze diamant geschitterd in een zaal die hun muziek eerbied en cachet gaf. Maar genoeg gal gespuwd, terug naar de muziek.
Dream pop wordt hun geluid wel eens genoemd, een mix van pop-percussie met ambient. Als ik ze zelf zou willen categoriseren, dan zou ik ze in het triphopgenre zetten, een downtempo-ontleding van electronica en soul tot uiteindelijk een feeërieke melancholie wordt bereikt waar toch net genoeg tempo in zit om jezelf op meewiegen te betrappen. Waar Portishead het met mysterie en Daughter het met een suïcidale broosheid doet, creëert London Grammar een soort hoopvolle melancholie. Het is evengoed anderhalf uur hartenpijn en liefdesverdriet, maar er resteert nog een vonk, er is nog een licht aan het eind van de tunnel.
Vorig jaar heerste nog het gerucht dat de band ontleed was. Na het debuut If You Wait was het plots 4 jaar stil geworden rond de groep en die stilte was hartverscheurend en ondraaglijk. Eindelijk nog eens een minimalistische band zonder scrupules, gebouwd rond de engelenzang van zangeres Hannah Reid en met verder eigenlijk weinig om het lijf. Het plotseling doorbreken van de geruchtenmolen met het nieuwe album Truth Is A Beautiful Thing kwam als een godsgeschenk. Het nieuwe album voldoet aan alle mogelijke wensen. Het is grotendeels een continuüm van het oudere werk, wat zeer welkom is ondanks de tendens van altijd maar vernieuwen. Je hoort nochtans meteen of een band verder gaat met wat hij bracht uit laksheid of tekort aan inspiratie, of net omdat het vat nog lang niet leeg was en er geen nood aan herontdekken is.
Ik duim alvast dat het vat bodemloos is. De instrumentele variabiliteit tegenover If You Wait is wat versmald, percussie krijgt een iets grotere rol en ook de synthesizer wordt meer aangevezen, maar het resultaat mag er zijn. De elegie van London Grammar wordt voortgezet, zonder eentonigheid, zonder vervelen. Ik hoop dat er nog veel te klagen valt.
- Login om te reageren