Tamino: wat een stem

Tamino, voluit Tamino-Amir Moharam Fouad, is het laatste exportproduct van De Nieuwe Lichting, dewelke al enkele jaren garant staat voor aangename, klassevolle muziekacts. Dit is van een ander kaliber. De piepjonge zanger met Egyptische roots creëert reeds voor zijn eerste noot aangehaald wordt een melancholische, weemoedige sfeer die de zaal in een aangename vorm van somberheid sluiert. Hij heeft trekken van Aladdin in zijn losse, witte hemd, zijn grauwe huid en zijn zwarte, wat opkrullende haar. Geen setting, geen decor, warm, maar simplistisch licht en minimale muzikale bijstand. Meestal is de stem van een zanger slechts één van de vele facetten van het geluid van een band. Soms echter is de stem de spil, de harde kern waarrond gestripte muzikale ondersteuning wordt ingebouwd. Om dit te durven doen, moet een stem van een sublieme kwaliteit zijn, zowel in lage als in hoge registers kunnen stemmen en exact het gevoel van de tekst etaleren. Denk hierbij aan London Grammar, denk aan Bat For Lashes.

Wat een stem heeft die Tamino. Breekbaar, puur en klagerig. Muziek kan een spiritueel kantje hebben puur door de vibe die het opwekt. Typerend hierbij is het compleet verlies van tijdsbesef en de tendens de ogen te sluiten en het lichaam tot een deinend wiegen te minimaliseren. Dit was voor mij pure spiritualiteit. Die man zijn stem is van een ongeziene klasse, zijn instrumentale begeleiding is perfect uitgekiemd, het ondersteunt maar overstemt nooit. Het eerste half uur van het concert blijft bij weemoedige, lage stemklanken, maar wanneer Tamino het tempo van zijn drums verhoogt, krijgt hij die waas van duizend-en-een nacht niet opgetrokken. Het is alsof er een mist over het publiek hangt, een mist van herinnering, van vervlogen genot met bitterzoete flashbacks. Het is zo fragiel, het is zo correct, de kleine slippertjes in toonvastheid geven het geheel zelfs dat tikje meer cachet.

Ik ben zelden zo onder de indruk geweest van een stem alleen. Cigar is voor mij het enige minpuntje tijdens het concert, en dat minpuntje is er een van absolute luxe. Ik associeer dit nummer zo sterk aan de fenomenale clip die eraan verbonden is, dat ik het er niet meer los van kan zien. Doorbraaknummer Habibi is dan weer het summum, nog nooit heb ik een zanger zo identiek horen klinken in alle versies die ik van dit nummer heb gehoord, van bariton naar falsetto in luttele seconden, een streling voor het oor. Internationaal niet genoeg gewaardeerd, dit nummer.

België mag heel trots zijn op zijn muziekindustrie. Op vele verschillende muziekstijlen injecteren we steeds meer en beter materiaal, zij het indie met Balthazar, zij het dance met Oscar and the Wolf, zij het RnB met J. Bernardt. Tamino is een nieuwe ster aan het firmanent, met een genre dat nog niet volledig in te delen is in zij het poprock, zij het ambient of zelfs alternative. Wat ik wel weet is dat Thom Yorke en Nick Cave ook niet in hetzelfde genre vallen, maar beiden absoluut genoten zouden hebben van deze performance. Met reden uitgeroepen tot hét optreden van Rock Werchter en nu wordt bevestigd dat het allemaal geen toeval is.