In Guantanamo Bay, een Amerikaans stukje Cuba, zitten nog steeds honderden mensen vast die door de V.S. als terroristische strijders bestempeld worden. ‘Nog steeds’ betekent voor sommigen al sinds september 2001, net na de aanslagen.

Zij zijn echter nooit officieel aangeklaagd, zitten voor onbepaalde tijd vast en hebben geen recht op juridische bijstand. Artikel 9 van datzelfde IVBPR zegt dat “iedere gearresteerde onverwijld op de hoogte gebracht dient te worden van de redenen van zijn arrestatie en van de beschuldigingen die tegen hem zijn ingebracht”. Het is overigens slechts de rechter die mag beslissen over zo’n vrijheidsberoving, niet één of andere legerchef.

Het meest hallucinant zijn nog de methoden die gebruikt worden om de gevangenen onder druk te zetten bij de ondervragingen. Gevangenen moeten urenlang met een kap over hun hoofd op hun knieën zitten, worden geslagen en geschopt. Door middel van hels lawaai worden ze dagenlang wakker gehouden. Wie toch kan slapen moet dit met het licht aan in een cel van nauwelijks twee bij twee. Buitenlucht zien ze slechts eens per week, helemaal alleen.

Welk recht van spreken heeft een land dat zich ‘de oudste democratie ter wereld’ noemt dan nog? Waar staan we met een Universele Verklaring van de Rechten van de Mens als het machtigste land gewoon nee zegt en de andere landen niets anders kunnen doen dan lijdzaam toezien? Op een dergelijk niveau speelt nog slechts de wet van de sterkste, ook al is die ‘onmenselijk’ en ‘onterend’.

Vrijheid en rechtvaardigheid voor allen, of toch voor hen die niet tegen ons zijn.

Geert Bourgeois kondigde na de teleurstelling van 18 mei aan dat de N-VA in 2004 een thuismatch zal spelen en men de moed dus maar niet moet verliezen. Welke voordelen zullen de Vlaamse parlementsverkiezingen u bieden?

Bart De Wever Wij scoorden in het verleden altijd beter op het Vlaamse niveau dan op het federale, zelfs bij gelijktijdige verkiezingen met het federale niveau zoals in ’99. De mensen associëren het Vlaams parlement blijkbaar met een Vlaamse stem en wijken eerder uit naar een vlaamsgezinde partij. Bovendien zijn we op 18 mei maar nipt onder de kiesdrempel blijven steken. We weten met andere woorden dat zetels binnen handbereik liggen.

De Vlaamse onafhankelijkheid is volgens u geen revolutie maar een evolutie. Wat zijn dan de meest essentiële redenen om een onafhankelijke Vlaamse staat te realiseren?

De Wever Een lidstaat in de Europese Unie bedoelt u. Dat onderscheid is belangrijk. Het concept ‘Vlaamse staat’ heeft eerder een 19de-eeuwse connotatie. In een Europese context zijn we per definitie afhankelijk van de ons omringende gemeenschappen. Een eerste reden voor een onafhankelijk Vlaanderen in een confederaal Europa is het democratisch deficit van België. In dit land bestaan twee democratieën parallel naast elkaar. Na elke verkiezing worden zowel Vlamingen als Franstaligen bestuurd door partijen waar ze niet voor konden stemmen. Die partijen houden vaak geen rekening met wat men aan de andere kant van de taalgrens denkt. Bovendien zijn er op eender welk federaal ministerie nog allerhande blokkeringen. Justitie is een goed voorbeeld. Bijna iedereen in Vlaanderen is voor het jeugdsanctierecht, maar Wallonië was tegen en het kwam er niet. Omgekeerd speelt dat ook. Wij hebben de Walen de tabaksreclame op Francorchamps niet te verbieden, maar het is wel gebeurd. Toch trekken de Franstaligen in dit geschipper systematisch aan het langste eind. Tenslotte is er de factuur van dit land. België kost Vlaanderen ontzettend veel geld. Met de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië financieren we eigenlijk grotendeels misbruiken in de sociale zekerheid. Dat zijn geen fantasieën van een overjaarse flamingant hé. Lees de rapporten van de OESO en het IMF er maar op na. Als je de zaken louter rationeel benaderd, denk ik dat het Belgische bestuursniveau op termijn eigenlijk niet veel zin meer heeft. Ik beschouw de Vlaamse onafhankelijkheid als een evolutie naar supranationalisering waarbij we bij verdrag in confederatie bevoegdheden doorschuiven naar Europa en afspreken hoe die uitgevoerd moeten worden.

Indien deze evolutie zich voltrekt zou de N-VA haar bestaansredenen langzaam maar zeker zien verdwijnen?

De Wever Op staatkundig vlak is dat inderdaad zo. We hebben een duidelijke rationele analyse van hoe we staatkundig Europa willen intreden. Op het moment dat dat gerealiseerd is, zouden we kunnen ophouden te bestaan. Naast onze staatkundige punten hebben we ook nog een maatschappelijk programma, een vrij unieke ethisch-culturele cocktail, die vaak over het hoofd gezien wordt.

Wat zijn juist de ingrediënten van die cocktail?

De Wever Sociaal-economisch zijn wij vrij liberaal. We zetten het ondernemersbelang steeds voorop. Een Vlaming is op dat vlak niet zo progressief, maar wil wel zijn boterham verdienen. Op cultureel-ethisch vlak zijn wij geen liberalen, eerder gemeenschapsdenkers. De Vlaming is op dat gebied geen doorwinterde conservatief, maar ook geen mens met een vrijheid-blijheidmentaliteit. Deze standpunten zouden zeker wel aanslaan, maar ze worden doorgaans fout gepercipieerd: ofwel ben je een Blokker, ofwel ben je politiek correct en uiterst relativistisch.

Regionalisering

Vorig jaar voerde de N-VA aan de UA een actie rond de Bologna-akkoorden. Waarom is uw partij een tegenstander van de universitaire gelijkschakeling op Europees niveau?

De Wever Ik ben zeker niet tegen een harmonisering van de onderwijskwaliteit. Als Europa op dat vlak een rol wil spelen, kan ik daar mee leven. Anderzijds hoeft men om die reden heel ons hoger onderwijs, dat tot het beste van de wereld behoort, nog niet op het Angelsaksisch model te gaan oriënteren. Men kan ook Europese kwaliteitsnormen opstellen en nagaan welke instellingen daaraan voldoen. Die bevoegdheid moet aan de specifieke organisator van het onderwijs toegekend worden, in ons geval de deelstaat Vlaanderen. Met die regeling heb je die hele BaMa-structuur niet nodig. Het volstaat dat je naar het buitenland gaat en kunt zeggen “mijn titel is gelijk aan dit”. Wij hebben ook gefocust op de verengelsing van het cursusmateriaal. We hebben 150 jaar moeten knokken om van het Nederlands een wetenschapstaal te maken en nu zouden we dat zelf afschaffen. Dat gaat mij te ver.

De N-VA stelt dat een regionalisering van het arbeidsbeleid de Vlaamse economie en tewerkstelling ten goede zal komen. Is de huidige economische malaise niet eerder te wijten aan de conjuncturele toestand op wereldvlak?

De Wever In zekere zin wel. De economie en zeker de conjunctuur is voor een groot stuk geglobaliseerd. Wat een staat op zich daaraan kan remediëren is heel beperkt. Danny Roderick van de universiteit van Harvard zegt dat je precies daarom moet focussen op de dingen die je nog in eigen handen hebt. Dat gaat over de kwaliteit van dienstverlening, infrastructuur, onderwijs en ook over fiscaliteit. Die instrumenten moeten de deelstaten in handen hebben, want in België zit men per deelstaat met een heel specifieke economische situatie: de Vlaamse KMO-economie tegenover een sterk op de overheid gerichte Waalse economie. Als men op die twee verschillende modellen dezelfde economische politiek toepast dan komt men tot een inefficiënt beleid. De regionalisering van alles wat met werkgelegenheid te maken heeft, is dus in het belang van beide deelstaten.

Welke oplossingen zou u voor de hoge werkloosheid aandragen?

De Wever Dezelfde instrumenten waar Roderick naar verwijst zijn ook hier van belang. Een eerste instrument dat we zelf in handen hebben is het onderwijs. Slechts 2% van de Vlaamse afgestudeerden begint als zelfstandige. Dat is een dramatisch laag cijfer voor een KMO-economie die het moet hebben van mensen die zelf iets willen beginnen. De dienstverlening zou in dat verband ook meer afgestemd moeten worden op het ondernemersbelang. Ten tweede kan ook de infrastructuur sterk verbeterd worden. Zo zou het voor de Antwerpse haven uiterst nadelig zijn als wij van de Walen geen toelating krijgen om een tweede havenontsluiting te creëren. Een laatste oplossing zie ik in de fiscaliteit. Nergens in Europa is het zo duur om iemand tewerk te stellen als hier. Wij stellen dus voor om een aantal dingen uit de loonkost te halen en die uit algemene middelen te financieren.

Wat met de bestrijding van jongerenwerkloosheid?

De Wever Het huidige activaplan is eigenlijk zo slecht nog niet. Het principe dat men verlaging krijgt op de lasten van de arbeid als men een jongere aanneemt, is bijvoorbeeld een goed instrument. Daar situeert zich namelijk het probleem. Men geraakt als jongere gewoon niet gestart op de arbeidsmarkt. Vooral in tijden van recessie zien we het fenomeen opduiken waarbij ervaren werkkrachten met jobs van jongeren gaan lopen. De enige echte oplossing is een verbetering van de conjunctuur. Met de beperkte middelen die je daarvoor hebt, moet je daar iets aan trachten te doen. Dan zal dat probleem zich voor het grootste deel zelf oplossen.

Conservatief Sociaal

Komt het inburgeringsdecreet van deze Vlaamse overheid tegemoet aan de eisen die N-VA inzake inburgering stelt?

De Wever Wij hebben geen enkel probleem met een multi-etnische samenleving. We wensen wel maar één burgerschap dat we als absoluut beschouwen. Vanuit zijn particuliere culturele eigenheid moet men daar geen uitzondering op vragen. Verplichte inburgeringstrajecten zijn dus noodzakelijk. Er is tot nu toe geen enkele eis gesteld aan de mensen die sinds de jaren 60 uit de Magreb-landen naar hier zijn gekomen. Nu stelt men vast dat de integratie mislukt is. Dan vraag ik mij af over welke integratie zij het hebben, want men heeft er nooit echt een poging toe gedaan. Ik ben dus niet tegen een multi-etnische samenleving en evenmin tegen migratie op zich, maar ze moet goed georganiseerd zijn.

In De Standaard van 16/08/03 zegt u in een opiniestuk over Edmund Burke: “Geen politicus in Vlaanderen die zich conservatief noemt. Een hardnekkige karakterstoornis, die me in de ogen van velen wellicht tot een arrogant en irritant kereltje maakt, geeft me alleen al daarom zin het predikaat conservatief enthousiast te aanvaarden als geuzennaam.” Vindt u dat het conservatisme in Vlaanderen een te negatieve bijklank heeft?

De Wever Niet alleen in Vlaanderen, maar in de hele Westerse wereld wordt het conservatisme negatief gepercipieerd. Wie het woord conservatisme hoort, denkt zeker aan een oude kwezel of een fanatieke Blokker. De essentie van het conservatisme maakt echter de sokkel van mijn politiek denken uit. Waarom zou ik mij dan niet noemen wat ik ben, namelijk conservatief sociaal. Ik kreeg immers vele positieve reacties op dat stuk. Men was blij dat eindelijk iemand durfde te zeggen dat we niet moeten meedoen met die politiek correcte nonsens en alles fantastisch moeten vinden op cultureel-ethisch vlak. Ook enkele CD&V’ers reageerden positief. Ik wilde met dat stuk naar hen ook een signaal geven om te zeggen: “Zo zie ik het.” Uiteindelijk bleek men toch niet bereid om de stap naar een kartel te zetten.

Aan de Universiteit Antwerpen vergelijken studenten hun rector niet met Napoleon. Aan de Universiteit Antwerpen hangt een ijselijke stilte bij het begin van dit academiejaar, in de verte ruist slechts stilletjes de Stroom. Inderdaad, op de een of andere manier is de traditionele studententoespraak bij de traditionele opening van het, naar aloude traditie, elk jaar met veel traditionele en zwollige poeha te openen academiejaar uit het programma geschrapt. Slechts na lang aandringen werd de studenten een aalmoes toegeworpen. Vijf minuutjes om gezichtsverlies tegen te gaan.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit getuige heb mogen zijn van die studententoespraak. In Leuven wordt die wel elk jaar gepubliceerd en meestal gaat het om nogal scherp geformuleerde teksten, een gezond rondje rector-bashing waarbij ‘s mans beleid eens flink op de korrel wordt genomen. Traditioneel klinkt er dan altijd wat gegeneerd voetengeschuifel vanop de bankjes van de hoogwaardigheidsbekleders.

In Antwerpen heeft men blijkbaar wat genoeg van dat gênante gedoe. Of vreest men misschien een studentikoze sneer naar het associatiegeknoei dat nog altijd in nevelen van mysteriositeit gehuld blijft? Feit is dat de inbreng van de student blijkbaar ongewenst is, en dat is geen Antwerps, maar een Vlaams zeer.

Misschien gaan die studenten ook zelf niet helemaal vrijuit. Een enquête van de Vereniging Vlaamse Studenten bracht aan het licht dat ondanks alle inspanningen niet eens de helft van de betrokken studenten ook maar het flauwste benul heeft van wat BaMa en associatietoestanden nu concreet voor hen gaan veranderen. De communicatie met de basis is erbarmelijk, de teksten zijn hermetisch en de bevoegde minister incompetent en visieloos.

Niet echt vrolijk om het jaar mee te beginnen, maar wie nood heeft aan een portie vrolijke peptalk moet zijn/ haar licht maar gaan opsteken op de academische openingszitting van dit jaar. U bent vriendelijk uitgenodigd, en als u stil en braaf bent, krijgt u achteraf misschien een drankje. Weet u wat ik nog het treurigste vind? Dit tekstje moest geschreven worden door een student uit Leuven.

Valentijn De Boe
www.kabaal.org, niet voor meelopers

“Ik ben geboren. Dit moet worden aangenomen, alhoewel een absoluut-objektief bewijs niet is voor te brengen. Axioom is het domein van de subjektieve ervaring. Objektief is het slechts gissen.” Objectief werd hij geboren in de Lange Leemstraat 53, op 22 februari 1896. Een geboortehuis dat thans te koop staat. Als schrijvershuis kan het echter niet verkocht worden. In 1913 verhuisde de vader als rentenier met zijn familie naar Hove, nog voor zijn jongste zoon de eerste gedichten voortbracht. Bekend bleef die echter wel in de buurt, als afnemer van opiaten en andere derivaten bij de plaatselijke apotheker. Niet dat er enige afschriften van terug te vinden zijn. Verdovende middelen waren immers niet alleen vrij verkrijgbaar tot aan W.O. I, ze vormden meer dan eens het hoofdbestanddeel van de toenmalige medicijnen. De zoon vertrok na afloop van W.O. I naar Berlijn, uit schrik voor repressies omwille van zijn opgemerkt flamingantisme. Het gerucht bleef hardnekkig rondwaren. “Na zorgeloos leven kamp voor het bestaan te Berlijn, Potsdam en Spandau. Niet romantisch. Fantasie is de vertelling dat ik het van liftboy tot eigenaar van een nachtlokaal zou hebben gebracht. Ben veel te primitief om een vooraanstaande plaats in de samenleving te bekleden. Spijts zeer verlangend het niveau der vlaamse dekadenten te bereiken, begrijp ik mijn 'Unfähigkeit'". Wat rest in de buurt zijn herinneringen aan een zoon die het nooit ver had gebracht, een liederlijk leven leidde, het familiefortuin verkwanselde. “Drie boeken uitgegeven: Music-Hall, het Sienjaal, Bezette Stad. Misschien is ook dit slechts massahypnose. Wie kan dit bewijzen dat hij deze boeken heeft gelezen? Laat staan: begrepen. God beware: begrepen. Ik heb ze zelf niet begrepen.”

“Ik moet u – jammer genoeg – melden dat er binnen de stedelijke begroting momenteel geen ruimte is om geld vrij te maken voor de eventuele aankoop van het Paul van Ostaijen-huis… Het kan niet als museum worden ingericht… Je zou het huis een bestemming kunnen geven als een soort schrijvershuis… maar dergelijke taken behoren dan weer niet tot de kerntaken van het stadsbestuur…”
Eric Antonis, schepen.

Ben je ooit al naar een wedstrijd ballroomdansen gaan kijken? Ik ook niet, maar ik heb er wel van gehoord. Tussen hun optredens kan je de koppels best niet tegenkomen; de deelnemers worden zo opvallend gegrimeerd dat je denkt dat je op een circusvertoning van Chico de clown bent. Op die manier lijken ze mooi opgemaakt tijdens het dansen. Datzelfde merkte ik spijtig genoeg op tijdens de avantpremière van de nieuwe musical Grease. Geen slecht woord over de opvoering van de cast, een kenner ben ik immers niet, maar de hoofdrolspeelster was zo overdadig gemaquilleerd dat ik en mijn gezelschap duchtig hebben zitten twijfelen of we met een vrouw of een transseksueel te maken hadden. Ook de vetkuiven van menig T-Bird waren trouwens zichtbaar vanop de maan. Misschien proberen ze zo wel een nominatie voor ‘Beste Grime’ in de wacht te slepen?

Nog te zien van 14 tot 19 oktober in de Grenslandhallen te Hasselt.

Hij bezong de torens van Brugge en Gent, werd smoorverliefd op de plaatselijke Madeleines, Mariekes en Mathildes, maar op 9 oktober 1978 stierf België’s grootste chansonnier aller tijden in een Parijse voorstad. Jacques Brel ligt inderdaad reeds 25 jaar onder het vlakke land van Hiva Oa, maar nog steeds kent de arme man geen rust. Begin oktober kwam hij zowaar met vijf nooit eerder uitgebrachte nummers op de proppen: ‘Mai 40’, ‘La Cathédrale’, ‘Sans Exigences’, ‘Avec Elégance’ en ‘L’Amour est mort’. Die werden in de herfst van 1977 opgenomen, maar Brel wilde niet dat ze op zijn laatste album gebruikt werden omdat hij ze wegens zijn aanslepende ziekte niet had kunnen afwerken. Naar aanleiding van zijn 25- jarig overlijden werden reeds tal van tentoonstellingen, projecties, concerten en geleide wandelingen in onze hoofdstad georganiseerd. De ganse maand oktober nog brengt Brussel hulde aan onze nationale trots. L’amour est mort, maar “le Grand Jacques” nog lang niet!

Meer informatie vindt u op www.brel-2003.be

De televisie in Vlaanderen is vijftig jaar oud en dat blijkt uit een overdosis zwartwit-televisie en Tante Terry, wier verschijning bij de meeste veertigers steevast een ‘die ziet er toch nog goed uit hè’ losmaakt. De meest verrassende constatering uit al dat archiefmateriaal is misschien wel dat ooit, in tijden van gigantische decors, flitsende showtrappen en livepubliek in het Amerikaans Theater, niet alle programma’s gepresenteerd werden door Bart Peeters. Je had Jos Ghijsen, Luc Appermont en - heel even maar - de broers Verreth, je weet wel, de Collega’s. Die twee laatsten hadden van de brt ooit een rechtstreekse, allesomvattende en avondvullende show gekregen. Wie zich ooit geërgerd heeft aan de onkunde van de gemiddelde Donaat Deriemaker beseft dan dat die mensen eigenlijk nog niet zo slecht bezig waren. Uitblinken in onkunde mag dan te vermijden zijn, leuke televisie levert het wel op.

TV1, zowat elke avond een terugblik op 50 jaar televisie.

The Tulse Luper suitcases is het nieuwe project van de alombekende regisseur Peter Greenaway. Het is een historisch dramatische sequel, onderverdeeld in 3 episodes, waarin Tulse Luper het hoofdpersonnage is. De laatste episode trekt echter onze aandacht. From Sark to Finish zal in de bioscopen uitkomen als ‘Antwerp’. De film is net in première gegaan in Venetië en werd er met een staande ovatie onthaald. Het verhaal speelt zich volledig af in en rond het Antwerpse Centraal Station, maar het gekke is dat daar geen enkele scène werd opgenomen. De opnamen vonden immers plaats in Boekarest, Roemenië. Waarom deze film ‘Antwerp’ noemt, is ons dan ook niet helemaal duidelijk. Misschien zit het bouwproject in het station er wel voor iets tussen. Ondanks dat Peter Greenaway onze stad over het hoofd heeft gezien als filmlocatie, volgen we dit veelbelovende project op de voet.

Wij houden jullie op de hoogte.

Wat een geluk dat wij in Vlaanderen al ruim een halve eeuw geen oorlog meer live hebben moeten meemaken. Tegenwoordig ook geen terroristische aanslagen of van die goedkope communautaire rellen meer. Niets van dat alles gelukkig! Zelfs de onderwijshervormingen verlopen tegenwoordig kalm en zonder bloedvergieten. Kanaal 2 wijdt er niet eens een BigBrother-special aan en ook de iets serieuzere CNN-imitators berichten liever over het gesneden brood van Johan Museeuw dan over de gruyèrekaas die Marleen Vanderpoorten van ons hoger onderwijs aan het maken is. De kijkcijfers zouden natuurlijk ook niet erg hoog liggen. De bewoners van het huis van onderwijs, wij studenten, liggen niet echt wakker van zulk een stille, in mooie Engelse woordjes als ‘Bachelor’ en ‘Master’ verpakte oorlog tegen ons kwalitatief hoogstaand en toegankelijk hoger onderwijs. De aula’s worden dan ook hoofdzakelijk belegen door een veel te grote hoop plattekazen die engagement een veel te vermoeiend woord vinden. Een gemiddeld student is tegenwoordig ook erg makkelijk in het onderhoud. Iedere week vijf door de mama voorverpakte maaltijden voor op kot; af en toe wat heffen en springen op een TD om de conditie op peil te houden; een papiertje op het einde van de rit – maar dan liefst pas in tweede zit, want anders verveel ik me toch maar steendood tijdens die drie maanden vrijheid die ik later gelukkig nooit meer zal krijgen; een eigen mening ...- een watte? Waarom zou een post-moderne student een mening moeten hebben en er dan ook nog voor uitkomen? Leve het lege pluralisme! Als je je cursussen mooi vanbuiten blokt geven de meeste profs je ook wel een tien of een twaalf. Ik moet toch niet gaan nadenken? Laat ons niet moeilijk doen en gewoon aannemen dat ik besta. Ik zit op mijn gat.

En als binnenkort ons hele onderwijssysteem op zijn gat ligt, zitten al die ‘studenten’ daar nog steeds, dromend hoe ze later met al hun verworven kennis en zonder nadenken pas echt goed in het systeem zullen kunnen meedraaien. Als je rector-manager Oosterlinck van de KUL en dus ook Marleen Vanderpoorten bezig hoort komen al die onderwijshervormingen er in de eerste plaats om het Vlaamse onderwijs op de internationale arbeidsmarkt zijn uitstraling en concurrentiekracht te laten behouden. Laten we het gewoon een stille annexatie van ons degelijk onderwijs bij hun ‘liberale’ droom van het vrije marktkapitalisme noemen. Als de fiere Vlaamse Leeuw na 1302 ooit zijn klauwen op het internationale toneel getoond heeft, dan was dat wel in een stuk over onderwijs. Waarom dan nu lijdzaam toezien hoe zijn nagels worden geknipt?

De verdeling van een opleiding in een Bachelor en een Master zal volgens ons aller onderwijsminister ook niets aan het democratisch gehalte van ons onderwijs veranderen. Iedereen zal toegang tot hoger onderwijs blijven hebben; de meer specialisatiegerichte en dus ook duurdere Master-opleiding zal zich niet – zoals velen vrezen – vertalen in verhoogde inschrijvingsgelden. Vanderpoorten liet op 22 september in het duidingsprogramma Actueel op Radio 1 horen dat ze maatregelen in die zin voorlopig niet plant, maar dat ze niet in de toekomst kan kijken. Daarmee zijn haar handjes ruim op tijd gewassen, maar in mijn oren klinkt ‘voorlopig niet’ nog altijd als ‘nu niet, straks wel’.

Doe daar nog het nieuwe credit-systeem bij en het spel is helemaal op de wagen. De student zal zogezegd zelf de duur van zijn opleiding kunnen bepalen. In Oostenrijk hebben ze al jaren een soortgelijk systeem. De overheid trekt er minder gelden uit voor het hoger onderwijs, waardoor men daar moet gaan besparen op infrastructuur en leeropdrachten. Het gevolg is dat er een tekort aan onderwijzend personeel ontstaat. Dit betekent in de praktijk dat studenten soms twee tot drie jaar moeten wachten vooraleer ze een verplicht vak kunnen volgen. Zodoende duurt hun opleiding een pak langer en moeten ze gaan bijverdienen om alles te blijven financieren; de meeste ouders kunnen hun kinderen namelijk niet tot hun dertigste naar school laten gaan. Erg goed bekeken, want als die studenten werken, moeten we hen ook al geen volledige beurs meer uitbetalen. Maar, als ongediplomeerden verdienen de studenten niet veel en als ze hun job verliezen wordt de Sociale Zekerheid plots wel erg onzeker.

Mij lijkt het in ieder geval wel iets om de economische moeilijkheden in onze modelstaat mee te lijf te gaan. Laat de studenten zelf maar voor de kosten opdraaien. Op hun vijfentwintigste zullen ze maar wat blij zijn dat ze al Bachelor zijn. Er zullen nog wel wat beter begoeden overblijven voor wie die extra jaartjes tot een degelijk Master-diploma in papa’s geldbeugel niet veel uitmaken. In Amerika werkt het toch ook. Vroeger konden enkel de rijken naar school, nu heeft iedereen recht op onderwijs, maar enkel zij die het kunnen betalen zullen binnenkort nog genieten van degelijk onderwijs. Die onderwijshervormingen, ze zijn toch zo democratisch.

Rozegeel en paarsrood
als gij ziet dat zo de wolken zijn
aan de westerkim
grauwgrijs paarsgrauw
zo gij d’avend voelt aan d’oosterkim
aan de westerkim als een gestrande boot aan d’oosterkim als een gordijn op Uw
kantoor
niet als een kanten gordijn van uw salon
maar als een vuile store op uw kantoor
neem dan uw voorhoofd in de linkerhand
zoals de denker in de hand een doodshoofd
neemt
in de linkerhand het hoofd in de
rechterhand wat ooft
van jonge bomen – als banaal symbool –
en spreid uw sprankelend brein in ’t rond

als dan uw brein verbreid is
in ’t rond
de ronde stonden van uw eenzaamheid gaan rond
en waar uw eenzaamheid gij eenmaal strooide
van de westerkim naar d‘oosterkim
hangt voor de westerkim het grauwe gordijn van uw kantoor
waarachter uw boot gestrand is