Volgens het Frutje spelen ze ‘circusmuziek’, volgens anderen stoten ze enkel ‘motorpsycho-geluiden’ uit. Zelf houden ze het bij ‘feestmuziek’, vanwege de dansbaarheid van hun nummers waarin ze diverse stijlen combineren. Het muzikale ensemble El Nesjda van Christof van Mol – in zijn vrije tijd hangt hij op de Stadscampus een beetje de geschiedkundige uit – bestaat uit een horde geëngageerde jonge muzikanten die hij anderhalf jaar geleden bijeen wist te harken in het kader van een vrij-podium-gebeuren. Sindsdien maakten ze reeds menig concert onveilig, o.a. één waar de Gentsche Mens mocht opdraven. Met recht en reden, zou ik zo zeggen.

 

In hun laatste demo neemt vooral het reggae-element vrij uitgesproken proporties aan. Bob Marley steken ze evenwel niet naar de kroon. Gezien de piano op Jamaica waarschijnlijk nog niet is uitgevonden zal dat ook moeilijk gaan, want het is net dit instrument dat het werk van El Nesjda op smaak brengt.

Op het internationale slachtveld probeert men beide heerschappen soms nog tot rede te brengen. In hun eigen speeltuin kunnen ze echter ongestoord hun gangen gaan. Aan ‘The American Nightmare’ hoeven geen woorden vuil gemaakt te worden, maar bij het socialistisch beleid in Groot-Brittannië is enige duiding wel aangewezen. Met name bij de term ‘socialisme’. Volgens The Oxford Dictionary of Current English verstaan ze over het Kanaal onder ‘socialism’ nog altijd ‘a set of political and econonomic theories based on the belief that everyone has an equal right to a share of a country’s wealth and that the government should own and control the main industries.’ Naar de letter een herkenbare definitie, maar in Westminster hebben ze duidelijk moeite die ook naar de geest te lezen.

 

Tony Blair een socialist? Rood van schaamte zou hij moeten worden. Enkel zijn haardos kan de schijn nog enigszins ophouden. Per bovenstaande definitie is hij eerder het tegenovergestelde van een socialist. De grote industrieën, de Britse spoorwegen en de Londense metro: de overheid beheert ze geen van allen. Onder controle heeft ze de diensten voor het volk al evenmin. En met de sociale gelijkheid is het al helemaal niet om over naar huis te schrijven. Vandaar waarschijnlijk dat de Vlaamse media er zo weinig over berichten. Al houden die wel vaker hun mond als ze eens iets nuttigs zouden kunnen zeggen.

 

Af en toe hoor je nog wel eens iets over de ziekteverzekeringen in the UK, en dat je er beter drie jaar op voorhand aankondigt wanneer je een hartaanval zal krijgen, of wanneer je appendix gaat springen. Al krijgen we dat natuurlijk ook alleen maar te weten omdat het allemaal niet meer zo ver van ons bed is. Massa’s Britten houden het bed namelijk in onze ziekenhuizen. Opdat niet alleen onze ziekenhuizen, maar ook die Britten er beter van zouden worden, kunnen we aan de veelbesproken test Frans en Nederlands voor ons verplegend personeel misschien ineens een test Engels toevoegen. Over de ziekenhuisproblemen van onze Noordzeeburen vernemen we dus nog wel eens iets, maar rond hun ziekelijke onderwijsbeleid blijft het opvallend stil. Er mag natuurlijk ook niet al te veel ruchtbaarheid gegeven worden aan ‘democratische’ maatregelen die men graag ook door de strot van de Vlaamse student (en de portemonnee van zijn ouders) wil duwen.

 

Zondag 26 oktober trokken in de Londense binnenstad 31.000 studenten van Malet Street naar Trafalgar Square. Ze betoogden tegen een geplande maatregel van de regering Blair. Die houdt in dat universiteiten vanaf 2006 hun inschrijvingsgelden mogen verdrievoudigen, wat in de praktijk leidt tot bedragen tegen de £3000 (bijna 4400 EUR), per jaar. Studenten kunnen natuurlijk altijd een lening aangaan, maar dat zou er toe leiden dat de gemiddelde student na zijn studies aankijkt tegen een schuldenberg van om en bij de £30.000. De universiteiten mogen trouwens zelf bepalen in hoeverre ze het voorstel uitvoeren. Feitelijk betekent dat dat de grote prestigieuze universiteiten meer zullen kunnen vragen dan de kleinere, die studenten nodig hebben om te kunnen overleven. De groten zullen dankzij de hogere inkomsten ook meer kunnen investeren, en degelijk onderwijs kunnen blijven garanderen. Zo wordt een onderwijs op twee niveaus uitgebouwd. Twee niveaus die zich niet zozeer door de intellectuele capaciteit van de student maar vooral door zijn financiele vermogen van elkaar zullen onderscheiden. Een goede opleiding zal dus, net als in die goede oude liberale tijd, alleen voor de rijken zijn. ‘Brittania rules social inequality’!

 

In plaats van – heel sociaal – een oorlog te voeren met zijn wapenbroeders, had Blair beter kunnen investeren in het oplossen van de bestaande onderwijsproblemen. Dan zou hij de rekening nu niet door zijn studenten moeten laten betalen. Maar in dat geval had hij natuurlijk ook geen politieke stuntmogelijkheid gehad om te verkondigen dat de minder begoede studenten van hem, de grote socialist, subsidies zullen krijgen. Als hij die subsidies echter even snel gaat vrijmaken als zijn ziekenhuisbedden, zijn die jongeren in kwestie al lang op pensioen. Na een carrière in de goot weliswaar, want hun studies konden ze toch niet betalen. rector-manager Oosterlinck, Marleen Vanderpoorten en Grote Smurf: ze zijn stuk voor stuk minder blauw dan Tony Blair. Maar wat zouden ze graag zijn zoals hij. Behalve Grote Smurf natuurlijk, want die heeft een rode muts als teken dat ie het echt goed meent met zijn onderdaantjes.

 

Als het dit is wat Nonkel Oosterlinck en Tante Vanderpoorten van het door hen zo opgehemelde Angeklsaksische onderwijssysteem willen overnemen, zijn we goed af. Het ziet er ook zo naar uit. De BaMa-hervormingen zijn de perfecte gelegenheid om van het hoger onderwijs een winstgevend bedrijf te maken. Een bedrijf dat dure maar lekkere gebakjes met intellectuele slagroom maakt voor de rijken, met een groot zusterbedrijf dat break-even draait en een eenheidsworst zonder voedingswaarde maakt voor de massa.

 

Ik ben blij dat ik bijna afgestudeerd ben. Maar voor mijn kinderen vrees ik het ergste.

Waarom mijn lippen zo rood zijn
en mijn ogen diepzeeblauw?
Om je beter te kunnen zien, mijn lief,
om je beter te kunnen kussen - en mijn
handen zo zacht, mijn tanden zo
hard, mijn borsten zo blank - en mijn
warme buik? Om je beter op te eten
in te nemen aan te raken uit te
roepen. En mijn hoofd zo windstilleeg -
om je beter te vergeten.

 

 

Patricia de Martelaere

In tegenstelling tot zijn buurlanden heeft Jordanië zeer weinig natuurlijke rijkdommen. Olie kon het tot voor kort goedkoop aankopen in Irak, een unieke uitzondering op het voor Irak wurgende embargo. Voor de watertoevoer is Jordanië dan weer afhankelijk van een vredesakkoord met Israël uit 1994. De voornaamste eigenschap van dit land is dan ook zijn rol als buffer en baken van rust in de brandhaard van het Midden-Oosten.

 

Het geplande bezoek aan Antwerpen van Shaher Bak, Jordaans Staatsminister van Buitenlandse Zaken, is deze zomer niet doorgegaan. Toch vond hij de tijd om ons de bijzondere situatie van Jordanië in het Midden-Oosten te schetsen. We hadden een telefonisch interview met hem, enkele dagen na de Israëlische uithaal naar Syrië.

 

Shaher Bak Het is betreurenswaardig wat nu in Israël en Syrië aan de gang is. We moeten de problemen onmiddellijk het hoofd bieden, op een vreedzame manier, met onderhandelingen. De situatie is echter al grotendeels geëscaleerd. Men moet beseffen dat militair geweld een kortetermijnoplossing blijft, en niet voor een mentaliteitsverandering in de richting van een duurzame oplossing zal zorgen.

 

Doorheen het gesprek herhaalt Shaher Bak deze boodschap meermaals: als er vrede komt in het Midden-Oosten, dan zal dat slechts kunnen gebeuren na moeilijke en slepende onderhandelingen. Minister Bak is een carrièrediplomaat, die onder andere ambassadeur was in Spanje en Zuid-Afrika. Zijn eerste zending als jonge politiek attaché was echter naar Irak, nog vóór de heerschappij van Saddam Hoessein.

 

Bak Het was de periode vlak na de militaire staatsgreep van 1958 in het toenmalige koninkrijk Irak, waarbij de koning (familie van het Jordaans koningshuis, nvdr.) werd vermoord. De uitstekende relaties die onze landen toen hadden werden verbroken, en bleven tijdens mijn verblijf nadien heel wisselvallig.

 

Uiteindelijk zullen we beseffen dat we allemaal ongeveer hetzelfde willen.

 

Tot vijftig jaar geleden was de geschiedenis van Jordanië en Irak heel gelijklopend. In beide landen bestond het koningshuis uit Hasjemieten, directe afstammelingen van de profeet Mohammed. Na de staatsgreep werd Irak een republiek, maar in Jordanië bleef het koningshuis heel populair.

 

Bak Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog was er een beweging in het Midden-Oosten om de Arabische landen te bevrijden van de Ottomaanse heerschappij. Het idee was om één Verenigd Arabisch Koninkrijk op te richten onder Hasjemietisch bestuur. De Britten en de Fransen verdeelden na de oorlog het gebied onder elkaar. Zo viel het toenmalige Transjordanië onder Brits mandaad van 1921 tot 1945. De lokale bevolking bleef echter streven naar onafhankelijkheid; een jaar later werd het koninkrijk Jordanië opgericht.

 

Bestaat de wens nog om één grote Arabische staat op te richten?

Bak Het is spijtig dat de oprichting toen niet mogelijk was. Volgens mij droomt het Arabische volk daar nog steeds van. Zelf ben ik voorstander van een meer doorgedreven samenwerking tussen de verschillende landen in de regio, zoals jullie hebben met de Europese Unie. Twee vernietigende oorlogen hebben hun sporen nagelaten, maar uiteindelijk is de huidige eenmaking er gekomen door onderhandelen. Dat is een traag maar sterk politiek proces. Europa is een echt voorbeeld voor de Arabische staten. Waarom zouden we de fouten maken van anderen, als we kunnen leren uit hun geschiedenis?

 

Zo’n doorgedreven samenwerking zou de zaken al heel wat vooruit helpen. De huidige Arabische Liga is nog veel te ver verwijderd van dat ideaal. We streven in Jordanië naar stabiliteit, vrede en vooruitgang in de regio. We moeten de problemen die zich stellen kordaat aanpakken. De belangrijkste voorbeelden van hoe het mis kan gaan, zijn de Israëlisch-Palestijnse kwestie en de toestand in Irak. We moeten de Arabische landen beter organiseren, meer samenwerken als we vrede willen.

 

In zekere mate is er al vrede in de regio. In 1979 sloten Israël en Egypte vrede, en in 1994 volgde Jordanië.

Bak Inderdaad, maar een vredesverdrag teken je niet zomaar. Er gaan ellenlange onderhandelingen en vergaderingen aan vooraf. Er moet een juiste atmosfeer geschapen worden. En dat is niet altijd even gemakkelijk.

 

Na de Tweede Wereldoorlog en het oprichten van Israël bleven de Arabische landen in staat van oorlog met dat nieuwe land. Na 1967 (de Zesdaagse Oorlog, zie kaderstukje) zijn er vele initiatieven geweest om alle landen van het Midden-Oosten dichter bij elkaar en bij vrede te brengen.

 

Road Map

Bak Het laatste initiatief in dit rijtje is de befaamde Road Map. Jordanië heeft sinds 1967 altijd deel uitgemaakt van initiatieven om een vredevolle oplossing te zoeken voor het Arabisch- Israëlisch conflict, waarvan de strijd met de Palestijnen de kern en het hart is. Jordanië is ook het land dat het meest verbonden is met de Palestijnse zaak vanwege de geografische, historische en demografische relaties.

 

Jordanië vond dat de binnenlandse omstandigheden na de Oslo-akkoorden van 1993 eindelijk geschikt waren om vrede te sluiten met Israël. Sinds de Tweede Intifada is de atmosfeer echter terug zeer verslechterd. De onderhandelingen tussen Palestijnen en Israëli’s moeten onmiddellijk terug worden opgestart. De Road Map is daartoe een zeer goed initiatief, maar is geen bijbel.

 

Eén van de noodzakelijke voorwaarden lijkt toch dat de Arabische landen de staat Israël erkennen.

Bak U herinnert zich ongetwijfeld het Arabisch Initiatief, dat in maart 2002 werd afgesloten op de Arabische top in Beiroet. Met dat initiatief besloten alle Arabische staten dat ze Israël zouden erkennen, en zelfs vrede zouden sluiten als het plan, zijnde de implementaties van de VN-resoluties, werd gevolgd. Dit plan voor erkenning ligt nog steeds op tafel! De Road Map is uitgelezen mogelijkheid om dit Arabische Initiatief een serieuze kans op slagen te geven. Wat er zo bijzonder is aan de Road Map, is dat het een háálbaar plan is. The Road Map is not dead yet.

 

Hoe is de relatie tussen Jordanië en Israël nu?

Bak Toen we het vredesakkoord met Israël sloten dachten we dat de zaken er echt op gingen verbeteren. Het is geen geheim als ik zeg dat de bilaterale relaties tussen Jordanië en Israël echter enorm afhankelijk blijven van de toestand van het Palestijnse volk. Deze drie landen, Jordanië, Israël en de Palestijnse staat, zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarom zit ons land ook zo verwikkeld in het vredesproces. Daarom zal ons land ook nooit de onderhandelingen verlaten. Sterker nog, er is zelfs een stuwende kracht naar vrede vanuit Jordanië, zoals onlangs is gebleken op de top van Al-Aqabah, onze grootste kuststad.

 

Amerikaans engagement

Hoe ziet u de toekomst van de Israëlisch-Palestijnse kwestie?

Bak Soms is het zeer moeilijk, zoals bijvoorbeeld de laatste maanden. Velen hebben het geloof in en de hoop op vrede in het Midden-Oosten verloren. Daarom is er momenteel een zo neutraal mogelijke partij nodig, die kan bemiddelen tussen de verschillende betrokkenen. Wij geloven dat de enigen die nu écht verandering kunnen brengen in de Palestijnse kwestie, de Amerikanen zijn. Ze kunnen echter veel meer doen. Wat het Kwartet (de EU, de VN, Rusland en de VS, nvdr.) nu doet, is zeer belangrijk en zinvol. Toch zijn de Amerikanen de enigen die echt schot in de zaak kunnen brengen, vanwege hun speciale relatie met Israël. Zonder deze directe betrokkenheid is vooruitgang bijna niet te verwezenlijken.

 

Momenteel blijken de Amerikanen echter teveel andere prioriteiten te hebben om zich honderd procent in te zetten. Ze zitten in de nasleep van enkele oorlogen, maar hebben duidelijk ook interne redenen om zich niet volledig te engageren. Daarmee doel ik op de presidentsverkiezingen van 2004.

 

De Amerikanen willen blijkbaar ook eerst hun zaken op orde stellen in Irak. Hoe kan in het huidige Irak een cultuur van democratie langzaam groeien als iedereen er zoveel haast achter wil zetten?

Bak De enige manier om een degelijke cultuur van democratie in Irak te ontwikkelen, is er vandaag mee te beginnen. De Irakezen hebben een parlement nodig, een door het volk verkozen president, rechtbanken, politiediensten, ministeries, een leger, banken, enzovoort. Er moet ook zo snel mogelijk een nieuwe grondwet komen, meteen gevolgd door verkiezingen. Wat er ook gebeurt, het is belangrijk dat de Iraakse politieke instellingen er terug staan, ditmaal op democratische wijze.

 

De aanwezigheid van de Amerikanen vormt een probleem, maar hun onmiddellijk vertrek zou dit ook zijn. We beseffen wel dat het nog een tijdje zal duren, maar men moet er absoluut vandaag mee beginnen.

 

Hoe zou u de relatie tussen Jordanië en Irak beschrijven?

Bak We hebben de voorbije honderd jaar een zeer nauwe band gehad met Irak. Voor, tijdens en na Saddam Hoessein. De relatie tussen onze twee volkeren gaat immers ver terug in de geschiedenis. Tijdens het regime van Saddam Hoessein was Irak onze voornaamste handelspartner. We importeerden olie en exporteerden industriële artikelen en landbouwproducten. Ons land was, door de uitzondering die op het embargo gemaakt werd, de enige poort naar de buitenwereld voor de Irakezen. De relaties tussen onze landen zijn hierdoor nog versterkt.

 

Na de Tweede Golfoorlog waren wij het eerste land dat humanitaire hulp zond naar Irak. We waren daar al mee begonnen voor het einde van de oorlog. Jordanië herbergt een immens aantal Irakezen die hun vaderland ontvlucht zijn. Dit is een tijdelijke regeling, maar het versterkt de band tussen onze twee volkeren. Het is een band die verder gaat dan een regime, verder dan het soort machthebber.

 

Wanneer het huidige overgangsbestuur in Irak vroeg deel te mogen nemen aan de Arabische Liga, waren wij bij de eersten om dat te steunen. We zouden Irak in de toekomst graag stabiel en eengemaakt zien. We zijn dan ook tegen een opsplitsing van Irak op religieuze of andere basis. We zouden graag een Irak zien waarin iedereen burger is, zonder zich druk te hoeven maken over afkomst als Soenniet, Sjiiet, Koerd, Turk,... We zullen ons regime of systeem niet proberen te exporteren. Ze hebben zelf genoeg opgeleide mensen. De Irakezen hebben veel geleden, en het wordt tijd dat ze op een degelijke manier worden gesteund. Als Jordanië daarbij kan helpen, zal het dat niet nalaten.

 

Op binnenlands gebied is Jordanië toch ook niet uiterst stabiel? Zo zijn er meer Palestijnse inwoners dan oorspronkelijke Jordaniërs.

Bak Die feiten zijn achterhaald, maar je hoort ze nog regelmatig. Vooral toen de Westelijke Jordaanoever nog deel uitmaakte van Jordanië leefden er meer Palestijnen dan Jordaniërs in ons land. Vandaag is dat niet meer het geval. Onze grondwet maakt op geen enkele wijze onderscheid op basis van afkomst. Of je nu van oorsprong Palestijn of Jordaniër bent, iedereen heeft dezelfde rechten als burger. We proberen nu dus een harmonieuze gemeenschap op te bouwen en afkomst als argument in discussies weg te werken. Wat je er persoonlijk bij voelt, is juist dat: iets persoonlijk.

 

We zouden graag een Irak zien waarin iedereen burger is, geen Soenniet, Sjiiet, Koerd, Turk, ...

 

Lijdt Jordanië als baken van rust dan niet onder de massale stromen van immigranten uit de buurlanden? Is de aard van het land mettertijd niet veranderd?

Bak Natuurlijk, natuurlijk, maar vergeet niet dat de meeste immigranten ook Arabier waren en dus zonder al te veel problemen konden integreren. Trouwens, de instroom is de ontwikkeling van Jordanië zeker ten goede gekomen.

 

Anderzijds steeg het bevolkingsaantal soms fenomenaal, en dat was niet altijd te voorzien en te voorspellen. Vele programma’s die de staat had uitgewerkt, konden niet verlopen zoals gepland. Jordanië heeft immigratiepieken gekend in 1950, in 1967 en tot slot in 1990 toen er na de Eerste Golfoorlog vele Jordaniërs terugkwamen uit Koeweit. Die laatste stroom veroorzaakte een stijging van het bevolkingsaantal met tien procent. Enerzijds waren er zo’n 350.000 Jordaniërs die terugkwamen uit de Golfstaten, anderzijds zo’n 300.000 Irakese vluchtelingen.

 

Dit heeft ons land telkenmale drastisch veranderd. Het stijgend bevolkingsaantal stelde de middelen van de staat sterk op de proef. Jordanië heeft daardoor nooit een voorspelbare ontwikkeling gekend. De hoofdstad Amman is bijvoorbeeld onherkenbaar veranderd sinds de jaren ’40, toen ik jong was. In die tijd was het een groot dorp, terwijl het nu een ontwikkelde stad is, onherkenbaar voor mijn jongere ik.

 

Hoe dan ook, op elk vijfjarenplan moesten er minstens enkele aanzienlijke correcties worden uitgevoerd. Zo was het inkomensverlies door het terugvallen van het toerisme sinds september 2001 een kaakslag voor de hervormingen.

 

Hoe staat het met de hervormingen van de Jordaanse staat?

Bak Soms sukkelen we maar wat voort, en af en toe worden er fundamenteel goede en degelijke veranderingen doorgevoerd. De beste ontwikkeling vind je op gebied van onderwijs en cultuur. Veel werd echter bemoeilijkt door de twee golfoorlogen en intifada’s. Steeds weer moesten we ons aanpassen. De democratisering van Jordanië staat op de sporen. We hebben echter nog een aantal problemen. Zo tellen we voor ruim vijf miljoen inwoners maar liefst zevenentwintig politieke partijen. Dat maakt de werking van een parlement er niet eenvoudiger op. Het blijkt wel dat weinig nieuwkomers echt doorbreken. Een uitzondering is de Islamitische Groep, die je kan vergelijken met de christendemocratische partijen in Europa. We zijn trouwens het enige land in het Midden-Oosten waar zulk een partij actief deel uitmaakt van het politieke landschap. Zes jaar geleden zaten ze zelfs even in de regering. Zolang ze blijven werken binnen de democratische grenzen van het politieke systeem, is er geen probleem.

 

Is Jordanië een democratie?

Bak Nee, toch zeker niet zoals België en Zweden dat zijn. Een autoritair regime zijn we daarentegen ook niet. Het democratisch systeem moet deel worden van onze cultuur, het moet groeien bij het volk. Ik herinner me zeer goed een uitspraak van Tariq Aziz (minister van BZ onder Saddam Hoessein, nvdr.) die verkondigde dat mensen in het Midden-Oosten niet klaar zijn voor democratie. Ik ben het daar grondig mee oneens! De jonge generatie Jordaniërs is hoog opgeleid, ze begrijpen de rechten van de mens en het belang van veiligheid maar al te goed.

 

Je mag een democratie niet onmiddellijk opleggen, het moet traag gaan, stap voor stap. De mensen moeten democratie leren kennen door ermee in aanraking te komen in hun dagdagelijkse leven, ze moeten ermee vertrouwd geraken. Jordanië staat waarschijnlijk zelfs het verst van alle Arabische landen bij het democratiseren.

 

Als we vergelijken met Egypte...

Bak Ik verkies op dat punt geen uitspraken te doen. Ik ken de interne ontwikkelingen in die andere landen niet goed genoeg. Ik beperk me tot uitspraken over mijn eigen land.

 

Hoewel hij het nooit expliciet zo vermeldt, stelt Shaher Bak zijn Jordanië voor als een gidsland voor de andere Arabische staten. De man is gedreven op zoek naar een beter leven voor zijn land- en streekgenoten en is daarin duidelijk geëngageerd.

 

Bak Ik zou nog graag een boodschap meegeven aan de jongeren van de universiteit waarvoor u schrijft. De toekomst behoort de jongeren toe, het zijn zij die later op een verantwoorde manier hun land zullen moeten leiden. Het is gemakkelijk om kritiek te hebben, maar het is soms zeer moeilijk wanneer je verantwoordelijkheid draagt. Daarom vraag ik de jongeren van nu om te bouwen en niet af te breken. Wat je ook doet, er zal steeds kritiek zijn, maar dat zou niemand mogen afschrikken.

 

De wereld wordt kleiner en brengt mensen samen op economisch, politiek en vooral cultureel valk. We moeten met elkaar praten en elkaar begrijpen. Uiteindelijk zullen we beseffen dat we allemaal ongeveer hetzelfde willen.

 

 

Jordanië gesitueerd

Jordanië is ontstaan na de Grote Opstand van 1916 tegen een eeuwenlange Turkse overheersing. heette sinds 1921 het Emiraat van Transjordanië. Dit land werd in 1946 geschapen door de internationale gemeenschap, in dit geval voornamelijk de voormalige kolonisator Groot-Brittannië. is een Hasjemietisch koninkrijk. De Hasjemieten zijn directe afstammelingen van de profeet Mohammed. heeft tot heden drie koningen gekend. De eerste, koning Abdullah was de zoon van Sharif Hoesein bin Ali, die de Grote Opstand had geleid. Koning Abdullah werd in 1951 vermoord in de Al-Aqsa- moskee te Jeruzalem, dat toen nog op Jordaans grondgebied lag. had als tweede koning de zoon van Abdullah, Hoessein. Hij was immens populair en bleef maar liefst 39 jaar aan de macht. vocht tijdens de heerschappij van Hoessein wel twee oorlogen uit met Israël. Het moest ook een opstand van Palestijnse guerrilla’s in Amman onderdrukken, en het land behield een relatieve rust tijdens de Golfoorlog van 1990. heeft sinds 1999 Abdullah II als koning. Hij werd pas een maand voor het overlijden van Hoessein aangeduid als troonopvolger. sloot vrede met Israël op 26 oktober 1994, na 46 jaar oorlog tussen de twee staten. In dit verdrag werden de westelijke grenzen van Jordanië formeel vastgelegd, wat door de Jordaniërs werd geïnterpreteerd als het einde van de Israëlische denkwijze “Jordanië is gelijk aan de Palestijnse Staat”.   Jordanië nu telt ongeveer 5,5 miljoen inwoners. is grofweg driemaal zo groot als België. heeft van alle Arabische staten de langste grens met Israël. heeft geen eigen olievelden. Het regime van Saddam Hoessein voorzag Jordanië van goedkope olie.

Het academiejaar is gestart, de vakantie is voorbij. *** Misschien lijkt studeren in het buitenland na een zonovergoten vakantie wel leuk, maar doe dat dan niet in Nigeria. Daar werd vlakbij de staatsuniversiteit een offerplaats ontdekt, inclusief het verminkte lichaam van een laatstejaarsstudent. *** De laatste jaren verdwenen al minstens honderd studenten in Nigeria tijdens occulte rituelen. *** Dan zoeken we het maar ietsje dichterbij, in het Verenigd Koninkrijk. Daar kan je als arme student volop bijverdienen zonder hard te werken. *** Een droomjob bestaat erin om minstens drie uur per dag in het openbaar met een bedrijfslogo op je voorhoofd rond te wandelen. *** Het originele idee komt van een bedrijf dat ook al promotiecampagnes lanceerde zoals ondergoed in bomen hangen, of naakte jongedames die elkaar voorzien van een laagje chocolade van een nieuw merk. *** Als je denkt dat studenten na die luie vakantie geen interessante ideeën meer hebben voor onderzoeksonderwerpen, heb je het mis. Een Britse student heeft met een duikbril een onderzoeksprijs gewonnen. *** Zijn verbeterd model kan muziek afspelen, zodat baantjes trekken wat minder saai wordt. De bedenker heeft al een naam voor zijn uitvinding, Soundwaves. *** Hij wil het prijzengeld investeren in verbetering van het huidige model. Maar student zijn in Engeland heeft ook zijn mindere kanten; er loopt op datzelfde eiland ook minder gezellig volk rond. *** In het studentenhome van Burham zijn namelijk al minstens zes studentes ‘s nachts beroofd van hun nachtkledij. *** Een onbekende met bijnaam Jack the Snipper drong de kamers van de studentes binnen en sneed hun nachtkledij open. Vervolgens verdween hij met de kledij in de nacht, waarbij hij de meisjes zelf straal negeerde. *** De Britse politie heeft geen enkel spoor van de dader en kan alleen aanraden om ‘s nachts de kamerdeuren op slot te doen. *** Iets gezonder gaat het er aan toe in Indiana. Moest je na je vakantie nog met gezondheidsproblemen zitten, dan is de universiteit daar zeker een bezoekje waard. *** Je kan er de universiteitsdokter consulteren zonder dat hij jou kan zien. Je belt hem terwijl jij hem wel ziet op een televisiescherm. *** Je kan dus vrijuit praten over je problemen, zonder daarvoor je lichaam te moeten tonen. Het systeem is ingevoerd omdat de universiteit regelmatig zonder contact met de buitenwereld zit door sneeuwstormen. *** Een bijkomend voordeel is dat studenten uit erg conservatieve families, waar onderwerpen als seks en alcohol taboe zijn, nu makkelijker over die kwesties kunnen praten.

Van verleden naar heden

Nu is er een grote emigratie als gevolg van het einde van de oorlog en door een verdere verslechtering van de arbeidsomstandigheden. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter. Hierdoor verdwijnt geleidelijk de middenklasse.

 

Bij de vestiging van de staat Israël in 1948 weken een groot aantal Palestijnen uit naar Libanon. Ook nu zorgt het conflict in Israël/Palestina nog steeds voor een grote toestroom van vluchtelingen in Libanon. De aanwezigheid van deze vluchtelingen, die in sterk bewapende kampen leven, doet het conflict tussen de verschillende godsdiensten opnieuw oplaaien: de moslims zijn voor asiel van Palestijnse vluchtelingen en de christenen tegen. Ondanks de steun van de Libanese moslims blijven de Palestijnen een tamelijk geïsoleerde bevolkingsgroep met weinig rechten. De situatie in Irak heeft geen directe gevolgen voor Libanon, maar de verhoogde Amerikaanse druk op Syrië heeft wel degelijk een invloed. Alle politieke en religieuze partijen in Libanon veroordelen echter de buitenlandse politiek van Bush.

 

Toekomst vol vragen

Toch zou de recente Amerikaanse en internationale druk op Syrië en ook Iran een positieve invloed kunnen hebben op het vredesproces in het Midden-Oosten, en dus ook in Libanon. Maar zoals de oorlog ons heeft getoond, is speculeren over de toekomst nutteloos in een regio die door chaos wordt beheerst.

 

 

Lees ook: een Belgische in Israël - Midden in het Oosten

Verleden = heden

De centrale vraag is echter welk gevoel er vandaag bij de Israëli’s zelf heerst omtrent de binnenlandse en buitenlandse problemen. De Israëlische bevolking is bang en lijdt vooral onder de rechtse, militaire aanpak van de regering. Wat Ariel Sharon belooft, is veiligheid. Veiligheid op korte termijn. Het zijn echter niet de symptomen die moeten worden bestreden, maar het probleem zelf. En dat wil of kan niet iedereen inzien. Precies omdat angst alles en iedereen overheerst. Angst die je vertelt dat je leven elke minuut voorbij kan zijn. Stel je voor, je bent geboren in Israël, je bent geboren in een land waar je ouders voor gevochten hebben. Je bent midden in een bijna onoplosbaar conflict geboren. Wat kan jij daaraan doen? Je staat ’s ochtends op en je bedenkt dat jij toch gewoon het recht hebt om een ‘normaal’ leven te leiden. Jij hebt niks misdaan. Het is dan toch niet eerlijk dat jij elke dag moet vrezen voor je leven? Hoe pacifistisch je ook bent, de sociale druk is enorm. Alle 18-jarigen moeten in Israël voor drie jaar in het leger. Je moet naar het leger om je volk te beschermen. Maar is dat dan een rechtvaardiging voor alle wandaden? Is dat dan de enige manier om te overleven?

 

Problematische toekomst

Het grootste probleem in het conflict met de Palestijnen wordt gevormd door het diepe en wederzijdse wantrouwen, dat mij het gevoel geeft dat de situatie nu erger is dan ooit tevoren. Er wordt beweerd dat de regering Sharon eigenlijk gewoon alle Palestijnen wil verdrijven naar Jordanië.

 

De mensen die ik in Israël heb leren kennen, zijn zich bewust van het probleem en beseffen dat er maar één oplossing is voor het conflict: Israëli’s en Palestijnen zullen het Heilige Land moeten delen als ze ooit vrede willen.

 

 

Lees ook: een Libanese in België - Midden in het Oosten

Zowel op vraag van de koepelverenigingen, ASK-Stuwer (RUCA), Stuwer-ASK (UIA) en Unifac (UFSIA), als ook op vraag van de UA zelf zijn deze drie nauwer gaan samenwerken, zodat er één aanspreekpunt voor de studenten van de Universiteit Antwerpen werd gecreëerd. Het praesidium van VUAS is samengesteld uit telkens twee leden van de koepels. Voor Unifac zijn dit Michael Verdonck en Jurgen Schelfaut (respectievelijk praeses en vice-praeses), voor Stuwer-ASK Maaike Van Overloop en Kris Cox (idem) en voor ASK-Stuwer tenslotte Carla Clé en Giovanni Gijsels (praeses en financiën).

 

Kandidaten

In de verschillende universitaire instellingen hebben de studenten altijd veel inspraak gekregen op alle niveaus. Dit is ook zo voor de UA. Democratisch verkozen studenten kunnen hun verantwoordelijkheid opnemen in alle beslissings- en adviesorganen: Raad Van Bestuur, faculteitsraden, onderwijscommissies,.... Vanaf het moment dat alle open vacatures geweten zijn, zal VUAS die aan de studenten bekend maken. Kandidaten kunnen zich dan voor de betreffende functies opgeven en de studenten beslissen zelf door wie ze zich vertegenwoordigd willen zien in de hogere raden.

 

In de studentenraad en de Algemene studentenvergadering krijgen studenten de kans hun stem te laten horen naar de academische overheid toe. In de studentenraad is er overleg tussen de studentengemeenschap, die bestaat uit de studenten in de raad van bestuur, in de faculteitsraden, in de onderwijsraad, in de commissies en bij VUAS enerzijds en de vertegenwoordigers aangeduid door de rector anderzijds. Het doel van deze vergadering is niet te onderschatten. Ze zorgt er immers voor dat de academische overheid minstens één maal per jaar verplicht overleg pleegt met de studenten vertegenwoordigers zodat verzuchtingen die op een campus leven kunnen besproken worden.

 

Studenten kunnen en moeten met één gezamenlijke stem naar buiten treden.

 

Gefuseerd

De Algemene Studentenvergadering van zijn kant stelt zich als doel een breed democratisch forum te vormen om alle studentenaangelegenheden te centraliseren. De algemene studentenvergadering bestaat uit het VUAS-praesidium, de studentenvertegenwoordigers die ook in de studentenraad zetelen en telkens twee vertegenwoordigers van de faculteitskringen en andere door VUAS erkende kringen. Op die manier kunnen en moeten studenten met één gezamenlijke stem naar buiten treden. In die zin is de algemene vergadering ook de eerste echte gefuseerde studentenvergadering, over de drie campussen heen.

 

Binnenkort kan je alle informatie vinden op de website www.vuas.be die echter momenteel nog volop in de maak is. Naast onze contactgegevens zal je op de site ook de coördinaten kunnen vinden van alle studentenvertegenwoordigers, het statuut van de UA student (enkele belangrijke rechten die terug te vinden zijn in het statuut is het recht op een cursus en aanstelling van een onafhankelijke ombudspersoon), enzovoort. Een papieren versie van het statuut van de UA student kan indien gewenst geraadpleegd worden op de headquarters van uw koepelvereniging.

 

ASK-Stuwer: Gebouw E, Middelheimlaan 1, 2020 Antwerpen
Stuwer-ASK: Socio-culturele dienst, gebouw G, universiteitsplein 1, 2610 Wilrijk
Unifac: Kauwenberg 22, 2000 Antwerpen

 

 

Het VUAS-praesidium,
Michael Verdonck, Jurgen Schelfaut, Giovanni Gijsels, Maaike van Overloop, Kris Cox en Carla Clé

Veto meldt: Leegstaande of verwaarloosde panden worden door extreem links gekraakt om de speculatie op en het gebrek aan betaalbare woningen aan te klagen. Hopelijk verplaatst deze plaag zich niet naar Antwerpen. dwars laat weten dat ze de locale Pol Pot en zijn gevolg niet in hun redactielokaal gedogen.

 

U leest het goed. Volgens de Leuvense studentenspreker is in de befaamde KUL-rector Oosterlinck een Nouveau Napoleon opgestaan. Een associatie met (lees: annexatie door) Leuven is niet langer denkbeeldig. De eerste rector van de eengemaakte Antwerpse unief kan zich al gaan inleven in de rol van academische Wellington.

 

De Veto-berichtgeving is niet altijd kommer en kwel. De roem van een Leuvense student is namelijk verzekerd, gezien elke thesis in de Universiteitsbibliotheek wordt bewaard. “Tenzij de Duitsers nog eens besluiten de boel af te branden” (sic). Met Napoleon Oosterlinck aan het roer kan dat geen echt probleem zijn. Studeren in Leuven doe je voor de naam!

Enig Verschil bestaat al 10 jaar in het Antwerpse en is een dochterorganisatie van ‘Wel jong, niet hetero’. Ze wordt gerund door en is er voor holebi-jongeren tot en met 26 jaar. Als 26-plusser kan je hier niet echt terecht, maar dan is er nog altijd één van de talrijke andere Antwerpse verenigingen.

 

Let’s talk about…

De vereniging rust op drie stevige pijlers: Onthaal, Activiteit en Praatcafé. Op het Onthaal kunnen nieuwe mensen langskomen voor een gesprek en wat meer informatie over het holebi-zijn. Iedereen is welkom, ook hetero’s. Daarnaast is er het Praatcafé, een wekelijks gebeuren dat niet meer is dan een gezellige café-avond waar je met andere holebi’s in contact komt. Enig Verschil organiseert ook tal van activiteiten die iets met homoseksualiteit te maken hebben, fuiven en als kers op de taart een jaarlijks kamp.

 

Jong en trendbewust zijn = holebi worden?

Homo zijn, lesbienne worden. Veel mensen denken onmiddellijk aan een nieuwe modetrend en houden hun zoon, dochter, vriend en vriendin dan ook goed in de gaten. Wat denkt de holebigemeenschap daarvan? “Nee!!” klinkt het klaar en duidelijk uit de mond van Johan. “ Het homo-zijn heeft altijd al bestaan, maar pas nu bestaat de mogelijkheid om er mee naar buiten te komen. Taboes en dingen verborgen houden, ik denk niet dat dat goed is. Maar een modetrend? Goh, nu men er openlijk voor uit kan komen, maken gewoon veel mensen daar gebruik van.” Geen tweede Flower Power-tijdperk dus!

 

Enig verschil?

Het taboe rond het ‘anders’-zijn wordt stilaan doorbroken. Jongeren en ouderen aanvaarden steeds meer de homoseksualiteit en komen er sneller voor uit; de complexen verdwijnen. Bij pubers heeft dit ook wel iets te maken met hun experimenteergedrag. Anderzijds zorgen ook groeperingen, mediafiguren en de pers ervoor dat ‘hét’ buiten de muren van de slaapkamer en op de publieke agenda komt. Mensen praten erover en ze aanvaarden het. Wat vinden de holebi’s eigenlijk van de gay parades en roze zaterdagen waarin ze worden afgeschilderd als extravagante types en mensen die de term SOA alle eer aandoen? “Het zijn clichés die nog uit de wereld geholpen moeten worden. We zijn allemaal perfect normale mensen, normaal tussen aanhalingstekens…”, zegt Johan lachend.

 

Toch is er nog wel angst, onwetendheid en onzekerheid, zowel bij hetero’s als bij holebi’s. Er is dus echt nood aan organisaties zoals Enig Verschil, een aantal rolmodellen -BV’s- en ontmoetingsplaatsen waar je contacten kan leggen met mensen met dezelfde geaardheid.

 

Roze UA?

Antwerpen is een zeer holebivriendelijke stad, maar jammer genoeg hebben we op onze eigenste universiteit niets voor deze mensen gevonden. Het is belangrijk overal aanvaard te worden; en zeker op de school waar we elke dag vertoeven. Zou een nieuwe studentenclub geen interessant idee zijn voor volgend academiejaar?

 

Let’s get ‘out’

Iedereen die zich geroepen voelt eens een kijkje te gaan nemen in de kelder van de Groene Waterman, is daar elke woensdagavond tussen 18.00u en 20.30u welkom! En op 25 oktober is er de Fire-party ter ere van het tienjarig bestaan van Enig Verschil in Zaal Jacob waarop echt iedereen is uitgenodigd. Nog een kleine tip voor de mannelijke hetero’s op deze fuif: bezint eer ge begint en check of dubbelcheck elke vrouw die je wel ziet zitten. Je weet maar nooit...

 

 

Met dank aan Sara en Johan
www.enigverschil.be