Het is een goed jaar, zegt algemeen directeur Werner Lanneau. Hij nam in 2002 het roer over van Eric Kloeck, die bijna 24 jaar lang zaakvoerder was. “Cartoon’s gaat erop vooruit: we zullen dit jaar de kaap van 80.000 toeschouwers halen, dat betekent zo’n 15% meer dan vorig jaar.” Zij komen naar de bioscoop voor de gezellige intieme sfeer en natuurlijk vooral voor het alternatieve aanbod aan films. Er worden namelijk geen grote Amerikaanse megaproducties maar kwalitatief hoogstaande films gedraaid. Het gaat voornamelijk om Europese en niet-Westerse films. “Wij tonen de filmpareltjes die in de multiplexen geen kans krijgen”, klinkt het als mission statement.

Toch was het 25 jaar geleden gemakkelijker om volle zalen te trekken. In 1978 werd Cartoon’s opgericht door Eric Kloeck in een privé-club rond een hockeyploeg. “Aanvankelijk draaiden we enkel klassiekers zoals Last tango in Paris, werk van Hitchcock en The godfather. “Dat het allemaal in besloten kring begon, is helemaal niet vreemd”, meent Lanneau, “er waren veel minder ontspanningsmogelijkheden, video en dvd bestonden toen nog niet.” Tot in de jaren negentig bleven populaire klassiekers vlot volk trekken. Cartoon’s bracht films die nergens anders een platform kregen en dat leverde voor het publiek enkele prachtige ontdekkingen op. “De eerste films van Almodovar, La ley del deseo bijvoorbeeld, kenden dankzij arthouse cinema’s als Cartoon’s een geweldig succes.”

In 1993 kende Cartoon’s zijn eerste dieptepunt. Cinema Rex sloot net als de andere overgebleven Antwerpse cinema’s de deuren en Metropolis ging buiten de stad van start. Die gebeurtenissen legden een zware druk op Cartoon’s: de lat voor arthouse moest lager, de filmdistributeurs wilden hun films immers ook graag in de binnenstad. Het zorgde voor grote successen: Il postino draaide zo 55 weken en bracht weer geld in het laatje. Toch voelde Cartoon’s zich niet goed bij de situatie. “Het is niet omdat een film in het buitenland gemaakt wordt, dat hij ook voor kwaliteit staat en past in een arthouse cinema,” maakt Lanneau duidelijk. Pas met de komst van Gaumont (1997) brak opnieuw een aangenamere periode aan; Cartoon’s kon zich weer toeleggen op arthouse en kwaliteit. In 1997 gaf Kloeck Cartoon’s over aan de Kladaradatsch-groep, op voorwaarde dat hij de programmering bleef doen. Door wanbeleid en zware concurrentie van ketens als Kinepolis, ging Kladaradatsch-Cartoon’s in 2000 failliet. Anderhalve maand later opende het echter opnieuw de deuren, na een snelle overname door distributeur ABC (Amsterdam Brussel Cinemadistributie). De zalen werden vernieuwd en de zitjes comfortabeler, maar de filmkeuze bleef gelijk.

Enkel in Vlaanderen kan arthouse cinema niet genieten van subsidies.

Volgens Lanneau is er zeker toekomst voor arthouse: “de omzet van arthouse cinema steeg dit jaar met 17%, terwijl de multiplexen er op achteruit gingen. Dat heeft deels ook te maken met de warme zomer van 2003. De megabioscopen trekken een publiek tussen de 16 en 19 jaar, die willen bij warm weer van de zon genieten en laten de cinema dan links liggen. Ons publiek wil gewoon een goede film zien en laat zich niet beïnvloeden door het weer.” Een verrassend positieve evolutie voor arthouse cinema blijkt het succes van de dvd te zijn. De betere film is nu op dvd verkrijgbaar; zo kunnen ontzaglijk veel mensen “ons soort cinema” leren kennen en appreciëren. Het is o.a. de reden waarom de eerste generatie die opgegroeid is met multiplexen nu toch zijn weg vindt naar Cartoon’s.

Maar om arthouse cinema’s echt rendabel te houden moet er toch iets veranderen, geeft Lanneau toe. Televisie en het onderwijs kunnen daar zeker toe bijdragen. Op dit moment bestaat er in scholen nauwelijks een beeldcultuur: dat past blijkbaar niet in de eindtermen. En als er op televisie al eens een kwaliteitsfilm vertoond wordt, dan vaak op een laat uur, zodat bijna niemand nog kijkt.

“Om echt te kunnen opboksen tegen de grote bioscoopcomplexen zou overheidssteun goed van pas komen. In de ons omringende landen is dat trouwens al jaren het geval. Enkel in Vlaanderen kan arthouse cinema niet genieten van subsidies.” Cartoon’s is een vennootschap en geen vzw, en dus blijft steun onmogelijk. Toch krijgt bijna elke goede film een kans om zich te bewijzen, maar als hij niet meteen aanslaat wordt hij afgevoerd. “We streven ernaar om break even te draaien, “zegt Lanneau. “zolang er goede films zijn is er hoop voor arthouse.”

In het zesde studiejaar van de lagere school, brochure gemaakt naar aanleiding van de uitstap naar de koekestad. Knip- en plakwerk als voorpagina. Centraal bevindt zich het hoofddekselhoofd van Pieter Paul Rubens. Probleem: laatste concrete herinnering, op één enkele vluchtige blik naar zijn werk na, van deze Antwerpse icoon. Oplossing voor sedentaire toeristen als mezelf: Erfgoedcel Antwerpen opent de deuren van vier kerken waar Pieter Paul god is, m.a.w. alomtegenwoordig. De Carolus Borromeuskerk, de Sint-Jacobskerk, de Sint-Pauluskerk en de O.L.V. Kathedraal belichten vanaf 6 maart elk een ander facet van Rubens’ persoonlijkheid, respectievelijk project-manager, familieman, collega en Antwerps icoon. Naast dit permanente gebeuren zijn er ook tijdelijke initiatieven: een theatervoorstelling ‘Rubens metamorphosis’, een videoprojectie, een lezingenreeks ‘Rubens vandaag’, 3 wandelingen ‘Rubens op maandag’ en het ‘anniversarium concert’ op 13 juni.

Meer info op www.cultureel- erfgoed.be, of op www.rubens- online.be en bij de toeristische dienst, Grote Markt 13.

Een mens moet op zijn tippen staan en achterom kijken. Naar het verste dat nog zichtbaar is, of naar datgene wat in de verte het meest doet huiveren. Wie terugblikt op de voorbije culturele eeuw – op het grondgebied van de Nederlanden welteverstaan, want verder kijken we ook niet – wie durft omkijken naar de horror die de Nederlandse taal heeft voortgebracht, hij ziet ‘Het doosje en de bananenschil’ van Godfried Bomans uit 1941. Báng wordt je daarvan. Zo bang worden we tegenwoordig nooit meer, niet van UFO’s en niet van terroristen. Wel van de heer Habermehl uit Blerick, bananenhandelaar en hoofd van een voorbeeldig gezin, maar vooral spiegel van het macabere in elk van ons. ‘Ik zie een man, ronddolend in den vreemde, op zoek naar avontuur. Ik zie een treurende vrouw, ik zie schreiende kinderen. Ik zie een tuin die niet wordt omgespit en een konijn dat niet wordt gevoederd.’Zal de meesterdetective, bijgestaan door zijn knecht Jean Pfifli, Habermehl uit de barre Schotse Highlands leiden? Wordt het gezin herenigd en het konijn gevoederd? En wat zat er in het doosje?

Lees het nu in Werken II, G.Bomans, uitgegeven door De Boekerij, Amsterdam.

Zeemzoeterige mediaslijmers en schelle hoempapa-tonen. Men slaat er ons dagelijks mee om de oren in naam van de magische mantra ‘de fun, de hits.’ Enkele malen per jaar kunt u toch aan dergelijke alledaagse nonsens ontsnappen. Op Nekka bijvoorbeeld. Dit jaar komt het festival der Nederlandstalige muziek in het teken te staan van kleinkunst en cabaret. De Nieuwe Snaar, Kommil Foo, Els De Schepper en Manmanman belanden op de planken in het Sportpaleis. De twee snuiters van Kommil Foo zullen zelfs uitgebreid in de bloemetjes worden gezet. Officieel debuteerden de gebroeders Walschaerts nu 15 jaar geleden en dat dient gevierd te worden. Wij behouden het voorrecht hun officieuze debuut, 3 jaar eerder, aan een grondige analyse te onderwerpen. De broers verschenen reeds in ’86 met een zelfgemaakt toneelstuk op het podium van een Kempens jeugdhuis. Een omgekeerde bezemsteel met een bh deed dienst als tegenspeelster, muze en decor. Hun jeugdzonden wezen hun vergeven!

Info op www.nekka.be

Hamer. En beitel. Gedreven. Verlangen naar het schone. Gebeiteld in de ziel, gebeiteld in hout. Perelaar. ‘Weesje.’ Verlaten, eenzaam. Vindt enkel steun in zichzelf. Blijft overeind. Zelfstandig, overleven? Levensdrang. Leven. Ze ontplooit zich uit haar stam. Geborgenheid in de gevoelig begrensde lijn. Haar levenslijn, uit hout gesneden. Jaarringen krijgen vorm, verleden en heden versmelten in hun toekomst. Verlangen en materie worden kunst. Beleefd. Doorleefd. Weesje kijkt het leven in. Een klein meisje. Eenvoudig. Groots. “Zoeken naar schoonheid, alle zintuigen gescherpt op het ontvangen van het subtiele dat achter alle tastbaarheid schuilt. Het creatief vermogen schuilt in de ruimte, de bouwstof in de aarde.”

‘Uit hout gesneden’: mmv de kunstenaars Michel Bracke, Jozef J Peters, René Smits, Frank-Ivo Van Damme en Antoon Vermeylen. Van 21 maart t.e.m. 4 april in OC De Witte Merel, Liersesteenweg 25, Lint. In de foyer tijdens de openingsuren en in het museum op zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00. (Citaat/Weesje: Jozef J Peters)

Mijn proper lucht, mijn leven ja! Als ik in Antwerpen iets wil bereiken, dan ga ik daarvoor. Dan begeef ik mij als zwakke weggebruiker op overlevingstocht. Zwak en uitgelachen, maar snel. Een onverlaat die overal onverlaat aankomt. In Antwerpen kan je enkel op de voetentram rekenen. Of op de velo. Al bijt die zijn spaken meestal snel stuk op het vervaarlijke, gevaarlijke parcours. Als de weg al niet weg is natuurlijk. Al wie dan niet weg is, is gezien. Trek uw plan. Wees niet bevreesd als uw fietspad plots in het zanderige niets verdwijnt en u halverwege den Boulevard voor de nietsontziende vrijheidsstrijders in hun stinkende bakskes wordt geworpen. Die kunnen u niet verscheuren. Ze staan stil. En toch, zonder kleerscheuren laten ze u niet graag gaan. Wat zouden ze u toch graag van uw sokken of uw zadel rijden.

Wat is nu de oplossing voor zoveel verkeersellende? “We gaan het verkeer in de binnenstad ontmoedigen”, hoor ik die wijsneuzen op de Grote Markt numero uno nog zeggen. Doe geen moeite. Als de mensen nu nog niet ontmoedigd zijn, dan zijn de Antwerpse auto-immobilisten waarlijk de dappersten der Belgen. “Parkings aan de rand van ’t Stad zullen hen overtuigen de wagen daar achter te laten en verder te voyageren met bus of tram.”

Primo: het stadsbestuur mag hier dan wel een rijke traditie wat betreft geestelijke armoede en visionaire achterstand hebben, de tijd dat de Groenplaats, Tsintjansplein en ‘t Astridplein de rand onzer Stad vormden is toch al wel erg lang vervlogen. Secundo: bussen en trams. Door het openbaar vervoer zal je in Antwerpen ook niet rap in vervoering gebracht worden. En toch is ‘t om te huilen. Heel in het bijzonder wil ik hier de achterban van dwars gedenken: de studenten. De diensten van de Lijn? Ze zijn er niet van gediend. Het is een regelrechte schande; en voor de rest loopt alles scheef. Als er in de buurt van Campus Drie Eiken mensen op een busje26-komt-zo-maar-‘t zal-nog-niet-voor-direct-zijn staan te wachten, dan rijdt dat smerige busje meestal nog wel langs. Langs de wachtenden welteverstaan. De Lijn zit er niets mee in u in de kou te laten staan. De mannen van de 26 kunnen trouwens op veel bijval rekenen bij hun collega’s van de 17. Die krijgen u helemaal overstuur door überhaupt niet te sturen. Zitten liever op café dan op hun bus.

Maar daarmee is de miserie nog niet helemaal verwoord. Helaas, pindakaas. Of Leerdammer. Alle dienstregelingstabellen met gaten ten spijt, ook de lijnen zelf trekken op geen knijt. Om het half uur een bus tussen de Groenplaats of de Middenstatie enerzijds en de Wilrijkse pampa’s anderzijds: is dat niet schandalig weinig? Om nog maar te zwijgen over die arme studenten die tussen het Middelheim en de Campus met de Drie Eiken en verder niets – zelfs geen voetpad – moeten pendelen. En dan de kotstudenten die daar ’s avonds laat in hun bedje willen kruipen. De bus wil na elf uur geen date met de tram meer arrangeren. Vergeet dan meteen ook maar uw avondje bier- of filmvertier. Ik ken steden – Wenen, om er maar één te noemen; maar dat is natuurlijk ook een stad met uitstraling, wat van Antwerpen tegenwoordig bezwaarlijk gezegd kan – waar ’s nachts op alle grote metro-, tram- en buslijnen nachtbussen worden ingezet, die om het half uur rijden. Bij ons haalt de Lijn die frequentie nog niet overdag.

Moest een hooggeplaatste Piet of Pat met een dikke car maar zonder fiets- of buservaring dit lezen: u moet niet laten uitzoeken of u nachtbussen op metrolijnen kan inzetten. Remember, we don’t have a fucking subway. Hooguit een armzalig trammetje dat in een fractie van het voor hem uitgegraven hol piepend zijn afgangetje aftrekt. In de voormalige Oostbloklanden werkte men zogezegd niet hard, maar in Praag hebben ze nu wel een modern en functionerend metronet. Net als in elke andere zichzelf respecterende stad trouwens. In Antwerpen niet dus. Hoewel een bende blinde mollen hier al lang voor de Praagse Lente plannen maakten om te beginnen graven. In Wenen reed het eerste metrostel een jaar nadat bij ons het eerste trammetje op 22 februari 1975 op de De Keyserlei onderdook. Nu vertrouwt de Wiener op een metronet met vijf lijnen: vier in een stervorm richting voorsteden en daartussen één in een halve cirkel rond de binnenstad. Van verkeersopstoppingen in de binnenstad is daar haast geen sprake meer. Wat een goed bestuur allemaal niet kan realiseren he?

Ik word er melancholisch en slecht gezind van. Ach, laten we maar blij zijn met wat we hebben. Met die paar mislukte beestenwagens van de Lijn, die hoogstens om het half uur stinken in de wind. Met die rondslingerende rottende rotzooi en die opengereten zitjes. Met die fantastisch goede verbindingen, waardoor een Borsbekenaar via Antwerpen naar Wijnegem moet en minstens drie uur kwijt is. Met het urenlang voor schut staan in weinig beschutting biedende bushokjes. Met het tranendal dat onze Scheldestad is. Wanneer zal er eindelijk een punt aan die kromme Lijn gezet worden? Wanneer zal de Sinjoor zijn Stad bevrijd weten van autodebiele overlast en Hollanders? Wanneer zal een Wilrijkse student bij het verlaten van zijn groene lesbunker de bus zien klaarstaan, aan de Kern moeten sprinten om zich nog tijdig te verbinden met de volgende metro (of anders – verdoeme – wel vijf minuten wachten op de volgende) om van een Bolleke of twee, drie tot de x-te macht onder den Toren te kunnen gaan genieten, alvorens zich tenslotte, moe en voldaan, met een nachtbus naar zijn tram te begeven?

Het zal nog niet voor morgen zijn. En zoals ik ze hier in Antwerpen ken ook niet voor overmorgen.

aan de beste voorwaarden meenemen hé -- Dames, dor allemaal niet te lank over nadenken è -- da mag een bitje vlot goan -- zo we, get da goe gedoan -- een hele mooie partij uit italie dames tien eurokes uit te kiezen -- van nen iele goeie small tot nen iele goeie ekstralarsj -- edde gien cente bâ got er hoale -- vandaag kunde een truitje meenemen van de nieuwe collectie -- nen iele schonen overstock uit italië oemdat de mode dor een moand veur sta -- da kunnen we dor natuurlek è al een oantal over emme -- klân overstocks want nieverans anders te koop -- recupereren en meegeven aan tien euro -- hiesese -- zo sondags tmag koud zijn tmag wa warmer weure mokt nie uit -- me katoen is da sowieso goe hier se mevrouw -- op de chiqueste broeken en rokken op uwen jeans op uw linnen -- op uwe polo oek è da verstod è -- het mag een klein beetje winderig zijn -- g’ebbet nie te kaad -- 10 euros voer nen iele goeie small tot nen iele goeien ekstralarsj -- gewoon doeng -- “want het le-even, duurt maar e-even” hette rettekkeretteketteketet -- moete gulle niks emme dan gon’k nog e sigaretje smoere -- “e-even nog maar e-even” -- lap mânen allemeur is oek al zjoak -- gewoon doen mevrouw -- als u straks passeert in uwe favorieten boetiek voor te gaan zien voor de nieuwe collectie -- zoe in een hoekske me een spotteke oep ... fiertig euro è -- tis allien de prâs die wa zot is vandoag -- komoan è -- k’heb partijkes die nogal kort op mekaar binnen komen -- k’heb daar weinig tijd voor -- da sen van de goei è -- da sen partâkes uit italie, das van gandha -- das d’italiaanse boetiekafdeling van c&a -- die prâs-kwalitât kend’allemoal -- das een zeer aangename kwaliteit om te dragen en om te wassen è -- uit te kiezen aan tien euro -- wa stot dieje zot ier te vruuten veur ting euro -- as kik ting euro verding meude smiddags nog ginne goeiendag zegge -- hallelujah brothers & sisters mothers & fathers hoe zittadier -- seg komt menier -- z’emme wer niks noedig -- truitjes in de nieuwe collectie mee te nemen -- waar u ‘s ochtends met uw ogen dicht alles op kunt combineren -- ge moet oek gen ting kier no fraangk deboosere leustere -- da moet nie è das veur niks noedig -- doe se mor oan -- uwe kraag kan naar omhoog uwe kraag kan omlaag -- een hele mooie partij uit italie -- ting euro

Een pessimistische sms. Het gaat niet goed op een aantal buitenlandse universiteiten. Al bij al hebben wij hier in België absoluut geen reden tot klagen, zelfs met de huidige minister van Onderwijs. *** Studenten in Toronto hebben een rechtszaak aangespannen tegen een elektronisch fraudedetectiesysteem. Op turnitin.com moest elke paper ingeleverd worden voordat een prof het werk beoordeelde. *** Omdat de studenten het gevoel hadden dat ze hierdoor gebrandmerkt werden als onveroordeelde fraudeurs, hebben ze een proces ingespannen en gewonnen. De universiteit waar het systeem ontwikkeld werd, wil het niet meer gebruiken. Ook Blackboard ontbeert deze functionaliteit voorlopig gelukkig nog. *** In studentenblad The Lance van de universiteit van Windsor in Canada is heibel ontstaan na een advertentie van een stripclubeigenaar. De man wil de volledige studies vergoeden van studentes die in zijn clubs komen dansen. De meisjes krijgen daarenboven een loon en houden hun fooien. De enige voorwaarde is dat zijn werknemers op alle examens minstens een B behalen. *** De meeste studenten vinden het idee smakeloos. Een aantal stripteaseuses zagen hun kans rijp en begonnen prompt een universitaire studie. *** Veel conservatiever nieuws uit Oxford en Cambridge. Daar zijn petities begonnen tegen het afschaffen van de laatste ‘women only colleges’. Cambridge heeft één en Oxford drie colleges die enkel voor vrouwen toegankelijk zijn. *** Op campussen met de klinkende namen St Hilda’s, Newnham, New Hall en Lucy Cavendish mogen alleen studentes les volgen. De hele studentenpopulatie steunt de actie, omdat voor een aantal vrouwen studeren aan de universiteit gewoonweg onmogelijk zou zijn zonder deze colleges. *** In Berlijn zijn ze er erger aan toe. Daar is in december een studentenstaking uitgebroken nadat bekend werd dat, om 75 miljoen Euro te besparen, een derde van het personeelsbestand moest verdwijnen. Nadat de rector ook Bologna goedkeurde was het hek van de dam. *** Momenteel hanteren veel studenten een heel vrije instelling en vervolledigen hun opleiding niet in het minimum aantal jn. Zij vrezen dat een bama-opleiding slechts een oppervlakkige commerciële spoedcursus in één heel specifieke wetenschap is. *** Tegenwoordig wordt in elke kraamafdeling wel een docusoap gedraaid en daardoor stijgt het aantal studenten vroedkunde spectaculair. In Lier en Sint-Niklaas waren er dit jaar een derde meer inschrijvingen, in Limburg en Oostende verdubbelde het aantal tegenover vorig jaar. *** Op zich geen slechte zaak omdat er een tekort aan vroedvrouwen is, toch waarschuwen de hogescholen dat docusoaps een vertekend beeld geven. Het blijft wachten op “Het leven zoals het is: het leven zoals het is”.

En soms heb je dan een zaak waarvan je nekhaar overeind komt en je teelballen licht verschrompelen. De BBC-affaire rond de oorlog in Irak was zoiets.

Als hoofdredacteur van een studentenblad meet ik mezelf een zekere deontologie aan, probeer ik consequent een correcte koers te varen. Dat moet ook; het interview met Rob Verreyken vorige maand bracht die kwestie nog maar eens aan de oppervlakte. Het is een beetje als turnen op de evenwichtsbalk. Je moet een vast punt voor ogen houden, of je verliest je evenwicht, je oprechtheid. De BBC is altijd dat punt geweest, het zenit zeg maar, mijn houvast. Tot dat bericht kwam.

Het ‘Rapport-Hutton’ – zo ging het bewuste stukje autocue immers – stelt dat de BBC in de fout ging in de zaak rond wapenexpert Kelly. De berichtgeving was afkomstig van slechts één dubieuze bron, was bovendien grondig bijgekleurd en strookte niet met de waarheid. Gevolg was een driedubbel ontslag en schaamrood op de wangen bij de Britse mediagroep. Een keiharde kaakslag was het voor iedereen die met journalistiek bezig is, al is het als consument.

De reactie vanuit de journalistieke wereld was strijdlustiger dan de mijne. Betogingen en open brieven om de BBC steun te betuigen. In het rapport zaten fouten, niet in de bewuste reportage. Het rapport beschermde op schaamteloze wijze de tiende deurbel in Downing Street, en de mediagroep fungeerde als kanonnenvlees om het vel van Labour te redden.

Zou dat? Is de Britse regering echt in staat de publieke omroep dermate te misbruiken, ter bescherming van zichzelf? Is Blair capabel de onafhankelijkheid van de vierde macht te negeren en haar zomaar voor zijn kar te spannen? Een positief antwoord op die vragen is nauwelijks te verdragen. Dan nog liever een fout van de BBC. Iedere andere conclusie betekent een rechtstreeks gevaar voor de democratie.

Wat is Student Focus dan wel, als we het geen studentenclub voor allochtonen mogen noemen?

Said El Majdoub Student Focus is een vereniging van enkele alumni van allochtone herkomst en enkele studenten, die ervoor wil zorgen dat de instroom en de doorstroom van allochtone studenten verbetert. We zijn echter niet als studentenclub erkend door de UA, en krijgen dus ook geen subsidies van die kant. Wel heeft het decanaat van de faculteit TEW al wat hulp in natura geboden. Zo hebben we een lokaal ter beschikking van waaruit we onze aanwezigheid op de campus kunnen coördineren.

Karima Arektoute En we zijn ook geen vereniging voor allochtonen alleen. Iedereen is welkom, al blijven allochtonen wel onze eerste doelgroep. Dat is zo omdat die groep studenten het meest nood heeft aan de hulp die wij bieden. Dus we zijn niet echt een studentenclub voor allochtonen, die benaming is te eng.

Waarom is Student Focus opgericht?

El Majdoub Toen ik hier aan de UFSIA TEW studeerde, viel het me op dat ik hier nauwelijks studenten van allochtone origine tegen het lijf liep. Sterker nog, bij het behalen van mijn diploma bleken slechts enkelen van dat kleine groepje volgehouden te hebben tot de finish. Onderzoekscijfers bevestigen die vaststelling. Niet eens twee procent van de studenten hier is van vreemde afkomst en de slaagkansen van die enkelingen liggen dan nog eens tien keer lager. Student Focus wil in de eerste plaats dat probleem aanpakken. Daarnaast ijveren we ook voor een actief diversiteitsbeleid vanuit de universiteit en de hogescholen. We willen dat meer aandacht wordt besteed aan de verschillende leefwerelden, of toch minstens dat mensen die met het hoger onderwijs verbonden zijn van die verschillen op de hoogte zijn.

Infosessies

Hoe kan Student Focus aan die problemen van instroom en doorstroom tegemoet komen?

El Majdoub Het grote probleem is het gebrek aan informatie. Te veel allochtone jongeren zijn niet vertrouwd met ‘verder studeren’. Dat komt natuurlijk omdat zo weinig anderen uit hun omgeving die ervaring wel hebben. Dat informatiegebrek wegwerken is onze eerste bezorgdheid.

Arektoute Dat doen we bijvoorbeeld door aanwezig te zijn op grote SID-in beurzen. Daar worden al die jongeren geconfronteerd met een waaier aan toekomstmogelijkheden, en wij trachten ervoor te zorgen dat het hoger onderwijs ook bij de allochtone jongeren tot de opties behoort. Door met hen te spreken en hen onze eigen ervaringen mee te delen.

El Majdoub We zijn ook van plan infosessies te houden in middelbare scholen met hoge migrantenconcentraties. Voor die jongeren is de leefwereld van het hoger onderwijs vaak totaal onbekend. En dat ontneemt hen natuurlijk veel kansen. We denken dat het ook nuttig is ouders daarin te betrekken, want zij kennen die wereld vaak nog veel minder. Zoiets moet met specifieke informatie, in de eigen taal en via de eigen kanalen.

Bierkoning worden zal er niet bij zijn.

Waarom is Student Focus dan ook nog op de universiteit zelf aanwezig?

El Majdoub De informatieproblemen stoppen natuurlijk niet eens de studenten de weg naar de universiteit gevonden hebben. Vaak hebben ze vragen over specifieke procedures als IAJ enz. De universiteit kent ook haar eigen gewoonten en heeft zo haar eigen cultuur. Het studentenleven naast de lessen is eigenlijk volledig in handen van de traditionele studentenclubs die cantussen e.d. organiseren. Aan zo’n activiteiten doen geen allochtone jongeren mee. En dan is het niet evident je hier thuis te voelen en dat minimaliseert je slaagkansen. Studeren is natuurlijk de belangrijkste factor om te slagen, maar daar kom je vaak niet eens toe als je je toch niet op je plaats voelt aan de universiteit.

Arektoute Daarom organiseren we af en toe een etentje, gaan we in groep naar toneelvoorstellingen of doen we een filmavond. We proberen wel steeds oog te hebben voor onze doelstellingen, en daarom zullen de films die getoond worden vaak over thema’s als diversiteit gaan. We denken er ook aan de prisma-initiatieven rond peter en meter werking uit te breiden zodat ook onze doelgroep zich daarin thuis voelt.

Doen eigen feestjes en eigen filmavonden de allochtone studenten niet juist nog meer vervreemden van de rest van de studentenpopulatie?

El Majdoub Dat denk ik niet. Ten eerste staan al onze activiteiten open voor iedereen, dus ook voor studenten die van autochtone afkomst zijn. Daarbij sporen we de allochtone studenten ook aan naar andere evenementen te gaan, en zich mee in het klassieke studentenleven te integreren. Bierkoning worden zal er niet bij zijn, maar dat hoeft ook niet. In die zin trachten we eigenlijk een soort ‘bruggenbouwer’ te zijn tussen twee groepen studenten.

Moet de universiteit daar ook een rol in spelen?

El Majdoub Dat is inderdaad onze tweede grote doelstelling. We vinden dat de universiteit – en de hogescholen ook trouwens – een actief diversiteitsbeleid moet ontwikkelen. Mijn klassieke slogan daarbij is dat interculturaliseren een werkwoord is. Er moet actief aandacht besteed worden aan de behoeften van alle studenten.

Arektoute Onze initiatieven hier situeren zich meer op het vlak van individuele coaching en mentoring. Een mentorpool creëren is bijvoorbeeld een lang bestaand idee dat totnogtoe echter geen concrete invulling heeft gekregen. Maar het kan ook kleinschaliger. Zo hebben we in november, tijdens de ramadan, aan de docenten die tot zes uur les gaven, gevraagd of ze niet om vijf uur even pauze konden inlassen, om de studenten de kans te geven toch wat te eten. Dat verzoek werd overigens door heel wat professoren opgevolgd. Zulke initiatieven zijn natuurlijk essentieel om allochtone studenten een beter gevoel te geven bij hun verblijf aan de universiteit.

Mentorpooling

Zijn jullie niet bang dat die initiatieven op nogal wat kritiek zullen stuiten? Positief discrimineren is ook een werkwoord, en dat weekt doorgaans nogal heftige reacties los.

El Majdoub Dat klopt. Maar wij doen niet aan positieve discriminatie. Dat zou betekenen dat je iemand bevoordeelt ten opzichte van een ander. Daar zijn we geen voorstander van. We merken alleen op dat een grote groep studenten met een grote handicap zit om het aan de universiteit ver te brengen door die specifieke problemen waarover we het al hadden. En het zijn die problemen die we uit de wereld willen helpen. Allochtone jongeren zijn natuurlijk de voornaamste groep studenten die met die problemen geconfronteerd worden, en daarom ligt ons accent ook op die doelgroep. Maar van initiatieven als mentorpooling en individuele begeleiding profiteren evident ook de autochtone studenten die daar nood aan hebben. Dat is geen discriminatie, dat is een positieve actie. We ijveren bijvoorbeeld niet voor een procentuele vertegenwoordiging voor allochtone jongeren in de studentenorganen, dat is ook helemaal niet wat we willen. We trachten gewoon gelijke kansen te geven.

Arektoute We hebben overigens nog geen echt negatieve reacties gekregen op onze initiatieven. Integendeel, de laatste lezing kende een aangenaam grote opkomst, waaronder ook wat autochtone jongeren zaten.

Jullie zijn zelf bijna allemaal alumni. Is het de bedoeling dit initiatief in de toekomst over te dragen aan studenten, om zo een permanente aanwezigheid te kunnen garanderen?

El Majdoub Dat is natuurlijk het doel. Maar dat is niet zo evident. In de eerste plaats zijn kandidatuurstudenten eigenlijk niet geschikt voor dit soort taken. Ze zitten zelf nog met te veel vragen en weten vaak nog te weinig van de studentenwereld af. We hebben dus eigenlijk studenten uit de hogere jaren nodig, maar daar worden we nu net geconfronteerd met die onderbezetting. Die patstelling overwinnen zal vermoedelijk nog wel een paar jaar duren.

Student Focus is te bereiken op studentfocus2003@hotmail.com, en op maandag (16-18h), woensdag (14-17h) en vrijdag (10-12h,14- 16h) in lokaal B-302 op de Stadscampus.