Met de samenvoeging van de oude richtingen zijn er een aantal vakken bijgekomen en weggevallen. Opvallend is dat het aantal verplichte algemene vakken verminderd is. Lijdt de algemene vorming daar niet onder?

Betty Devriendt Er zijn niet minder algemene vakken, maar ze zijn wel minder verplicht in die zin dat ze nu 'korfvakken' worden genoemd waaruit je één of meerdere kan kiezen. Dit is een verrijking voor studenten die een brede culturele visie willen ontwikkelen of een meer filosofische uitbouw willen, iets wat tot vorig jaar niet kon.

Is er op de arbeidsmarkt eigenlijk wel concreet vraag naar afgestudeerden van die nieuwe richtingen?

Devriendt Het zal er zeker niet slechter op worden. Veel studenten waren immers al op zoek naar die nieuwe combinatiemogelijkheden en er is zelfs vraag naar nog bredere combinaties, bijvoorbeeld Nederlands-Sociologie. Bovendien is de opleiding Letteren en Wijsbegeerte altijd al veelzijdig geweest, dus uiteindelijk kunnen de afgestudeerden overal terecht.

Is het programma qua werkdruk haalbaar voor de docenten?

Devriendt De studiebegeleiding heeft in feite het meeste werk om alle vakken te combineren. Het collegerooster ziet er dan ook heel ingewikkeld uit, maar dat is het uiteindelijk niet; het is een goed uitgedokterd systeem. Echt drukker wordt het niet voor het academisch personeel; het aantal groepen is eigenlijk hetzelfde gebleven. Alleen voor Spaans zouden het er wel eens meer kunnen zijn dan verwacht, met een grotere werkdruk tot gevolg.

Zijn er nu meer inschrijvingen met die nieuwe combinaties, spreekt het aan?

Devriendt Concrete cijfers zijn er nog niet, maar Spaans-Engels is populair denk ik, en ook de combinatie Nederlands-film, theater- en literatuurwetenschap doet het niet slecht. Duits is tegen alle verwachtingen in niet achteruitgegaan, zoals we hadden gevreesd, er zijn een twintigtal studenten en dat is niet minder dan vorige jaren.

Algemene conclusie?

Devriendt Ik ben tevreden met de nieuwe richtingen en het loopt vlot.

In hetzelfde gebouw troffen we na wat zoekwerk en de hulp van een bijzonder vriendelijk secretariaat Joris Ghysels aan, een van de verantwoordelijken voor de eerste bachelor Sociaal-Economische Wetenschappen (SEW). Deze nieuwe richting is gegroeid uit een symbiose tussen Toegepaste Economische Wetenschappen en politieke en sociale wetenschappen.

Bij veel nieuwe studierichtingen duikt de vraag op of ze wel nodig zijn, hoe zit dat bij SEW?

Joris Ghysels Zowel sociologie als economie zijn de laatste jaren geëvolueerd naar wetenschappen die zeer gespecialiseerd en steeds minder algemeen zijn. Zo had TEW vroeger een groot aantal studiepunten sociologie, en nu nog maar drie. De nood aan 'bruggenbouwers' tussen TEW en PSW die meer algemeen gevormd zijn groeit: ze kunnen de communicatie tussen de twee vergemakkelijken. Nu, we voelden ook dat er vanuit de studenten veel vraag naar deze richting was. Ze is trouwens uniek in Vlaanderen. In Nederland en in de VS bestaat deze richting ook, maar daar is ze nog ruimer opgevat en kan je gemakkelijker doorstromen naar bijvoorbeeld sociologie.

Studenten SEW moeten in het eerste jaar alle 10 de keuzevakken kiezen uit een vaste lijst. Verdrinken de studenten niet in zo een aanbod?

Ghysels Groepjes van vier à vijf studenten krijgen een docent of assistent als peter of meter, die hen moet helpen bij het opstellen van een goed uitgebalanceerd programma. Uiteindelijk kan de student bij ons in zijn masterjaar ook nog kiezen voor een zwaartepunt economie of sociologie voor 48 studiepunten. In de rol van mediator tussen TEW en PSW hebben we echter liever niet dat daarvoor gekozen wordt, maar de mogelijkheid tot overstappen blijft mogelijk.

Hoe zit het met de werkdruk voor de docenten, is die niet toegenomen?

Ghysels Eigenlijk helemaal niet omdat al onze vakken reeds bestaan en gegeven worden aan TEW, PSW, Rechten, ... Er zijn natuurlijk wat meer examens te verbeteren, maar er is niet echt meer druk. Van de studenten wordt nu wel meer mobiliteit verwacht aangezien ze niet meer in een vaste groep zitten en altijd bij andere richtingen lesvolgen. Hierdoor kunnen ze misschien gemakkelijker het gevoel krijgen dat ze aan hun lot worden overgelaten, maar dat lossen we op door een goede begeleiding in het eerste jaar.

Heeft SEW wel een eigen faculteit?

Ghysels Nee, en ook geen eigen onderwijscommissie. De uiteindelijke beslissingen moeten dus zowel door PSW als TEW worden goedgekeurd. Er is wel een studiegroep, en de studenten kunnen daar ook terecht. Mochten er echt problemen rijzen met bepaalde vakken, dan zullen die ook wel opduiken bij de overige studenten en kan hun onderwijscommissie het probleem bespreken.

Met dank aan professor Devriendt en professor Ghysels voor hun medewerking.

De eerste indruk die je opdoet in Slovenië, als je het land binnenrijdt is: groen. Het bestaat voor de helft uit bosgebied en dat merk je onmiddellijk. En door de erg kleine populatie (er zijn ongeveer 2 miljoen Slovenen op een oppervlakte van een slordige 20.000 km²) vind je nergens echt geürbaniseerd gebied. We arriveren in Ljubljana tegen de avond terwijl we uitkijken over onze eerste Sloveense zonsondergang. Ljubljana is een stad van zo'n 280.000 inwoners, wat het tot een van de kleinste hoofdsteden van Europa maakt. Het is een gezellig oord, voornamelijk rond de rivier de Ljubljanica, waar de voornaamste trekpleisters te vinden zijn: de symmetrische en op een bijzondere manier rustgevende franciscaner Maria-Boodschapkerk, die op haar gevel ‘Maria vol van genade,' Maria, gratia plena aanroept, de talrijke gezellige bars (met als hoogtepunt de Macelonca, met een terras op een vlot in de rivier), het standbeeld van de melancholische dichter Prešeren. Het is deze laatste die ook het veelzeggende volkslied van Slovenië heeft geschreven, dat de naam Zdravljica, ‘een toost', draagt.

Het eigenlijke doel van onze reis naar Ljubljana was de Summer School aan de universiteit aldaar. Met een samensmelting van nationaliteiten (voornamelijk mensen uit de Balkan, maar ook Nederlanders, Fransen, Italianen, Grieken, ...) volgden we lessen die erg uiteenlopende onderwerpen behandelden: van Sloveense geschiedenis over intercultureel management naar Europese integratie. Het was erg interessant mensen met verschillende achtergronden samen eenzelfde materie elk op hun eigen manier te bekijken. Er werd naast de aula ook ruimschoots aandacht besteed aan het bezoeken van het land zelf. Omdat Slovenië qua oppervlakte niet erg groot is, hadden we de kans om dit erg schilderachtige land in twee weken te leren ontdekken. Ik denk dat ik niet enkel voor mezelf spreek als ik zeg dat Slovenië een ware ontdekking was. Onbekend en dus onbemind, maar ten onrechte. In dit Oost-Europese land vind je een interessante afwisseling van eeuwenoude cultuur en ongerepte natuur, wat het een ideale reisbestemming voor iedereen maakt. Zeker het ontdekken waard.

Nu je normaliter zo'n 6844 dagen doelloos rondgedoold hebt, is het tijd om kennis te maken met de oorden des verderfs omzoomd door donkere trappengangen en kerkelijke gewelven, waar ontmoetingen met een hologram van jezelf eerder regel dan uitzondering zijn. Waar hersencellen het in ware agonie uitschreeuwen en moeten optornen tegen de draak van de zelfdestructie. Waar minder eloquente personen hun tong voor de gelegenheid vurig aansporen en uitrollen als rode loper om hun trawanten uit te nodigen zich te schikken in hun gezamenlijk lot. De cantus is een feit.

Het clublied

Elke studentenclub heeft haar strijdkreet, in die mate op het lijf geschreven dat vele zich trachten te vereenzelvigen met de clubhymne. De keuze tot welke club je wil behoren, is een keuze die berust op een vanzelfsprekende vrijheid. Vrijheid is dus per definitie die ene keuze te maken zonder hiervoor in tweede instantie spijt te moeten betuigen. Het is aan jou. Elk praesidium schuift ook een bepaald profiel naar voor, de manier waarop ze dat doen is vaak Spartaans en beschamend. Wij gaan peilen naar de geschiedenis van de diverse lofgezangen, aan welke geest ze zijn ontsproten, de kennis van enkele prominenten, een al dan niet gewezen cantor, en de geloofwaardigheid waarmee ze het lied kunnen overdragen. We hopen op lachwekkende taferelen.

De melodie

De toondichters hebben als doel de ongeremde clubpoëzie om te zetten in een verteerbaar gegorgel dat aan de kelen van een handvol hemelbestormers ontspruit. Sommige studentencommunes opteerden daarentegen voor een reeds bestaande melodie, waarop ze hun tekst plaatsten. Als we de codex even openslaan op de Antwerpse clubliederen ontwaren we er een handjevol: Land of Hope and Glory (een uiterst Engels-nationalistisch lied, waarvan de meest zuidelijke eilandbewoners maar niet kunnen begrijpen dat wij dat kennen, vergelijk het met een Spanjaard die de Vlaamse Leeuw zingt), de Blauwvoet, ... In de komende reeks zullen we er een heleboel aan bod laten komen. Maar een nog grotere aandacht gaat als vanzelfsprekend naar de componisten die, na hun pruik opgezet te hebben, zich achter hun piano schaarden en daar als een bezetene de hamers uit hun geliefd instrument sloegen om toch maar een representatieve clubvertegenwoordiger op poten te zetten. Of zijn het eerder de mannen met rolkraag en gitaar die rond het kampvuur met een glimlach en een munttheetje het goede in hun studentenverbond naar boven willen brengen?

Opzet

Hoewel we het tot een levenscultuur gemaakt hebben mensen met een doel in hun leven als minderwaardig te beschouwen, vrees ik dat zelfwalging hier zeker op zijn plaats zal zijn. Wij hebben met deze reeks, waarvan je vanaf volgende editie werkelijk hysterisch fan zult worden, wel degelijk een doel. We willen je een antwoord geven op alle bovengenoemde vragen. We gaan op zoek naar de club die de grootste kennis heeft van zijn lied, die het met het meeste pathos naar voren weet te brengen, die de geschiedenis ervan kent en die ons werkelijk kan ontroeren met hoogoplopende emoties tijdens het horen van de kreet waarachter de leden zich scharen. Praesidia aller landen, je bent gewaarschuwd: neem de boeken ter hand, en studeren maar...

Eer

Het clublied moet in ere hersteld. Het is een identiteitsverklaring op toon gezet. Er moet respect voor betuigd worden. Een sacrale stilte tijdens het clublied, zonder drinken en roken schrijft de codex voor, maar helaas verwordt dit vaak te snel in een desinteresse van bevriende (?) verenigingen. Wees fier op wie je bent, en vooral, bewijs ons dat je het bent. Een eeuwigheid tussen de grootste studenten die onze wereld ooit heeft gezien zal je deel zijn.

Hebt u de vorige weken goed gezopen, en bent u meermaals al kotsend naar uw kot toe gekropen? Was u ook weer van de partij op plaatsen waar de afwezigen ongelijk hadden, en de aanwezigen hun imago trachtten op te lappen? Hoeveel blote tetten hebt u dezer dagen mogen aanschouwen, en wiens fiets was u onlangs aan het verbouwen?

Ik kan natuurlijk niet exact in uw plaats op al deze rijmende vragen een al even welklinkend en accuraat antwoord bieden, maar mijn intuïtie en ervaring leren mij het volgende. U was meermaals zatter dan uw biologische zelf lief is, en minder dan uw imago doet vermoeden. U bevond zich de vorige weken op plaatsen waar voornamelijk te weinig plaats was, en het totale aantal hersencellen omgekeerd evenredig stond met het totale aantal minuten interessante praat. Over het aantal ontblote bustes zal ik maar wijselijk zwijgen, maar die molestatie van mijn fiets mag nog steeds vergoed worden (contactgegevens bij dwars).

Alle gezeik en moralistisch gedoe ten spijt, zie ik mezelf toch genoodzaakt, beste lezer, om uw creativiteit te prikkelen, uw eenzijdig studentenleven te doorprikken en u mee te slepen tot aan de grenzen uwer persoonlijke mogelijkheden. Want laten we eerlijk zijn, slechts één activiteit stond dagelijks op uw programma; zuipen! Zuipen bij het dansen, zuipen bij het zingen, zuipen op zich, zuipen voor, tijdens en na de voetbalmatch, zuipen bij de kroegentocht (hoe kan het ook anders), zuipen bij de film, zuipen bij het dopen, zuipen bij de schachtenverkoop, zuipen om te kruipen en kruipen na het zuipen.

Op zich niets tegen het laven der dorst en grote dorst moet grondig gelaafd worden, maar laten we er even vanuit gaan – gezien het luxeleventje waarin we mogen vertoeven – dat een te grote fixatie op de primaire fysiologische behoeften een vorm van tijdverlies is, en dat we enkele treden hoger op de behoeftepiramide het werkelijke genot mogen aantreffen: de ejaculatie van de geest!

Hiermee wil ik geenszins verwijzen naar het academisch geleuter dat veelvuldig in menig aula weergalmt, maar naar het opgekropte verlangen van ieder mens om zijn energie te bevrijden en te kanaliseren in allerlei maffe, ludieke, spitsvondige activiteiten. Gewoonweg KNALLEN is de boodschap; laat het creatieve zwijn in je ontwaken en verras mij. Ik verwacht veel van u.

Ik verblijf hier in het International House, een soort complex van de universiteit waar 300 studenten samenwonen uit 21 verschillende landen. Vooral Australiërs, Amerikanen, Aziaten (de universiteit heeft ook een campus in Dubai) en een paar Europeanen. Eén gezellige boel dus, alhoewel niemand ook maar iets over België blijkt te weten. Een Amerikaanse vertelde me dat ze samen met nog wat vriendinnen op een wereldkaart tevergeefs België heeft proberen op te zoeken. Een mens wordt dat op den duur wel gewoon...

Samen met 16 000 andere studenten studeer ik aan de University of Wollongong tijdens de ‘spring semester’. Inderdaad, hier in Australië is de winter achter de rug en momenteel is het volop lente. Maar dat is niet het enige verschil met het leven in Antwerpen: auto’s rijden links, de zon staat ’s middags in het Noorden, tijdens de middagpauze een broodje kangoeroe eten in de schaduw van een ecalyptusboom met krijsende papegaaien om je heen, voor de les begint nog snel even wat gaan surfen,... Ja, het studentenleven is op zijn zachtst gezegd wat anders.

Vriendelijke en erg behulpzame mensen, die Australiërs. Ze maken zich ook nooit en over niks zorgen, de clichématige ‘no worries!’ en ‘Take it easy, mate!’-mentaliteit heerst hier volop.

Voor de rest ben ik Nicole Kidman, Natalie Imbruglia, Kylie Minogue of Kim Clijsters haar wederhelft nog niet tegengekomen, maar hoop doet leven.

Cheers!

Tim Hanegreefs

Op het vlak van de studiebeurzen betekenden de Bologna-hervormingen voornamelijk een vooruitgang voor de student. Een beurs kan voortaan meegenomen worden door wie in het buitenland wil studeren, en door het credit-systeem kan ze bovendien over meerdere jaren gespreid worden. Dat brengt echter bijkomende kosten met zich mee, en er moest ergens bespaard worden. Slachtoffer werden de MAnaMA’ers, studenten die na een masteropleiding nog een bijkomende master willen behalen. Zij moeten het voortaan zonder studiebeurs stellen. Voor de BAnaBA’ers geldt deze hervorming niet.

De universiteiten hebben gelukkig al in een vangnet voorzien. De VUB, de RUG en de KU Leuven bieden de getroffen studenten renteloze leningen aan. Volgens de website van de UA kunnen aan onze universiteit MAnaMA’ers die aan de financiële voorwaarden om een studiebeurs te bekomen voldoen, via de sociale dienst een korting van 418 euro op het inschrijvingsgeld aanvragen. Vreemd genoeg kregen we geen reactie bij de Dienst Studentgerichte Diensten om dit te bevestigen.

Miskende MAnaMA-studenten kunnen bij dwars steeds terecht voor een betrekking als redacteur.

Ik zou hier een betoog kunnen starten over de diep menselijke, noem het sociale, betekenis van mijn teksten. Ik zou best wel ‘cool’ zijn als ik je kon melden dat ik zou sterven als ik niet kon schrijven, of beter nog, dat ik in een soort trance kom als ik schrijf en me van het hele proces niet eens bewust ben en enkel het resultaat heb als bewijs.

Helaas ben ik me echter maar al te bewust van het schrijfproces en zal ik blijven leven als ik niet schrijf. Diep menselijk kan ik m’n werk bezwaarlijk noemen en sociaal geëngageerd zijn enkel die stukken te noemen die zo hermetisch zijn dat je er alles in kan zien als je je ogen maar hard genoeg tot spleetjes knijpt.

Harde feiten dan maar. Ik schrijf met vlagen zeer veel en dan weer wat minder. Wat ik schrijf is heel divers, gaande van toneelstukken voor kinderen over zwaar op de hand zijnde poëzie voor psychiatrische patiënten tot slogans voor onbestaande wasprodukten. Maar hoewel ik veel zou geven om meer proza te kunnen schrijven, moet ik toegeven dat er toch voornamelijk poëzie in me zit.

Ik schrijf omdat ik de drang voel om te schrijven en eens iets geschreven is voel ik zelden de behoefte om er nog veel aan te schaven. Inspiratie is mijn beste vriend en techniek komt pas op de tweede plaats en is vooral handig om het schrijfproces zelf te verbeteren. Je voelt iets opkomen en in plaats van ‘knal, daar begin ik te schrijven en hoe het op papier terecht komt dat zien we wel’ kan je zeggen: ‘daar is het en kijk, het is er zoals ik het graag gewild had’. Maar eens het er staat is het meestal af voor mij, dan moet je het niet meer tot stervens toe herwerken. Een tekst moet bovenal ademen vind ik.

Tot zover mijn motivatie om te schrijven.

Met uitzondering van Dublin, de stad die Joyce – zo zegt hij zelf – nooit verlaten heeft, is Triëst dus de meest uitgelezen plaats om een Joyce Summer School te organiseren. De school, die afgelopen zomer aan haar achtste editie toe was, is ondertussen een gevestigde waarde geworden onder de Joyceans: dit jaar kregen de vele namen op de kaften van boeken in de universiteitsbibliotheek een gezicht.

Vandaag is Triëst een Italiaanse stad, maar toen Joyce er verbleef maakte ze deel uit van het Oostenrijk-Hongaarse rijk. Het kasteel van Maximiliaan van Habsburg (Miramare) en de Piazza Dell'Unità d'Italia zijn daar het statige bewijs van. “This is not Italy”, weet mijn Italiaanse kamergenote te vertellen en “It looks like Vienna”, zegt de Oostenrijkse uit ons gezelschap. De zon schijnt, de Liffey is een riool vergeleken bij de azuurblauwe zee en ik begrijp waarom Joyce is gebleven.

Normaliter betaal je naast je verblijf inschrijvingsgeld tenzij je natuurlijk, zoals ik, een beurs kan bemachtigen. De school wordt financieel gesteund en in ruil voor een enthousiaste sollicitatiebrief, een weinig indrukwekkend cv en een aanbevelingsbrief van de juiste professor wordt je hotel en tenminste een deel van je inschrijvingsgeld betaald. Heb je een beurs dan deel je je kamer met twee à drie andere beursstudenten: een week lang heb je geen privacy, maar eens terug thuis mis je al dat exhibitionisme wel.

Mocht je in Triëst de juiste restaurantjes niet vinden, wat me zou verbazen, dan zorgt de school er wel voor dat je met wat extra kilootjes huiswaarts keert. Ze brengen je naar een Sloveense boerderij in de vermaarde Carso waar traditionele gerechten worden geserveerd en ze nodigen je naast een avondje 'Pasta, Wine and Song' ook uit voor een afscheidsdiner... Altijd is er wijn in overvloed.

Maar we zijn in de eerste plaats in Triëst voor Joyce en als je goed uit je doppen kijkt is hij – net als in Dublin trouwens – overal: je zou er bijna paranoïde van worden. Een fikse wandeling onder begeleiding van een deskundige ter zake brengt je onder meer bij de James Joyce trappen, de buste van de auteur en vele plaatsen in de stad waar Joyce met zekerheid is geweest.

Maar naar goede gewoonte moet op een summer school ook 'geleerd' worden. Zo waren er in de namiddag seminaries en in de voormiddag lezingen over onder meer Joyces schrijverschap, zijn leven in Triëst en het vertalen van Ulysses in het Frans en het Chinees. Tijdens het seminarie toonde Ulysses zich tot mijn grootste spijt inderdaad het prototype ongelezen boek, maar volgende keer volg ik misschien het seminarie over Finnegans Wake – dat zonder medische begeleiding gewoon niet te lezen vàlt – en dan hou ik wijselijk mijn mond. Wie daar niet van wakker ligt, staat het volledig vrij om andere summer school-horizonten te verkennen.

Laatst reageerden agenten in Amsterdam heel alert op een ontvoeringsmelding aan de Grachten en al gauw troffen ze een busje aan met daarin een geknevelde jongeman. De chauffeur verklaarde direct dat dit eigenlijk een studentengrap was maar moest mee voor ondervraging. *** Later meldden zich nog 4 studenten die bevestigden dat hun grap misschien wat uit de hand gelopen was. Voor zijn eigen veiligheid durfde het slachtoffer geen klacht neerleggen, de kosten voor de politieactie werden wel verrekend. *** De Duitse politie is dan weer te ijverig: ze merkte tijdens een patrouille in het station in Kassel een student op die de stekker van zijn laptop in het stationsstopcontact stak. De agenten waren er heilig van overtuigd dat de computer gestolen was dus pakten ze de jongeman op. *** Toen die echter al snel kon bewijzen dat de laptop zijn rechtmatig eigendom was werd hij aangeklaagd wegens diefstal van 0,2 eurocent elektriciteit. De officier van justitie verklaarde dat de zaak verder wordt onderzocht maar dat vervolging onwaarschijnlijk is. *** Maar als je geen geld meer hebt om te studeren en op kot te wonen, wat doe je dan? Je zoekt een droog, liefst stil plekje om rustig te slapen. *** In de universiteitsbiblitoheek kan je je daarenboven zelfs wassen dus bedacht een student in New York dat hij de ultieme oplossing gevonden had. Alles liep vlot, hij mocht zelfs soms douchen bij vrienden. Tot hij zijn dagboek op het net zette. Een surfende bibliothecaris betrapte na sluitingstijd de student op heterdaad. Die kreeg uit medelijden gratis een volwaardig kot tot het eind van het academiejaar. *** Als je het vak «Coaching Principles and Strategies of Basketball» volgt in de VS verwacht je examenvragen over complexe strategieën en moeilijke technieken. Studenten aan de Georgia University moesten echter antwoorden op meerkeuzevragen als Voor hoeveel punten telt een driepunter? en Hoeveel quarters duurt een hele wedstrijd? *** De National Collegiate Athletic Association diende klacht in tegen de coach in kwestie omdat studenten eigenlijk ook niet op het examen moesten aanwezig zijn, volgens de man «is dat toch zo erg niet». *** Een Amerikaanse student die 8 jaar geleden beide benen verloor tijdens een ongeval is veel sportiever. Na een intense training en toelating van de autoriteiten omdat fietsen daar verboden zijn beklom hij de berg Fuji in Japan. *** Gedurende een vier dagen durende tocht naar de top overwon hij bijna 4000 meter met een speciaal ontwikkelde mountainbike op 4 wielen. De moedige student was niet echt aan zijn proefstuk toe, hij had al bergen van 5.000 meter in de wielen...

Dat had de kleine man overigens zelf al moeten doen met zijn minister van defensie. Nu weet ik wel dat je met Photoshop één en ander kan bewerken, maar op zulke wijze? En terwijl de wereld zit te wachten op een ontslag, een proces, of toch minstens een blaam en een uit schaamte zelf opstappende oorlogsminister, kwam er niets dan lof uit de mond van de kleine president. De ene wereldleider is de andere niet, zal ik maar zeggen.

Mandela, dat is voor de goede orde dus die andere, krijgt overigens een eredoctoraat van de UA. Niet dat hij het niet verdient -verre van- maar wat heeft zo iemand in vredesnaam met Antwerpen te maken? Hij spreekt de taal in een wat grappige variant en de meeste Antwerpse diamanten komen van een familiebedrijf uit zijn thuisland, maar verder dan dat gaat de connectie met ons aller universiteit toch niet. Waarom de man dan hier een eredoctoraat krijgt is me een groot raadsel. Om het prestige van de universiteit op te krikken dan maar zeker? Om aan de wereld te laten zien dat de UA die Nelson toch zo’n fantastische man vindt? Geef me dan inderdaad maar liever de Afrikaanse grijsaard dan de kleine Texaan. En de universiteit moet zich ook een beetje verkopen, toch?

Daar gebruikte ze tot voor kort overigens ook Erasmusstudenten voor. De rechtsfaculteit liet slechts die kandidaten vertrekken die een ‘voldoende’ haalden op een ingewikkelde schaal, uitsluitend gebaseerd op behaalde academische resultaten. Het resultaat daarvan betekende dan weer dat studenten moesten thuisblijven, ondanks een overvloed aan vrije plaatsen. Stel je immers maar eens voor dat we een student zouden sturen die al eens een bisjaar heeft gehad! Nee, een universiteit met Nelson Mandela in de etalagekast, die kon toch enkel voorname en excellente pupillen uit te sturen. Een wijziging van het hopeloos verouderde systeem kwam er vorige week dankzij krachtdadig optreden van de studentenvertegenwoordigers. Iedereen het buitenland in, niet enkel diegenen die steeds uitstekende examens afleggen!

Nu we er toch over bezig zijn... Wat verder lees je een paar smeuïge verhalen en klassieke anekdotes over die examens. Laat je er vooral niet door ontmoedigen. Veel succes en tot volgend jaar.