De televisieserie, losjes gebaseerd op en geïnspireerd door de gelijknamige film van de Coen broers, ging onlangs met het tweede seizoen in première. In True Detective stijl zijn er in dat tweede seizoen een volledig nieuwe cast, nieuwe verhalen en in het geval van Fargo zelfs een volledig nieuw tijdperk. In het koude, witte landschap van het Amerikaanse Midwesten in de jaren '70 ontvouwen zich gruwelijke moorddaden, en in de zoektocht naar de daders lijken de problemen zich op te stapelen. De openingstitels vertellen ons dat de misdaden waargebeurd zijn: de namen zijn veranderd uit respect voor de overlevenden en de gebeurtenissen zijn hetzelfde gebleven uit respect voor de overledenen.

De waarde van Fargo ligt in de ongelofelijke spanningsopbouw van elke aflevering. De kleine burgers die er tussen terecht komen, druipen van mysterie en tegelijkertijd menselijke banaliteiten. Intense spanningen die voor een groot deel ook zijn toe te schrijven aan de acteerprestaties, van onder andere Kirsten Dunst. Fargo is even goed messcherp als aandoenlijk, ware het maar om dat rare Minnesota-accentje.

Wir haben es gewusst

Wanneer ik het toneelhuis nader hoor ik gezangen over de straatstenen sijpelen. Het zijn klaagzangen, afkomstig van de Fratelli’s, die in elke opening die het huis kan creëren staan opgesteld. De ene lyrische aanklacht van onze maatschappelijke blindheid voor het leed in eigen straat wisselt de andere af. Vanavond vindt het festival Spiegels van de ziel plaats en dit openluchtlamento is hier de intro van. Het thema van het festival is discriminatie en sociale uitsluiting. Door de huidige vluchtelingencrisis is dat actueler dan ooit. De media tonen echter vaak het extern gelegen lijden. Vanavond richten de Fratelli’s de blik intern, naar het lijden in eigen straat. Dit aan de hand van kortfilms gemaakt door twee studenten film aan het RITS en vier studenten journalistiek van AP. Een filmfestival dus. De films tonen allemaal portretten en taferelen die perfect passen in het thema van de avond. Het festival wordt tevens begeleid door vier zogeheten poetry slammers. Alvorens het filmfestival van start gaat, verschijnt Reinhilde Decleir op de eerste verdieping. Gewapend met boek en micro leest zij vurig voor: “Ik schrijf dit voor de vrouw die bedelt op de stoep voor mijn supermarkt, ik schrijf het voor haar soortgenoten, zij die zichtbaar zijn, zij die onzichtbaar zijn. En ik schrijf het voor de velen die niet tot op de stoep voor onze supermarkten geraakt zijn, omdat ze ergens opgezwollen liggen te rotten en te gisten op een strand, tot een lijkzak hen aan het zicht van de pers onttrekt." Een fragment van de messcherpe woorden van Wir haben es gewusst van Dimitri Verhulst. Erna werd het publiek uitgenodigd binnen te komen.

De sfeer was gelaten, mensen, mezelf inclusief, zaten wat verveeld met dit vlijmscherpe pamflet. Een leuk avondje hersendood tv-kijken, zo werd duidelijk, zou meer een keihard aankaarten van de bittere realiteit rondom ons kunnen worden. We slikken collectief de krop in onze keel door en zetten ons. De poetry slammers steken van wal. De ene spreekt, de andere rapt, allen zijn dichters. De boodschap is unaniem. Discriminatie en armoede, zijn er hier en nu en worden dagelijks ondervonden. Al wordt er humoristisch met de woorden gespeeld, het voelt aan als een duidelijke boodschap van revolutie. De samenleving blijft bekrompen en dit blijft ontkend.

kortfilms zonder schroom

Na de poëzie is het tijd voor film. Malaïka van Anthony Nti mag de spits afbijten. De film toont Malaïka en haar vrienden. Hoe zij een dag doorbrengen in Antwerpen, hoe ze praten, wat ze denken. "Mijn eigen roots liggen in Ghana en ik woon in Antwerpen", vertelt Nti. Hij speelde al lang met de plannen voor een dergelijke film, maar vond geen goede titel voor zijn prent. Die kwam pas toen hij het liedje Malaïka hoorde op het Afrika Filmfestival in Leuven. "Voor mij is Malaïka een generatiefilm," legt hij uit, "een kortfilm over een groep jongeren van mijn generatie. Wat mij opvalt aan die generatie is dat ze erg artistiek bezig is en er meer 'durvers' zijn, want dankzij social media hebben ze nu een stem. Dat was vroeger niet altijd zo. Achter die uiterlijk zelfzekerheid, gaan echter ook veel twijfels schuil. De conversaties die ieder van ons heeft op barbecues zijn zo uiteenlopend en toch passend: het springt van 'domme' dingen naar diepere dingen. Dat in beeld brengen vanuit de prachtige Antwerpse Chicagoblok, vormde het uitgangspunt voor Malaïka.
Zijn tweede film heet BOI: ‘vecht’. Een waar meesterwerk, over twee Bulgaarse Romabroers die hele dagen bouwwerven afschuimen op zoek naar waardeloos schraapsel in ruil voor een hongerloon. "Voor BOI had ik eigenlijk een soort van scenario geschreven," geeft Nti grif toe, "omdat ik niet genoeg tijd had om aan research te doen. Wel ben ik naar de Gentse Romagemeenschap getrokken, waar ik al voetballend twee jongens heb leren kennen. Vervolgens heb ik mijn scenario aan hen aangepast en zo is BOI ontstaan."

Stijn Coninx, de vier AP-studenten en Anthony Nti

De derde film is van Hyun Loories en toont het leven tussen de 5 blokken: een portret van jonge gekleurde kinderen en hoe ze met elkaar omgaan. Zijn tweede vertoonde film is het portret van een oudere broer die alles doet om zijn jongere broer te beschermen. Zelfs als dit betekent dat hij hem nooit meer terug zal zien. Tot slot maakten vier AP-studenten een portret van Spirit, één van de Fratelli’s zelf, over hoe hij kindsoldaat geweest is in Angola, is moeten vluchten en sindsdien zijn ouders niet meer gezien heeft. Ze tonen hoe hij zichzelf heeft moeten opvoeden. Hij blijkt ondanks alles één en al liefde. Hij was alleen, maar hij vond Tutti Fratelli en zij vonden hem. Een beeld van een ongelooflijke band.

De films van deze jonge artiesten zijn ontzettend indrukwekkend. Ze zijn ook zo verdraaid professioneel. Met amper ervaring of materiaal produceren ze zulke meesterwerken. Het is enigszins gênant om te beseffen. Om een equivalent te scheppen zou een tweedejaarsstudent Fysica in staat moeten zijn energie op te wekken uit een curryworst om daarmee Doel en Tihange te vervangen.

Na afloop bleek het grootste applaus dat van Reinhilde naar het publiek toe. Want er kwam volk en het onderwerp leeft dus wel degelijk. Discriminatie; het is onnodig u te duiden dat de wereld ervan vol is. Maar onze blik ligt te ruim. In onze eigen straten ondervinden dagelijks te veel mensen deze ellende. En al schenken we gaarne geld aan verre doelen, zeker als we met een selfie dabei op sociale netwerken kunnen tonen dat we van goede wil zijn, we vermijden de bedelaar aan onze supermarkt met een wijde boog wanneer we met twee volle tassen passeren. Stof tot nadenken.

Er heerst een gezellige drukte in het cafeetje onder Cartoons. Iedereen is gericht naar het podium, waar de organisatoren van het festival nog naarstig hun laatste voorbereidingen treffen. Bij het binnengaan ontmoet ik Lore Mutsaers, studente en tevens bezieler van het festival. Ze verzekert ons dat de promotieavond elk moment kan beginnen. Wij wachten geduldig af.

Wanneer de zaal begint uit te puilen van het volk en zelfs het parket voor ons bezaaid is met mensen, komt een man met gitaar het podium op. “Ik ben Winter Trees”, zegt hij en begint te spelen. Dromerige tonen klinken uit de klankkast van zijn gitaar. Hij lijkt helemaal op te gaan in zijn gitaarspel en heel even lijkt de rest van de wereld, het geroezemoes van het drukke café achter ons, vergeten. Daar is een woord voor: shoegaze.

Na het verlaten van de hogere sferen waarin de muzikant ons achterliet, is het tijd voor business. Dit is en blijft immers een promotieavond. Lore legt ons uit waar Out of the Books voor staat: het is een toneelevenement voor en door jongeren en studenten. De naam van het festival spoort studenten dan ook aan om out of the box te denken wanneer zij hun cultuur gaan halen en verder te kijken dan hun studie-books. Heel de maand november zullen er daarom drie toneelvoorstellingen worden georganiseerd, geselecteerd door Lore en haar team. Deze theaterstukken worden uitgevoerd door professionals, maar de promotiecampagne wordt volledig gedragen door jonge artiesten: aan de hand van enkele pop-upacts bereiden zij de weg voor naar de drie grote avonden. Het festival wil op die manier ook jong talent promoten. Dat deze promoavond bedoeld is om daar een voorsmaakje van te geven is duidelijk. “Houd je oren en ogen open,” zegt Lore op het einde van haar speech nog, “want het zou kunnen dat Out of the Books ook in de aula of zelfs in de bibliotheek voorbijkomt!”

Na haar speech wordt de microfoon gekaapt door een jongeman in pak, woordkunstenaar Gert Vanlerberghe wordt me later verteld. Op rijm en in ritme werkt hij een zelfgeschreven monoloog voor ons af. Hij is uit het leven gegrepen, ik kan alvast met enkele van zijn spitsvondigheden goed lachen. Daarna is het terug de beurt aan de organisatoren. Ze teasen de activiteiten die nog komen zullen. Op het festival is er plaats voor zeer uiteenlopende acts. Naast poëzie van Maud Vanhauwaert zal ook stand-upcomedy en toneel geschreven door Nic Balthazar de revue passeren. En dat allemaal gevolgd door afterparty’s in Het Bos, Kavka en DE Studio.

Muziek en slampoetry hebben we al achter de kiezen, maar ook burleske-danseressen staan op het menu. Alleen gekleed in korset en getooid met veel pluimen, bewegen zij verleidelijk op de tonen van Marilyn Monroe, maar ook op de muziek van andere artiesten kan je blijkbaar burlesk dansen. Even ben ik in Parijs: het Montmartre van 1950. Of in de saloon na een lange dag in het zadel.

Wanneer de pluimen zijn gaan liggen, is het tijd voor theater. Na een ietwat vreemde dialoog over ontevredenheid en nog wat slampoetry over ruimtevaarders en hemellichamen, is het de beurt aan een acteur en een actrice van de Bromvlieg, het toneelgezelschap van Universiteit Antwerpen. Zij geven op een zeer herkenbare manier weer hoe twee personen andere verwachtingen kunnen hebben van hun relatie. Hen zien we later deze maand ook nog terug in de studentenresto's en in het ViaVia Reiscafé, weet Lore.

Na dit alles is het weer tijd voor muziek. Er staan nog een rockband en een dj op het programma, die de pannen van het dak spelen. De allereerste avond van de eerste editie van Out of the Books kende enkele (geluids)kinderziektes, maar de kwaliteit van de optredens van deze avond hebben dat ruimschoots goedgemaakt. Wij zijn in ieder geval benieuwd naar de andere evenementen.

Ben jij geïnteresseerd in Out of the Books? Neem dan zeker een kijkje op hun Facebookpagina. Daar zijn enkele promotiefilmpjes te vinden en is er ook meer informatie over tickets, die te verkrijgen zijn bij GATE15. Verder heeft het festival ook een website: www.out-of-the-books.com

Mystery Show 

De Amerikaanse radiomaakster Starlee Kine leverde eerder al pareltjes van documentaires af voor de podcast der podcasts: This American Life. Waaronder bijvoorbeeld haar briljante bijdrage aan aflevering 339 'Break-up', over het o zo herkenbare onderwerp van hartenpijn en de versterking en verzachting in de popmuziek. Met een beetje hulp van Phil Collins. Nu gaat Kine in haar eigen Mystery Show op onderzoek uit naar de mysteries en vragen die in de hoofden van haar naasten rondspoken; de onverklaarbare afbeelding op een jaren zeventig broodtrommel, een plots verdwenen videotheek en de exacte lengte van Jake Gyllenhaal. Kine en haar researchteam zetten hun tanden in deze hedendaagse detectiveverhalen. In de smakelijke zoektochten die volgen, laat Kine het niet na wat zijpaadjes in te slaan die soms aandoenlijke verhalen onthullen in Man bijt hond-stijl. Zo brengt in de aflevering Britney (Spears, jawel) een onverwacht persoonlijk telefoongesprek met een klantenservicemedewerker bijna meer voldoening dan de ontknoping van het mysterie zelf. 

Welcome to Nightvale

Wars van persoonlijke verhalen, infotainment of rondetafelgesprekken? Podcasts zijn meer dan radiodocumentaire of human interest verhalen. Ook de fictiefanaat – en hier in het bijzonder de Twin Peaks adept – kan zijn hart ophalen in digitaalluisterland. In Welcome to Nightvale worden we door radiopresentator Cecil naar een postapocalyptisch stadje in Amerika meegesleurd aan de hand van lokale nieuwsfeiten, steeds maar weer mysterieus verdwijnende stagiaires en kafkaëske berichten van algemeen nut. Welcome to Nightvale opent de deur naar een bizarre sciencefictionwereld. Het is waarschijnlijk de enige podcast waar de uitspraak "For more on this world-ending story, we now go live to the sound of an aquarium pump" volledig op zijn plaats is. Elke aflevering is er tijdens het 'weerbericht' plaats voor nieuwe muziek. (Ben je zelf een muzikant? Je kan je eigen muziek doorsturen!)

Mortified 

Puberjaren roepen bij de meeste van ons de nodige beschamende herinneringen op en doen nog eens de rillingen over het lijf lopen van pure ongemakkelijkheid. Maar in plaats van deze voorvallen te verzwijgen en te doen vergeten, laat Mortified de gêne de vrije loop. Aan de hand van adolescente relieken, dagboeken, brieven en gearchiveerde msn-gesprekken, delen dappere zielen hun puberale overpeinzingen voor een livepubliek. De meest uiteenlopende verhalen hebben allemaal hetzelfde gemeen: puberale overgave en naïviteit. De meest onrealistische en fantasierijke gedachten werden destijds in alle serieusheid opgeschreven en nu, een tiental jaar later, met dezelfde gepaste overtuiging voorgedragen. Verbazing, verbroedering en hardop schaterlachen tot gevolg.

Laat ik de misleiding maar meteen in de kiem smoren: koekjes en verstopplaatsen zijn de letterlijke vertaling van ‘cookies’ en ‘caches’.

Als je hoort over cookies en caches is dat meestal wanneer iemand vertelt dat je ze moet verwijderen, omdat je privacy ermee geschonden kan worden of omdat er zelfs een virus langs kan binnenkomen op je computer. Cookies en caches hebben nochtans absoluut hun nut; het zijn de lokale opslagplaatsen van je browser.

Cookies zijn kleine tekstbestandjes van maximum 4097 bytes, wat overeenkomt met 4097 tekens in ASCII. Hierin kan een website gegevens opslaan, zoals wat er in je winkelmandje zit, of wat je hoogste score in een spelletje is. Als ze correct gebruikt worden zijn ze dus heel nuttig, maar cookies worden ook gebruikt door reclameboeren en sociale netwerken om je over verschillende websites heen te kunnen herkennen en zo een profiel van jou op te bouwen.

Cache – in de titel vertaald als verstopplaats, maar ook wel opslagplaats – is exact wat het woord zegt: een plaats waar je browser gegevens opslaat, in dit geval uit eigen beweging. Zo worden onder andere alle afbeeldingen die je online tegenkomt tijdelijk in een cache opgeslagen. Dit om te voorkomen dat bijvoorbeeld het logo van een website of de profielfoto van een vriend telkens opnieuw moet gedownload worden. Hierdoor worden websites een stuk sneller weergegeven. De risico’s? Dat iemand daarin een foto terugvindt die je liever voor jezelf had gehouden natuurlijk.

Een filmfestival is natuurlijk meer dan het staren naar de schermen in warme bioscoopzalen of een goed excuus om bij een bezoek aan KASKcinema je vooral te goed te doen aan een lekker maal in het KASKcafé. Ook op een kleiner filmfestival zoals dat van Gent hoort een officiële competitie, een jury en een streepje glitter en glamour. Voor dat laatste wordt gezorgd door de komst van enkele internationale gasten die hun flaneerkunsten op de rode loper tonen. Dit jaar was dat onder andere de Ierse acteur Colin Farrel, te zien in de Grieks-Britse sciencefictionfilm The Lobster. Maar naast internationale diversiteit – ook de Japanse regisseur Hirokazu Koreeda heeft even door Gent gewandeld – is er gepast plaats (en trots) voor nationale producties. Het festival opende dan ook met de debuutfilm D’Ardennen, waarvoor regisseur Robin Pront ondertussen ook de Jo Röpcke Award kreeg uitgereikt.

Maar meer dan fotomomentjes en flashy entrees op de openingsavond verzorgt Film Fest Gent de nodige ontmoetingen tussen makers en kijkers in de vorm van lezingen, panels en seminaries, over Britse filmmuziek bijvoorbeeld of de aanwezigheid van Einstein in de cinema. Het festival is dus niet alleen een goed excuus om binnen te zitten, het is ook een plek om de liefde (al dan niet obsessie) voor film te delen en naar een hoger plan te tillen. Zo kan je bijvoorbeeld te rade gaan bij de pennen van Young Critics Workshop. Deze jonge filmfanaten met een passie voor het bewegende beeld en kritische woord gingen onder leiding van Nick Pinkerton op zoek naar de juiste woorden en waardeoordelen om de officiele selectie te becommentariëren. Naar welke film zij het meest uitkeken en wat zij uiteindelijk vonden van films als The Assasin of The Lobster lees je hier.

Klinkt dit als muziek in de oren? Wie snel is kan nog twee dagen meepikken, verder zal je je moeten behelpen met de verhalen van zij die er wel bij waren. Voel je de behoefte je op het filmaanbod te storten, maar heb je last van keuzestress? Deze redacteur werd tijdens het festival verliefd op Arabian Nights: Volume 1, the Restless One, de eerste film in een reeks van drie van de Portugese filmmaker en oud-winnaar van het Film Fest Gent Miguel Gomes. Een prent waarin op wonderlijke wijze, aan de hand van de duizend-en-een-nachtverhaalstructuur, sociale thema's worden aangekaart die door het visuele vermaak en de smakelijke humor heen, treffend je solidaire en humanistische hart weet te beroeren.

Velo Antwerpen discrimineert niet: ik had gewoon geen fietsje. Toen ik doornat, moe en wegens gebrek aan fietslichtjes niet verder mocht peddelen op mijn oude stalen ros van de lokale vriend in het blauw, vond ik dat best frustrerend. Maar er zit een logica achter! Die lees je in “betweter”.

Ook professor Duerloo heeft al eens een zware dag. In het “proffenprofiel” shaket hij Negroni’s en Perfect Manhattans tegen onverteerbare werkdagen en ander ongein.

Dat de nieuwe lading doopstudenten zware dagen doormaakt is een eufemisme. Of het nu op de oevers van de Schelde of in de bunkers van Wilrijk een zwaarder leven is, leest u in "het doopfenomeen".

Is it a comedy or a drama? Both at the same time, as life itself. Ja, Peter Travers van Rolling Stone wist het al. Want oktober bracht ons ook glorie en gezelligheid.

De oktobermaand kroonde ons wereldkampioen voetbal. Die Duivels toch! Maar ook profvoetballende historicus Maxime Biset scoort. Reinhilde Decleir voert dan weer vurig pleidooi voor haar sociaal-artistieke huis Tutti Frattelli, waar ze samen met sociaal kwetsbare groepen van de maatschappij schoon toneel maakt. En vind je net dat ene woord niet, ligt het op het puntje van je tong? Lees "het laatste woord" en het antwoord staat als een paal boven water.

Kortom: slaat de motregen je in het gezicht, viel je net gesmeerde boterham met de verkeerde kant op de grond of schafte je je een verkeerde cursus aan? Geen nood! Nestel je lekker in je bed met verse lakens en een heet kersenpitje aan de voeten, met het geluid van de regen tikkend op je ruit en een tas overheerlijke verse pompoensoep. Met de nieuwe dwars natuurlijk!

De moeder aller verkiezingen voor Universiteit Antwerpen breekt aan. Tijd om een nieuwe grote meneer te kiezen.
En ach, wie weet, waarom eens geen Iron Lady die het universitair schip veilig door woelige wateren loodst?
Onder het moto “een geïnformeerde student, is er twee nietswetenden waard”, zorgen wij dat u up-to-date blijft.

Wat mist u het meest aan student zijn?

Als ik eerlijk mag zijn, mis ik mijn studententijd niet. Het waren mooie jaren die ondertussen ver weg lijken. Maar iets missen, nee. Het kan misschien vreemd klinken voor een historicus, maar een mens moet wel in het nu leven.

Wat is nu het allerleukste aan prof zijn?

Dat is een moeilijke, omdat er zoveel verschillende aspecten aan de job zijn. Ik kan geweldig genieten van een college dat helemaal volgens plan verloopt. Het geeft veel voldoening als je ziet hoe jonge mensen in je vak openbloeien. Iets helemaal nieuws ontdekken in de archieven is voor mij een haast fysieke sensatie. En reizen natuurlijk. Plekken bezoeken die je een historische sensatie geven of een lezing geven in een stad waar je voordien nog nooit geweest bent. Als je zoals ik over vorsten en elites werkt, kom je wel eens op plaatsen waar je normaal niet binnenraakt. Zo sprak ik ooit in St. James’s Palace, Hampton Court en ook in het jachtslot van Stupinigi nabij Turijn. In Genua nodigde de markies Doria, een verre verwant van de beroemde admiraal van Karel V, de sprekers uit op het diner in zijn palazzo op de Strada Nuova. Je wordt er geen beter of slechter mens van, maar het blijft je wel bij.

Wat is het raarste dat u ooit zag in een aula?

Het is pas als je de eerste keer vooraan staat dat je beseft dat je in een aula werkelijk alles kan zien wat er gebeurt. Vandaag zie je vooral studenten die naar het scherm van hun laptop staren en plots beginnen grinniken. Daar hoef ik verder geen tekening bij te maken. In het verleden ging het er wat inventiever aan toe. Ik heb een meisje het haar van haar vriendje zien kammen. Ik heb een kerel met veel smaak zijn neus zien leegeten. Ik herinner het me omdat ik die keren een opmerking heb gemaakt. Op mijn vorige werkplek kwamen er eens tijdens een college dat om 8.30u van start ging, twee ladderzatte studenten binnen gewaggeld. Ze hadden hun linten nog aan en hadden duidelijk hun bed niet gezien. Toen ik ze vroeg om te vertrekken, zei één van de twee met dubbele tong: “Maar ze zeggen dat u zo plezant lesgeeft.” Ik heb bedankt voor het compliment, maar hen toch maar naar bed gestuurd.

Stel: het beroep historicus wordt van de ene op de andere dag afgeschaft. Wat gaat u doen om geld in het laatje te brengen?

Een catastrofe natuurlijk, maar misschien niet zo ondenkbaar als het lijkt. In Japan heeft zowat de helft van alle staatsuniversiteiten te kennen gegeven dat ze hun afdelingen in de humanities willen sluiten. In Vlaanderen duwt het financieringssysteem voor de universiteiten de menswetenschappen almaar meer in het verdomhoekje. Het zou er wat van afhangen op welk punt in mijn leven dit schrikbeeld werkelijkheid zou worden. Als het voor of tijdens mijn studententijd was gebeurd, dan was ik allicht toch architect geworden. Ik heb namelijk lang getwijfeld of mijn roeping niet daar lag. Maar ik vermoed dat je bedoelt wat ik zou doen als het me vandaag overkwam. In dat geval zou ik misschien wel in de reiswereld belanden. Een mens kan niet teveel reizen in zijn leven en ik betrap me er regelmatig op dat ik in mijn colleges de studenten allerhande reisbestemmingen aanprijs. Als de cursussen bedrijfsbeheer die ik ooit nog heb gevolgd de inspanning waard waren, verover ik misschien wel een eigen, sterk historische, niche in de markt van city trips. En wanneer het echt niet wil lukken, heb ik nog ergens een getuigschrift van het derde jaar glazenierskunst liggen.

Zware dag op het werk, wat doet u om te ontspannen/tot rust te komen?

Van een cocktail genieten, daarover is er geen discussie. Mijn jongste zoon heeft ons een tijdje terug een shaker cadeau gedaan en sindsdien zijn we niet meer gestopt met shaken. Eens je de wereld van de cocktails begint te verkennen, ben je snel uitgekeken op een gin-tonic.

Mijn voorkeur gaat uit naar de klassiekers. Een Negroni vind ik de top (drie gelijke delen: gin, campari en rode martini, roeren in een Old Fashioned-glas met flink wat ijs en een schijfje sinaasappel om het af te maken). Maar ook een Old Fashioned, een Perfect Manhattan of een Delmonico kikkert me op na een lange dag. Laatst las ik over een cocktailbar waar je niet zelf mag bestellen. De ober slaat een praatje met je en beslist dan aan welke cocktail je op dat moment toe bent. Om op de vorige vraag terug te komen, dat zie ik me desnoods ook nog wel doen.

Een avondje geen zin om te koken, waar gaat u heen?

Gewoonlijk kook ik thuis. Ik vind het een ontspannende activiteit en je kan meteen van het resultaat genieten. Maar het overkomt mijn man en ik ook wel dat we geen zin hebben om achter de potten te staan. Op zulke momenten kiezen we vaak voor take out. Het is een gewoonte die we aan onze tijd in de VS hebben overgehouden. Daar bieden de meeste restaurants die dienst aan en omdat je in de regio rond New York zowat elke denkbare keuken aantreft, kan je een culinaire reis maken zonder uit je appartement te komen.

Ondertussen hebben we een drietal vaste leveranciers in de buurt. Op de Vlaamse Kaai is er een Japans restaurant dat de kritische toets van mijn Japanse neef en nicht heeft doorstaan. De chiraichi en sashimi zijn er steevast van de bovenste plank. De Thai wat verderop laat meteen nadat hij ons aan de telefoon herkent, weten of er die dag ribbetjes zijn. Niet echt mijn ding, maar mijn man bestelt ze steevast. En dan is er nog een steengoede pizzeria in onze straat.

Eindelijk! Een werkende tijdmachine! Waar reist u heen?

Enkele reis of een retourtje? Met een enkele reis zou ik liefst in de tweede helft van de achttiende eeuw belanden. Dat lijkt me cultureel een razend boeiende tijd. En ik mag een pruik dragen zonder me grenzeloos belachelijk te maken. Als ik zeker ben dat ik ook terug kan komen, zou ik natuurlijk wel een paar dagen in het begin van de zeventiende eeuw aan het hof van Albrecht en Isabella in Brussel willen vertoeven. Daar werk ik nu al meer dan een decennium over en dat kruipt wel in je kleren. Zo vraag ik me al lang af hoe oncomfortabel de kleren uit die tijd wel niet waren. Daar loopt trouwens nog een weddenschap over. Maar laat ons eerlijk zijn, hoe meer je over het verleden weet, hoe minder zin je krijgt om er ooit naartoe te reizen.

Wat is de mooiste, ontroerendste film die u ooit gezien hebt?

Ik beken, ik heb een klein hartje. Zelfs na de zoveelste keer pink ik een traan weg als Julia Roberts haar aanzoek doet in Notting Hill. Als het over écht ontroerend gaat twijfel ik tussen Upside Down, een film waarin liefde en ambitie sociale ongelijkheid overwinnen, en Gattaca, een iets oudere film waarin een man die genetisch onvolmaakt wordt geacht er toch in slaagt om zijn levensdroom te realiseren.

U mag één wens doen, die is?​

Wereldvrede, zeker. Mag ik nu naar de volgende ronde van Miss World? Nee, serieus nu. Ik zou het geweldig vinden als Vlamingen wat meer lef hadden, hun angst om boven het maaiveld uit te steken van zich af zouden schudden en zouden leren om wat meer out of the box te denken.

Hartelijk bedankt!

Frederik De problemen zijn begonnen op het moment met de inkanteling. Bij de herziening van de financiën is toen een heel deel van het onderwijsteam ontslagen omdat er minder geld was voor de opleiding. Dat heeft voor een personeelstekort gezorgd, waardoor de druk op de resterende docenten sterk verhoogd is. Omdat de financiering decretaal bepaald is door de Vlaamse regering, kon de universiteit er niets aan veranderen. Een oplossing is het uittekenen het uittekenen van een hervormde bacheloropleiding, maar die zal pas in 2017-2018 in voege treden.

Nina Het grootste probleem is de communicatie, zowel tussen docenten en studenten als tussen docenten onderling. Hierdoor worden opdrachten bijvoorbeeld verkeerd ingeleverd of zijn er verplichte uitstappen waar de helft van de studenten niet komt opdagen, omdat ze pas tien minuten op voorhand op de hoogte gebracht werden. De online platformen SiSA en Blackboard worden bovendien niet correct en veel te weinig gebruikt.

Frederik De studenten konden hier weinig tegen inbrengen, omdat er tot vorig jaar maar één studentenvertegenwoordiger was die moest alles doen: faculteitsraad, onderwijscommissies … En als je alleen bent is het ook veel moeilijker om tegen het hele docentenkorps in te gaan. Dit jaar zijn we gelukkig met twee en we proberen nog andere studenten warm te maken om zich bij ons aan te sluiten.

GIS-correctie op open vragen

Nina Ook op onderwijsvlak loopt er veel fout. Er zijn bijvoorbeeld geen evaluatiefiches voor praktijkvakken, waardoor de quotering erg van de willekeur van de prof kan afhangen. Die hoeft zijn evaluatie namelijk niet te toetsen aan vooraf bepaalde puntenverdelingen zoals bij andere vakken. De evaluatie kan hierdoor heel erg subjectief worden.

Frederik Gebuisd om 'persoonlijke redenen' is zeker geen uitzondering in onze richting. De evaluatiefiches op orde krijgen is dus één van de belangrijkste werkpunten. Sommige docenten houden zich ook niet aan het OER (onderwijs- en examenreglement, nvdr.) en quoteren zeer streng. Bij één vak bestond er zelfs een GIS-correctie op een examen met open vragen, waarbij voor een fout antwoord punten en zelfs bij niet-opgeloste vragen punten werden afgetrokken! Dezelfde docent is ondertussen ook al twee of drie keer van quoteringsprincipe veranderd. Gelukkig is er ondertussen wel al overeengekomen dat alle proffen een workshop over het OER zullen volgen zodat ze weten wat er in staat en wat de regels zijn.

Nina Omdat Conservatie-Restauratie zo’n gespecialiseerde opleiding is, moeten we in kleine groepen werken tijdens de praktijklessen. Het personeelstekort zorgt ook hier voor acute problemen, want één docent moet soms aan drie bachelorjaren tegelijkertijd lesgeven. Uiteraard lijdt de individuele begeleiding daar onder. Dit probleem zal hopelijk met de hervorming in 2017-2018 opgelost worden.

Bij één vak bestond er zelfs een GIS-correctie op een examen met open vragen

Frederik Omdat de opleiding door de academisering en het afschaffen van het ingangsexamen veel aantrekkelijker is geworden, krijgen we bovendien te maken met een instroom van nieuwe studenten. Zo is er ook een plaatstekort ontstaan, vooral in de praktijklokalen waar we soms met grote objecten moeten werken. Groepen die vroeger met tien personen groot waren, zijn nu met vijftien en de keuzemogelijkheden voor de individuele projecten zijn ook verminderd.

Nina Dit probleem werd aangekaart bij de faculteit die binnenkort een meer rationele verdeling van de gebouwen van campus Mutsaard zal bekijken. Bovendien komen de gebouwen van campus Paardenmarkt binnen enkele jaren vrij, samen met Het Brantijser waar nu nog Antwerp Management School gehuisvest is. Dan kan men bekijken welke opleidingen best naar die gebouwen kunnen verhuizen.

oplossingen in zicht

Nina De problemen die we hebben opgenoemd, kwamen naar boven na een klacht van één student. De Studentenraad heeft toen besloten een algemene bevraging te houden om te zien wat de pijnpunten waren. Het decanaat is dan tussenbeide gekomen en heeft overleg gepleegd met de stuvers en de docenten. Met het onderwijskorps zijn werkpunten afgesproken en de sfeer tussen studenten en docenten is intussen ook al een stuk verbeterd. Sommige proffen zijn zelfs al naar ons gekomen omdat ze de steun van de studenten willen om bepaalde hervormingen door te voeren. Maar we hebben ook studenten nodig die de actieve rol als stuver willen opnemen zodat er voldoende inspraak is bij de hervormingsplannen van onze opleiding.

Frederik De geruchten dat de opleiding zou worden opgedoekt zijn dan ook fundamenteel onwaar. De rector heeft onlangs in de Raad van Bestuur van de universiteit nog eens zijn vertrouwen in de opleiding bevestigd, omdat het een belangrijke niche is waar kunst en wetenschap samenkomen. Er is dus nooit officieel sprake van geweest om de opleiding af te schaffen. Maar voor de problemen die we hebben is wel geen ‘direct fix’. Het gaat om een hervormingsproces van zeker vier jaar. We hebben dus echt mensen nodig die ons willen opvolgen om alles in goede banen te leiden.