Cyberterrorisme, cyberbullying, racistische chatfora, kinderporno … Het internet mag ons leven dan misschien op veel vlakken aanzienlijk verbeterd hebben, het heeft nog geen betere mensen van ons gemaakt. Ook op het web worden we geconfronteerd met onze meest kwaadaardige en lugubere trekjes. Toch lijkt ons morele zintuig niet even gevoelig wanneer we met dit kwaad in contact komen van achter het computerscherm, stelt professor Cohen-Almagor vast.

cyberbullying

Voor zijn onderzoek heeft de Israëlische professor zich verdiept in talloze cases waaruit dit moral deficit blijkt. Ter illustratie geeft hij het voorbeeld van de zelfmoord van Megan Meier in 2006, veruit de meest beruchte zaak van cyberbullying in de VSA. Megan was een tamelijk gewoon Amerikaans meisje van dertien dat te kampen had met ADHD en een depressie, waarvoor ze medicatie nam. Toen Sarah, vriendin en tevens buurmeisje van Megan, vermoedde dat Megan valse geruchten over haar verspreidde op school, kregen de twee ruzie.

Om wraak te nemen op Megan maakte Sarah samen met haar moeder een vals MySpace-account aan waarop ze zich voordeden als Josh, een knappe zestienjarige jongen die net in de buurt was komen wonen en thuisonderwijs volgde. Het plan was om Megan verliefd te laten worden, haar vertrouwen te winnen en haar vervolgens te vernederen door de gevoelige zaken die ze aan Josh vertelde te verspreiden op school. Poets wederom poets.

Megan werd stapelverliefd op Josh. Ze hadden een virtuele relatie die vier maanden duurde en Megan had het gevoel dat Josh de enige was die haar werkelijk begreep. Hoewel Sarah en haar moeder wisten van Megans psychologische problemen – de ouders van Megan en Sarah waren bevriend en gingen zelfs samen op reis tijdens de zomervakanties – weerhield dat hen er niet van om via het nepprofiel van Josh de fragiele Megan voor vier maanden aan het lijntje te houden en haar uiteindelijk zonder aanleiding te dumpen. “You are a bad person and everybody hates you. Have a shitty rest of your life. The world would be a better place without you”, stuurden ze met het account van Josh toen ze besloten een einde te maken aan de hoax. Megan antwoordde Josh nog “[y]ou're the kind of boy a girl would kill herself over” en werd twintig minuten later door haar ouders teruggevonden in de kast van haar slaapkamer waar ze zich had opgehangen.

“Wat mensen vaak vergeten op internet”, zegt Cohen-Almagor, “is dat de online wereld even echt is als de werkelijke wereld. Wat je doet en hoe je handelt op internet heeft gevolgen voor echte mensen met echte gevoelens.” Daarom moet volgens Cohen-Almagor het internet evolueren van een vrijhaven waar internetgebruikers informatie en ideeën kunnen uitwisselen naar een gemeenschap van ‘internetburgers’, een sociale ruimte waar we ook verantwoordelijkheid opnemen voor ons handelen in de virtuele wereld van het web. De verantwoordelijkheid van de particuliere actor, zoals Sarah Drew en haar moeder, is daar volgens Cohen-Almagor maar één aspect van. Ook de passieve internetgebruikers, de 'voyeurs', hebben hun verantwoordelijkheid uit te dragen wanneer ze in contact komen met gevoelige materie.

sharing without caring

Zo is er het intrieste verhaal van de live-uitzending van de zelfmoord van de negentienjarige Abraham K. Biggs. Abraham had een bipolaire stoornis en bezocht geregeld de ondertussen opgedoekte site justin.tv, waar je live-uitzendingen kon streamen van mensen die zichzelf filmden vanachter hun computer. Abraham verkondigde op het internet dat hij zelfmoord zou plegen in zijn volgende live-uitzending op justin.tv. Hoewel zijn aankondiging door niemand echt ernstig werd genomen, kwamen toch zo’n duizend mensen kijken naar zijn twaalf uur durende broadcast. Ze konden zien hoe Abraham zichzelf een overdosis psychiatrische medicatie toediende tot hij na een tijd in zwijm viel en bewegingsloos bleef liggen.

In de commentsectie hield niemand hem tegen, sommigen spoorden hem zelfs aan meer pillen te nemen. Gedurende twaalf uur verwittigde niemand de politie of de hulpdiensten. Toen ze uiteindelijk arriveerden, was het al te laat. De vader van Abraham stelde later dat al de internetgebruikers die passief toekeken mee schuldig zijn aan de dood van zijn zoon. Het werpt een licht op de weinig betrokken manier waarop we omgaan met de dingen die we lezen of zien op het web. Ook in zogenaamde internetcommunities, waar contacten vaak intensiever en minder vluchtig zouden zijn, blijkt dit het geval te zijn.

De online wereld is even echt als de werkelijke wereld

Zo doet Cohen-Almagor het verhaal van The Dawson College shooting in Montreal, waarbij één iemand om het leven kwam en negentien anderen gewond raakten. Na de incidenten raakte bekend dat de dader, Kimveer Gill, reeds maandenlang op het internet verkondigde dat hij mensen zou vermoorden. Kimveer Gill liet zich geregeld uit over zijn drang om te moorden op de website vampirefreaks.com, een community van liefhebbers van het vampierengenre, waarop hij erg actief was. In al die tijd had niemand van zijn volgers geprobeerd hem van gedachten te doen veranderen. "De mensen die nu opgroeien met internet worden wel eens de instant generation genoemd. Communicatie verloopt sneller dan ooit tevoren en daarom is er ook minder tijd om te reflecteren over wat je zegt en leest. Daarom is het belangrijk om een zeker vermogen tot geduld te cultiveren", zegt professor Cohen-Almagor, die wel niet al de verantwoordelijkheid legt bij de individuele internetgebruiker.

de grote schurken?

Naast particuliere gebruikers worden ook overheden, bedrijven en internet service providers (ISP’s) door de Israëlische professor op hun verantwoordelijkheden gewezen. Kunnen zij bijvoorbeeld het internet niet monitoren op alarmerende uitlatingen zoals die van Kimveer Gill? Volgens Cohen-Almagor is dit geen kwestie van kunnen, maar van willen. Grote bedrijven als Facebook beweren dat ze zich niet bezig houden met het monitoren van hun gebruikers omdat het hun zaken niet zijn. Toch zijn ze er als de kippen bij wanneer er ergens een auteursrecht overtreden wordt, stelt Cohen-Almagor vast. “ISP’s zijn erg snel wanneer het op geld aankomt, maar verschrikkelijk traag op vlak van zaken zoals cyberbullying.”

Zo stond er in Italië lange tijd een filmpje op Google Videos waarin een jongen van zestien met het syndroom van Down slachtoffer werd van een zogenaamde happy slapping, een eufemisme voor het brutaal in elkaar slaan van een willekeurig persoon, meestal door een groep jongeren die dit vastlegt op camera en op internet verspreidt. Vier maanden lang was deze clip in Italië de meest bekeken video op Google Videos. Hoewel Google hiervoor heel wat klachten ontving, werd de clip niet van de site gehaald. Toen men uiteindelijk een rechtszaak begon tegen Google Videos was het pleit snel beslecht; het filmpje had volgens de Italiaanse wet in de eerste plaats niet eens op internet mogen worden geplaatst. Drie CEO’s van de Italiaanse afdeling van Google kregen aanvankelijk zelfs een celstraf van drie maanden, maar wisten daaraan te ontkomen door in beroep te gaan.

Een gelijkaardig geval van de ethische ongevoeligheid van internetbedrijven was het schandaal omtrent de veilingsite Yahoo Auctions in Frankrijk. Enkele gebruikers boden daar allerlei Holocaustparafernalia aan, waaronder zelfs de gestreepte pyjama’s die hadden toebehoord aan overleden slachtoffers. Omdat dit wettelijk verboden is in Frankrijk, spande een groep Holocaustoverlevenden een rechtszaak aan tegen Yahoo. Yahoo weigerde de voorwerpen in kwestie van zijn site te halen, want het moest zich naar eigen zeggen niet aan de Franse wet houden, daar het niet in dat land gevestigd is. Desondanks verloor Yahoo de rechtszaak. “Net als de zaak tegen Google Videos in Italië is dit een belangrijk precedent voor de manier waarop toekomstige conflicten tussen nationaal recht en multinationale internetbedrijven zullen worden beslecht”, vindt Cohen-Almagor.

de dictatuur van vrijheid

Zelfs wanneer gebruikers via hun diensten strafbare feiten plegen op het internet, blijken ISP’s dus bijzonder weigerachtig om in te grijpen. Volgens professor Cohen-Almagor komt dit door de doctrine van ongebreidelde vrijheid die op het internet heerst: “De leidende gedachte achter het internet was vrijheid. Internet werd niet ontwikkeld vanuit een soort masterplan, maar als ‘open architecture’. In de jaren negentig ontdekten grote Amerikaanse bedrijven het enorme potentieel dat internet had. Hierdoor kende het internet een heuse boom. Terwijl er in 1993 nog maar een kleine 600 websites bestonden, waren het jaar nadien al zo'n 2,1 miljoen hosts actief. Het sterk Amerikaans getinte DNA van het internet maakt dat het daarom ook boven alles gehecht is aan vrijheid.”

Voor Cohen-Almagor moet deze ongebreidelde vrijheid op internet wat worden getemperd met een gezonde portie maatschappelijke verantwoordelijkheid. Met zijn boek hoopt hij dit debat op gang te trekken. “Begrijp me niet verkeerd: als liberaal hecht ik veel waarde aan vrijheid, maar net daarom geloof ik dat het belangrijk is dat we een goede mix vinden tussen vrijheid en verantwoordelijkheid. Doen we dit niet, dan dreigt immers een ongecontroleerd gebruik van de vrijheid van meningsuiting de basiswaarden onderuit te halen die er aan ten grondslag liggen”, aldus de professor. “Het blijkt vooral erg moeilijk om Amerikanen te overtuigen van de nood aan een debat over sociale verantwoordelijkheid op het internet”, zegt Cohen-Almagor, “en dat is jammer, want het is van cruciaal belang dat ook zij mee in het verhaal stappen.”

Raphael Cohen-Almagor, Confronting the Internet's Dark Side. Moral and Social Responsibility on the Free Highway, 2015.

Wist je dat een paar van de best geklede vrouwen in Antwerpen eigenlijk beelden zijn? Het gaat om Mariabeelden. Maria was een stijlvolle dame in haar tijd, maar natuurlijk verandert de mode en daarom had haar kledij doorheen de eeuwen regelmatig een update nodig. Bovendien kon het schenken van een kledingstuk aan Maria je haar gunst opleveren en wie zou daar nu voor passen? Veel dames met klasse vulden door de eeuwen dus regelmatig de garderobe van deze of gene Maria aan. Van eigen naaisels tot aangepaste bruidskleden, de Belgische Maria’s hebben doorheen de eeuwen geen tekort gehad aan modieuze kledij.

Je zou denken dat dit niet meer van onze tijd is, maar toch krijgen de Maria’s nog geregeld geschenken. Zo heeft het Mariabeeld van Scherpenheuvel in 2011 van de paus een gouden roos gekregen, een eer die in het laatste millennium maar 180 anderen te beurt viel. Haar gewaad is natuurlijk prachtig, maar al zo'n vierhonderd jaar oud. Als je geen fan bent van zeventiende-eeuwse mode en bovendien niet onmiddellijk op bedevaart wilt vertrekken, kan je ook dichter bij huis een Mariabeeld bezoeken: Antwerpen kent er namelijk verschillende.

dwars raadt Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand en Victorie aan, in de Sint-Andrieskerk. Haar zeventiende-eeuwse Spaanse garderobe werd in 2001 aangevuld met een hedendaags kleedje van modeontwerpster Ann Demeulemeester. Zij heeft het zwart-witte gewaad gemaakt naar aanleiding van het modejaar 2001. Als je Maria na vierhonderd jaar eens letterlijk in een hedendaags jasje wilt zien, dan is een bezoek aan de Sint-Andrieskerk dus een must. En zeg nu zelf, wie had er nog een reden nodig om in eigen stad op bedevaart te gaan?

Waarom besloot een jonge Nicolas Carette Rechten te gaan studeren?

Als kind wilde ik graag dokter worden, meer bepaald chirurg. De kundigheid en precisie waarmee zij hun vak beoefenen, spraken mij enorm aan. Maar omdat ik geen bloed kan zien, had ik al in het derde middelbaar beslist om Rechten te studeren. Geen enkele richting die zoveel mogelijkheden biedt, door de verwevenheid van het recht met de samenleving en de vele waardevolle competenties van een jurist. Ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad. En uiteindelijk ben ik ook doctor. Dit klinkt bijna hetzelfde; in die zin is de cirkel rond.

Wilde u altijd al professor worden?

In het begin wilde ik enkel advocaat worden. Dankzij mijn studieresultaten werd professor worden vanaf de eerste master een stille droom. Dat het zo snel zou gaan, had ik toen niet kunnen denken. Het iteratieve proces van (her)denken en perfectioneren, maakt wetenschappelijk onderzoek een echt avontuur. Maar studenten kritisch laten zijn, hen verder laten openbloeien en enthousiasmeren, is voor mij het mooiste facet van professor zijn. Het heeft voor mij een haast existentiële waarde.

Naast professor bent u ook advocaat. Vallen deze jobs gemakkelijk te combineren?

Als je de 7 dagen in een week en 24 uur per dag optimaal benut, valt dat goed mee. Door eenzelfde inhoudelijke focus is er een grote wisselwerking. De combinatie versterkt beide.

Marsmannetjes landen op aarde en vragen u een definitie te geven van ‘het Recht’. Wat zegt u hen?

Gelet op mijn antwoord op de vorige vraag, is er geen tijd te verliezen met marsmannetjes. Ik zou hen adviseren mijn cursus te lezen.

Aangezien de lente er binnenkort weer aankomt: wat deed u als student en wat doet u nu om ‘de bloemetjes buiten te zetten’?

Tijdens mijn kotleven ging ik voornamelijk naar studentenfuiven; intussen ben ik daar wel mee gestopt … Het was een mooie tijd. En uiteindelijk is ontspanning een training in discipline.

Wat doet u om tot rust te komen na een hectische werkdag of een vermoeiende werkweek?

Als mijn werkdag duurt tot het slapen gaan, probeer ik nog een 15 minuten in het salon naar klassieke muziek te luisteren. Vervolgens geef ik mijn zoontjes nog een nachtzoentje en ga ik slapen. Dat geeft net voldoende rust.

Sinds de geboorte van Alexander en Frederik gaat mijn vrije tijd voornamelijk naar hen. Van sporten komt er alvast niets meer in huis. Maar ze waarderen dat kennelijk: ze slapen vrij goed en sparen dus hun papa (meestal) ’s nachts.

U staat op de boeg van de Titanic. Welke ster staat er aan uw zijde?

Gelet op het publieke karakter van dit blad, kan ik niets anders antwoorden dan mijn echtgenote …

Wat is uw favoriete rechtbankdrama?

Ik schrijf liefst zelf boeken.

Voor welke guilty pleasure pleit u schuldig?

Ik heb weinig pleasures waarvoor ik me guilty (hoef te) voel(en). Het mooiste moment, elke dag opnieuw (tenzij dit voor 6 uur gebeurt), is mijn oudste zoontje dat ’s morgens “papa-aaaa” roept, recht staat in zijn bedje en glimlachend zijn armpjes reikt als ik zijn kamer binnenkom.

Een avondje geen zin om te koken, waar gaat u heen? Wat bestelt u?

Ik heb me verbrand bij de enige keer dat ik zelf vlees heb gebakken. Als de zon op een bepaalde manier op mijn hand schijnt en ik me concentreer, zie ik nu nog altijd sporen van een litteken op mijn duim. Wegens het fysieke gevaar, kook ik niet meer. In principe wordt er thuis eten beschikbaar gesteld. Ik eet het liefst traditioneel Frans of Italiaans, al waardeer ik in het algemeen kwaliteit.

Wie is Johny, die vaak in uw casussen voorkomt en waarom raakt hij steeds in de problemen?

Het is de echtgenoot van Marina. Een overigens bijzonder vriendelijke man, die als garagist een rustig bestaan kent, maar soms in zwaar weer komt.

U zegt wel eens tegen uw studenten: “Je Burgerlijk Wetboek is je beste vriend: je moet daar mee slapen.” Heeft u nog dating-tips?

Je kan daar, je target strak in de ogen kijkend, aan toevoegen: “maar er is nog een plaatsje voor jou.”

Welke kinderverhaaltjes zal u zeker voorlezen aan uw zoontjes?

Toen ik in het tweede leerjaar zat, las onze leraar de laatste 10 minuten van de dag een stukje voor uit Pluk van de Petteflet. Het was telkens een drama als die 10 minuten voorbij waren. Buiten die emotie herinner ik mij niks meer van dat boek, maar ik wil het zeker nog eens met mijn zoontjes lezen.

Hoe bevalt het vaderschap u? U vertelde uw studenten bv. over het onaangename moment waarop het papiertje afbreekt als je de poep van een baby aan het afvegen bent.

Het vaderschap is fantastisch en uniek! De oudste (nu 17 maanden) is een sloeber. Hij is al enkele keren in de oven gekropen. En als ik niet oplet, dan haalt hij de pochet uit mijn vest en steekt die in zijn mond … De topprestatie van de jongste (2 maanden) – naast ’s nachts doorslapen – is intussen glimlachen.

Heeft u nog een levenswijsheid die u onze lezers op het hart wil drukken?

Wees kritisch en zet door. Beoog naast privégeluk ook werkvreugde; dit laatste heb je grotendeels zelf in de hand.

Hartelijk dank professor!

Af en toe voel je je intriest. Een gevoel van melancholie overvalt je en je ziet het niet meer zitten, want de wereld is onvolmaakt. Dat gevoel kan zelfs tot fysieke pijn leiden en dan wil je niets liever dan hieraan ontsnappen. Laat het aan een Duitser over om hiervoor een woord te verzinnen: weltschmerz. Weltschmerz is het gevoel dat je ervaart wanneer je tot het besef komt dat de fysieke realiteit nooit de verlangens van de geest zal kunnen bevredigen. Zo moet ook de Duitse schrijver Jean Paul Richter zich hebben gevoeld toen hij de term bedacht, letterlijk 'wereld-pijn'. Hiermee vatte hij het romantisch escapisme van zijn tijd in één woord samen en gaf ons meteen een nieuw woord voor deze rubriek.

Maar zelfs Richter kon de impact van het woord doorheen de jaren niet voorspellen. Ten eerste zal het woord menig literatuurstudent tot een diepe depressie gedreven hebben. Daarnaast bestaan er verschillende variaties van het woord, zoals pseudoweltschmerz, dat samen met zwarte romantiek een belangrijke rol speelt in de gothic subcultuur. Natuurlijk is er ook het woord waarover dit artikel gaat: paleoweltschmerz.

Om te begrijpen wat paleoweltschmerz betekent, moeten we terug in de tijd. Een paar miljoen jaar om precies te zijn. In die tijd werd de wereld bevolkt door de lievelingsdieren van elke klein kindje tussen vijf en twaalf jaar: dinosauriërs. Deze grote reptielen hebben langer op aarde geleefd dan wij zoogdieren, maar nu zijn er nog maar enkele van hun afstammelingen over en als we Jurassic Park mogen geloven, dan is het beter zo. Over hoe en waarom de dinosauriërs zijn uitgestorven, bestaat echter nog veel twijfel en de ene suggestie is nog origineler dan de andere.

Naast meteorieten, constipatie en een tekort aan vrouwelijke dino's, is een van de meest deprimerende theorieën die hierover de ronde doet dat de dinosauriërs zijn uitgestorven door hetzelfde gevoel dat wij ervaren als we te lang naar het nieuws kijken: 'wereld-pijn' of weltschmerz dus. De dino’s zouden na tienduizenden jaren zo gedesillusioneerd geraakt zijn door onze wereld, dat ze gewoon allemaal uitgestorven zijn. Het woord paleoweltschmerz vat deze nogal droevige theorie in een woord. Of het was gewoon een grote meteoriet, natuurlijk.

Hrabal gaat zwaardere thema’s niet uit de weg, integendeel, hij neemt ze gretig onder handen en transformeert de meest sombere situaties tot sketches. Een stationschef wiens trein op tijd, maar ejaculatie te vroeg komt. Een nymfomane hotelmanager met een gigantisch Napoleoncomplex, die keer op keer ontslagen wordt omwille van bordeelbezoeken. Een papierpletter die boeken redt van de vernieling en zo zelf ongewild filosoof wordt.

Een “eind goed, al goed” zit er echter zelden in. Hrabal groeide op in het Tsjecho-Slowakije van de Eerste Wereldoorlog en het Interbellum. Veel van zijn verhalen gaan dan ook over de bezetting en de harde realiteit van leven in een verdeeld land. Voor Hrabal zelf zat een happy ending er ook niet in: hij viel van de vijfde verdieping uit zijn raam toen hij duiven wou voederen, een einde dat hij interessant genoeg deelt met enkele van zijn personages.

Verpletterde schoonheid is een eerbetoon aan de wrange glimlach, en een rechtstreeks ticket naar literair Tsjechië.

Voor wie nu denkt dat de aanschaf van een bestelwagen de sleutel is tot romantisch succes, een kleine introductie. Pickup is een verzamelnaam voor allerhande technieken die helpen bij het vinden, aantrekken en verleiden van mogelijke partners in het échte leven. Wie zich deze technieken eigen heeft gemaakt mag zich een pickup artist noemen en als personal coach zijn ervaringen en tips delen met een publiek van gretige mannen, tegen betaling uiteraard. Er bestaan zowat evenveel verschillende strekkingen als er religies zijn, allemaal met hun eigen geboden. Ja, er is zelfs een pickup-bijbel. In 2006 dompelde de Amerikaanse journalist Neil Strauss zich onder in de datingwereld en schreef hij daarover het razend populaire boek The Game, dat naar analogie met de christelijke Bijbel werd uitgegeven in een leren kaft.

De reacties van brave burgers variëren van lacherig tot ronduit negatief. Geen wonder als vooral acties van opvallende figuren de media halen. Zo is er bijvoorbeeld de beruchte Julien Blanc die als datingcoach en pickup artist de hele wereld rondreist om versiertips te geven. Sommige van zijn tips zijn zo omstreden en vrouwonvriendelijk – wat dacht je van "mannen moeten hun fysiek overwicht gebruiken om vrouwen te versieren" – dat hem de toegang tot onder andere Australië en Groot-Brittannië ontzegd werd. Het zou gemakkelijk zijn om dit af te doen als een louter Amerikaans fenomeen, maar de tips van Blanc en consorten worden gretig overgenomen op allerhande fora, ook in het Nederlands. Ja, google maar.

Heeft pickup eigenlijk wel iets te maken met het vinden van een lief? Vaak zijn de tips immers nogal manipulatief en eerder gericht op het vinden van een partner-voor-één-nacht. Toch valt er wat te zeggen voor versieradvies door dating coaches: ze weten hoe het werkt en willen bovendien die kennis met je delen. Sonny De Meester, oprichter van het Belgische The Clique Experience, mikt hoger dan zoveel mogelijk vrouwen versieren. Hij organiseert bijeenkomsten die mannen moeten helpen om een ‘Global Dating Awakening’ te ervaren, een manier van daten die voorbij pickup gaat en gebaseerd is op wederzijds respect. Een paar kernthema’s uit zijn datingfilosofie.

ik heet Quinten, hoe heet ben jij?

Alles begint met een goede openingszin. Maar, in tegenstelling tot wat velen denken, hoeft deze zin niet per se weldoordacht te zijn. Het hoeft niet eens een volledige zin te zijn. Het belangrijkste is niet wat je zegt, maar dat je een meisje durft aan te spreken. Door gewoon naar haar te kijken op straat ga je geen meisje versieren, dus grow some balls en ga naar haar toe om een praatje te slaan. Dat kan angstaanjagend klinken, maar het is de enige manier om opgemerkt te worden (die niet inhoudt dat je dronken op de toog staat te dansen). Om het nog angstaanjagender te maken: je zal afgewezen worden. Het is niet omdat je iemand aanspreekt dat die persoon meteen met je wil trouwen en sommige mensen hebben gewoon geen behoefte aan je gezelschap. Kan gebeuren; in ieder geval heeft iemand je bestaan opgemerkt en heb je een beetje lef gekweekt waarmee je nòg een meisje kan aanspreken. Oefening baart kunst, en als je twintig vrouwen aanspreekt is er misschien wel eentje die jou ook leuk vindt en dan is je doel bereikt. Het is een beetje zoals de lyrics van Hey Jude: je gebruikt dezelfde zinnen, mits een kleine aanpassing, en als je die genoeg herhaalt wordt het better, better, better, better.

eerlijkheid gezegd

Naast een beetje zelfvertrouwen is ook eerlijkheid een kernwoord. Je hoeft daarvoor geen psychiatrische verslagen of strafbladen te overlopen alvorens over te gaan tot een echt gesprek, gewoon duidelijk zijn over je intenties en verwachtingen volstaat. Zo creëer je ruimte voor wederzijds vertrouwen en respect en voorkom je nodeloze gekwetst te worden. Wil je alleen seks? Zeg dat. Verwacht je dat de ander elke dag je rug masseert? Direct opbiechten. Wil je graag in een prieeltje in het park gaan kussen in de regen? Kleffe bedoening, maar toch eerlijk toegeven. Op die manier geef je de ander de kans om in te schatten of hij/zij daaraan tegemoet wil komen. In het slechtste geval is dat niet zo en kunnen jullie beiden verder. In het beste geval hebben jullie gelijkaardige of aanvullende verwachtingen en heeft het zin om eens op date te gaan. Eerlijkheid is ook: tonen wie je echt bent. Heb je schrik dat het meisje van je dromen je verafschuwt omwille van je postzegelverzameling? Dan is zij misschien niet het meisje voor jou en kan je beter iemand zoeken die niet zo kortzichtig is.

Natuurlijk is het bevorderlijk als je niet op droge toon alles overloopt over je persoonlijkheid, wensen en verlangens. Een béétje mysterie mag best, anders is de lol er snel af. Het succes van 'de Flair’ is volledig gestoeld op dit gegeven, met eindeloze variaties van ‘vindt hij jou echt leuk?’-testen tot gevolg. Laat ons hun marktaandeel in ere houden. Moeten we dan collectief hard to get spelen? Niet als daar manipulatie aan te pas komt, maar je mag best oprecht een beetje gedesinteresseerd zijn, dat hoeft een leuk gesprek niet in de weg te staan.

Je moet vooral ook eerlijk zijn met jezelf. Een blik in de spiegel en een goed gesprek met jezelf kunnen helpen om vast de stellen wat je wil bereiken, wat je verwacht en over welke waarden je geen toegevingen wil doen. Wederom hoeft dat niet zo heel letterlijk, een handleiding is beter bedoeld voor IKEA-meubels, maar krijtlijnen helpen je al een heel eind op weg. Pas wanneer je weet waar je staat en waar je heen wil, kan je iemand zoeken die zich daarbij aansluit. Alles begint met introspectie: eerst de hand in eigen boezem steken, dan pas in die van een ander. Dat gaat niet vanzelf, dus gooien we er nog een cliché tegenaan: tijd brengt raad.

reflecteren zal je leren

Een belangrijk element is de idee van self-improvement. Dit lijkt strijdig met het streven naar ‘gewoon jezelf' kunnen zijn bij je partner, maar wanneer je de kunst van het daten vergelijkt met pakweg een cursus 'spreken voor publiek', wordt het belang ervan duidelijk. Aan het einde van de cursus ben je nog steeds gewoon jezelf, maar voel je je wel meer op je gemak terwijl er honderden ogen op jou gericht zijn. In vage termen kan je werken aan persoonlijke groei of je zelfvertrouwen opkrikken, veel concreter gaat het over zaken als taalgebruik en lichaamshouding.

Daten kan je dus leren. Net als bij alle andere vormen van onderwijs kan je het leerproces bevorderen door te observeren, proberen (falen en nog eens proberen), reflecteren. Maar ook door te lezen en door vragen te stellen aan mensen die er meer van weten.

haantjesgedrag en lekkere kippetjes

Ondergetekende zelfverklaarde journaliste en redactrice van dwars zat aandachtig te luisteren naar wat datingcoach Sonny vertelde, stiekem hopend er nog wat van op te steken. Op het stuk waar vrouwen mannen versieren was het echter vruchteloos wachten. Kan dat nog steeds niet, in 21ste-eeuws Europa? Dat brengt ons gevaarlijk dicht bij de licht ontvlambare discussie over mannen versus vrouwen. Volgens Sonny is wel de sociale structuur van onze samenleving veranderd, maar blijven mannelijkheid en vrouwelijkheid hetzelfde. Mannen moeten dus nog steeds jagen, vrouwen netjes afwachten tot ze gevangen worden. In de op mannen gerichte wereld van pickup blijft dating gebaseerd op mannelijke dominantie. Geen sandwich-dominantie, maar schijnbaar snakken vrouwen echt naar iemand die initiatief toont en beslissingen neemt. Een dooddoener, die Sonny direct nuanceert: er moet een evenwicht zijn tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid binnen een relatie.

Mannen en vrouwen hebben nochtans gelijkaardige noden: een leuke babbel, een leuk lief of gewoon leuke seks. In theorie zou een vrouw die op dezelfde manier kunnen vervullen als een man, door boudweg iemand aan te spreken met een stoere openingszin. In de praktijk vinden mannen dat vaak niet aantrekkelijk en doen vrouwen het zelden. Dat wil niet zeggen dat vrouwen geen gesprek kunnen aanknopen. Dat doen ze wel, zij het vaak op een subtiele manier, met minder directe humor. Laat ons dat eens overboord gooien en schaamteloos de omgekeerde wereld omarmen, foute openingszinnen gebruiken en daar hartelijk om lachen. Humor blijft tenslotte voor alle partijen de beste gespreksstarter. In combinatie met wat lef, eerlijkheid en een reflex tot introspectie geeft het mannen én vrouwen een goeie basis om een lijn uit te werpen in een zee vol vette vissen. Nu hopen dat ze bijten.

Als we de talloze lijstjes, adviescolumns en tips moeten geloven, bevordert een goede maaltijd de algemene studievoortgang. Een snelle manier om te zien of je bordje verschillende vitaminen en al het andere goeds bevat waar de blokkende student op moet teren: Is het een bruine beige massa? Meh… Of een kleurrijk pallet? Ja! 

Hoe dit te bereiken met een minimum aan budget en tijd? Maak gewoon 'roze droom-couscous' klaar!

 

 

 

Ingrediënten voor
roze droom-couscous

 

• couscous
• bieten
• bladspinazie
• feta
• rozijnen
• peper en zou
• bouillonblokje (optioneel)

 

 

 

 

Kook water in een pan of waterkoker. Doe de couscous in een pot of kom – de regel is doorgaans een beker couscous per persoon – en kruid het met wat peper en zout. De echte zoutliefhebbers kunnen nog een bouillonblokje aan het water toevoegen. Giet vervolgens het water over de couscous tot er een dun laagje op staat.

 

Laat de couscous een tijdje rusten en laat ook de rozijnen even wellen in een kommetje water. Snij ondertussen de bieten in kleine blokjes, was indien nodig de spinazie en scheur het in  kleinere stukken. Snij of verbrokkel tot slot de feta.

 

Roer de couscous wat los met een vork en kruid eventueel nog wat verder af met peper en zout. Meng de couscous met alle andere ingrediënten in een grote kom of pot.

 

Zit je er even doorheen? Zie je door de notities en fluo-markeringen het bos van reeds vergaarde kennis niet meer? Doe jezelf tegoed aan eenvoudige maar hartverwarmende soulfood.

 

 

 

Ingrediënten voor
maïssoep voor de ziel

 

• 1 of 2 blikken maïs
• lente-uitjes
• teentje knoflook
• bouillonblokje
• tortillachips
• geraspte kaas
  (liefst cheddar)

 

 

 

 

Snij 2 of 3 lente-uitjes en het teentje knoflook. Doe het samen met de maïs in een blender of een pot (om in te pureren met een staafmixer). Kook een liter water en meng het bouillonblokje er in. Giet een scheut water bij de ingrediënten en mix/pureer. Hoeveel water jij erbij doet of niet mag je zelf bepalen. De maïssoep is wel het lekkerst als een dikke soep. Wanneer alle ingrediënten gemixt zijn en de soep de gewenste dikte heeft, kan ze nog wat worden opgewarmd op een laag vuur.

 

Ben je in het bezit van een oven, verspreid de tortillachips dan over de bakplaat en strooi de kaas eroverheen. Laat het opwarmen tot de kaas gesmolten is. Geen oven? Geen nood, doe de tortilla chips in een grote pan, strooi de kaas erover en zet een deksel op de pan. Warm op tot de kaas is gesmolten.

 

Giet de soep in een flinke kom en doe er nog een flinke schep tortillachips met kaas boven op.

 

Als we de talloze lijstjes, adviescolumns en tips moeten geloven, bevorderd een goede maaltijd de algemene studievoortgang. Een snelle manier om te zien of je bordje waarschijnlijk verschillende vitaminen en al het andere goeds bevat waar de blokkende student op moet teren: Is het een bruine beige massa? Meh… Of een kleurrijk pallet? Ja!

Hoe dit te bereiken met een minimum aan budget en tijd?

 

 

 

Ingrediënten voor
Pasta Tricolore

 

• Spaghetti
  (best volkoren)
• 1 of 2 avocado’s
• basilicum
• olijfolie
• peper en zout
• kerstomaatjes
• klein blikje maïs
• feta

 

 

 

 

Kook de pasta zoals beschreven op de verpakking. Ontdoe de avocado van zijn schil en snij in blokjes. Stop de avocadoblokjes met de basilicum wat peper en zout in een blender of in een grote maatbeker of kom en pureer met een staafmixer tot een gladde maar dikke substantie.

 

 

Snij de kerstomaatjes in halfjes of kwartjes en snij of verbrokkel de feta. Giet de spaghetti af en schep het avocadomengsel erdoor. Schep een portie op je bord of in je kom en strooi er maïs, tomaatjes en feta naar eigen smaak overheen.

 

 

Buon appetito!