Erg in de mode en goed voor de gezondheid zijn de healthy snacks die menig Instagram- en Facebookaccount kleur geven. Maar niet iedereen heeft daar een boodschap aan. Zeker in deze drukke periode is alleen het tijdsgebrek al een reden om je toevlucht te zoeken in een snelle snack. Onder het mom ‘de boog moet niet altijd gespannen staan’ volgen hier enkele tips en ideetjes voor de niet-al-te-gezonde-snelle-hap.

magische microgolf

warme wafels

Tijdens de examenperiode is een van de favoriete pauzes de wandeling naar de koekjeskast. Even snel een suikerwafel nemen en terug naar de studeerplek. Om het toch een beetje specialer te maken en je misschien een extra boost te geven, kan je je suikerwafel (liefst zonder chocolade) opwarmen. Even in de microgolfoven of croque-monsieurmachine en je hebt binnen de minuut het gevoel dat je een warme wafel staat te eten op de kerstmarkt.

plus pizza

Je had de vorige dag geen zin meer om te koken en hebt snel pizza laten komen? Je hebt misschien nog wat overschot, maar koud vind je pizza maar niks? Ook die kan je in je microgolfoven schuiven en opwarmen, alleen wordt die dan meestal week. Een tip: plaats een kom met een beetje water in je microgolf. Zo blijft de korst iets krokanter!

snelle scramble

Het is de ochtend van je examen en je wordt wakker met een vaat van drie dagen. Voor afwas is er absoluut geen tijd meer, maar je moet toch iets eten voor je aan je examen begint? Een alternatieve manier om scrambled eggs te maken dient zich aan! Neem een kom of kop en vet deze even in zodat er niets aanbrandt. Breek het aantal eieren dat je wil eten en doe ze samen met een scheutje room/melk in de kom. Plaats ongeveer 45 seconden in de microgolfoven. Haal het kommetje er vervolgens uit en roer eens goed. Plaats dan opnieuw in de microgolf en na nog eens een 45-tal seconden zou je een perfect ontbijt moeten hebben.

diverse diepvriezer

koude koffie

Wie koffie beu gedronken is maar toch zijn portie cafeïne nodig heeft, kan het volgende eens proberen. In plaats van de zoveelste tas koffie te drinken, maak je gewoon je eigen iced coffee. Je dient wel op voorhand wat werk te verrichten. Neem een ijsblokjesvorm en vul deze met melk en (kleine) stukjes Oreo’s. Stop de vorm een dag op voorhand in de diepvries. Wanneer je een kopje wilt, zet je je koffie straffer dan gewoonlijk. Voeg de (melk)ijsblokjes toe en je hebt je eigen iced coffee. Geen fan van Oreo's? Op internet vind je tal van variaties!

prachtige pralines

De ijsblokjesvorm kan je trouwens ook gebruiken om je eigen ‘pralines’ te maken. In plaats van een gewone lat chocolade als tussendoortje te nemen, kan je deze ook smelten in een pot. Giet de gesmolten chocolade tot in het midden van de ijsblokjesvorm. Steek er dan nootjes, gedroogd fruit, M&M’s … in en vul tot aan de rand met de rest van de chocolade. Stop de vorm vervolgens in de diepvriezer en je eigengemaakte ‘pralines’ zijn klaar.

Mocht geen enkel van deze ideeën je aanspreken, kijk dan zeker eens op het wereldwijd web. Je vindt duizenden tips en tricks voor leuke en snelle snacks. Het is niet alleen een andere manier van pauze nemen, maar een specialer tussendoortje is vaak ook een goede motivatie om er terug tegenaan te gaan. Veel succes alvast!

Sprakeloos staar ik naar mijn scherm. Marko is dood. Ik ben er op het moment dat ik dit schrijf nog niet goed van, het lijkt dan allemaal ook zo surrealistisch alsof het een spel is. Was het maar surrealistisch, was het maar een spel.

Van kinds af aan was Marko al een idealist: waar hij maar kon stelde hij zich ten dienste van zijn medemens. Een leven als brandweerman op latere leeftijd was voor hem dan ook een volstrekt logische keuze. En ook toen de oorlog uitbrak behield hij zijn idealisme. Toen zijn vrienden en familieleden de stad verlieten om onder te duiken op het platteland, bleef Marko trouw op zijn post in de centrale. Leven ten dienste van zijn medemens weet je wel … In de maanden die volgden bestreed hij meer branden dan hij in zijn hele carrière gezien had totdat het moment kwam dat de halve stad in lichterlaaie stond; het blussen van ruïnes heeft geen nut.

Dagenlang zwierf hij door de straten van Pogoren tot hij uiteindelijk in één van de bouwvallige gebouwen trok waar hij een maand geleden het vuur nog bestreden had, in een poging het geweld te overleven. Een maand geleden, toen hij nog hoop had. Overleven doet hij nu al drie jaar, verdomme, drie jaar! Nooit had hij verwacht dat de oorlog zo lang zou aanslepen. Elke dag dacht hij dat er een einde aan zou komen. Vandaag gebeurde dat ook, enkel niet op de manier die hij verwacht had. Lokale plunderaars hadden gehoord dat Marko een vrij grote hoeveelheid medicijnen had weten te verzamelen, medicijnen die op de zwarte markt veel geld waard waren. En dat was dat dan. Een enkele kogel door zijn hoofd, dat was alles wat ze er voor nodig hadden om het vuur in hem uit te doen gaan.

Uiteraard weet ik dat Marko niet echt is. Hij is een personage in de indie game This War Of Mine, een poppetje. Maar zo lijkt het niet. Dat is misschien wel in de eerste plaats te wijten aan de manier waarop This War Of Mine tot stand is gekomen. Want: Neen, Marko is dus niet echt, maar zijn verhaal is dat spijtig genoeg wel. Het is het resultaat van een heleboel getuigenissen van mensen voor wie het een bittere realiteit was geworden ’s avonds gesprekken te voeren over de vraag of hun buren wel te vertrouwen zijn.

En neen, ook de stad Pogoren zal je nergens op de wereldkaart vinden, de stad Sarajevo echter wel. Deze ligt namelijk in het huidige Bosnië-Herzegovina. Ik zeg weldegelijk ‘huidige’ want dat is niet altijd zo geweest: van 1992 tot 1995 woedde er een bloedige burgeroorlog waarin het land zich afscheurde van het voormalige Joegoslavië. Op een episode uit deze burgeroorlog, het beleg van Sarajevo, is This War Of Mine gebaseerd. Waar je in een klassieke first person shooter een elitesoldaat zou spelen, controleer je in This War of Mine burgers die proberen te overleven tussen al het oorlogsgeweld. Om het met de tagline van This War Of Mine te zeggen in war, not everyone is a soldier. Overdag zoek je in een half platgebombardeerd huis beschutting tegen sluipschutters. ’s Nachts glip je naar buiten en trek de stad in op zoek naar grondstoffen, medicijnen en voedsel.

This War of Mine is hard. En dan heb ik het niet zozeer over de gameplay. Het is hard omdat zelfs wanneer je stopt met spelen je je nog blijft afvragen of je wel de juiste keuzes gemaakt hebt en of het niet anders kon. Zelfs als je uiteindelijk het spel kan uitspelen, hou je er een wrange nasmaak aan over. Het spel zet namelijk erg sterk in op moraliteit, het maken van de juiste keuze. Heb je bijvoorbeeld op een bijzonder moeilijk moment tijdens het spelen ervan ervoor gekozen om in te breken bij een alleenwonende oude man en zijn medicijnen te stelen om zo zelf te overleven dan word je bij de credits geconfronteerd met de boodschap dat deze man twee dagen later gestorven is. Op deze manier word je nog een laatste keer geconfronteerd met wat duidelijk de ultieme boodschap is van de makers van This War of Mine: oorlog is geen spel.

Oorlog is niet wat mainstream shooters ons voorhouden. Oorlog is geen strijd tussen de good guys en de bad guys, heldhaftige elitesoldaten en smerige schurken. Oorlog is niet pinball-gewijs generieke slechteriken afschieten tot je bij de big boss komt en deze uiteindelijk ook kan afslachten. En oorlog is niet louter een zaak van militairen. Oorlog is gruwelijk, oorlog is gelaagd en oorlog is vaak zinloos. In bijna elke oorlog vallen er meer burgerslachtoffers dan militairen. In war, not everyone is a soldier, in war most of us wouldn’t be soldiers. How far would you go to survive?

Een vakantie kan soms deugd doen. Dat kunnen studenten die overwerkt denken te zijn natuurlijk beamen. Jammer dat zij eerder op een zogenaamd blokverlof afstevenen dan op een echte rustperiode. Speciaal voor hén en voor zij die uit gezonde, cultureel verantwoorde interesse steeds op de hoogte willen zijn van het reilen en zeilen van de Brombeer: het verslag van de reis die ik in de afgelopen weken ondernam.

Nu, deze afgelopen weken vakantie noemen zou hen te veel eer aan doen. Het betrof eerder een opdracht die ik wel langer had willen uitstellen, maar waar ik echt niet meer onderuit kon. Zoals de pientere volger nog wel weet, heeft de Brombeer familie op ‘s werelds grootste eiland. Een eiland, ooit door één van onze voorouders verkeerdelijk groen genoemd, terwijl het al miljoenen jaren met ijs bedekt is, herbergt een verre neef: Sven. Deze moest ik bezoeken en wel met een onafwendbare reden.

Hoe en wat? Je leest het verhaal in vijf episodes, exclusief hier bij dwars.

episode 1

Het schip dat de ronddobberende schotsen ijs al gedurig aan het voorbijvaren was, bereikte eindelijk de kade van de haven. De Brombeer is allesbehalve een landrot, maar kon moeilijk ontkennen dat hij blij was weer vaste grond onder zijn voeten te hebben. Het was dan ook al een lange tocht geweest: in de haven van Antwerpen aan boord gegaan van de Flandria na diens laatste rondvaart voor het publiek en pas na een volle week omvaren aangekomen in Groenland.

Sven stond me al op te wachten. De koude wind maakte tekeningetjes in zijn dikke, witte vacht. Ik – minder gefortuneerd in pels – trok mijn jas wat meer toe. Hij zou respectvol knikken en me typisch grommend begroeten. De Groenlandse kant van de familie spreekt dezelfde berentaal, maar met een uitspraak die te wensen overlaat.

Het staat in schril contrast met hun status binnen de berenfamilie en hun imago bij de mensheid, maar ik ken geen ijsbeer met een slecht hart. En laat dat nu net zijn waar de Brombeer niet tegen kan. In heel Groenland is er geen exemplaar te vinden die wat kritisch of sarcastisch uit de hoek kan komen en van al die zachtheid en hoffelijkheid wordt ondergetekende nogal snel misselijk en weemoedig.

Het zou dan ook niet lang duren – dacht ik – of ik zou heimwee krijgen naar de bitse dwarsvergaderingen, waar er tenminste op elkaar gevloekt kan worden en waar van je afbijten en anderen kleineren de strikte norm is. Dat bleek echter niet waar te zijn, want onmiskenbaar zag ik een traan in de ooghoek van Sven bevriezen.

Ijsberen zijn hoffelijk en, ja, ze zijn steeds vriendelijk, maar je zal ze zelden betrappen op het laten rollen van een traan. Ik wist dan ook onmiddellijk dat er iets niet pluis was en dat mijn kort, maar onontkoombaar bezoek zou uitmonden in een iets langer en grootser avontuur. Wat Sven me toegromde ... Het kromde m’n klauwen en zette m’n haren nog rechter overeind.

Wat voor treurig nieuws Sven precies had? Dat kom je te weten in episode 2.

Wat heeft je ertoe aangezet om bij Deliveroo te gaan werken?

“Ik heb sinds dit jaar meer tijd om naast mijn studie nog te gaan werken, maar heb geen ervaring in de horeca. Bovendien weet je daar ook niet of je vaste uren hebt, en bij Deliveroo wel. Ik heb in Antwerpen al vaak mensen zien rondfietsen en mijn vader heeft er ook al eens bij besteld, dus het leek me leuk om te doen.”

Dat klinkt goed! Wat moeten geïnteresseerde lezers doen om in aanmerking te komen?

“Je moet je gewoon aanmelden op de website en als ze nog mensen zoeken, mag je op sollicitatiegesprek komen. Dat was wel spannend. Ik had me supergoed voorbereid en kwam daar dan ook nog plots terecht in een zaal tussen twintig andere kandidaten. Eerst kregen we een algemene presentatie met wat informatie en geschiedenis van het bedrijf. Daarna werden we apart bij een medewerker geroepen voor een kort gesprek, waarin ze vroegen wie ik was, wat ik studeerde, welke hobby’s ik deed en waarom ik voor de job gekozen had. Uiteindelijk viel het allemaal nog wel goed mee, ik bleek een geschikte kandidaat te zijn en ze vroegen of ik de volgende dag al kon terugkomen voor een korte opleiding en het tekenen van het contract.”

Een opleiding? Wat hield die dan in?

“Dat was weer een presentatie, maar dan over hoe het allemaal in zijn werk gaat, hoe je je moet voorbereiden op een shift, wat je allemaal moet bijhebben, welk materiaal je nodig hebt, wat je moet doen bij problemen enzovoort. Het was dus zeker geen gigantische opleiding, maar eigenlijk gewoon uitleg die je nodig hebt om zelf te kunnen beginnen, want de job op zich is volledig zelfstandig. Eens je je contract hebt, krijg je al je materiaal mee (jas, t-shirts, gsm-houder, extra batterij, de grote zak, lichtjes voor op je fiets, …) en moet je je gewoon zelf aanmelden als je een shift wil doen.”

Je kan dus volledig zelf kiezen wanneer en hoe vaak je werkt?

“Ja, er is een online platform, STAFFomatic, waar alle mogelijke shiften van de komende paar weken opstaan en hoeveel mensen ze per shift nodig hebben. Het is dan gewoon om ter snelste: wie het snelste klikt, heeft de shift en vol is vol. Wel vragen ze om per week minstens één weekshift en één weekendshift te doen, maar ik denk niet dat je echt een kwade mail zou krijgen als je eens wat minder vaak komt werken.”

En hoe moet ik mij zo’n shift dan voorstellen? Hoe verlopen die bestellingen concreet?

“Het is eigenlijk heel gemakkelijk. Alles werkt gewoon met een app. Een paar minuten voordat je shift begint, moet je je inloggen en je op ‘beschikbaar’ zetten. Dan is het wachten op een melding met een nieuwe bestelling, die moet je dan accepteren en dan krijg je het adres van een restaurant. Er zit ook een soort Google Maps mee in de app, dus je kan meteen een routebeschrijving starten. Het restaurant heeft ook meteen een melding gekregen, dus meestal is de bestelling gewoon al klaar als je aankomt. Als alles in orde is, geeft de app je het adres van de klant en de routebeschrijving. Daar geef je het eten gewoon af en kan je je meteen weer op beschikbaar zetten voor een volgende bestelling. Soms krijg je nog wat fooi, maar afrekenen zelf moet niet, want de klant heeft al online betaald.”

Hoeveel adressen kan je zo doen per uur? Krijg je meer geld als je er meer doet?

“Het hangt er wat van af of het druk is of niet, hoe snel je fietst en of de bestellingen in de buurt zijn of niet. Als je helemaal naar Berchem moet fietsen en dan terug naar ’t Eilandje, duurt het langer. Maar je wordt gewoon per uur betaald (ongeveer negen euro), ook al doe je er tien per uur of ben je twee uur niets aan het doen omdat er geen bestellingen zijn. Er zijn wel bonussen: als je vijftig of meer bestellingen in twee weken doet, krijg je 25 euro extra. Zo proberen ze te stimuleren dat je vaker werkt en ook de drukkere avond- of weekendshifts doet. Er wordt trouwens ook een gele en een roze trui uitgereikt aan de snelste biker of de persoon met het grootste aantal afgelegde kilometers.”

Worden er dan vaak verkeersregels gebroken in de strijd voor die gele trui?

“Er zijn zeker mensen – ik weet niet of dat per se is om voor de gele trui te streven of gewoon om aan die bonussen te komen – die wel vaak verkeersregels overtreden. Want als ik hoor hoeveel bestellingen ze op een uur kunnen doen, dan kan het niet dat je altijd mooi voor de lichten wacht, want daar verlies je wel wat tijd mee. Je moet het veilig houden, maar het gebeurt echt wel regelmatig en er komen blijkbaar ook klachten over.”

Is het niet te koud in de winter?

“Nu met de koude dagen is het leuker om een drukke shift te hebben, dan ben je heel de tijd aan het fietsen en blijf je warm. We kunnen ook terecht in een paar cafés waar we gratis kunnen zitten om het warm te krijgen. Maar omdat mijn kot vrij centraal ligt, wacht ik meestal gewoon daar, als er tijd is om terug te gaan natuurlijk.”

Wat is het zotste dat je al hebt meegemaakt op je tocht?

“Ik heb onlangs iets meegemaakt dat echt niet leuk was. Doordat het warm eten in zo’n thermische zak zit, wordt die soms wat vochtig. Ik was dus bij een klant met zo’n nat papieren zakje de trap aan het oplopen en op de eerste verdieping scheurde die zak vanonder helemaal open. Alle pakjes met eten rolden naar beneden. Ze waren gelukkig allemaal nog dicht, maar het ene bakje soep rolde nog net één trede verder en ging toch open. Heel de trap lag dus vol met soep en scampi’s en alles was superglad en vies. Het is allemaal gelukkig snel opgeruimd geraakt en de klant heeft een nieuw soepje gekregen, maar sindsdien houd ik dus altijd mijn zakje vanonder vast zodat er niets kan doorscheuren. Of toch niet als ik het vast heb. Als het bij de klant gebeurt, is het niet meer mijn schuld.”

7:00

Piep-piep, tuut-tuut of wiejoe-wiejoe, het kan niet irritant genoeg. Kies niet je favoriete nieuwe schijf als wekkerdeuntje, want na al die ochtenden zal die niet lang je favoriet blijven. Wees meedogenloos voor jezelf en leg je telefoon ergens op een tafeltje aan de andere kant van je kamer, zodat je simpelweg niet kan snoozen en gedwongen wordt om uit je comfortabele bed te komen.

7:10

You made it. Je bent uit je bed geraakt. Dat is een hele prestatie. Gun jezelf nu de tijd om wakker te worden en ga niet meteen achter die boeken zitten. Neem een zalige en opkikkerende douche, geniet met volle teugen van een welverdiend koffietje en ontbijt stevig. Kijk nog een leuk filmpje op YouTube of geniet van een aflevering van je favoriete serie.

8:00

Het zand van Klaas Vaak is ondertussen uit je ogen, je energielevels staan op maximaal, je voelt je heerlijk proper en met frisse moed ga je aan je bureau zitten. Die is best zo leeg mogelijk, want we weten allemaal hoe dat ene beeldje waar je nooit naar hebt omgekeken opeens het centrum van je hele wereld kan worden. Sla je cursus open en begin eraan. Denk niet in pagina’s maar in onderwerpen. Deel je cursus op in kleine deeltjes en stel realistische doelen. Leg jezelf kleine deadlines op, maar plan altijd pessimistisch zodat je enkel vóór en nooit achter op schema kan zitten.

8:25

Maar het belangrijkste: beloon jezelf! Plan niet alleen je hoofdstukken in, maar ook je ontspanning. Kijk niet op naar de berg die je moet studeren, maar kijk uit naar de beloningen die je voor jezelf gepland hebt. Begin met vijf minuutjes pauze na elke studeersessie van 25 minuten. Uit onderzoek blijkt namelijk dat je je minder dan een halfuur aan één stuk kan concentreren. Gun je brein na 25 minuten opperste concentratie en productiviteit wat ademruimte en kijk een leuk filmpje, maak een sudoku of werk aan een side project waar je na elke studiesessie vijf minuutjes aan verder werkt.

8:30

Ga er weer tegenaan! Blijf zo 25-5 doorgaan en streep onderwerp na onderwerp af. Wees trots op jezelf en geniet van je welverdiende vijf minuten. Manage your day hour by hour. Don’t let the hours manage you.

10:25

Ben je het netjes aan het volhouden? Goed zo, alweer vijf minuten pauze verdiend!

Een tip voor straks: probeer met zoveel mogelijk zintuigen tegelijk te studeren: lees je notities luidop voor – twee vliegen in één klap – schrijf kernwoorden op en raak het papier van je cursus aan. Marginaal veel kauwgom kauwen zou goed zijn voor de concentratie en een bepaalde geur verspreiden in je kamer en die bij het wachten voor het examenlokaal nog eens te verstuiven is hét tegengif voor black-outs.

11:55

Puf na deze ochtendmarathon nog even uit en maak jezelf daarna een heerlijke lunch. Kijk tijdens het eten eventueel een serie, maar plan in je pauze ook zeker een activiteit in waarbij je je ogen even laat rusten. Haal een frisse neus, doe wat sit-ups met je boeken als gewichten (dan zijn ze toch ergens goed voor) of hou je eigen mini-TD en geef even ongegeneerd alles op een feestnummer.

13:00

Met hernieuwde motivatie begin je aan de middagshift. Werk nog even goed door want straks om vier heb je weer een knaller van een pauze gepland!

14:55

Hoe loopt het met je side project?

16:00

Nog niet aan je quotum van vijf stukken groenten en fruit per dag? Hier is je kans! Doe jezelf een volledig uur chill-tijd cadeau en neem nog wat vitamientjes in voor de laatste rechte lijn naar de finish.

17:00 – 18:30

Nog drie sessies en je kan opnieuw aan tafel. Als je goed doorwerkt, zal het des te beter smaken.

19:30

Sluit je blokdag af met een laatste 2 x 25m-sprint. Plan iets schittermagisch als avondlijke ontspanactiviteit zodat die laatste loodjes ineens vederlicht worden.

20:30

Je zal het niet geloven, maar je hebt vandaag acht volle uren gestudeerd. Er zit veel meer tijd in een dag dan je denkt. Als je die 24 uur slim opdeelt, kan je acht uur slapen, acht uur studeren en acht uur ontspannen. Welke leuke pauzes heb je voor morgen gepland?

Overdenk je dag nog even, wees trots op wat je bereikt hebt en spiegel je aan je lotgenoten. De modelstudenten uit High School Musical zeiden het immers ook al: we’re all in this together, en ook al studeer je graag alleen, iedereen heeft nood aan een support group.

Alles komt altijd goed op de een of andere manier en vergeet niet: het is maar een examen. We zullen het moeten doen met de attention span die we hebben en ook al blijken we op het einde van de dag een Dory-geheugen te hebben, alles wat we kunnen doen is: blijven zwemmen, blijven zwemmen. Heel veel succes!

Riet

Riet (24) studeerde Communicatiewetenschappen aan de Universiteit Antwerpen en daarna de verkorte bachelor Digital Media Manager aan Thomas More Mechelen. Sinds juli 2015 werkt ze bij een reclamebureau in Leuven.

“Wat ik absoluut kan aanraden is een Erasmus-uitwisseling. Je vertrekt met een bang hartje, helemaal alleen. Na twee onwennige dagen kan je rekenen op een hechte groep vrienden van verschillende nationaliteiten. Ik heb met mijn Erasmus-vrienden tot op vandaag nog contact. Bovendien leer je je plan trekken, snuif je andere culturen op en weet je hoe je heel wat administratie onder de knie krijgt.

Verder heb ik veel geleerd van mijn lidmaatschap bij een jeugdbeweging. De beginjaren van mijn studie heb ik gecombineerd met leidinggeven. Dat loont! Niet alleen heb je toffe zondagen en activiteiten, maar het is ook een waardevolle vermelding op je cv. Tijdens het solliciteren werd hier best wat belang aan gehecht. Maak je deel uit van een jeugdbeweging, of een andere organisatie, dan staat dat garant voor een teamgeest en verantwoordelijkheidszin.

Frans blijkt een heel belangrijk criterium te zijn als je solliciteert.

Probeer daarnaast zeker een stage mee te pikken. Het is zowat mijn belangrijkste tip om je kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Op een sollicitatie vragen ze naar relevante ervaring en helaas minder naar de vakken die je hebt gehad. Wie weet blijf je er zelfs plakken!

Frans blijkt ook een heel belangrijk criterium te zijn als je solliciteert. Na het middelbaar was ik blij dat ik van die taal verlost was. Nu besef ik pas hoe belangrijk het wel niet is. Hoe vroeger je hiermee kunt starten, hoe beter. Een echte troef tijdens het zoeken naar werk!

Nog een tip: geniet van elk vrij moment! Pas als ‘werkende mens’ merk je echt hoeveel vrije tijd je eigenlijk hebt als je studeert.”

Kenny

Kenny (24) volgde een bachelor Facility Management in Gent en daarna een master Organisatie en Management aan de Universiteit Antwerpen. Sinds september is hij werkzaam als aankoper in het AZ Alma Ziekenhuis te Eeklo.

“Tijdens mijn studententijd legde ik veel druk op mezelf om te tonen dat ik het aankon. Ik was daardoor soms obsessief bezig mijn taken af te krijgen en de nieuwe stof te bestuderen. Daardoor slaagde ik zonder herexamens, maar dat houd je geen twee jaar vol. Ik raad daarom aan te gaan voor een gebalanceerd leven. Zorg dat je verplichtingen goed zijn ingepland, maar zorg ook voor tijd om te ontspannen. Ik ben dan ook terug begonnen met sporten en, waar ik het kon permitteren, eens te gaan shoppen of naar de cinema te gaan.

Probeer naast je studies eens een infosessie mee te pikken of interessante vacatures te bekijken.

Ik had al een redelijk goed beeld van wat ik na mijn studies wilde doen. Heel wat mensen die daar niet mee bezig waren, hebben nu geen werk, merk ik. Of ze oefenen een job uit simpelweg om werk te hebben. Probeer naast je studies eens een infosessie mee te pikken of interessante vacatures te bekijken. Wie weet zit er wel al iets tussen en ben je daardoor meer gedreven om je studies zo snel mogelijk af te ronden.

De minder drukke maanden van het studentenleven zijn ook het ideale moment om andere zaken na te streven. Zo heb ik in het voorjaar mijn rijlessen en rijexamen gedaan. Als je werkt wordt dit al veel moeilijker.

Als ik de werklast van toen vergelijk met nu, dan zie ik weinig verschil. Ik had niet zoveel moeite met de overgang van studies naar werk. Waar ik wel last van heb, is de indeling. Praktische dingen, zoals naar de kapper of de mutualiteit gaan, zijn allemaal niet zo evident als je werkt tot 17.00 uur. Je bent minder vrij om je tijd zelf in te delen.”

Siege

Siege (23) deed de bachelor en master Geschiedenis en volgde aansluitend de specifieke lerarenopleiding. Sinds september is ze werkzaam als docent in het middelbaar onderwijs op interim-basis.

“Waar ik veel van heb geleerd was allereerst mijn tijd in het praesidium van Klio, de studentenclub van de opleiding Geschiedenis. Het was een leuke ervaring waar ik graag aan terug denk. Toch was het uitdagend: hoe combineer ik dit met mijn studies? Dankzij Klio leerde ik om goed te plannen. Daarnaast moet je er kunnen samenwerken met verschillende soorten mensen, wat niet altijd even gemakkelijk was. Hiermee kan je ook geconfronteerd worden wanneer je gaat werken.

Daarnaast was mijn Erasmus-ervaring ook leerzaam. In die zes maanden ben ik ongelofelijk zelfstandig geworden. Je plan trekken in een land waarvan je de taal niet goed beheerst en zonder familie en goede vrienden in de buurt, is niet zo eenvoudig in het begin. Ik heb ontzettend genoten van mijn Erasmus, goede vrienden gemaakt en veel ervaring opgedaan.

Beide activiteiten staan trouwens mooi op je cv. Het laat zien dat je naast het studeren ook wel bezig was met andere dingen. Naast het praesidium heb ik ook altijd weekendwerk gedaan en werkgevers weten dat wel te appreciëren.

Ik kijk heel positief terug op mijn studententijd. Ik heb verschillende zaken geprobeerd en van niets spijt gehad. Soms denk ik wel dat ik meer had moeten genieten. Vooral van de vrije tijd die je hebt. Natuurlijk is het niet erg om af en toe echt niets te doen. Toch merk ik nu pas hoeveel tijd je echt had en hoe vaak ik die tijd soms verspild heb.”

Toen ik als zevenjarige pas in Nederland was, kreeg ik tijdens de voorbereidingen van 5 december uitleg over de goed heilig man in het rood gekleed en zijn zwarte hulpjes. Zo onschuldig als ik was, zo onschuldig klonk ook het Sinterklaasfeest. Daar zat ik dan, als een nieuwe Nederlandse liedjes te zingen. Of het nou op school was of thuis: “Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje!” Als zevenjarige leg je geen link met rassenhaat of discriminatie.

“Hou je bek Zwarte Piet!”

Tot ik vlak voor Sinterklaas op straat voor het eerst Zwarte Piet werd genoemd en leeftijdsgenoten me sindsdien geregeld “Hou je bek Zwarte Piet” toewierpen. Hoe ouder ik werd, hoe minder plezier ik in het vieren van Sinterklaas had, maar tegen pepernootjes en chocoladeletters zei ik zeker geen nee!

Toch werd mijn interesse voor de oorsprong van Sinterklaas groter naarmate de media meer berichtte over het Zwarte Pietendebat. Zwarte Piet was een Moor, zo bleek uit het boek met de voor zichzelf sprekende titel Sint Nikolaas en zijn knecht waarmee Jan Schenkman in 1850 de aanzet gaf voor het moderne Sinterklaasfeest. En dan begint er toch een belletje te rinkelen: “Zwarte Piet is een Moor, maar toch wordt hij afgebeeld als een zwarte Afrikaan.” Hoe kunnen mensen die twee verwarren? Moren, zwarte Afrikanen en zelfs kleurlingen tout court over één kam scheren? Ondanks mijn trotse Afrikaanse achtergrond associeerde ik me niet met een cultuur waarvan ik duidelijk wist dat ik geen afstammeling was. Ook als er mensen in de maatschappij zijn die mij daarmee willen associëren. Ik begrijp dan ook dat het bij sommige mensen in het verkeerde keelgat kan schieten.

Dan leg je de link tussen Nederland en België waar op de schoolbanken koloniale geschiedenis meestal wat genuanceerd wordt en er soms heel licht wordt overgegaan. De frustraties dat een “minderheid kan klagen en inderdaad verandering kan brengen”, de “als het je hier niet bevalt, ga dan terug!”, de “dit is onze cultuur”. Maar zeg nou eens eerlijk, beginnen de meeste protesten niet door een ontevreden minderheid?

Hoe kunnen mensen die twee verwarren?
Moren, zwarte Afrikanen en zelfs kleurlingen tout court over één kam scheren?

Het Sinterklaasfeest maakt inderdaad deel uit van zowel de Nederlandse als de Belgisch cultuur, wij zijn er allemaal mee opgegroeid. Toch is Zwarte Piet er zelf pas in de tweede helft van de 19e eeuw door Schenkman aan toegevoegd en besef je dat het feest daarvoor, zonder zwarte helper, ook prima was. Er zijn er ook mensen die zeggen: '“Nee, Zwarte Piet is zwart door het roet van de schoorsteen!” Kunnen we hem dan niet gewoon als Roetpiet neerzetten en ophouden met een discussie waarin mensen het terecht vinden om op de sociale media genadeloos op elkaar in te hakken?

We moeten beseffen dat dezelfde mensen die zeggen dat Zwarte Piet niet racistisch is, misschien wel die jongeren waren die hersenloos hun gekleurde leeftijdsgenoot belachelijk maakten door ze Zwarte Piet te noemen. Misschien heeft het Sinterklaasfeest daar wel toe bijgedragen. Misschien moeten we inderdaad inzien dat er, in die context bekeken, mensen zijn die Zwarte Piet met rassenhaat kunnen associëren. Tegelijkertijd moeten we ook beseffen dat de Westerse cultuur een kolonisatieverleden kent en er daardoor mensen zijn die met Sinterklaas en Zwarte Piet de link leggen tussen de blanke leider en de zwarte dienaar. Iets waar gekleurde mensen inderdaad liever niet aan herinnerd willen worden, vooral niet op een kinderfeest.

Komt het je bekend voor? Wel, je hebt gelijk! Schotland is de ideale omgeving om als examenmoeë student een leven als schapenboer te beginnen!

Vooreerst is Schotland het mekka van de schapenverkopen: elk jaar wordt er in het dorpje Kelso één van de grootste rammenverkopen van de hele wereld gehouden! Dit jaar valt die op 8 september en zal je dus nog even geduld moeten hebben. Ik raad je daarom aan om in deze periode in de leer te gaan bij een plaatselijke schapenboer. Zo leer je de kneepjes van het vak al wat en kan je wat kapitaal verwerven voor de aankoop van je allereerste kudde. Want let op: rammen zijn behoorlijk duur. Je betaalt al snel zo’n 685 pond voor een degelijk exemplaar. Een schaap is wel goedkoper, dat heb je al voor een goede 85 euro. Dit alles is natuurlijk een investering waar je lange tijd de vruchten van kan plukken, schapen leven namelijk zo'n vijftien tot twintig jaar.

“Dat is allemaal goed en wel,” hoor ik je al zeggen, “maar waar moet ik mijn kudde in godsnaam laten grazen? Er zijn zoveel mogelijkheden: in de bergen, op de lowlands, vanachter in mijn Schotse tuin, … Wat moet ik doen?” Wel, beste aspirant-schapenboer, dat is een uitstekende vraag! Je moet je echter eerst afvragen waarvoor je je kudde gaat houden? Schapen zijn namelijk immens nuttige dieren: je kan de wol gebruiken om kleding van te maken, de melk om te drinken en kaas van te maken en het vlees kan je roosteren op zo’n typische Schotse barbecue. Afhankelijk van waar je je schapen voor zal houden, zal je dus een andere soort moeten kiezen. Maar voor ons doel moeten we ons daar eigenlijk niet veel van aantrekken. Experimenteer maar wat!

Pik een plek uit die je het meeste aanspreekt en begin daar je nomadenbestaan als schapenboer: het hele jaar trek je rond over landschappen waar geen mens ooit komt, stil mee grazend met je kudde. Waar zij gras verorberen, verorber jij tijd. Tijd om te denken, tijd om te leven en in essentie tijd om te zijn. Langzaam zet de kudde zich voort en jij volgt gewoon, samen herkauwend. Wat gisteren logisch was, hoeft dat morgen niet te zijn, de waarheden van weleer verbleken bij nadere beschouwing. Je schapen zijn je metgezellen, samen delen jullie dezelfde reis, een reis naar nergens. Eens per jaar worden de randen van de beschaving opgezocht op zoek naar proviand. Maar wanderlust drijft de kudde van mens en dier snel weer naar de velden, op zoek naar niets. Overdag vormt zich een eenheid tussen mens en dier, rede en romantiek, het verstand en de passie. Anderen noemen het bestialiteit, maar voor jou is het de absolute vrijheid. ’s Avonds vullen de Schotse nachten zich met melodieën uit een eenzame doedelzak en de volle geur van schaap aan het spit. Metgezel of niet, eten moet een mens nog steeds. Smakelijk!

Ben jij ook een stresskampioen en bovendien een echte zoetekauw? Dan ken je ongetwijfeld die knaagdierachtige trek waarbij alles wat maar enigszins eetbaar is en binnen pauzewandelbereik ligt, ten prooi valt aan je kiezen. Dat wil uiteraard niet zeggen dat je geen vreetbuivoorkeuren hebt. Kaneelkoekjes behoren tot onze favoriete knabbelstressmomentjes en zorgen bovendien voor de kerstsfeer die je tijdens deze blokperiode moet missen.

ingrediënten (voor anderhalve bakplaat)

• 250 gram bloem
• 100 gram kristalsuiker
• 1 ei
• 125 gram boter
• kaneel

werkwijze

Gooi de bloem, de kristalsuiker, het ei (liefst zonder schaal) en de boter in een kom. Vergeet ook de kaneel niet toe te voegen, of je hebt wel koekjes bij de vleet, maar geen kerstgevoel. Start dat kneden en tarten van je armspieren maar!

Opmerkingen bij deze simpel ogende instructies:

• De hoeveelheid kaneel hangt af van jouw smaakpapillen en voorkeur. Heb jij aan één eetlepel genoeg of mag de kaneel voor jou overheersen? Hou je dan niet in en vul die eetlepel dan maar een keer of drie. Proevers aka blokgenootjes zullen je dan ongetwijfeld vragen of je speculaas hebt gebakken.
• Gebruik stevige, harde boter. Hoewel we gemakzuchtige studenten zijn die een busje vloeibare boter hebben staan of onze armspieren willen sparen door de boter te smelten in de microgolf, moeten we deze keer toch eens kiezen voor de meest arbeidsintensieve weg. Het deeg zal er anders niet uitzien, we verzekeren het je. (En ja, we spreken uit ondervinding.)
• Blijft je deeg korrelig en krijg je het niet tot een vaste bol gekneed? Voeg een eetlepel water toe, dat zal de boel wat vergemakkelijken. Voor jou, maar ook voor het deeg dat aan je handen wil blijven plakken.

Heb je eindelijk een mooie bol deeg? Uitrollen die handel en vormpjes uitdrukken of schijfjes snijden. Schuif de gevulde bakplaat in de voorverwarmde oven van 175°C en wacht (on)geduldig tien minuten. Eens ze mooi bruin zijn, kunnen de kaneelkoekjes uit de oven. Laat ze nog even afkoelen voor je proeft, of je mondeling examen zal misschien toch niet zo vlot verlopen.

Het makkelijke aan dit recept is dat je in plaats van woknoedels, ook gewoon de noodles kan gebruiken die je nog in de kast hebt staan. Zelfs die met een smaakje. Je wacht best wel even met het toevoegen van de sojasaus, want misschien past die niet bij de kruiden van de noodles.

ingrediënten

• 200 gram broccoli
• een halve ui
• een halve rode paprika
• ongezouten cashewnoten
• sojasaus
• (wok)noodles (verpakt per vier)

hoe?

1. Snij de paprika en de broccoli in stukjes.
2. Kook de broccoli 8 minuten en bak ondertussen de paprika met wat olijfolie.
3. Kook de noodles volgens de aanwijzingen op de verpakking.
4. Giet de broccoli en de noodles af en haal de paprika van het vuur.
5. Meng de noodles, paprika en broccoli, voeg de sojasaus en cashewnoten toe.