Paris Paloma maakt nog niet zo lang officieel deel uit van de muziekscene: in 2020 bracht ze haar eerste single uit, toen ze slechts 20 jaar was. Het was echter in 2023 dat ze in het publieke oog sprong met haar nummer labour. Als je één lied van haar kent, is het waarschijnlijk dit, en waarschijnlijk via TikTok. Over het hele platform resoneerde het nummer bij vrouwen en meisjes van alle leeftijden en etniciteiten, en ontpopte het zich zo tot een feministisch anthem dat op de achtergrond speelde van vele video’s op de app. In labour zingt Paloma over de dubbele standaarden en de verwachtingen waar vrouwen mee omgaan in de maatschappij en geeft ze een ode aan die vrouwen wier relaties ten koste gaan van hun dromen en ambities. Het nummer is geschreven vanuit een poëtische woede en zet zo de toon voor de rest van haar discografie.

Dit jaar kwam haar debuutalbum Cacophony uit, waar labour deel van uitmaakt. Hierin zitten ook enkele andere nummers met soortgelijke thema’s. Ze schrijft over haar ervaring met het vrouw-zijn en de verschillende emoties die hierbij komen kijken: de woede en angst, maar ook de gevoelens van kracht, tederheid en samenhorigheid. Ze schrijft vanuit haar eigen emoties en geeft zo een genuanceerd beeld van vrouwelijkheid dat vele fans diep raakt. Ze toont ook dat ze in staat is tot nuance: nummers als drywall en last woman on earth komen uit gevoelens van bedreiging en minderwaardigheid, ervaringen van geweld en objectivering. Toch is er nog steeds hoop in de liefde en een happy end in nummers als triassic love song en village song. Haar teksten zijn diep persoonlijk: andere nummers gaan dan weer over thema’s als mentale gezondheid en familie. 

Paris Paloma is geboren in Derbyshire in Engeland, en begon al met het schrijven van nummers toen ze veertien was. Ze laat zich inspireren door de Griekse mythologie en gotische literatuur; net als in deze verhalen heeft ze het vaak over vergankelijkheid en de dood, waar ze consistent de schoonheid in ziet. Een voorbeeld hiervan is bones on the beach, waarin ze zich de rust en vrede voorstelt die de dood zou kunnen betekenen. Melancholie en fantasie vormen vaak een rode draad in haar muziek, die heel verhalend is. Ze gebruikt metaforen uit veel verschillende aspecten van literatuur en religie en creëert op die manier een sfeer die heel kenmerkend is voor haar muziek. Haar teksten lezen vaak als poëzie en bevatten zo ook vele lagen die ontleed kunnen worden. Je hoeft echter geen literatuurwetenschapper te zijn om de boodschappen te begrijpen: de orkestrale composities en aanzwellende, emotionele melodieën zeggen vaak al genoeg. 

Ook naast haar muziek doet Paris Paloma haar best om een gevoel van gemeenschap te creëren. Als kleinere artiest staat ze dichter bij haar fans en betrekt ze hen bij haar kunst. Zo bracht ze een speciale versie van labour uit, namelijk labour: the cacophony, waarin je de stemmen van tientallen fans kan horen die na een oproep een opname van zichzelf instuurden. Daarnaast werd ik persoonlijk fan nadat een vriendin en ik een intiem concert bijwoonden in een kleine boekenwinkel in hartje Londen, waar ze voor de eerste keer enkele nieuwe nummers liet horen en na het optreden de tijd nam om met iedereen te spreken. Toen ik haar voor de tweede keer kon ontmoeten enkele maanden later, nadat ze gespeeld had als voorprogramma van Maisie Peters, wist ze ons zelfs te herkennen. Ik had dat niet verwacht, maar apprecieerde het enorm.

Tussen het spelen door geeft ze ook altijd uitleg over haar muziek en wat die voor haar persoonlijk betekent; tijdens optredens is ze niet bang zich kwetsbaar op te stellen. Ook haar grotere concerten zijn meer dan gewoon een optreden. In september organiseerde ze bijvoorbeeld een boekenswap voor en na de show en spoorde ze fans aan om elkaar kleine briefjes te schrijven met gedichtjes, boodschappen of wensen. Nog nooit was ik op een concert geweest waar iedereen zich zo met elkaar verbonden voelde. De nummers zelf voelen extra magisch live en de aanwezigen zongen de longen uit hun lijf op de teksten die voor iedereen wel iets anders betekenden. Ook ik stond er vaak, ondanks de hitte, met kippenvel. Door de kleinere zaal, die desondanks volledig vol zat, slaagde ze er ook in om het publiek zich betrokken te laten voelen. Na haar grotendeels uitverkochte tour in Europa trekt ze nu ook naar Amerika. Dat is de magie van Paris Paloma: ze slaagt er met haar muziek in haar persoonlijke ervaringen herkenbaar te maken voor fans over de hele wereld. Als literatuurstudent kan ik ook zeggen dat haar teksten me soms in de aanwezigheid van een negentiende-eeuwse dichter laten wanen. 

de geschiedenis van de Rubenskapel

De Rubenskapel werd door Rubens zelf ontworpen, maar hij ging pas op zijn sterfbed, in 1640, akkoord met de bouw. De kapel is meer dan alleen zijn begraafplaats: hij hield tijdens het ontwerpen immers rekening met plaatsen voor tien naaste familieleden, waaronder zijn tweede echtgenote. Bovendien hangt zijn schilderij Madonna omringd door Heiligen als stralend middelpunt in deze kapel. Als kers op de taart bevindt het beeldhouwwerk Mater Dolorosa, vermoedelijk gemaakt door zijn leerling, de beeldhouwer Lucas Faydherbe, zich boven het schilderij. De Madonna omringd door Heiligen werd rond het jaar 1630 voltooid door Rubens. Wie de oorspronkelijke opdrachtgever was? Dat weten we vandaag de dag niet meer. Wat we wel weten, is dat het schilderij nooit aan de opdrachtgever werd geleverd. De Madonna bleef in het atelier van Rubens en werd nog talloze keren herwerkt. “Het vooronderzoek toonde aan dat het schilderij tussen 1778 en 1970 minstens vier keer gerestaureerd werd”, aldus Livia Depuydt, hoofd van het Atelier schilderkunst van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK).

Na Rubens' overlijden, tien jaar later, werd het schilderij op zijn verzoek boven het altaar van zijn grafkapel geplaatst. Het bleef daar tot het in 1794 door Franse troepen naar Parijs werd gestuurd. Zeven jaar daarna keerde de Madonna terug en in 1815 werd ze officieel weer in de Rubenskapel geplaatst. 

Ondanks het gebrek aan concreet bewijs, wordt aangenomen dat Lucas Faydherbe de beeldhouwer is van de Mater Dolorosa. Dit beeldhouwwerk en het altaar van Cornelis van Mildert zullen samen worden onderzocht en gerestaureerd, wat hopelijk meer duidelijkheid zal geven over het beeld en Rubens' interesse in beeldhouwkunst. 

barokparel of educatieve goudmijn?

Toen ik in september 2022 begon aan mijn opleiding Conservatie- Restauratie, had ik niet durven dromen zo dicht bij ‘de actie’ te zitten. Op nog geen honderd meter van mijn kot begonnen de restauratiewerken aan de grafkapel. In 2021 won de kapel de Erfgoed Challenge, een wedstrijd voor waardevolle Vlaamse erfgoedobjecten die dringend restauratie nodig hadden. De laatste rustplaats van de familie Rubens won terecht. Het interdisciplinaire team van het KIK ging meteen aan de slag met de voorbereidingen. Helaas waren de restauratiewerken niet toegankelijk voor toeristen. Vaak passeerde ik de kerk, die gesloten of alleen voor liturgie toegankelijk was. Pas in april ontdekte ik, tot mijn verrassing, een tentoonstelling over de restauratie. De voorkant en achterkant van de kerk waren gescheiden door een doek en de restauratie was nog niet klaar. Via kijkraampjes kon je de restauratie live volgen, met informatie over de herstellingen aan de glasramen, muurschilderingen en het orgel. 

In onze opleiding leren we dat restauratie een kunst op zich is. De tentoonstelling, georganiseerd door het Vlaams Steunpunt voor Cultureel Erfgoed (FARO), toonde dat in de praktijk. Het was een unieke leerervaring die het belang van ons werk als conservatoren en restauratoren bevestigde. Een belang dat trouwens vaak over het hoofd wordt gezien. Conservatie heeft als doel om toekomstige restauratie te vermijden. Hiermee proberen we het object in een zo goed mogelijke staat te houden, zodat het bestand blijft tegen de tand des tijds. Concreet focussen we in onze opleiding op het beschermen van de geschiedenis: als niemand het geschiedkundig erfgoed in optimale staat houdt, dan gaat er een schat aan informatie verloren. De herstellingswerken in de kapel hebben mijn enthousiasme voor het vak verder aangewakkerd door de toewijding waarmee de conservatoren en restauratoren te werk gingen.

financiering: vereeuwig je naam in de Rubenskapel

Na het winnen van de Erfgoed Challenge was de financiering nog niet volledig rond. Aangezien er geen prijzengeld verbonden was aan de wedstrijd, moesten de nodige fondsen verkregen worden via crowdfunding en sponsoring. Een gulle gift van het Fonds Vergnes hielp de restauratie aanzienlijk vooruit. Verder kon je in augustus 2022 deelnemen aan een yogasessie in de Rubenskapel om geld in te zamelen. Voor de financiering werden verder ook 75 goudkleurige sterren verkocht, die het plafond van het koor sieren. Deze sterren, tijdelijk verwijderd voor restauratie, boden de mogelijkheid om voor duizend euro je naam op de achterkant te laten zetten. Zo kon je jezelf of een dierbare vereeuwigen. Burgemeester Bart De Wever koos bijvoorbeeld voor zijn ster de inscriptie ‘ad astra per aspera’. Dit betekent dat we enkel grote successen kunnen bereiken, als we eerst tegenslagen en moeilijkheden overwinnen. De familie Craenhals kocht dan weer een ster voor hun pasgeboren zoon en vele andere kunst- en restauratieliefhebbers steunden het project op eenzelfde manier.

de trekpleister van Vlaanderen: belangrijk bezoek

De grafkapel wordt terecht beschouwd als een van Vlaanderens belangrijkste trekpleisters. Het monument heeft door de eeuwen heen beroemd bezoek aangetrokken, waaronder gerenommeerde figuren uit de geschiedenis. In 1816 bezocht de Engelse dichter Lord Byron de kapel en schreef hij vol bewondering over het graf van Rubens in een brief aan een vriend. Hij verwees onder andere naar een personage uit het boek The Adventures of Peregrine Pickle van Tobias Smollett, die in extase bijna neerviel bij het zien van Rubens' rustplaats. Elizabeth Gaskell, auteur en goede vriendin van Charlotte Brontë, bezocht Antwerpen en publiceerde een kortverhaal, The Poor Clare, waarin een personage de Sint- Jacobskerk betreedt. De kerk en de grafkapel maakten duidelijk indruk op de schrijfster. 

In 1849 bezochten de Britse Pre-Raphaelieten Dante Gabriel Rossetti en William Holman Hunt Antwerpen als critici van barokkunst. Hoewel ze in hun verslagen aangaven niet onder de indruk te zijn van de kapel, toont dit aan dat Rubens  in de 19e eeuw al voldoende bekend was om zowel fans als critici naar Antwerpen te lokken. 

Tijdens de zeventiende en achttiende eeuw konden Europese aristocraten via Grand Tours de grootste culturele steden van het Europese vasteland bezoeken. Dankzij de bloeiende kunstscène, waarvan Rubens een belangrijk onderdeel was, werd Antwerpen een onmisbare stop. Later in de negentiende eeuw werd Antwerpen hierin nog prominenter. Toen werden dergelijke bezoeken toegankelijker voor een breder publiek via de begeleide reizen van Thomas Cooke. Recenter verwelkomde de kapel ook acteur Jason Statham en model Rosie Huntington-Whiteley. Hun bezoek en hun Instagram-post benadrukken de tijdloze aantrekkingskracht van de Rubenskapel, die tot op vandaag zowel geschiedenisliefhebbers als beroemdheden blijft inspireren.

Het graf van Rubens is meer dan een toeristische bezienswaardigheid. Het staat symbool voor het rijke culturele erfgoed van Vlaanderen en de grandeur van de Vlaamse barok. Dit blijft een must-see! De herstellingen aan de kapel zullen hopelijk de herwaardering van Antwerpen als culturele trekpleister bevorderen en verdere investeringen in cultureel erfgoed stimuleren. 

heropening in zicht

Voor wie nu ook interesse heeft gekregen en graag wil weten wat die restauratie nu concreet inhoudt, niet getreurd: de restauratiewerken naderen hun voltooiing begin 2025. Op woensdag 23 oktober biedt de stad Antwerpen in samenwerking met de Conferentie vzw een exclusieve inkijk in de restauratiewerkzaamheden in de Sint-Jacobskerk en de Rubenskapel. Ik zie jullie alvast daar!

Als ik vraag naar de projecten rond mentaal welzijn waar de Studentenraad zoal aan werkt, legt Julie me uit dat dit wat anders in elkaar zit dan hoe ik het in gedachten heb. “De Studentenraad heeft in de eerste plaats een ondersteunende functie om de stem van de student te laten horen.” Dat betekent dat ze geen grote evenementen organiseert, maar dat ze bijstuurt en helpt bij acties die vanuit de universiteit of Stad Antwerpen georganiseerd worden.

Op basis van de vragen en noden van studenten stelt de Studentenraad een dossier op waarmee de bestuursleden aan de slag gaan om een plan op te stellen dat de studenten kan helpen. Dit zijn projecten die rechtstreeks te maken hebben met mentaal welzijn, maar ook dossiers die zich focussen op een specifiek onderwerp dat een invloed heeft op de mentale gezondheid van studenten.  

mind matters

“Het mentaal welzijn van studenten is een belangrijk thema dat niet alleen bij de Studentenraad leeft, maar ook bij het personeel van de universiteit en de Vlaamse Vereniging voor Studenten (VVS)”, legt Julie uit. Het is een onderwerp dat bij studenten blijft hangen en waar veel aandacht aan besteed wordt.  

Zo organiseert UAntwerpen jaarlijks de Mind Matters Week die volledig in het thema staat van het mentaal welzijn van haar studenten. Dat evenement komt volledig vanuit de universiteit en haar personeel, maar dit jaar zal de Studentenraad ook een activiteit organiseren tijdens deze week. Hierbij zal de focus liggen op het verbinden van studenten en zal de Studentenraad onthaastplekken aanbieden in Antwerpen. Ook buiten de universiteit wordt er veel ingezet op mentaal welzijn. Zo verwijst Julie naar CABIN, een samenwerking tussen het JAC en STAN, waar er verschillende dingen te doen en te verkrijgen zijn om studenten te helpen. Meer daarover kan je lezen op pagina 27. 

“Over vragen van studenten kan ik nu nog niet zo veel vertellen”, gaat ze verder. “Daarvoor dient onze studentenondervraging en deze verschijnt nog in de loop van het semester.” Om accuraat te weten wat er leeft onder de Antwerpse studenten, is het belangrijk dat iedereen deze invult. Die bevraging gaat over alles wat er leeft in het Antwerpse studentenleven, van pendelen en op kot gaan, tot mentaal welzijn binnen en buiten onze universiteit.  

Julie vertelt me dat er wel regelmatig vragen naar boven komen rond eenzaamheid en verbinding met anderen. Daar wordt op verschillende manieren aan gewerkt: “Bijvoorbeeld via CABIN en de Mind Matters Week, maar ook via het verenigingsleven proberen we daar enorm op in te zetten.” Studentenclubs zorgen voor een samenhorigheidsgevoel binnen een studierichting of interesseveld en bij CABIN of het STIP kunnen studenten altijd terecht om een gesprek aan te gaan.  

you matter

Daarnaast zijn er ook verschillende dossiers die een specifieker en doelgerichter onderwerp hebben en daardoor minder in de kijker komen te staan. Zo werkt de Studentenraad mee aan de ondersteuning van personen met een lager inkomen zodat ze hun studie zonder zorgen kunnen afmaken. Verder ondersteunen ze ook eerstegeneratiestudenten. Dat zijn studenten die als eerste in hun familie aan een studie in het hoger onderwijs beginnen. Daarnaast is er een project dat zich focust op studenten met een andere achtergrond en internationale studenten die geen Nederlands spreken, om hen te helpen met hun studie in Antwerpen. “Dit zijn projecten die niet georganiseerd kunnen worden binnen een semester of zelfs binnen een academiejaar, maar waar jaren aan gewerkt wordt om het op punt te krijgen”, legt Julie uit. Zo zijn er ook heel langdurende projecten die tijdens de ontwikkeling wel eens naar de achtergrond kunnen verdwijnen. Als voorbeeld hiervan haalt Julie de campus Drie Eiken aan, waar er verbouwingen bezig zijn voor een nieuwe blok en het dossier rond de nieuwe feestinfrastructuur voor de buitencampussen op tafel ligt. De nieuwe blok wordt gebouwd in samenwerking met de studentenhuisvesting Xior en vastgoedbedrijf LIFE en zal bestaan uit een sporthal, een nieuw restaurant, koten en studio’s. De vraag naar een nieuwe feesthal kwam er meteen na de sluiting van Fort VI en het dossier van de Studentenraad kon dat tot nu toe al positief oplossen met een tijdelijke feesttent op Drie Eiken, terwijl er samen met het districtsbestuur van Wilrijk verder gezocht wordt naar een permanente locatie. 

Al deze projecten en dossiers geven een stem aan de studenten en dragen hopelijk bij tot de onderlinge verbinding, het verminderen van een gevoel van eenzaamheid en een positievere stap voor hun mentale gezondheid op verschillende manieren. “Er wordt zeker over nagedacht, niet alleen over de mentale gezondheid van studenten nu, maar ook in de toekomst.”

De Koninklijke Academie aan de Mutsaardstraat staat bekend om haar – je raadt het al – kunst! Het is niet verwonderlijk dat de kunstigste der universiteitscampussen een imposant patrimonium aan vrij te bezichtigen artistieke oeuvres bezit. Iedereen die al eens een poging heeft gedaan zichzelf een weg te banen door de doolhofachtige gangen van Campus Mutsaard zal er zijn oog wel al eens op hebben laten vallen. Van de reusachtige lichaamsstudies in de inkomhal tot de beeldhouwwerken bij de vrije monumentale, op elke hoek is er wel iets te bezien. Zelfs de talrijke posters die ophangen in de gangen zijn kunstwerkjes op zich. Omringd door dit overaanbod aan moois zijn de meest betekenisvolle werken vaak hidden in plain sight.

Een van de meest imposante werken op de campus is aangebracht in de grote traphal centraal in het gebouw. ‘Het leven beelden door ruimte en licht’ is het thema van een kleurrijke muurschildering die in 1963 werd ontworpen door Renaat Braem, Antwerps sterarchitect, zelf oud-leraar en oud-student van de architectuuropleiding aan de Mutsaardstraat. Het oog van een ongetrainde student zou het werk omwille van zijn simpliciteit en eenvoudige contrasten makkelijk afschrijven of, nog erger, het heel hun studiecarrière negeren. Maar dat is natuurlijk geheel ten onrechte.

Renaat Braem is onlosmakelijk verbonden aan de Academie. Nadat hij er in 1935 afstudeerde als architect liep hij stage in Parijs bij het Zwitserse modernistische icoon Le Corbusier. Hij werd in deze hoedanigheid lid van het invloedrijke Congrès Internionaux d’Architecture Moderne (CIAM) en drukte zo zijn stempel op de modernistische bouwkunst in Europa en de wereld. In 1947 keerde de architect terug naar Antwerpen om leraar stedenbouw te worden aan zijn alma mater. In 1962 zou hij zelfs directeur worden van de Academie. Het was in deze hoedanigheid dat Braem zijn muurschildering ontwierp. Hij zal met zijn werk, aangebracht op een prominente plaats, zeker een boodschap hebben willen uitdragen aan de honderden studenten die elk jaar de trap oplopen. Het werk vat namelijk samen hoe een onervaren student aan de Academie, of aan de hedendaagse universiteit, volgens hem zou kunnen uitgroeien tot een goede architect of stedenbouwkundige.

Braems architecturale en modernistische achtergrond schijnt sterk door in het werk. Het is zeer symbolisch en wekt de illusie dat de architectuur van de traphal doorloopt in de geschilderde muur. Het werk is als het ware een poort naar een andere realiteit, een ruimte waarin een gestileerde boom en een zon afgebeeld staan. Het is een plaats die door de kunstenaar wordt gedefinieerd door de woorden ‘natuur’ en ‘ruimte’. Deze trompe-l’oeil wordt versterkt door twee pijlen die de weg wijzen in en uit de artificiële ruimte. Een derde pijl verlaat het canvas en wijst de toeschouwer naar de ateliers op de eerste verdieping van het gebouw, waar de woorden ‘funktie’, ‘konstruktie’ en ‘vorm’ geschreven staan.

Volgens architectuurhistoricus Jo Braeken verbeeldt de muurschildering Braems visie op architectuur: volgens Braem de kunst van het organiseren van de ruimte tot bevrijding van de mens. Functie, constructie en vorm zijn daarbij de bouwstenen voor goede architectuur. Die goede praktijk is gebouwd op observatie, centraal op het werk gesymboliseerd door een oog waarop de woorden ‘zien’, ‘beminnen’ en ‘begrijpen’ geschreven staan. Dat drietal vormt het fundament waarop een goede architect volgens Braem dient te bouwen.

Die boodschap komt niet alleen van pas voor architecten. Waar werken met functie, constructie en vorm misschien te technisch is voor de gemiddelde student, kan de basis, ‘zien, beminnen en begrijpen’, wel een leidraad vormen voor alle leerlingen aan de Antwerpse universiteit. In deze eerste weken van het 
academiejaar, waarin de snelheid van de lessen, de boeken en de nieuwe relaties je eigen persoon wel eens kunnen voorbijsteken, kan ‘zien, beminnen en begrijpen’ een handig mantra vormen om terug met de voetjes op de grond te vallen.

In een vaak opgejaagde wereld kan het soms moeilijk blijken om te zien, te beminnen en te begrijpen. Zeker het leven van een student, waarin elke week een nieuwe opgave in petto heeft, doet ons af en toe vergeten dat we best ook eens buiten onszelf kijken om broodnodige inspiratie op te doen. Probeer daarom net zoals dit werk eens verder te kijken, door de muur heen. Sta te midden van alle drukte eens stil. Je zal wat je dan ziet misschien niet meteen liefhebben, maar als je het probeert te beminnen zal je deze nieuwe ervaring op het einde van de rit gaan begrijpen. Braem daagt ons uit om als student een open geest te hebben en te leven zonder oogkleppen. Met een blik op oneindig, want we leven in een wereld zonder einde. Met het drieluik zien, beminnen en begrijpen in het achterhoofd loop je de volgende keer waarschijnlijk niet meer zomaar voorbij Braems werk zonder dat het je opvalt, en aanzet tot denken.

Het was juni toen ik dit jaar de eerste foto van een of ander Afrikaans kindje op mijn Instagramfeed kreeg. Ik vraag me echt af hoe zulke momenten tot stand komen. Ik doe even een gokje. Het is februari en de familie Jansen zit aan de ronde tafel om hun jaarlijkse verlof te plannen. “Laten we dit jaar eens zot doen”, zegt vader Jansen enthousiast. “Laten we op safari gaan, daar heb ik altijd al van gedroomd”, poneert de moederkloek van het gezin. Het gezin gaat aan de slag en komt terecht op allerhande ‘gespecialiseerde’ safariwebsites zoals www.tanzaniaspecialist.com of www.afrikaPLUS.nl. Ze kiezen vervolgens het reisbureau met de scherpste prijzen en dat is dat!

Voor het gezin Jansen zit er nu niets anders op dan lang wachten en onderzoek doen naar welke outfits ze moeten meenemen naar ‘Afrika’. Of ze onderzoek doen naar de geschiedenis of cultuur van hun aanstaand vakantieland? Geen seconde. Wat de familie Jansen wel onderzocht heeft? Waar ze zijn de meest de meeste kans hebben om de big five te spotten. Dat populaire dieren die toeristen graag willen spotten tijdens hun safari. Met die informatie komt het gezin Jansen waarschijnlijk terecht in Zuid-Afrika, Kenia of Tanzania. Welke informatie heeft de familie Jansen hierdoor nét niet meegekregen?

In Tanzania wil de overheid meer plaats maken voor safaritoerisme, maar ze stuiten er tegen de Masai-burgers, een grotendeels nomadisch volk in Oost-Afrika. Die werden doodleuk verzocht om het land van hun voorouders te verlaten. Waar moeten die toeristen anders hun Instagramfoto’s nemen? Toen ze niet wilden vertrekken, werden de Masai verdreven met vuurwapens en traangas. Toch weigerden ze hun land te verlaten en de Tanzaniaanse overheid ontnam vervolgens het stemrecht van honderdduizend Masai- burgers. Gelukkig kan de langverwachte safari reis van de familie Jansen, inclusief luxeverblijf op het gebied van de Masai en enorm schattige Instagramplaatjes met onbekende kinderen, doorgaan. Of de familie Jansen kennis heeft genomen van deze tragische situatie? Dat kan ik je niet garanderen. Of de familie Jansen inziet dat het eigenlijk heel raar is om een groep kinderen die je niet kent te fotograferen? Ook dat weet ik niet.

“Feesten in ‘t Fort” — een zin die menig Wilrijkse student regelmatig in de mond neemt. De nieuwe club toont haar organisatorisch talent al door de kalender van de prominente feestlocaties in het Fort te beheren. Handig voor wie onver wachts praesidiumlid van een buitencampusclub wordt, of per abuis al is, en zin heeft in (het organiseren van) een feestje. Mirte en Kaat beheren de agenda’s van de gewaardeerde Konijnenpijp (KP), Den Hangar en Feniks. Ook het leven van praesidiumleden in spe wordt meebepaald door de nieuwe koepelkring. Kaat zorgt ervoor dat er geen tijdsconflicten ontstaan bij populaire dooplocaties.

Net zoals Rome, is de nieuwe feestzaal in Fort VI niet in één dag gebouwd. Hetzelfde geldt voor de nieuwe overkoepelende vereniging. “Het belangrijkste nu is om eerst een stabiel team te vormen”, vertelt Mirte. Door het momenteel nog kleine, maar hechte team is het aantal geplande activiteiten nog beperkt. “De vertrouwde evenementen, de Go-Kart Race en Kerst op UAntwerpen, keren zeker terug”, verzekert ze ons. De Wilrijkse tegenhanger van Unifac werkt voor hun evenementen samen met alle clubs van de buitencampussen.

Een kritische lezer zal zich na twee alinea’s vol omschrijvingen als 'nieuwe overkoepelende vereniging van de buitencampus' wellicht afvragen: hoe heet deze club eigenlijk? Dat is precies de vraag die de oprichters zelf stelden aan hun medestudenten. Een online formulier gaat de artiestennaam voor de nieuwe hoofdrolspeler in het buitencampusstudentenleven bepalen. Op de Openingsdag kon elke aanwezige via een QR-code een naam insturen, waarna een coole commissie de hipste naam selecteert. Op het moment van schrijven is die nog niet bekend, of in ieder geval niet binnen onze redactie.

Gaat jouw studentikoze hartje sneller kloppen van samenwerken met studentenclubs? Ben je iemand die een hoofdrol wil spelen in het Wilrijkse studentenleven? Wil je een club die het Wilrijkse studentenleven vorm gaat geven vormgeven? Of droom je ervan een Go-Kart Grand Prix op campus Middelheim te organiseren? Scan de QR-code hieronder!

Over anekdotes gesproken: bij aankomst bleek het zo’n feestje te zijn dat iedereen wel kent, of toch zou kunnen kennen, met alle elementen om er een geslaagde avond van te maken: een bende brede beveiligers aan de inkom, een enthousiaste praesidiumlinthouder die fungeert als dj, personen met een te lage concentratie bloed in hun alcohol en een vloer die voelt als nieuw rubber, maar uiteindelijk toch door allerlei (alcoholische) dranken plakkerig geworden beton blijkt. Om deze feestbenzine te kopen was er uiteraard ook een onoverzichtelijk plasticdukatengeldruilsysteem. De TD deed iets, ik weet niet wat, maar het deed iets met me. Alles waar ik daarvoor aan dacht, leek allemaal ineens ver weg. 

De muziek op de TD deed me ergens, of met momenten juist nergens, aan denken. Er is overigens weinig muziek die me nergens aan doet denken. Regelmatig denk ik aan andere muziek, maar ook vaak aan een herinnering: een eerder feestje, een love story of een examen. Love Me Again, vooral bekend van een digitaal voetbalspelletje dat elk jaar opnieuw uitkomt, bracht me weer terug naar 2014. Schrijf ik momenteel over vroeger, of gaat dit over het nu? De bass, die de polyvalente feestruimte af en toe deed trillen alsof er een intercity met haast over raasde, zorgde voor een soort saamhorigheid. Oh nee, ik zei saamhorigheid: cliché. Het gaat er niet om of iets wel of niet cliché is, toen ik daar was ging het eigenlijk sowieso nergens over. Het ging niet over de knip, onderzoek, innovatie, vallen en opstaan of duurzaam (over)leven op kot. Tegelijkertijd ging het over alles wat relevant was. Over Another Love, een nacht die je normaal alleen in films ziet en zoveel meer. Soms is het leven, of een editoriaal, als een TD: chaotisch, met veel geluid en momenten die niet meteen ergens over lijken te gaan, maar juist daardoor van waarde zijn. En misschien, als we geluk hebben, komt dat besef achteraf. Zoals nu. 

Nog maar net heb ik plaatsgenomen wanneer Elise richting een tafeltje naast me wandelt met achter haar rug een verrassing. “Je hebt lang op je croque moeten wachten, hé?”, vraagt ze een hongerige student. Voordat ze kan antwoorden, tovert ze een stuk cake tevoorschijn. “Kan ik het hiermee goedmaken?” De ontspannen sfeer van CABIN is meteen voelbaar.

“We proberen de warmte en gezelligheid van een living uit te stralen”, bevestigt Gisia. Bij die warmte horen comfortabele zetels en gratis thee, koffie en water. Aan de bar koop je frisdrank en snacks aan schappelijke prijzen, waaronder cake die wordt gebakken door doelgroepmedewerkers. Dat zijn werkzoekenden die moeilijk toegang hebben tot de arbeidsmarkt. Daarnaast heeft CABIN ook een uitleendienst voor gereedschap.

Maar wat CABIN echt bijzonder maakt, is de sterke focus op mentaal welzijn. “CABIN is een samenwerking tussen het JAC (jongerenaanbod van het CAW, voorheen het Jongerenadviescentrum, n.v.d.r.) en STAN. Uit het studenten onderzoek dat STAN vorig jaar uitvoerde, bleek dat het mentaal welzijn van studenten erop achteruitging. Om de drempel naar hulp te verlagen, sloegen de twee organisaties de handen in elkaar”, vertelt Gisia.

Die samenwerking resulteerde in CABIN, dat 18 september officieel de deuren opende. “Altijd ruimte voor koffie en een babbel”, zo luidt de slogan. Voor die babbel kun je terecht bij studenten die er aan de slag zijn als vrijwilliger. “We proberen ook zelf te polsen bij studenten die binnenkomen hoe het gaat. We zijn nu enkele weken open en ik begin al wat namen en gezichten te kennen”, voegt Gisia toe.

Bovendien komen er regelmatig professionele hulpverleners van het JAC langs bij wie studenten hun hart kunnen luchten en om advies kunnen vragen. “Uiteraard willen we niet concurreren met bijvoorbeeld het STIP. We werken complementair en verwijzen studenten door naar de meest geschikte hulp”, benadrukt Gisia. Wie wat meer privacy wil tijdens zo’n gesprek, kan terecht in de gespreksruimte. “De deur van die ruimte is wel kapot gegaan tijdens de verhuis, maar er komt snel een nieuwe”, lacht ze.

Een bezoek brengen aan CABIN kun je elke weekdag, al staat er binnenkort nog iets bijzonders op de planning. “In de week van 21 tot 25 oktober organiseren we een openingsweek. Tijdens die week staan er dagelijks workshops gepland. Nu organiseren we die workshops nog zelf, maar in de toekomst willen we nauw samenwerken met studenten. CABIN moet echt voor, door en met studenten worden”, sluit Gisia af. Interesse? Scan de QR-code voor meer informatie.

Vicepresident Harris werd de nieuwe democratische presidentskandidaat nadat Joe Biden zich deze zomer uit de race terugtrok. In plaats van de traditionele campagneroute te volgen, heeft Harris zich succesvol gerebrand door de brat-trend van popster Charli XCX volledig te omarmen. Gekenmerkt door de neongroene kleur en de rebelse houding heeft deze trend de presidentskandidaat zeer populair gemaakt bij de jonge kiezers. Zo hielp het Harris om een recordbedrag van 81 miljoen dollar aan donaties in één dag op te halen.

brat summer, the origin story

Het idee om de trend te integreren in de presidentscampagne ontstond nadat zangeres Charli XCX “Kamala IS brat” tweette. Het team van Harris paste zijn strategie snel aan en omarmde het album en de associatie met de popster. Zo integreerde Harris de neongroene achtergrond, net zoals Charli’s muziek, in TikTok-video’s op het officiële profiel van de campagne. Dat gaf haar onmiddellijk een culturele boost vanuit de Gen Z-hoek. Daarnaast plaatst Kamala Harris zich met haar voornaam in de schijnwerpers. Deze first name basis maakt haar toegankelijker voor de jongere generatie dan andere klassieke politici. Deze onconventionele benadering heeft Harris zeker geholpen om een frisse wind te laten waaien door Washington D.C. en bijgevolg de hele Verenigde Staten. Zo trekt ze een jong publiek aan dat zich gemakkelijk identificeert met de zelfverzekerde, maar niet per se perfecte, brat-houding.

de laatste verkiezingsloodjes

Ondanks de vliegende start van de campagne blijft de race naar het Witte Huis een uitdaging. Harris moet haar brede steun consolideren en twijfelende kiezers winnen. Aan de republikeinse kant jongleert Donald Trump met juridische problemen en hoopt hij deze gescheiden te houden van zijn presidentsrace. Harris’ blazoen is minder bezoedeld, waardoor de brat summer de weg vooruit lijkt. De kritiek van Trump op de brat-houding is tevergeefs en versterkt Harris nog meer in de ogen van Gen Z. Hoewel Trump eerst minder gefocust leek op het vergaren van jonge kiezers, catert hij zijn campagne nu toch meer naar Gen Z. Net als 
Harris begon Trump onlangs met een TikTok-account en begon hij zelfs te toeren langs Amerikaanse colleges. Is dit een wanhoopsactie?

Drie weken voor de verkiezingen blijft Harris vastbesloten om haar momentum vast te houden. Met Harris’ onconventionele campagne en het terugtrekken van Biden lijken de kansen van de democraten aanzienlijk te zijn gegroeid. Is de VS nu eindelijk klaar voor zijn eerste vrouwelijke president?

de rode draad

Het wielerseizoen op de weg werd dit jaar gekenmerkt door vele valpartijen, waarbij zowat elke ploeg getroffen werd door renners die door breuken en blessures moesten opgeven. Dit beïnvloedde natuurlijk ook de nationale selecties voor internationale wedstrijden. De eerste grote val was in Dwars door Vlaanderen, waar Wout van Aert, Jasper Stuyven, Mads Pedersen en Biniam Girmay vielen. Het verdict was erg zwaar voor die eerste twee: ze braken allebei hun sleutelbeen en Van Aert brak ook nog enkele ribben. Bye bye Ronde van Vlaanderen voor beide renners.

Enkele weken later volgde een nieuwe val in de Ronde van het Baskenland, waar boomwortels in een afdaling voor een massale val zorgden. Het grootste slachtoffer van deze valpartij was Jay Vine die twee ruggenwervels en een nekwervel brak. Steff Cras belandde samen met hem in een betonnen greppel en liep een klaplong op. Ook Jonas Vingegaard lag tegen de grond. Een gebroken sleutelbeen, enkele gebroken ribben, een klaplong en een longkneuzing waren het zware verdict. Remco Evenepoel probeerde de val nog te ontwijken, maar knalde uiteindelijk toch tegen de grond. Hij brak zijn sleutelbeen en schouderblad.

Hoewel de betrokken renners maanden moesten revalideren, overleefden ze het tenminste. Dit in tegenstelling tot de Noor André Drege en de Zwitserse Muriel Furrer, die dit jaar stierven bij ongelukken in een afdaling. Deze incidenten en de vele valpartijen riepen vragen op over de veiligheid van de wielersport, aangezien renners in afdalingen vaak snelheden boven de honderd kilometer per uur halen met minimale bescherming. Slechts een dun laagje Lycra scheidt hen van het asfalt. Ideeën voor betere bescherming blijven echter nog verre toekomstmuziek, waardoor de sport ontzettend gevaarlijk blijft.

Olympische en Paralympische Spelen

Ondanks de vele valpartijen was het afgelopen wielerseizoen toch spectaculair, met als hoogtepunten de Olympische en Paralympische Spelen in Parijs. Remco Evenepoel schitterde door als eerste man ooit zowel de Olympische tijdrit als de wegrit te winnen. Wout van Aert eindigde als derde in de tijdrit na een zilveren inhaalrace van Filippo Ganna. Pechvogel was de twintigjarige Brit Joshua Tarling, die door een val net buiten het podium viel.

De wegrit van 273 kilometer in en rond Parijs paste perfect bij klassieke renners als Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Mads Pedersen, maar de opvallende afwezige was Tadej Pogačar. Hij nam niet deel aan de Spelen wegens vermoeidheid, al zal de niet-selectie van zijn verloofde Urška Žigart ook een rol hebben gespeeld. Wie wel aan de start stond, was kersvers Olympisch kampioen Evenepoel. Hij plaatste een aanval op veertig kilometer van het einde en reed solo naar de overwinning, ondanks een lekke band. Evenepoel won met een minuut voorsprong op Valentin Madouas. Een andere Fransman, Christophe Laporte, veroverde de derde plaats.

Bij de vrouwen ging de winst in de wegrit verrassend naar de Amerikaanse Kristen Faulkner. Op de laatste beklimming van de Butte Montmartre hadden Marianne Vos en Blanka Vas een handvol seconden over op de eerste achtervolgers, Faulkner en de wereldkampioene Lotte Kopecky. Op een kleine drie kilometer van het einde versmolten de groepen en versnelde Faulkner. Geen van de anderen ging haar achterna en zo won ook zij solo de Olympische wegrit. In de sprint voor de overige medailles haalde Vos het van Kopecky en Vas. In de tijdrit won Grace Brown voor Anna Henderson en Chloé Dygert. Lotte Kopecky werd er zesde.

Op de Paralympische Spelen behaalde België vier medailles in de tijdritten. Er was echter kritiek op de organisatie, omdat de Paralympische renners langs de Parijse achterbuurten moesten fietsen en zo dus de iconische locaties links lieten liggen. Ook was er controverse over het samenvoegen van atleten met verschillende handicaps in dezelfde categorie. Ewoud Vromant, met één been, verloor nipt van Alexandre Léauté, met twee benen. Jonas Van de Steene moest zijn wegrit dan weer opgeven na een aanrijding, en dit terwijl hij op medaillekoers lag. Zonder reservefiets kon hij niet verder en kon België daags nadien ook niet starten in de ploegenachtervolging.

Europese Kampioenschappen

De Europese Kampioenschappen vonden dit jaar plaats in Belgisch Limburg. De wegrit werd vooraf getipt als een massasprint en dat weerspiegelde zich in de samenstelling van de nationale selecties, die grotendeels bestonden uit sprinters en hun treintjes. Bij de vrouwen ontbrak een van de grote favorieten, Lotte Kopecky. Lorena Wiebes, die vooraf als topfavoriete werd beschouwd, maakte die verwachting volledig waar door in een indrukwekkende sprint de overwinning op te eisen. Samen met haar op het podium stonden Elisa Balsamo en Daria Pikulik.

Bij de mannen was de Belgische ploeg een van de sterkste met twee uitgesproken kopmannen, Tim Merlier en Jasper Philipsen, die elk werden ondersteund door hun eigen sprinttrein. Het verloop van de wedstrijd bleef erg spannend, zeker nadat Mathieu van der Poel enkele aanvallen plaatste om uit het peloton weg te springen in een poging de sprint te ontlopen. Deze aanvallen werden keer op keer geneutraliseerd, waardoor het uiteindelijk toch neerkwam op de verwachte massasprint. Hierin toonde Merlier zijn klasse door het goud te veroveren. Olav Kooij moest genoegen nemen met zilver, terwijl Madis Mihkels verrassend het podium haalde. Jasper Philipsen eindige nipt buiten het podium op de vierde plaats.

De tijdrit, die later in de week plaatsvond, bracht een nieuw hoogtepunt voor Lotte Kopecky. Ondanks haar afwezigheid in de wegrit nam ze wel deel aan de strijd tegen de klok. Kopecky won haar eerste internationale tijdrittitel, voor topfavoriet Ellen van Dijk en Christina Schweinberger. Bij de mannen ontbrak Remco Evenepoel, wat de kansen voor de andere Europese tijdrijders aanzienlijk vergrootte. Het was de Italiaan Edoardo Affini die uiteindelijk met de gouden medaille aan de haal ging, na een indrukwekkende tijdrit waarin hij Stefan Küng en Mattia Cattaneo achter zich liet. Opvallend bij de tijdritten was ook de prestatie van de Belg Alec Segaert. Bij de beloftencategorie, voor renners onder 23 jaar, wist hij voor de derde keer Europees kampioen tijdrijden te worden. Wat zijn prestatie nog indrukwekkender maakte, was dat zijn winnende tijd sneller bleek dan die van Affini bij de elites. Hiermee bewees hij dat hij helemaal klaar is voor de overstap naar de elite volgend seizoen.

Wereldkampioenschappen

Het WK van 2024 vond plaats in en rond Zürich en werd gekenmerkt door veel regen, tricky afdalingen en scherpe bochten. Dit leidde tot veel valpartijen en helaas ook een overlijden. De achttienjarige Zwitserse Muriel Furrer liet het leven tijdens het WK voor junioren in een natte afdaling. Op verzoek van haar ouders ging het WK verder, met een minuut stilte voor elke wedstrijd en de vlaggen op halfstok.

De koers gaat echter voort. België kende een succesvol WK met zes medailles bij de G-wielrenners, waaronder goud in het tijdrijden voor Ewoud Vromant en goud in de wegrit voor Maxime Hordies. Vromant won ook brons in de wegrit, terwijl Hordies brons pakte in de tijdrit. Tim Celen behaalde zilver in de T2-klasse in de tijdrit en Marvin Odent behaalde ook zilver in zijn tijdrit.

Bij de vrouwen viel de tijdrit wat tegen voor Lotte Kopecky. De kersverse Europees kampioene tegen de klok zei zelf dat ze haar waardes niet kon trappen en eindigde als vijfde op ruime afstand van Grace Brown, die ook de Olympische tijdrit won, Demi Vollering en Chloé Dygert. De wegrit werd een echte nagelbijter. Het koude en natte weer zorgde voor een loodzware koers waarbij enkel de topfavorieten een rol van betekenis zouden spelen. Voor België waren dat uittredend wereldkampioene Lotte Kopecky en bergkoningin van de Tour de France Femmes, Justine Ghekiere. Ghekiere was een ploeg op zich tijdens deze wegrit: ze reageerde op elke aanval van de sterke Nederlanders en zorgde er eigenhandig voor dat Kopecky nog kon meestrijden voor de regenboogtrui. Ook de andere topfavoriete Vollering streed nog volop mee voor het goud, net als een tiental andere vrouwen. Op enkele kilometers voor de finish bleek dat het een sprint voor goud ging worden. Kopecky sprintte naar haar tweede wereldtitel op rij. Chloé Dygert en Elisa Longo Borghini mochten mee het podium op.

Ook bij de mannen viel de Olympische kampioen opnieuw in de prijzen. Remco Evenepoel won de strijd tegen de klok voor Filippo Ganna. Een verre derde was een andere Italiaan, de Europees kampioen Edoardo Affini. De mannen hadden geluk tijdens hun wegrit, want zij werkten deze volledig af in de zon. Voor de start van de wegrit waren er drie uitgesproken favorieten: uittredende wereldkampioen Mathieu van der Poel, Olympisch kampioen Remco Evenepoel en alleswinnaar Tadej Pogačar. Zoals vaak was er een vroege vlucht, een zestal renners waagde hun kans. Daar kwamen, na een nieuwe aanval, enkele interessante namen bij, zoals Jay Vine en ploegmaten van zowel Pogačar als Evenepoel. De wedstrijd opende volledig toen diezelfde Pogačar op net iets meer dan honderd kilometer voor het einde besloot dat het wat sneller mocht. Met hulp van zijn landgenoot uit de vroege vlucht Jan Tratnik geraakte hij bij de kopgroep. Ook daar ging het echter te traag voor de Giro- en Tourwinnaar en hij viel aan tijdens een steile beklimming. Enkel zijn ploegmaat bij UAE Team Emirates, Pavel Sivakov, mocht mee en de twee maakten er een koppeltijdrit van. Daar kwam echter een einde aan op zo’n vijftig kilometer van de finish. In de achtergrond probeerden de andere favorieten Pogačar terug te halen, maar er kwam nooit een goede samenwerking en Evenepoel zat al snel geïsoleerd. Pogačar maakte het nog spannend, na een mindere laatste ronde werkte hij zijn superaanval succesvol af en werd hij voor de eerste keer in zijn carrière wereldkampioen. Op een kleine minuut van hem kwam Ben O’Connor als tweede toe en sprintte Mathieu van der Poel in een kleine groep naar de derde plaats. Remco Evenepoel eindigde dit WK als vijfde.

Met deze laatste gouden medaille is het internationale wegseizoen afgesloten en kan België terugkijken op een succesvol jaar met bijna twintig medailles, waarvan een kleine tien goudgekleurd zijn. En voor diegenen die niet weten waar ze nu naar kunnen kijken, het einde van het wegseizoen luidt meteen ook de start van het veldritseizoen in, dus koers genoeg!