Begin jaren negentig besliste de European Broadcasting Union, een overkoepelende samenwerking tussen verschillende nationale omroepen van Europese landen, om een aantal animatiereeksen voor televisie te maken die voor de nationale zenders afzonderlijk ver boven budget waren. Een van deze projecten was de verfilming van een boekje getiteld The Animals of Farthing Wood van de Brit Colin Dann. Beestenbos is boos was geboren, en in zijn kielzog werd de kinderlijke onschuld van een generatie jonge kijkertjes over heel Europa vroegtijdig geaborteerd.

Want ja, Beestenbos is boos was onverbloemd en ongenadig eerlijk tegenover zijn doelpubliek. Dood, ouderdom, dementie en aftakeling, toch eerder moeilijke en zware thema’s voor een kindertelevisiereeks, werden gretig en op een voor die tijd ongezien complexloze manier behandeld. Wat natuurlijk niet hoeft te betekenen dat het ons als kijker niet met de nodige complexen heeft opgezadeld ... Daarnaast was Beestenbos is boos ook een ontnuchterende parabel over de broosheid van idealisme en de inherente tegenstrijdigheden van de welvaartsstaat – “alle dieren zijn gelijk, maar sommige dieren sterven iets gemakkelijker dan andere”. Ook dat moet wel een diepe indruk hebben gemaakt op de psyche van onze generatie.

Hoe zeg je? Wacht, even een kleine recap:

beestenbos is broos

Sinds jaar en dag leven de dieren in het bos tot plots de mensen beslissen om er een autoweg aan te leggen. Het bos wordt gekapt en de dieren slaan op de vlucht. Pad weet de weg naar een natuurreservaat, ‘het Witte Hertenpark’. Daar zullen de dieren veilig zijn. Op een spoedvergadering besluiten de dieren om de handen poten in elkaar te slaan zodat ze in groep dit beloofde land kunnen bereiken. Ze verkiezen Vos als leider en de roofdieren beloven de kleinere dieren niet op te eten onderweg. Gaandeweg wordt het pact al snel uitgebreid naar een quasi socialistisch systeem, waarbij algemene principes gelden als “de groep wacht op de traagste”, “bij schaarste deelt iedereen zijn voedsel” en “iedereen geeft naar eigen vermogen”.

Toch was deze samenwerking zeker geen sprookje. De tekenfilmserie liet geen gelegenheid ongebruikt om de fragiliteit van het pact te illustreren. Niet in het minst aan de hand van de sinistere aanwezigheid van de sarcastische Adder, door wiens onaflatende stroom van sardonische opmerkingen de zwakkere knaagdieren in een permanente staat van angst verkeerden. Zeker wanneer in het tweede seizoen de dieren aankomen in het Witte Hertenpark komt het pact voortdurend onder druk te staan. De inheemse roofdieren van het park, onder wie de blauwe vossen, zijn immers niet gebonden aan het pact en doen zich zonder scrupules te goed aan de weerloze nieuwe prooien van het Beestenbos.

Nu het gemeenschappelijke gevaar van de mens van de baan is, worden bovendien de dieren van het pact zelf ook terug elkaars grootste vijand. Het hele samenwerkingsverband blijkt slechts een dun laagje vernis te zijn wanneer instinct terug komt bovendrijven. Al snel doen de eerste drama’s zich voor: de immer loyale en betrouwbare Torenvalk maakt een tragische vergissing en eet per ongeluk de muizen van het Beestenbos op. De consternatie en algemene verontwaardiging is groot. Innerlijk verscheurd door haar instinct als roofdier en haar complete toewijding aan het tegennatuurlijke pact, wordt Torenvalk verpletterd door gevoelens van schaamte en wroeging. Zichtbaar getroebleerd besluit ze de groep te verlaten om nooit meer terug te komen.

beestenbos is animal farm?

Ondertussen deden de scenaristen van Beestenbos is boos ook geen moeite om de soms wat scheefgetrokken machtsverhoudingen in het pact te verdoezelen. Mol krijgt als meest nutteloze dier van de bende een voorkeursbehandeling vanwege zijn hechte vriendschap met Das, de rechterhand van Vos, terwijl konijnen, muizen, egels en fazanten als anonieme proleten sterven bij de vleet. Vos was een goed boegbeeld onderweg, maar begint in het park al snel wat tirannieke trekjes te krijgen. Uiteindelijk leidt dit ertoe dat hij zijn oudste zoon Lef verstoot na een meningsverschil. Dan is er nog de wijze Uil, die door de makers van de serie om een of andere reden wordt geportretteerd als een passief agressieve pseudo-intellectueel die Vos benijdt om zijn leidersrol. Ook zij gaat later in ballingschap – net als de vervelende maar goedaardige nar Wezel trouwens. Ook zij verlaat uit schaamte het park nadat ze in seizoen twee de dieren van het Beestenbos verraadde door te spioneren voor de rivaliserende clan van de blauwe vossen. Excommunicatie was wel degelijk een ding in Beestenbos is boos, al werden de Goelags nooit getoond.

Het verraad van Wezel, de meltdown van Torenvalk, de tirannie van Vos ... Het werkte allemaal in op ons niets vermoedende kinderbrein en vertelde ons dat verheven idealen in de praktijk steeds lelijke kantjes hebben en dat vreedzaam samenleven ultiem misschien wel gedoemd is om te mislukken of op zijn best een soort bitterzoete, halfslachtige leugen wordt. Opbeurend, hoor.

“wat je ook doet, niet oprollen”

Je zou bijna gaan vergeten dat naast deze sombere maatschappijvisie Beestenbos is boos ons ook nog opzadelde met een resem extreem traumatiserende sterfscènes.

Wie kan immers nog onverschillig langs de lijkjes van platgereden egels fietsen nadat hij als kind de tragische dood van meneer en mevrouw egel op zijn netvlies gebrand heeft gekregen? De absolute weerloosheid van deze beestjes toen ze oog in oog met de dood stonden, ging door merg en been: bij het oversteken van een drukke verkeersweg raakt het aandoenlijke koppeltje egels verlamd van de schrik. Geconfronteerd met een aanstormende vrachtwagen slagen ze er niet in om hun instinctieve reflex om zich op te rollen te onderdrukken: “Wat je ook doet liefste, niet oprollen!”

Of wie voelt zijn maag niet nog omkeren wanneer hij herinnerd wordt aan de gruwelijke scene met de klauwier, het boosaardige vogeltje dat de lugubere gewoonte heeft om zijn prooien op doornen of takjes te spiesen? Alsof een volledige nest babymuisjes uitmoorden nog niet traumatiserend genoeg was, besloten de scenaristen de meest weerzinwekkende dood te bedenken die er bestaat in het dierenrijk. Hoe veel gruwelijker kan je infanticide maken, Beestenbos is boos? Pure horror dit.

Maar de gruwelijke en willekeurige dood van de egels en de babymuisjes zijn in sommige opzichten misschien wel makkelijker te verteren voor een kind dan de pijnlijke en brutaal eerlijke manier waarop de schrijvers van Beestenbos is boos de stelselmatige aftakeling en uiteindelijke dood van Das in beeld brachten. Das wordt geïntroduceerd als de nestor van de groep en de voornaamste raadsman van Vos. Als wijs en minzaam opaatje is hij voorbestemd om je favoriet te worden. Ook de innige vriendschapsband die hij heeft met Mol, die steevast in zijn nek gezeten is, jaagt zijn knuffelfactor nog wat de hoogte in. Wanneer hij in het tweede seizoen begint te dementeren, breekt dat dan ook je hart. Zeker wanneer Mol offscreen sterft en zijn zoon dan maar zijn plaats moet innemen om de oude Das niet te zeer van streek te brengen, is het moeilijk om de tranen te bedwingen. Vlak voor hij sterft van ouderdom waant Das zich in het Beestenbos, de plek waar hij altijd het gelukkigst was. Samen met Mol. (snik)

En net wanneer je denkt dat je alles hebt gehad, vindt Beestenbos is boos weer een tragedie die nóg smartelijker is om je reeds kapotverminkte kinderzieltje nog wat meer mee te tergen. De dood van Lef, de oudste zoon van Vos, is misschien wel de meest tragische gebeurtenis in de hele shitload aan tearjerkers die deze sadistische tekenfilm rijk is. Ouders die een kind overleven is altijd wrang. Nog wranger wordt het als ze verscheurd worden door spijt omdat ze dat kind zelf eerst verstoten hebben. Maar wanneer de stervende Lef zich met zijn laatste krachten terug tot in het park sleept om zijn ouders nog een laatste keer te zien voor hij sterft, wordt het helemaal om van te janken. Aan de rand van het park bewenen Vos en zijn vrouw hun eigenzinnige zoon. Het is één van de laatste scènes van seizoen twee. Damn, deze serie was hard ...

“En, lukt het een beetje?” is de vraag bij uitstek die de student de stuipen op het lijf jaagt. Voornamelijk omdat er geen eerlijk antwoord bestaat. Nee, het lukt niet. Je kan jezelf wijsmaken dat het aan het lukken is maar diep vanbinnen voel je de zenuwinzinking al aankomen. Door te antwoorden met een volledige leugen stel je je ouders misschien iets te gerust waardoor ze je later kunnen vragen een afwas te doen “omdat alles toch zo vlot gaat en je wel een studiepauze verdient hebt.” Je boeken op de grond gooien en beginnen huilen is dan weer een iets te radicaal eerlijk antwoord. Ouders gaan je willen troosten waardoor je nog meer studie- en/of Facebooktijd verliest. Rustig blijven, je boeken blijven aanstaren en zeggen “ik moet nog wel veel doen maar ik ga er wel geraken”, is het beste wat je in die situatie kan doen. De ouders zijn gerustgesteld omdat het gaat lukken, maar ze hebben ook door dat ze je best niet kunnen storen omdat je nog wel veel moet werken. Dit geldt ook voor vragen als “en, moet je nog veel doen?, “ken je het al?” en alle aanverwanten.

Zo makkelijk kom je er helaas niet van af wanneer ze je eten komen brengen. In theorie klinkt eten dat naar je kamer geleverd wordt fantastisch, maar tijdens het studeren is alles relatief. Stel dat je juist goed bezig bent en plots staat je bureau vol voedsel waarvan je niet wist dat je het wilde. Je kan dan dankjewel zeggen en alles oppeuzelen, want laat ons eerlijk zijn: het is best lief dat ze je willen helpen in deze tijden, of je kan beginnen roepen dat ze je met rust moeten laten en dat ze het allemaal niet snappen. In beide gevallen kan je je studieritme meteen uit het raam gooien. Je kan beter vragen of ze het even in de keuken laten staan en dat je het zal opeten als je hoofdstuk klaar is. Zo heb je een studiepauze op een moment dat je zelf kiest. Je ouders vinden het dan geen probleem dat je pauzeert omdat ze ervan overtuigd zijn dat je beneden komt om ook even met hen te praten. Moest dat laatste echt niet het geval zijn kan je tijdens je pauze snel naar beneden lopen, zoveel mogelijk eten in je handen steken en als een wasbeer terug naar je kamer lopen. Wanneer ze niet met eten afkomen maar met een of ander vaag hipster thee drankje waarvan ze gehoord hebben dat het helpt bij het leren is een gewone “ah, oké, merci" wel voldoende.

Stel nu dat je het echt niet meer ziet zitten en op een avond beslist om toch even op café te gaan, maar dan de vraag krijgt “zou je niet beter blijven studeren?” Wat is dan het beste antwoord om uit die situatie te geraken? Helaas is er geen juist antwoord. Na uitgebreid denken en een beetje praktisch onderzoek is gebleken dat er geen optie is waarin beide partijen winnen. In zo'n situatie kan je best je kamer uitgaan met een koptelefoon op, doen alsof je je ouders niet hoort en dan even genieten van hoognodige sociale interactie. Zolang je de dag erna terug vroeg kan beginnen studeren zodat wanneer je ouders vragen willen stellen als “denk je nu echt dat je het kan permitteren om een avond weg te gaan?”, of “gaat het nu wel lukken nu je die avond verspilt hebt?”, je gewoon kan antwoorden: “ik moet nog wel veel doen maar ik ga er wel geraken.”

In januari en juni kun je er niet omheen: de examens zijn er weer. Alsook de examengeilheid. Een bib vol blokkende studenten blijkt meermaals een broeinest van hormonen. Wc’s worden niet meer enkel gebruikt om het hoogstnodige te doen – of toch weer wel. Wachten tot een aangenaam bed schijnt plots bijzaak te zijn.

de unif is het nieuwe bed

Nee, dat is geen veronderstelling gebaseerd op wat stoeferige berichtjes online. Ook in onze grote enquête rond seks waaraan 1.876 studenten uit Antwerpen, Gent en Leuven deelnamen, zien we de trend om de broek eens te laten zakken binnen de universiteitsmuren.

13,1 procent van onze seksueel actieve studenten ging al eens van bil op de campus. Het is nochtans een actieve bezigheid die vooral de mannen durven ondernemen: 18 procent van onze mannelijke deelnemers is lid van de Mile Low Club. De vrouwen zijn hier sterk in de minderheid (9,5 procent).

Het blijkt echter kort door de bocht om te beweren dat examengeilheid hier de hoofdreden is. Het was voor 36,9 procent van deze studenten wel een aanleiding, maar de hoofdprijs wordt door een ander motief weggekaapt. 59,6 procent van dit selecte clubje wou deze daad immers ook van de bucketlist kunnen strepen. Het gebrek aan een eigen kotmatras (14,2 procent) gaat met de bronzen medaille lopen.

We zijn gevleid door de tien studenten die een goed dwarsartikel als goed doel zagen, dat is toch meer dan de vier (vrouwelijke) studenten die hun eigen punten als een hoger doel zagen om zich aan seksuele activiteiten binnen de universiteitsmuren te wagen.

op de schoot van de prof (of assistent)

Van de 1.724 seksueel actieve studenten die onze enquête invulden, bleek 2,1 procent al eens een vrijpartij gedeeld te hebben met een prof of assistent. Slechts de helft van deze studenten beleefde deze tête-à-tête echter op de universiteit.

Niet al deze studenten deden het echter om extra punten te scoren. Ook onschuldige redenen worden aangehaald. “Ik was samen met de assistent voor ze assistent was”, laat één van onze mannelijke deelnemers weten. Ook daten drijft je wel al eens in de armen van een prof of assistent. “We kennen elkaar van Tinder, niet de universiteit, en hebben geen enkele overlap op universitair vlak”, drukt een vrouwelijke student ons op het hart.

Maar uiteraard zijn het niet enkel toevalligheden die studenten in de armen van hun lesgevers drijven. “Het was een fantasie die ik graag waarheid zag worden”, bekent een andere studente. “Het is toch wel een aanrader als beide partijen inzien dat het voor één keer is. En er geen complicaties kunnen optreden”, vertelt een volgende. En proffen blijken soms ook gewoon ‘een lekkertje’ te zijn.

How It Should Have Ended (film/comedy)

Op een uitzonderlijk geestige manier steekt How It Shoud Have Ended (of kortweg HISHE) de draak met plotholes en finales van uiteenlopende blockbusterfilms. Waarom maakte het fellowship in The Lord of the Rings niet meteen en blijvend gebruik van de reuzearenden? Konden Luke en Leia niet beter Jabba the Hutt uitschakelen in plaats van één voor één binnen te sluipen? En had Ultron, met zijn ongelimiteerde toegang tot internet en alle andere technologie, niet gewoon direct moeten winnen? Vragen die HISHE voor je beantwoordt in een enorm geinige tekenfilmstijl. Aanrader voor zij die verkocht zijn: de Super Café-compilatie waarin Superman en Batman over de laatste filmtoppers van gedachten wisselen. Hi-la-risch.

CrashCourse (educatief)

Wist je dat John Green, de auteur van o.a. The Fault in Our Stars en Paper Towns, een YouTube-kanaal runt met zijn broer Hank? CrashCourse biedt een heel aantal ‘lespakketten’ aan, gaande van filosofie en filmgeschiedenis tot computerwetenschap en fysica. Een filmpje duurt maximaal tien minuten en zit boordevol behapbare informatie. Begrijp je nog steeds geen jota van Ockhams scheermes, de Arithmetic Logic Unit of pakweg integralen? Wie weet zorgt de alternatieve uitleg van de broeders Green en hun collega’s wel voor dé aha-erlebnis.

Mr. Sark (gaming)

Wie fan is van YouTube-gamers als Vanoss, TheSyndicateProject en PewDiePie, dient Mr. Sark aan zijn abonnementenlijst toe te voegen. De grappige en aimabele man uploadt niet vaak, maar wanneer hij een filmpje aan YouTube toevoegt, maakt dat deel uit van de crème de la crème van de gamingcommunity. Vooral zijn enorm verfijnde editing springt in het oog, net als zijn rake humor. Voor wie op YouTube ooit het teloorgegane Machinima Respawn volgde, zal Mr. Sark een vertrouwd gezicht zijn. Maar Machinima Respawn-aanhangers zijn in onze contreien op een hand te tellen en de roem van de Amerikaanse gamer blijft miniem. Daarom de kruistocht van ondergetekende: kijk naar Mr. Sark!

Cinefix (film/informerend)

Toonaangevend filmkanaal dat vooral bekend staat om zijn top tien-lijstjes. En vooraleer je met je ogen draait en “alweer zulke simpele lijstjes” zucht, is het noodzakelijk om te weten dat de lijstjes van de concurrentie (denk Watchmojo) stierenstront zijn in vergelijking met die van Cinefix. Reden daarvoor? Cinefix maakt daadwerkelijk zijn huiswerk. Stel dat de vraag luidt: “Wat zijn de tien beste oorlogsfilms aller tijden?” Watchmojo zal al snel de meest recente en bekende oorlogsfilms opvoeren en tot een lijst komen met voorspelbare films van overwegend Amerikaanse makelij. Cinefix daarentegen voert telkens research uit doorheen de hele filmgeschiedenis en laat zich niet tegenhouden door landsgrenzen. De keuzes zijn daarom steeds weloverwogen en verfijnd, en je kan steevast enkele nieuwe films aan je eigen lijst toevoegen.

creatieve croques

De gouden combo ham-kaas kennen we allemaal wel, maar als je out of the box denkt, kan er een hele wereld opengaan. De mogelijkheden zijn in principe oneindig – denk maar aan brie, peer en noten of mozarella met tomaat. Een restje pesto van de dag ervoor kan, samen met wat geraspte kaas, voor de ideale Italiaanse experience zorgen. Als je echt geen verse producten in huis hebt, kan je voor de gedurfde combinatie pindakaas met curryketchup gaan. Eerder zin in een dessert? Dan is banaan met chocopasta een goede keuze.

Voor deze oermaaltijd voor de kotstudent hoef je niet in het bezit te zijn van een toaster. Ook een oven of een pan zijn voldoende: een paar minuten bakken tot je croque goudbruin is, en klaar.

waanzinnige wentelteefjes

In de volksmond worden ze weleens verloren brood genoemd; wentelteefjes zijn met andere woorden de ideale bestemming voor de boterham die al een beetje droog is geworden. Het principe is eenvoudig: meng één ei, 100 milliliter melk en een eetlepel suiker in een diep bord. Laat het stuk brood even weken terwijl je een klontje boter laat smelten in een pan. Bak het wentelteefje op een middelhoog vuur aan twee kanten en geniet van het beste ontbijt ooit. Laat die dag studeren maar beginnen!

crunchy croutons

Ben je die alledaagse kom (minuut)soep beu of heb je genoeg van saaie salades? Leuk ze dan op met een flinke portie zelfgemaakte croutons! Daarvoor is oudbakken brood zelfs geschikter dan nieuw brood, dat te veel vocht bevat om echt crunchy te kunnen worden. Moeilijk om te maken zijn de croutons alleszins niet: je snijdt je brood in blokjes, en bakt het daarna tien minuten in een oven op 130 graden.

homemade lookbroodjes

Maak van je opwarmmaaltijd een tweegangenmenu door zelf lookbroodjes als voorgerecht te maken. Hiervoor is Frans brood het meest geschikt, maar ook de doodgewone boterham kan zich tot lookbroodje ontpoppen. Smeer een flinke laag boter op het brood. Pers een teentje knoflook of snij het in fijne stukjes. Verdeel een beetje van de look over de boter en voeg wat kruiden toe naar smaak, zoals bijvoorbeeld chili of basilicum. Stop de broodjes in de oven tot ze goudbruin zijn en waan je op restaurant op eigen kot!

Dat waren maar een paar suggesties, maar de mogelijkheden stoppen daar zeker niet: maak eens paneermeel van geroosterd brood, of vraag je oma naar een recept voor broodpudding. Toch nog een liefhebber van de klassieke boterham, maar geen zin om voedsel te verspillen? Vries dan een deel van je brood in en ontdooi het als het nodig is. En wie een nostalgische ziel is, kan altijd naar het stadspark gaan om eendjes te voederen. De ideale blokpauze, als je het ons vraagt!

Heb je na het lezen van dit artikel zin gekregen in bananenbrood? Check dan zeker ons recept!

Eén nachtje slapeloosheid kan je al in een lichte staat van wanhoop brengen. Maar wat zou er gebeuren als je niet onder de lakens zou kruipen en gewoon wakker bleef? Want eigenlijk is slaap best iets absurds: acht uur per etmaal zit je bewusteloos te hallucineren, om vervolgens fris of minder fris te ontwaken. Vechten tegen onze drang om onder de wol te kruipen kan niet zo moeilijk zijn, toch?

trippen met Tripp

Wij waren niet de eersten met die vraag. In 1959 testte de New Yorkse radiopresentator Peter Tripp uit wat er precies gebeurt als je 200 uur aan een stuk wakker zou blijven. In een soort glazen huis avant la lettre stond hij een dikke week lang radio te maken op Times Square. Bijgestaan door een team van wetenschappers en dokters vocht hij tegen de slaap; in ruil daarvoor kreeg hij donaties voor het goede doel. Wat Peter doormaakte was op zijn zachts gezegd trippy. Al na een tweetal dagen kreeg hij last van hallucinaties: het kostuum van een wetenschapper bestond volgens hem integraal uit wormen en hij had de grootste moeite met simpele vraagstukken. Zo was het alfabet opzeggen voor hem een onmogelijke klus.

Na zes dagen slapeloosheid draaide hij helemaal door. Toen hij een lade in een nabijgelegen hotelkamer opende, was hij ervan overtuigd dat die in brand stond. Een opgezet spel van de dokters en wetenschappers, volgens Tripp. In werkelijkheid was er nergens vuur te bekennen. Daar bleef het echter niet bij; hoe meer het experiment vorderde, hoe meer twijfels hij kreeg over zijn eigen identiteit. Was hij wel Peter Tripp? Of was hij een vriend van hem, die volgens hem op een klok leek waar hij naar staarde? (Zoals we al zeiden, de man was aardig ver weg.)

racende Robic

Een ander geval van extreme slapeloosheid kunnen we vinden bij de Sloveense atleet Jure Robic. Hij nam deel aan de Race Across America, een uithoudingsrace op de fiets die maar liefst 3000 mijl lang was en waar geen officiële pauzes ingelast werden. In 2004 legde hij die 4800 kilometer af op acht dagen, met slechts acht uur slaap tussendoor. Ook hij beleefde als gevolg daarvan de meest absurde hallucinaties: hij zag wolven en aliens die hij moest verslaan en dacht dat hij achtervolgd werd door Afghaanse rebellen. Zijn supporters zagen daar geen graten in, ze moedigden de arme man zelfs aan om sneller te fietsen zodat de rebellen hem niet te pakken zouden krijgen. En niet zonder resultaat: Robic won de race, iets wat hij daarna nog vier keer herhaalde.

do not try this at home

De mannen kwamen er, na een lange nacht slapen, weer helemaal bovenop. Toch kunnen we niet besluiten dat slapeloosheid onschuldig is. Wie een chronisch tekort aan slaap heeft, krijgt sneller last van geheugenproblemen en heeft meer kans om ziek te worden. En er zijn ook ernstigere gevolgen: gemiddeld minder dan zes uur slaap per nacht zorgt voor een aanzienlijk grotere kans op een beroerte.

Slaap is nu eenmaal noodzakelijk voor ons lichaam. Als we ’s nachts liggen te ronken, kan ons DNA zich herstellen en kunnen schadelijke stoffen in onze cellen afgeweerd worden. De beste tip om voor je volgende examen te slagen is dus eens goed uitslapen. Wat ons betreft het perfecte excuus om nog snel een dutje te doen!

Meer weten? In de laatste dwars van dit academiejaar legde professor Verbraecken uit wat het slaaponderzoek aan onze universiteit inhoudt.

Om te beginnen moet er geduid worden dat dit artikel geen wetenschappelijk onderzoek is. Er zijn verschillende universiteiten die hier wel onderzoek naar hebben gedaan, maar verschillende uitkomsten hebben tot op de dag van vandaag nog niet echt een sluitend antwoord kunnen bieden. Britse wetenschappers hebben bijvoorbeeld in een test aangetoond dat studenten die tijdens een examen muziek beluisterden slechter scoorden dan de groep die in absolute stilte de test aflegde. Aan de andere kant is er ook ‘het Mozart-effect’. Bij een test in 1993 ontdekten Amerikaanse neurobiologen dat het (op voorhand) beluisteren van Mozart een positieve invloed had op de IQ-scores van hun proefpersonen.

De wetenschappelijke studies buiten beschouwing gelaten lijkt het vooral van persoon tot persoon af te hangen of je nu beter met of zonder muziek studeert. Sommigen worden te veel afgeleid door muziek, anderen kunnen dan weer niet tegen complete stilte. Voor deze laatste groep volgen hier enkele tips.

Zet geen radio op. Hoewel er enkele radiozenders zijn die elke examenperiode een aangepaste ‘blokprogrammatie’ hebben, is het luisteren naar de radio heel afleidend. Tussen de liedjes door komt er nieuws en reclame aan bod en ook gesprekken tussen de dj’s en bellers zijn niet echt goed voor de concentratie. Het is daarom ook beter om muziek op te zetten waar geen tekst in voorkomt. Zo voorkom je dat je meer naar de tekst gaat luisteren en minder gefocust bent op de cursus die je moet lezen. Kies daarom voor bijvoorbeeld klassieke muziek en liefst rustige, harmonieuze muziek met weinig tempowissels, zodat je brein niet te veel verschillende prikkels krijgt. Bij uitbreiding zijn instrumentale nummers en filmmuziek dus vaak ook een goede optie. Voor diegenen die nog verder willen gaan kan je ook natuurgeluiden opzetten. Op YouTube zijn urenlange compilaties te vinden met enkel vogelgeluiden, het ritselen van bladeren of de tikkende regen.

Buiten de muziekkeuze op zich, is het ook belangrijk om met de volgende zaken rekening te houden. Het urenlang verder klikken op YouTube, op zoek naar de perfecte studeermuziek, kan zonder dat je het doorhebt een uur of meer van je tijd in beslag nemen. Maak daarom op voorhand al een playlist, zodat je niet tijdens het studeren nog moet gaan zoeken. Maak je playlist ook niet te lang. Als je je playlist ongeveer afstelt op de duur van je studeertijd – maximum 1 à 2 uur aan een stuk – weet je dat het tijd is voor pauze wanneer de muziek stopt. Zorg er ook voor dat je je scherm van je laptop of gsm afzet als je deze enkel gebruikt voor je muziek. Zo word je niet afgeleid door een (extra) lichtbron. Zelfs al zit je alleen, gebruik altijd oortjes om muziek te beluisteren zodat je niet wordt afgeleid door andere geluiden van buitenaf. Zorg er tot slot wel voor dat je je muziek niet te luid zet. Je moet er voor zorgen dat het effectief achtergrond muziek blijft en dat de muziek niet de bovenhand krijgt op je concentratie.

En voor diegenen die liever zonder muziek studeren: muziek tijdens je pauze, vlak voor het slapengaan of voor het examen zelf geeft sowieso een kalmerend effect. Veel succes alvast!

Een korte inleiding voor wie alleen denkt aan de Toverfluit wanneer hij die naam hoort: Tamino-Amir Fouad is twintig, heeft Egyptische roots, maar komt gewoon uit Antwerpen. In februari werd hij met zijn nummer Habibi één van de drie winnaars van De Nieuwe Lichting op Studio Brussel, en sindsdien gaat het hard voor hem. Zijn eerste EP, Tamino, verscheen enkele weken geleden. Om die voor te stellen, toerde hij kort door Nederland en Vlaanderen. Zijn passage in de TRIX Club is de laatste van de reeks volledig uitverkochte shows.

Het is een hete zomeravond, en ook de TRIX voelt tropisch aan. Toch staan we met een hele menigte op elkaar gepropt, wachtend op deze nieuwe artiest. Wanneer Tamino opkomt, begint hij ingetogen aan het eerste nummer. Dat doet hij met teneergeslagen ogen, en met een soort somberheid die hem wonderwel staat. Je gelóóft hem gewoon. Zijn zangstijl is betoverend – denk Radiohead, maar dan met engelachtige falsetstem. Die stem fungeert soms als een tweede instrument, zoals bijvoorbeeld in Reverse.

De nummers van zijn EP komen uiteraard aan bod, maar daarnaast brengt hij nog ander, onbekend werk. De show doet denken aan een ontluikende bloem: Tamino begint alleen, maar wordt gaandeweg bijgestaan door twee ander muzikanten. Soms lijkt het even alsof hij in zijn eigen wereld zit en geen contact maakt met het publiek, maar tegen het einde maakt de ingetogenheid plaats voor een kleine uitbarsting. Cigar en Crocodile zijn prachtige indienummers die de show net dat tikje meer geven. De ultieme apotheose vormt zijn radiohit, Habibi. Op het einde druipen we van het zweet, maar dat merken we al niet meer.

Ook al was dit optreden het laatste van de reeks, toch kun je Tamino nog heel de zomer meepikken op onder andere Rock Werchter, Cactus Festival en Openluchttheater Rivierenhof. Wij raden het alleszins absoluut aan. Want: een optreden van Tamino bijwonen is altijd een beetje verliefd worden.

Speciaal voor jullie onderwierpen we vijf studeerlocaties, van eigen achtertuin tot foodmarket, aan ons kritische oog en deelden we objectief onze scores uit. Daarbij focusten we ons op drie punten. Ten eerste keken we naar de zogenaamde zen-factor van de studieplek: was er sprake van absolute stilte, of heerste er net chaos? Ten tweede hechtten we belang aan de sfeer en gezelligheid. Wil je ergens een hele dag zitten, dan kan het maar beter een beetje aangenaam zijn. Een fenomenaal uitzicht of zalige stoelen zorgden daarom ook voor hoge punten. Ten derde controleerden we uitgebreid de pauzemogelijkheden – goed pauzeren is essentieel, dat weet iedereen. De komende locaties pluisden we helemaal uit voor jullie. Ga erheen en oordeel zelf!

Letterenhuis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Pauzemogelijkheden: 9/10

Hoewel er er slechts 10 studieplekken beschikbaar zijn in het Letterenhuis, is deze studielocatie zeker de moeite waard. Als student krijg je de ruimte om je boeken gespreid over je studieplek te leggen. Heb je even genoeg van het studeren en wil je even pauze nemen, dan kun je fijn onderuitgezakt zitten in de ruimte ernaast. Mocht je behoefte hebben aan een frisse neus, dan kan je het dakterras van het museum op of loop je even over de nabijgelegen Groenplaats of het Hendrik Conscienceplein. Om bij de studieruimte te komen, ben je bevoorrecht om eerst een kijkje te nemen in het museum. Het enige nadeel is dat er niet op alle studieplekken stopcontacten beschikbaar zijn. (Daan)

MERCADO

Zen-factor: 7/10
Sfeer en gezelligheid: 5/10
Pauzemogelijkheden: 8/10

Pop-up foodmarket MERCADO voedt deze examenperiode niet alleen de maag, maar ook de ziel. Een deel van de eerste verdieping is namelijk opengesteld voor blokkende studenten. Naast een grotere zaal vind je hier ook een viertal kleinere lokaaltjes. De lichtgele kale muren, de kamerplanten en de houten stoeltjes doen nog het meest van al aan een oude lagere school denken, maar net wanneer die flashback naar de maaltafels van zeven om de hoek loert, is daar het fenomenale uitzicht over de Groenplaats. De ruimte is bovendien niet al te volgepropt en er is veel lichtinval, wat rust uitstraalt. Een klein nadeel is dat het er niet altijd even stil is, maar dat los je gemakkelijk op door de gratis oordopjes. (Joanna)

Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience

Zen-factor: 9/10
Sfeer en gezelligheid: 5/10
Pauzemogelijkheden: 8/10

De erfgoedbibliotheek lijkt op het eerste zicht geen ideale studieplek. In deze zaal waar je oude boeken kunt raadplegen, mag je niet eten of drinken en ook je jas moet je in een kluisje laten liggen. Streng? Het is maar hoe je het bekijkt. Door de onnodige ballast is deze plek helemaal zen en heerst er een ware stiltecultuur. Als je ongestoord wilt doorblokken of -thesissen is dit dé ideale locatie. De stilte doorbreken doe je dan weer door simpelweg een wandeling te maken op de nabijgelegen Grote Markt of Groenplaats, die bijna letterlijk aan de deur liggen. (Joanna)

je eigen huis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 7/10
Pauzemogelijkheden: 9/10

Niet iedereen studeert graag op locatie. Sommige vreemde vogels onder ons studeren liever gewoon thuis. Je eigen vertrouwde kamer, al je boeken bij de hand en vooral: een koelkast die tot de nok gevuld is! Wat willen we nog meer? De mama die subtiel opmerkt dat “je vandaag toch niet zoveel doet hè?” nemen we er dan maar bij. Net zoals de ligstoel in de tuin, die met dit zonnige weer heel aanlokkelijk wenkt. Weerstaan is geen optie. Dan maar buiten studeren! Zolang de buurman nu maar niet aan zijn haag begi … Ja lap! (Jonas)

Scoutshuis

Zen-factor: 8/10
Sfeer en gezelligheid: 6/10
Pauzemogelijkheden: 10/10

Eens een scout, altijd een scout. Aan de lokroep van het gloednieuwe Scoutshuis kon ik dus – drie jaar nadat ik mijn bottines en hemd in de kast geborgen had – niet weerstaan. Het gebouw ligt in Borgerhout en is daarmee wat verder van de studentenbuurt verwijderd, maar het is een fiets- of bustochtje zeker waard. Op de vergaderzaaltjes die zijn opengesteld voor studenten is niet veel aan te merken: degelijk, maar in een kring van tafels studeren heeft ergens ook iets raars. Waarom dan toch naar hier gaan? Vlak naast het Scoutshuis ligt het zwembad Plantin-Moretus, waar je voor slechts anderhalve euro een frisse duik kunt nemen. Geen betere manier om je batterijen op te laden! (Joanna)