Met 961 respondenten heeft een kleine 5% van onze studenten een aantal prangende vragen beantwoord. Alle faculteiten zijn met minstens 67 deelnemers ruimschoots vertegenwoordigd. 56,6% van hen is vrouw, 43,1% man en 0,3% X. De respondenten lijken dus vrij representatief te zijn voor de Antwerpse studentenpopulatie. Een op twintig studenten is echter niet genoeg om harde uitspraken te doen. Wat hier met jullie gedeeld wordt, is dus slechts indicatief. De studenten werden bevraagd over hun drugsgebruik, drankconsumptie en hun gedachten hierover. We willen niet ontkennen dat alcohol ook een drug is, maar hebben er alsnog voor gekozen om drank als een apart onderwerp te behandelen. De effecten zijn zeker vergelijkbaar, maar tussen onze omgang met drank en die met andere middelen zit toch een wereld van verschil.

harder dan de rest

Onze enquête is natuurlijk geen primeur, om de vier jaar worden alle studenten van Vlaanderen ondervraagd over hun drank- en drugsgebruik. Guido Van Hal, vakvoorzitter van Epidemiologie en Sociale Geneeskunde van UAntwerpen, heeft dit in 2017 als laatste gedaan bij 36.000 Vlaamse studenten. Volgt onze universiteit netjes de meerderheid, of zijn wij de vreemde eend in de bijt?

Cannabisgebruik is bij 40% van de Vlaamse studenten al eens voorgekomen. Bij onze respondenten zegt iets meer dan de helft wel eens aan een joint te hebben getrokken. Ook als het op partydrugs aankomt, schieten wij Vlaanderen voorbij. Bijna 14,3% geeft aan XTC te hebben genomen, terwijl dit in Vlaanderen maar 6,9% is. Cocaïne is al eens in de neus geslopen bij 9,8% van onze schoolgenoten, ten opzichte van 5,3% in geheel Vlaanderen. Ketamine is gebruikt door 4,3% op onze unief, bij alle Vlaamse studenten is dit 2,2%.

Er zijn dus toch wel enkele opvallende verschillen te bespeuren. Volgens verslavingspsychiater Geert Dom zijn er enkele mogelijke verklaringen, maar dienen we toch te nuanceren. Het kans bestaat dat dwars vooral een groep heeft aangesproken die meer bezig is met drugs. Die groep zou dit soort enquête wellicht eerder invullen. Daarnaast gaat het van studenten uit, dus is er een lagere drempel om vrijuit te spreken, maar uiteindelijk is Antwerpen ook een stad met veel grote discotheken en ja, er is veel coke.

de stoutste van de klas

We kunnen UAntwerpen niet als één groep studenten zien. Een geneeskundestudent zal misschien heel anders met drank en drugs omgaan dan een student Rechten. De respondenten lijken dat te bevestigen. Er zijn twee grote uitschieters als we kijken naar hoe er onder de faculteiten met drugs geëxperimenteerd wordt. Sociale Wetenschappen (SW) en Toegepaste Ingenieurswetenschappen (TI) spannen de kroon: respectievelijk 61% en 63% van deze studenten heeft al eens drugs gebruikt. De SW-studenten hebben ook het meest van harddrugs geproefd. Bijna een vierde van deze respondenten zegt harddrugs te hebben geprobeerd. XTC en cocaïne blijken hun favoriete middelen.  

Daartegenover staan Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen (GGW) en Farmaceutische Biomedische en Diergeneeskundige Wetenschappen (FBD). Deze faculteiten zijn met 41% en 43% het meest voorzichtig. Misschien is op dagelijkse basis met gezondheid bezig zijn een flinke wake up call?

Bij alcoholgebruik wordt de andere kant van de medaille getoond. FBD is namelijk de minst gebruikende, maar ook de vaakst drinkende faculteit. 38% van deze respondenten geeft aan meerdere malen per week te drinken en 11,6% geeft zelfs aan (bijna) dagelijks te drinken. Ook bij Bedrijfswetenschappen en Economie (BE) wordt er door velen meermaals per week gedronken (39%), maar bij het dagelijkse drinken spant FBD de kroon. De deelnemende SW-studenten laten een ander geluid horen: maar liefst 23% van de respondenten geeft aan niet te drinken, waarvan 17% zelfs nooit met drinken is begonnen. Onder hen geeft maar 23% aan meermaals per week alcohol te nuttigen. Over het stoutste of braafste jongetje van de klas kunnen we dus nauwelijks nog spreken. De faculteiten die minder drinken gebruiken meer drugs, en zij die drugs gebruiken nemen weer afstand van alcohol. 

eentje is geentje! 

Spannende avonturen beleven in beschonken toestand en er later eens over een nieuw glas om lachen, het is haast een studentikoze vanzelfsprekendheid. Net geen 7% van onze respondenten geeft in de enquête aan (bijna) dagelijks te drinken. Bijna de helft van deze studenten drinkt meer dan vijf glazen alcohol op een avond. Wanneer we Van Hal hiernaar vragen, wijst hij op het fenomeen van bingedrinking. Deze term gebruiken we wanneer een man (meer dan) 6 en een vrouw (meer dan) 4 glazen alcohol op 2 uur tijd consumeert.

Een onderzoek van de Vereniging voor Alcohol- en andere Drugproblemen (VAD), de universiteiten van Antwerpen, Gent en Leuven en het KHLim toonde aan dat 23,3% van de mannelijke studenten en 15,4% van de vrouwelijke studenten minstens een keer per maand bingedrinkt. Hoewel in onze enquête de vraagstelling niet dezelfde was, lijkt de genderdiscrepantie bij overmatig drankgebruik groter te zijn bij de Antwerpse student. Zo geeft 11,6% van de studentes aan meestal meer dan vijf glazen achterover te slaan als ze eenmaal beginnen te drinken, tegenover 39,4% bij hun mannelijke collega’s.

Ik vind kinderen nemen een even stupide manier om met de leegte van het leven om te gaan.

Het is opvallend dat 13% geheelonthouder is, waarvan meer dan driekwart nooit een druppel alcohol tot zich heeft genomen. Hiervan was de grote meerderheid vrouw (61,6%). Redenen om het drinken af te zweren waren de gezondheidsconsequenties, het niet lekker vinden of er simpelweg geen nood aan hebben en schrik om controle te verliezen. Verschillende respondenten geven aan dat het niet makkelijk is om op café iets niet-alcoholisch te bestellen: “Ik drink eigenlijk zelden of nooit. Hier krijg ik vaak stomme reacties op.” Er is nog te vaak een sociale druk om te drinken.

smoke weed everyday

De helft van de respondenten heeft al eens een jointje gerookt. In de laatste week voor het invullen van de enquête rookte 10,4%. Cannabis is een veiliger product dan alcohol om veel redenen, maar zeker niet helemaal veilig. Geert Dom waarschuwt voor het veelvuldig gebruiken van hoog potente wiet, die meer dan 8% THC bevat. Op lange termijn kan dit straffe spul gevaarlijk zijn. 

Het risico op psychose, schizofrenie, depressie en zelfs suïcide verhoogt erdoor. Die relaties zijn niet spectaculair hoog, maar aan langdurig en overmatig gebruik van dat sterke spul, hangen soms nefaste gevolgen vast. Kwetsbaar zijn voor psychische ontregeling speelt een belangrijke rol. Een bijkomende factor is leeftijd: hoe jonger je begint te gebruiken, hoe hoger het risico. Guido Van Hal geeft ook aan dat er een klein deel is dat dagelijks blijft smoren tijdens de examenperiode en dat dit een struikelblok kan vormen. Sporadisch kan een jointje geen kwaad, maar zoals bij alles is te veel nooit goed. Met mate aan de marihuana is dus de boodschap.

zelfkennis, het begin van alle wijsheid

Dom ziet peer pressure als een belangrijke stimulans voor overmatig drankgebruik onder studenten. Wanneer we 'pinten gaan pakken' op café, lopen we door de invloed van anderen het risico om meer te drinken dan gepland. Uit de enquête blijkt niet toevallig dat in de verpletterende meerderheid van de gevallen in sociale omstandigheden gedronken wordt. Ook uit de redenen waarom er gedronken wordt, blijkt deze sociale component duidelijk. De gezelligheidsdrinker is de grootste categorie onder de drinkende studenten. Op de tweede en derde plek staan respectievelijk ‘gewoon lekker’ en ‘om me te amuseren'. Een van onze vragen was of je al eens tegen je wil drugs hebt genomen, dit was zo bij 7,3% van de gebruikende studenten. De redenen hierachter waren dubbel. In sommige gevallen was dit ongewenst, à la iemand doet iets in je drankje. Maar ook veel studenten gaven aan dat het onder sociale druk gebeurde.

Van Hal voegt daar nog iets aan toe: de social norms approach, die inhoudt dat men meestal het ongezonde gedrag van peers overschat en zich hieraan spiegelt in het eigen gedrag. Studies tonen aan dat in geval van een overschatting van het gepercipieerde gedrag mensen zich pas tot het reële gedrag richten, wanneer dit in de vorm van feedback tot de ware proporties wordt teruggebracht. Hierin zit dus ook een oplossing voor de drankproblematiek.

Normeren gebeurt altijd. In onze enquête geeft bijna de helft aan dat ze het gebruik van een partner niet leuk vinden noch tolereren, bijna een derde tolereert dit dan weer wel ondanks dat ze het niet fantastisch vinden. We zijn schijnbaar draaglijk onverdraagzaam.

het kan niet altijd feest zijn

We geloven dus niet dat gebruik altijd een groot probleem is, maar is drinken of met drugs experimenteren dan normaal? Dom vertelt ons dat het drinken van alcohol een sociaal leer- en socialisatieproces is. Als ouders bijvoorbeeld dagelijks een glas wijn drinken, leren kinderen dat drinken normaal is en is de drempel om zelf eveneens dagelijks te drinken lager. Pinten pakken gaat verder dan puur een glas bier drinken: de connotatie van sociale gezelligheid is nooit ver weg. Zo nu en dan eens uit nieuwsgierigheid iets gebruiken tijdens je studie is ook niet ongebruikelijk. De mens zoekt nu eenmaal naar genotsmiddelen, en het nodig hebben van die uitlaatklep is des mensen, stelt Van Hal.

Dit proces gaat niet over een nacht ijs. Alcoholgebruik start namelijk met een eerste, experimentele fase. Pas tussen de leeftijd van 18 en 24 jaar vindt er doorgaans een forse toename plaats, de stereotiepe ‘piek’ tijdens het studentenleven. Onder onze respondenten komen de partydrugs ook aan het licht, maar de periode van hard feesten is van voorbijgaande aard. Als alles normaal verloopt, dooft dit stilletjes uit wanneer we het studentenleven adieu zeggen. Nieuwe verantwoordelijkheden, verwachtingen en vooral werk vormen belangrijke factoren voor dit afscheid. Of zoals een respondent het verwoordde: “Geen tijd voor die zever.”

Die lichamelijke drinkcapaciteit zorgt voor een vals gevoel van veiligheid.

Toch zijn er een aantal mensen die blijven steken in die tweede fase van overmatig gebruik, vooral op het gebied van alcohol. Ongeveer 14% van de volwassen bevolking ontwikkelt gedurende zijn leven een alcoholverslaving. Zo verovert drankproblematiek de derde plaats en de daarbij horende dubieuze eer in de Meest Voorkomende Psychiatrische Aandoeningen-wedstrijd. Alleen depressie en angststoornis laten de alcoholverslaving achter zich.

gevaar schuilt in een klein glaasje

Een donkere wolk hangt volgens de AUDIT (Alcohol Use Disorders Identification Test), een vragenlijst die peilt naar alcoholgebruik, boven de hoofden van ongeveer de helft van de studenten. Van Hal legt ons uit dat de voortvloeiende problemen uit drankmisbruik zich niet noodzakelijk beperken tot de studententijd, zoals het behalen van lagere cijfers, maar dat de impact ook nog voelbaar kan zijn op latere leeftijd. Toch moeten we volgens hem niet streven naar een nultolerantie. Het komt er vooral op aan om erover te waken dat het niet uit de hand loopt. 

Het verschilt van persoon tot persoon of we ons bewust zijn van eventuele schadelijkheid van alcohol, wiet of XTC. Het probleem met drank en drugs is niet zozeer het feit dat ze bestaan, het probleem is dat we niet vaak aan de werkelijke problemen denken. Dom wijst ons er dan ook op dat ons lichaam ons kan bedotten: tussen de leeftijd van 18 en 24 jaar kunnen mensen lichamelijk gezien goed tegen drank. Daarna neemt dit af. Die lichamelijke drinkcapaciteit zorgt echter voor een vals gevoel van veiligheid. Er zijn sluimerende effecten op de hippocampus als mensen in die periode veel drinken, aldus Dom. Dat merk je niet op het moment zelf, maar pas jaren later, meer bepaald bij de geheugenfunctie. Omdat we nu na al die pinten nog kunnen wandelen, ontwikkelen we een vals gevoel van tolerantie. De vraag is of we deze risico’s wel willen lopen. Soms wel, of zoals een respondent het verwoordde: “Ik vind kinderen nemen een even stupide manier om met de leegte van het leven om te gaan.” 

koorddansen

Dat er bij drank- en drugsgebruik ook verslaving op de loer ligt is niet nieuw, maar de risico's bij studenten liggen zoals je kunt lezen op andere vlakken dan bij andere groepen. Volgens Dom leidt gebruik in slechts 10% van de gevallen tot verslaving. Dat is duidelijk niet voor iedereen een reden om ver van drank en drugs weg te blijven, maar zeker wel een reden om bij groepsdruk en bespreekbaarheid stil te staan. In je studentenjaren balanceer je immers op een dun lijntje.

In April 2018, Nicaraguan students started organizing peaceful nationwide marches and sit-ins at universities. They were protesting the government, led by President Daniel Ortega and his party the Sandinista National Liberation Front (FSLN), as it did not react fast enough to a wildfire that destroyed parts of the Indio Maíz Biological Reserve. Moreover, the government announced a social security reform that represented a threat to the population's social security. Consequently, people led by student groups took to the streets. On the 19^th of April, protesters were killed and injured by police and pro-government paramilitaries such as the FSLN aligned official national university union. Already during the early beginnings of the conflicts, the official national university student union showed that it would not operate as a representative body for students´ rights. On the contrary, they went as far as attacking fellow resisting students as part of their pro-government engagement. They are directly associated with the Sandinista Youth, which in turn is aligned with Ortega´s Sandinista National Liberation Front (FSLN). When Ortega finally dismissed the social security reform, the revolting students of Nicaragua had already broadened their demands and wanted to see Ortega´s reign over the country come to an end.

I´ve been treated like a criminal for demanding justice and democracy.

The Sandinistas used to be very popular in Nicaragua. During the Nicaraguan Revolution of the 60s to 80s, they freed Nicaragua from the dictatorship of the then ruling Somoza family. Their goal was to establish a socialist oriented society, with Cuba as their role-model. One of their leading commanders was our culprit himself, Daniel Ortega. 

After the events of the Nicaraguan Revolution, Ortega became president and his party, the FSLN was elected into office. They governed Nicaragua from 1979 to 1990 and regained power in the National Assembly after Ortega was reelected as president in 2006. After obtaining 'supermajority' in the National Assembly, FSLN changed the country´s constitution, so that Ortega was able to uphold his presidential office in a reelection 2016. In 2017, Ortega single-handedly appointed his wife, Rosario Murillo,  as vice-president. A month after the public outrage in April 2018 at a 'peace' talk in Managua to put an end to the weeks of unrest and deadly repression, The Guardian reports that the mighty pair Ortega and Murillo were greeted by critics chanting “Asesino!” (“Killer!”)

When the protests started, Luisa (21) was in the middle of an exchange. “Facebook, Twitter and Instagram were my main sources of information”, she says. She found out about the unrest in her country through a live video on Facebook. Social media platforms were an important tool for protesters in Nicaragua to mobilize and inform the world about what was happening. Videos and other footage of repression against civilians by the Nicaraguan government went viral on Twitter under the hashtag #SOSNicaragua. Luisa knows that few of her fellow students were politically active before the conflict. She explains that “they were driven into political activism by the social injustice they saw happening around them.”

Nicaragua is one of the poorest countries in the western hemisphere. Therefore, the government´s plan to cut social security was the last straw. On the 19^th of April 2018, people gathered at the Xalteva Church for a peaceful protest. Civilians were beaten up and wounded by police, resulting into protesters burning the Sandinista flag on a main square in Granada as an act of rebellion. Among them was Amanda (22), a student and activist, who was captured by police when she was on her way to Managua to organize a national march in Granada. “It was a horrible experience. I was treated like a criminal for demanding justice and democracy”, she recalls. While in custody, Amanda and her fellow activists were forced to take off their clothes and do squats in front of police officers. Thanks to the support Amanda and her friends received from the population and church bishops, the police released them with a warning not to get involved with the anti-government movement again. After having fled to Managua, Amanda and her friends were pushed into exile to Costa Rica.

Students were driven into being politically active by the social injustice around them.

The Civic Alliance for Justice and Democracy reveals that 137 students have died during the conflict. An Amnesty International Report of September states that at least 322 people have been killed (most of them by state-led activities) and 2,000 were injured.

Luisa did not return home after her exchange. “My friends warned me to never come back to Nicaragua again and to stay safe in Europe. The conflict has taken a toll on my friends. They became very depressed.” She returned home at last during the fall of 2018. “People can go outside relatively safe now but nothing is the same.” Ortega´s legitimacy has been challenged. The restraint of civilians, however, has not stopped. “Sometimes we are still restricted to go outside in the evenings due to curfews. The police are everywhere, controlling everyone.” The government makes 'terrorists', even 'US-led propaganda' responsible for the nation-wide conflicts. Hence, students in custody are facing charges of terrorism. Luisa isn´t spending too much time at her university, since students are still being persecuted by police. She´s taking online courses instead, to complete her studies.

Amanda has not returned home from her exile in Costa Rica. She demands the liberation of political prisoners. To establish this and to enable her return, she thinks the Ortega regime has to be gone. According to Luisa, international intervention is the only hope for Nicaragua. “We need the international community to force democratic and fair elections so Ortega and his party can be put out of power.”

We can show solidarity with the resisting Nicaraguan students, by trying to maintain contact with them and spreading their stories online. As students, we should defend the right to pursue education and the statement that no politician is allowed to take away our right to protest and to speak our minds. Whether you´re from Nicaragua or from Belgium, this is a students´ struggle.

Note from the editor: The names in this article have been changed for the safety of our interviewees.

Het onderzoeken van de concrete invloed van lobbyen is niet eenvoudig. Om dit toch te doen heeft Iskander De Bruycker 125 wetgevingszaken van de Europese Unie geanalyseerd, waaronder gerelateerde interviews en meer dan 3557 uitspraken in de traditionele media. Hieruit blijkt dat lobbyisten wel baat hebben bij media-aandacht, maar enkel als de doelen van de belangengroep verbonden kunnen worden aan het algemeen belang. Wanneer een lobbygroep haar doel enkel profileert als goed voor zichzelf wint ze daar dus niet bij. Er blijkt zelfs geen verschil te zijn tussen media-aandacht zonder binding met het algemeen belang en helemaal géén media-aandacht.

Hoe meer contact lobbygroepen opnemen met journalisten om het belang van de burger in de berichtgeving rond hun zaak te benoemen, hoe meer kans ze hebben op hun felbegeerde succes. Maar slagen lobbygroepen hierin? In de praktijk lijkt dit aantal beperkt. Slechts 19% van de lobbygroepen uit het onderzoek kon de eigen doelstellingen in traditionele media zoals kranten verbinden met de belangen van de Europese burger. Een kleine 20% van de belangengroepen bereikt dus deels of volledig wat ze willen.

Er is een kloof tussen wat beweerd wordt dat de publieke opinie is en wat deze feitelijk is.

Waar de sociale media steeds belangrijker worden, gebruiken lobbyisten ze vooral om te communiceren met leden en hun achterban. Om thema’s te lanceren, het beleid te beïnvloeden en druk uit te oefenen op politici gebruiken lobbyisten nog steeds traditionele mediakanalen. Traditionele en sociale media vertonen wel gelijklopende patronen: onderwerpen die veel aandacht krijgen op sociale media, komen ook in de traditionele media terecht en vice versa.

democratische vraagtekens

Van een democratie mag je toch verwachten dat de uitkomsten van het beleid het resultaat zijn van de voorkeur van de kiezer. Echter, als zo veel mensen dagelijks bezig zijn met lobbyen, wat zegt dat dan over deze democratie? Door het grote aantal belangengroepen in Brussel rijst de vraag naar de feitelijke invloed van lobbyisten. Het antwoord hierop hangt af van hoe je het bekijkt. Aan de ene kant is lobbyen nuttig. Belangengroepen leveren belangrijke, technische informatie waarvan de doorsnee beleidsmaker vaak geen idee heeft en hebben zo een noodzakelijke rol in de democratie. In de praktijk kan iedereen lobbyen om op deze manier invloed uit te oefenen. Excessen zoals afpersing en omkoping bestaan, maar blijken uit De Bruyckers onderzoek grote uitzonderingen.

Toch bestaan er vraagtekens bij het idee dat belangengroepen zich inzetten voor het algemeen belang. Is dit eigenlijk wel waar? Ook hier is De Bruycker mee bezig. “Veel politici en lobbyisten zeggen dat ze de publieke belangen verdedigen en dat hun argumenten een breed draagvlak kennen, maar tot nu toe blijkt uit het onderzoek dat dit niet zo is. Op Europees niveau zien we dat politici die dit beweren, niet significant meer steun vinden in de publieke opinie. Er is een kloof tussen wat beweerd wordt dat de publieke opinie is en wat deze feitelijk is. De volgende stap is onderzoeken hoe dit komt.”

Veel lobbyisten zeggen dat hun argumenten een breed draagvlak kennen, maar uit het onderzoek blijkt dat dit niet zo is.

transparante achterpoortjes

In de meeste gevallen is lobbyen dus een rechtmatige bezigheid die de democratisch verkozen beleidsmakers een handje helpt om een goed beleid uit te stippelen dat ook in de praktijk werkt. Toch is het belangrijk om waakzaam te blijven: het blijft een achterpoortje in de beslissingsprocessen van de Europese Unie. Zoals eerder vermeld, is het immers niet altijd zo dat belangengroepen werkelijk het algemene belang van de Europese burgers voor ogen hebben. Daarom is het belangrijk dat het lobbyen op een transparante manier verloopt. “Burgers moeten bijvoorbeeld kunnen opzoeken welke lobbyist bij welke Europese commissaris is geweest, hoelang die daar is geweest en hoe vaak ze elkaar zien. Zo kunnen we gemakkelijker achterhalen of wetgeving mogelijk te veel in een bepaalde richting wordt geduwd. Op Europees niveau zijn er meer en meer initiatieven om het allemaal veel transparanter te maken, deze zijn ook steeds vaker verplicht, en dat is een goede zaak. In België is het al stukken minder.”

Zo nu en dan valt te lezen dat de democratie dood is. Moeten we geloof hechten aan dergelijke bittere uitspraken en het schimmige beeld dat Hollywoodfilms ons voorspiegelen? Het verdict volgens Iskander De Bruycker: “Ik ben niet bezorgd. Lobbyen heeft een belangrijke rol in de democratische samenleving en in het politieke bestel. Zolang mensen weten wat er gebeurt, is de democratie niet in gevaar.”

Elke professor kan getuigen dat de aula Rector Dhanis laten vollopen niet de gemakkelijkste opdracht is. Zeker niet als het voor 9 uur ‘s ochtends, of na 17 uur ‘s avonds is. Als de rector een boek voorstelt, lukt dat blijkbaar met gemak. Van Goethem merkte dan ook een beetje ondeugend op dat hij blij was “dat voor een keer al zijn studenten aanwezig waren”. Op de 700 bezette plaatsen zaten echter voornamelijk niet-studenten van Van Goethem, of toch niet van het afgelopen decennium. Dit zou de concentratie ten goede komen, die veel hoger was dan tijdens de meeste colleges gegeven in deze aula. Naast een mogelijk record voor de bezettingsgraad van het K-gebouw, mag dit enorme aantal trouwens ook gelden als een historisch moment in de relatief korte voorgeschiedenis van boekvoorstellingen. De meeste moeten afkloppen op de helft of minder.

Als je nog niet overtuigd was van het belang van dit nieuwe boek van de rector, verklapten de aanwezigheid van een cameraploeg van VRT nieuws, burgemeester De Wever in hoogst eigen persoon en schrijver Jeroen Olyslaegers dat het een atypische, veelbetekenende boekvoorstelling zou worden. Uitgever Harold Polis nam als eerste het woord. Hij beschreef kernachtig – maar niet kort – de thema’s die 1942. Het jaar van de stilte behandelt. Belangrijk op een boekvoorstelling! Van Goethem brengt met 1942 verzwegen feiten uit het kanteljaar van de Tweede Wereldoorlog aan het licht. De verhalen van slachtoffers die zich toevallig of niet in het verdomhoekje ophielden, het opportunisme van overheden tegenover de bezetter, ambtenaren die soms maar wat graag meewerkten met de Duitsers en hoe het er precies aan toeging bij de politiediensten tijdens deze Wereldoorlog. Dit alles wordt beschreven in dagboekvorm én in de tegenwoordige tijd, een atypische keuze voor een non-fictie geschiedenisboek. Hierdoor wordt het licht dat Van Goethem schijnt op de lang ‘verzwegen’ momenten uit de Tweede Wereldoorlog, een stuk persoonlijker, misschien zelfs intiemer. Het zou een foute inschatting zijn te denken dat we het ondertussen wel allemaal weten. Polis merkt op dat “de stilte een groot deel van de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog heeft opgeslokt.” Gelukkig zorgt de rector bij deze voor een rechtzetting.

Bart de Wever, zelf historicus van opleiding, had de eer het boek in te leiden. Hij beschreef het boek in termen van ‘noodzakelijk’ en ‘een meesterwerk’. Deze benamingen vielen meermaals, en vanuit de verschillende stoelen van de sprekers. Herhaling lijkt opnieuw een krachtig middel, bij het buitengaan waren 700 hersens geconditioneerd om te denken over het boek als ‘een noodzakelijk meesterwerk’. De Wever heeft niets dan lof voor 1942. Of we hem moeten geloven, is moeilijk in te schatten, maar hij verklaart het boek te hebben gelezen in de auto, tijdens de lunch en zelfs op het kleinste kamertje. Wegleggen kon hij het enkel wanneer het niet anders kon, door fysieke uitputting. Krachtige woorden van De Wever.

Na deze lovende woorden, kwam eindelijk Van Goethem – the man of the hour – zelf aan het woord, in gesprek met schrijver Jeroen Olyslaegers en Harold Polis. Het voelde een beetje aan als een dubbelinterview. Dit lijkt op het eerste zicht vreemd, maar vindt een verklaring in het ontstaansproces van Wil (2016), de bestseller van Olyslaegers. Van Goethem adviseerde de auteur tijdens het schrijven van deze roman, die grotendeels over het Antwerpse politiekorps tijdens de Tweede Wereldoorlog gaat. Er kwam dus eerst een roman voort uit Van Goethems jarenlange onderzoek, en nu een non-fictieboek. Dat Van Goethem toen al twaalf jaar bezig was met dit onderzoek, mag verklaren waarom hij drie jaar geleden al waardevol advies kon geven. Twaalf jaar! Een werk van lange adem dus, dat nu in boekvorm de wereld ingestuurd wordt. Van Goethem zelf was - niet verwonderlijk - ‘op’ aan het eind van de avond. Ik neem de vrijheid dit te interpreteren als niet enkel op deze gespreksavond slaand, maar ook op dit hele monnikenwerk.

Op de vraag of Olyslaegers niet beter had gewacht tot het onderzoek afgerond was, komt een nogal vaag antwoord. De feiten die na de publicatie van Wil nog aan het licht kwamen, waren volgens Olyslaegers té ongeloofwaardig om in de roman te verwerken. Hoewel ze waargebeurd waren en in dit non-fictie boek hun plaats hebben, zou niemand ze geloofd hebben als hij ze zou hebben opgenomen in een roman. Het gesprek meandert verder en hier en daar worden al enkele van de beschreven ‘stiltes’ aangestipt. Van Goethem wijst op de absolute medewerking van de Deurnese politie aan de razzia’s, maar zet ook meteen recht dat niet heel het Antwerpse politiekorps betrokken was bij de razzia’s: maar 200 van de 1600 politieagenten zouden effectief deelgenomen hebben aan de gruwelijke ophalingen.

Hoewel de sprekers niet al te diep ingaan op de inhoud van het boek, worden de vele toehoorders toch geprikkeld om het boek te lezen. Het boek wordt overladen met complimenten en er wordt voortdurend gezinspeeld op de grote impact die de onderzoeksresultaten zullen hebben. Een geslaagde formule, te merken aan de lange rij aan de boekenstand, verzorgd door immer professionele boekhandel De Groene Waterman en het geroezemoes tijdens de receptie nadien. Ongetwijfeld anders dan aan het einde van de vele colleges die al in het K-gebouw werden gegeven, had niemand haast om te vertrekken. Helemaal zeker ben je daar natuurlijk nooit van, maar dat lag mijns inziens niet enkel aan de hapjes die ter beschikking waren.

In januari 2016 verruilde Billy Bruyndonckx (29) de dj-booth voor de toog van De Salamander, beter bekend als ‘de Sali’. Billy's grootvader, die vorig jaar overleed, heeft er indertijd mede voor gezorgd dat hij De Salamander kon overnemen. Billy had een heel goede band met zijn grootvader. “Ik zou hem graag nog eens aan m’n toog willen”, zegt hij zachtjes. 

De Salamander is in januari al drie jaar in de handen van Billy, maar hoe lang het café daarvoor al bestond, weet hij niet. Wel weet hij te vertellen dat het al acht jaar de naam De Salamander draagt, en dat het pand al erg lang een café is. Daarvoor luisterde het café naar de naam Captain's Cabin. Vroeger bestond het pand uit twee verschillende gebouwen. “Dit gebouw was een café”, vertelt Billy terwijl hij wijst naar het plafond. “Je ziet het hoogteverschil tussen de twee delen. Het gedeelte aan de voorkant was vroeger een groentewinkel. Ik spreek nu wel over lang geleden.”

Het was geen jongensdroom van Billy om café-uitbater te worden, maar De Salamander kwam nu eenmaal op zijn pad en werd een nieuwe uitdaging. “Ik heb altijd in de horeca gewerkt. Ik heb gedraaid, ben discotheekmanager geweest en heb nog in ’t Vervolg gewerkt. Ik zou niet willen zeggen dat een eigen café uitbaten een logische stap was, maar ik was het draaien beu en wou eens iets anders proberen. Daarom ben ik met De Salamander begonnen.”

Billy is begonnen als dj Billuga toen hij achttien jaar was. Het begon als een hobby waarbij hij draaide op kleine feestjes. Op zijn 21ste is hij begonnen als zelfstandig dj, iets dat hij heeft gedaan tot zijn 26ste. In de Antwerpse cafés was Billy een vast gegeven, maar daarnaast heeft hij op talloze andere locaties mogen draaien. “Ik ben in Frankrijk geweest, in Italië, heb een keer Summerfestival gedaan … Ik denk dat ik bijna alle grote clubs wel heb gehad, waaronder de NOXX en de Red & Blue. Maar ook op bedrijfsfeesten en huwelijken heb ik gedraaid, een beetje allround.” Als je Billy eens achter de draaitafels wilt zien staan, kun je hem nog regelmatig vinden op grote TD’s in Antwerpen. 

Ze zeggen altijd dat je studententijd de leukste tijd van je leven is. Maar over het algemeen kan het leven toch schoon zijn.

Op de vraag of Billy gestudeerd heeft, krijg ik een kort maar krachtig antwoord. “Ik heb een week gestudeerd, ja. Eigenlijk heb ik drie jaar gestudeerd, maar ik heb drie jaar geen zak gedaan. Verbloem dat wel een beetje, hè. Ga nu niet schrijven dat ik een nietsnut ben”, lacht hij. Billy was misschien niet zo’n serieuze student op school, maar hij was wel serieus aan het genieten van het studentenleven. “Mijn nicht heeft mij op een middag ’t Vervolg ingejaagd en ik ben daar niet meer vertrokken. Ik schreef me in bij Eligia, heb me laten dopen en heb nog een jaar als feestleider in het presidium gezeten. Ze zeggen altijd dat je studententijd de leukste tijd van je leven is. Ik ben het daar wel mee eens. Niet dat ik me nu niet amuseer, maar in die tijd heb je minder verantwoordelijkheden, minder kopzorgen. Dus op dat gebied zal het misschien ietsje leuker zijn geweest. Maar over het algemeen kan het leven toch schoon zijn.”

Welk beroep Billy zou uitoefenen als hij geen café-uitbater zou zijn, is een groot raadsel. Billy vertelt dat hij op de middelbare school metaalbewerking heeft gedaan en dat hij denkt dat hij daar waarschijnlijk in beland zou zijn als hij niet was gaan studeren. “Zolang ik het nog kan en het plezant blijft, wil ik zeker nog café-uitbater blijven.”

Billy heeft bijna al zijn huidige vriendschappen gesmeed tijdens zijn studententijd. Michael, de cafébaas van De Schacht, is een van zijn beste vrienden. “Ik ben zelfs peter van zijn kleine”, zegt Billy. Sinds hij De Salamander heeft overgenomen, heeft hij er veel nieuwe vrienden bijgekregen. Hij vindt het tof dat sommige klanten hem niet zien als cafébaas, maar meer als vriend. Ze vragen bijvoorbeeld regelmatig om samen iets te gaan eten of drinken. “Ze weten ook dat als ze een probleem hebben, ik voor hen klaarsta.” Daarnaast staat hij op goede voet met zijn personeel, dat hij niet eens personeel wil noemen, omdat het allemaal maten van hem zijn. “Maar als het erop aankomt, weten ze ook wel wie de baas is. Da’s heel simpel.”

De cafébaas is al een tijdje samen met zijn vriendin. Wat er zoal op de planning staat? Huisje, boompje, beestje en kindje. En eventueel nog een extra zaak openen. Wat voor zaak dat zal zijn, valt nog te bezien. “Een beetje ondernemen, hè. We zien wel.”

Snor de hoofdsteden van de Europese naties op, rammel de ministers in de Vlaamse Regering af en zorg ervoor dat het journaal op je digicorder staat. Er staan in het tweede semester namelijk weer heel wat studentenquizzen voor de deur. Groepjes van vijf of zes studenten zakken af naar de resto en wedijveren voor de eerste plaatsen. In het beste geval keren ze op het einde van de avond huiswaarts met een verre reis of festivaltickets. De teams die zich liever tegoed doen aan bier en frituursnacks kunnen met de zuip- of boefprijs aan de haal. Studentenquizzen drijven competitiviteit en studentikoziteit op de spits.

Jullie studentenblad laat zich niet onbetuigd en organiseert al enige tijd haar eigen quiz. Het viel ons op dat de teams die de afgelopen jaren met de prijzen gingen lopen vooral uit mannen bestonden. Na een rondvraag bij verschillende studentenclubs kwamen dezelfde bevindingen uit de bus: voornamelijk mannelijke teams bezetten de top vijf. Dat is opmerkelijk, omdat er wel steeds ongeveer evenveel vrouwen als mannen deelnemen aan studentenquizzen.

meer handen schudden dan kussen

Quizploeg Presto behaalde al verschillende keren goud, zilver en brons op studentenquizzen. Het team bestaat uit meer mannen dan vrouwen. “Dat heeft in mijn ogen niets te maken met het winnen van een quiz”, zegt Damiaan. Hij legt uit dat zijn quizploeg een vriendengroep is en daartoe nu eenmaal meer mannen dan vrouwen behoren. Het is hem nog niet opgevallen dat de top vijf vaak voornamelijk uit mannen bestaat. “Anders is dat toeval, vermoed ik.” Ken probeert met zijn team Manly Tears altijd voor de eerste plaats te gaan als ze deelnemen aan studenten- en scoutsquizzen. Hij heeft bedenkingen bij het idee dat de top een mannenwereldje is. “Grosso modo zal dat wel zo zijn, maar in veel teams spelen vrouwen mee en er zijn ook hele goede teams die enkel uit vrouwen bestaan.”

“Ons is het zeker al opgevallen dat er meer mannen in de top van de quiztabel staan”, zegt Sofie van Team Duts. “Dat maakt het eens zo leuk als wij de top vijf halen”, lacht ze. Team Duts won onder meer de afgelopen twee edities van de Nordkempus-quiz. Een ploeg met alleen maar vrouwelijke leden is al snel de vreemde eend in de bijt. Sofie vertelt dat ze geregeld verbaasde reacties krijgen wanneer de stand wordt omgeroepen en ze in de top drie staan. “De meesten verwachten niet meteen dat een volledig vrouwelijk team zo goed scoort.”

Mannen krijgen vaak van jongs af aan te horen dat ze over rationele kennis moeten beschikken.

Chiara herinnert zich een anekdote van toen Team Duts de derde plaats veroverde op de dwarsquiz. “We kregen persoonlijke felicitaties van Herman van Goethem, die dat jaar de quiz presenteerde. De mannelijke quizzers kregen een handdruk en de vrouwelijke deelnemers een kus op de wang. Toen ons team naar voren kwam, hoorde ik hem zeggen: ‘Amai, ik had niet gedacht dat ik vandaag zoveel zou moeten kussen.’ Hij leek dus ergens wel verbaasd een volledig vrouwelijk team te zien verschijnen.”

sport versus mode

We vragen de studentenquizzers waarom het lijkt dat vooral mannen excelleren in quizzen. Volgens Ken hangt veel af van wie de quiz organiseert en de vragen opstelt. Sommige studentenclubs werken met een systeem waarbij elk presidiumlid vragen opstuurt, terwijl andere de quiz door een werkgroep laten samenstellen, legt hij uit. Als in die werkgroep of in het presidium meer mannen zitten, zullen de vragen logischerwijs meer op mannen gericht zijn. Het valt hem op dat in zo goed als elke quiz een sportronde voorkomt, maar een ronde over mode veel minder aanwezig is. “Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat vrouwen niets over sport weten of mannen niets over mode. Maar een aantal thema’s zijn duidelijk meer toegespitst op mannen dan op vrouwen.” Ook Natasja van Team Duts merkt op dat het meestal mannen zijn die quizzen samenstellen. “Zo sluipen er heel wat thema’s in een quiz die traditioneel ‘mannelijk’ zijn. We scoren daar systematisch minder goed op.”

Chiara vertelt dat ze ooit eens meegeholpen heeft met het bedenken van vragen voor een studentenquiz. “We hadden toen één vraag met de film Mean Girls als antwoord, en één vraag waarbij de naam van een modeontwerper werd gezocht.” Na de quiz kregen ze van verschillende mannelijke teams te horen dat de vragen te vrouwelijk zouden geweest zijn. Ze heeft daarentegen nog nooit iemand horen klagen dat een quiz te veel op mannen gericht zou zijn. “Terwijl er bij elke quiz meer dan genoeg vragen gesteld worden over mannelijke sporters of politici. Dit komt, denk ik, doordat mannen en mannelijkheid nog steeds als ‘neutraal’ gezien worden.”

Toen ons team naar voren kwam, hoorde ik hem zeggen: ‘Amai, ik had niet gedacht dat ik vandaag zoveel ging moeten kussen.'

Nog een mogelijke oorzaak van dat mannen beter scoren op studentenquizzen zou volgens Natasja en Ken hun competitiviteit zijn. “Competitief zijn wordt als iets typisch mannelijk gezien. Ze zullen daardoor op een quiz harder hun best doen en bijvoorbeeld minder babbelen tussendoor, wat dan weer als typisch vrouwelijk wordt bestempeld”, legt Natasja uit. Chiara en Sofie merken op dat rond studentenquizzen een sfeertje hangt waarin stereotiep mannelijk alfa-gedrag verheerlijkt wordt. Volgens hen zijn er altijd wel een aantal mannenteams die de ruimte domineren, veel drinken en schunnige moppen en opmerkingen maken over vrouwen. Tot slot denkt Sofie dat onzekerheid vrouwen parten speelt en ze daardoor minder goed scoren: “Als ik vriendinnen wil meevragen, waarschuwen ze me vaak op voorhand al dat ze ‘niets gaan weten’. Dit heb ik nog niet uit de mond van mijn mannelijke vrienden gehoord.”

competitieve vrouw is de bitch

Quizzen peilen naar feitenkennis. Volgens professor Sofie Van Bauwel, expert op het vlak van gender en media, is die vooral op mannenmaat gemaakt. “Mannen krijgen vaak van jongs af aan te horen dat ze over rationele kennis moeten beschikken. Ze worden gestimuleerd om feitenkennis op te doen. Die stimulans krijgen vrouwen minder of niet. Zij moeten eerder verzorgend zijn en bijgevolg excelleren ze daarin meer.”

De professor wijst net als de quizzers op een verschil in competitiviteit. “Mannen zijn over het algemeen meer met spelletjes bezig. Van kindsbeen af worden ze gestimuleerd om zich competitief op te stellen.” Het format van een quiz lijkt op de leest van de man geschoeid. Vrouwen daarentegen worden vaak eerder afgerekend op hun competitiviteit. Ze krijgen al snel het imago van de bitch opgeplakt. Van Bauwel: “Denk maar aan de kritiek die onder meer Linda De Win en Danira Boukhriss Terkessidis te verduren kregen toen ze met succes aan De Slimste Mens deelnamen.”

van verschillende slag

In Arendonk vindt elk jaar Ladies@thequiz plaats. Alleen vrouwen mogen deelnemen en vragen over auto’s en voetbal zijn afwezig. Het evenement is een gigantisch succes en verkoopt snel uit. Professor Van Bauwel vindt dat niet opmerkelijk. “We weten dat vrouwen geïnteresseerd zijn in quizzen. Onderzoek toont aan dat heel wat vrouwen nauwgezet tv-quizzen volgen. Zelf aan een quiz deelnemen vinden ze vaak moeilijker.” Tenzij ze zich onder elkaar begeven, zo lijkt het. Bij Ladies@thequiz is dat het geval. Daar hoeven ze zich minder druk te maken om vragen over Ronaldo of Tesla model 3. 

Vrouwen zullen volgens de professor sneller overstag gaan wanneer ze expliciet aangesproken worden om deel te nemen aan een quiz. Dat lijkt al vaak te gebeuren, want gemengde teams als Presto duiken op elke quiz op. Damiaan benadrukt dan ook dat vrouwen in het team een absolute meerwaarde vormen. “Vaak zorgen ze voor het doorslaggevende antwoord.” Ken is het hiermee eens. “De beste teams zijn complementair. Met mensen van verschillende slag win je de meeste quizzen.”

Examens betekenen voor veel studenten bittere eenzaamheid. Afgesneden van je sociale leven ben je voor enkele weken onverbiddelijk verbannen naar je vaste studieplek. Je vrienden kom je met een beetje geluk in een flits juist voor of na je examen tegen, je gezinsleden kortstondig aan de keukentafel. Het broodnodige sociale contact blijft dan ook steken op een tragisch onverzadigd niveau. 

Het enige gezelschap waarop je kunt bouwen gedurende deze donkere dagen, zijn de dikke cursussen, je slordige notities en onduidelijke PowerPoints. Door de vele uren die je slijt achter je bureau, wordt elke vorm van genegenheid en intimiteit afgevlakt. De enige die op regelmatige basis zijn armen om je heen slaat en je helemaal in zijn grip heeft, is de stress. In tijden van nood kun je alles knuffelen, maar stress is geen geliefde knuffelaar. 

Het gebeurt daarom niet zelden dat deze twee redacteurs zich proberen te nestelen in de genegenheid die voorhanden is: warme dekentjes, een oud knuffeldier, soms zelfs onze Hogwartsmantel. De mogelijkheden zijn echter beperkt en de examenperiode is lang, dus echt volstaan doet dit niet. Het is dan ook des te tragischer dat Universiteit Antwerpen niet meer haar steentje bijdraagt aan de mentale examentoestand van haar studenten.

In tegenstelling tot de Universiteit Antwerpen, heeft de Universiteit van Californië daar alvast iets goeds op gevonden: hier kunnen studenten zich tijdens de examens ontspannen met het voeren en verzorgen van lama’s. Met deze dieren een hindernissenparcours afleggen is ook een optie. We wijzen UAntwerpen er dan ook op dat er ook op campus Drie Eiken lama’s voorhanden zijn. Paarden, koeien, visjes, ratten en muizen zijn hier tevens van de partij. Waar blijven die broodnodige groepsknuffelsessies?

Veeleisend zijn we niet eens. Lama’s zijn misschien exotisch, maar ook inheemse dieren kunnen in tijden van knuffelnood de student tot rust brengen. Zo vindt het knuffelen van puppy’s al langer plaats op de universiteiten in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. In november werd dit geniale initiatief voor het eerst geïntroduceerd aan de Universiteit van Amsterdam. Op twee dagen tijd kregen 160 studenten de kans om met een begeleider een kwartiertje met de puppy’s te spelen in een speciale puppykamer. De plaatsen voor de knuffelsessie vlogen in een paar minuten de deur uit.

De populariteit van het puppyknuffelen is niet verwonderlijk, want als je de studie van de University of British Columbia in Vancouver mag geloven, zorgt het knuffelen van honden ervoor dat het stresspercentage van de knuffelende studenten tot 47% daalt. Bovendien zou de student zelfs tot tien uur na de knuffelsessie minder negatieve emoties en stress ervaren en gemotiveerder zijn dan andere studenten. Kortom: puppy’s are an inexhaustible source of magic. 

De Universiteit Antwerpen heeft met andere woorden de gemoedstoestand van haar studenten in handen en met een beetje gekneed hier en daar kan ze de donkere examenperiode heel wat lichter maken. Bij deze nomineren we twee wereldverbeterende initiatieven waarmee de universiteit niet enkel het studentenleven verbetert, maar ook het leven van dieren zelf.

Eerst stellen we met lichte dwang voor om de verzorging van de lama’s, die op de buitencampussen gehouden worden in het kader van de richting dierengeneeskunde, aan studenten over te laten. Dit is immers een win-winsituatie voor alle partijen: het verlaagt het stressgehalte van de student, verlicht het takenpakket van het zorgpersoneel van UAntwerpen én geeft meer knuffels voor de dieren in kwestie.

Voor studenten die de buitencampus als het einde van de wereld beschouwen, zou de universiteit een alternatief kunnen voorzien. In samenwerking met Antwerpse dierenasielen kan de universiteit haar studenten de kans geven om hun koude, grijze blokperiode wat warmte en kleur te geven door een handje toe te steken in het dierenasiel. Dit komt niet enkel de stressende student ten goede, maar ook de asielen, die altijd een extra helpende hand kunnen gebruiken, en onze harige (of minder harige) vrienden die anders veel te weinig menselijk bezoek ontvangen.

Natuurlijk zijn er nog de meelijwekkende studenten die met een pelsallergie kampen. Omdat discriminatie – in welke vorm dan ook – echt niet meer van deze tijd is, moeten ook zij deel kunnen nemen aan deze onmisbare knuffelsessies. Op de buitencampus is hier al een oplossing voor voorzien in de vorm van giraf Dana, de overleden giraf waarvan het skelet nu gebruikt wordt voor didactische doeleinden. Om ook aan de knuffelnoden van de allergische studenten op de stadscampus tegemoet te komen, zou het interessant zijn mocht het asiel waarmee men samen werkt ook beschikt over naaktkatten en/of –cavia’s.

Een knuffelige examenomgeving is geboren.
 

Op de Sint-Jacobsmarkt gaat café De Schacht al zijn achttiende levensjaar in. Eigenaar Michael Bridoux (34) alias ‘Brikkie’ heeft het nu vijf jaar in zijn bezit. Naast een studentencafé in de Scheldestad runt hij in Deurne volkscafé De Piper. Michael is een drukbezet man, maar is ook een man van grote ambitie.

Uitdagingen 

Voor Michael De Schacht overnam, was hij gerant bij Den Doedelzak. Hij had het café overgenomen samen met de toenmalige eigenaar van ’t Vervolg, die een van de hoofdrolspelers in de ‘Bende van de douanier’ bleek te zijn. Door de criminele activiteiten van Michaels compagnon moesten ze noodgedwongen de deuren van het café sluiten. Even twijfelde Michael om alleen verder te gaan met Den Doedelzak, maar na alles wat er gebeurd was, besloot hij dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging. 

Deze uitdaging diende zich aan toen 'Brikkie' weer in contact kwam met de vorige eigenaar van De Schacht, die hij nog uit zijn eigen studententijd kende. De vorige eigenaar vertelde aan Michael dat hij van plan was om te stoppen met De Schacht en Michael zag het direct zitten om het café over te nemen. “Alles was binnen twee weken in kannen en kruiken”, zegt hij.

Naast studentencafé De Schacht runt hij in Deurne volkscafé De Piper. Michael vertelt dat de twee zaken moeilijk te combineren zijn, maar dat het door veel te werken en weinig te slapen wel haalbaar is. “Ik doe het graag en daarom probeer ik te relativeren hoe zwaar het soms is." Daarnaast wil Michael benadrukken dat het belangrijk is om te genieten. "Het klinkt misschien cliché, maar als je iets beleeft, besef je niet hoe het voelt om het te beleven. Als je veel werkt, merk je dat je bepaalde dingen in het leven mist. Zo had ik bijvoorbeeld meer willen reizen.”

Michael is voorlopig nog niet van plan om te stoppen. “Ik wil dit zeker tot mijn veertigste blijven doen.” En daarna? “Rentenieren”, lacht hij. “Ik denk dat De Schacht over zes jaar niet meer van mij zal zijn, maar dat ik wel in de horeca blijf werken. Na mijn veertigste wil ik me meer focussen op een andere leeftijdscategorie. Mensen soigneren is inherent aan horeca en nu soigneer ik de studenten. Als ik ouder word, zou ik graag een wat ouder publiek willen soigneren.” Als er een andere zaak op zijn pad komt, deinst hij daar niet voor terug. “Ik wil altijd nog iets met eten doen. Ik kook zelf heel graag, dus een klein restaurantje opstarten in de buurt van mijn woonplaats (Schilde) zou ik echt leuk vinden.”

Met de hakken over de sloot 

Dat Michael voor zichzelf is begonnen, komt niet uit de lucht vallen. Hij heeft namelijk een bachelordiploma KMO-management behaald. “Ik heb wel getwijfeld of ik de opleiding wilde afmaken. Ik heb uiteindelijk toch doorgezet en heb mijn diploma met de hakken over de sloot behaald. Als ik een andere richting had gedaan, had ik het nooit gehaald”, vertelt Michael. Veel studenten KMO-management aan de KdG Hogeschool worden lid van studentenclub Eligia. Zo ook Michael die zich liet dopen bij de club. Door zijn studentenjob in het stamcafé van Eligia, ’t Vervolg, is hij de horeca ingerold.

Als de mensen je een toffe cafébaas vinden, komen ze naar je café. Dat is wel een beetje de kracht van De Schacht.

De café-uitbater is zelf een groot voetballiefhebber. Op zijn zeventiende heeft Michael de kans gekregen om te debuteren in derde klasse. Doordat hij zelf fervent voetballiefhebber is, is het WK altijd een hele belevenis in De Schacht. “De sfeer tijdens het WK hier is echt de max. Het allereerste WK dat wij hier uitzonden was in 2014. Er zat een man of vijftig binnen en het bier droop letterlijk van het plafond. Dat was bangelijk.”

Family man

Voor Michael zijn respect en beleefdheid de belangrijkste waarden, waarden die hij heeft meegekregen van zijn ouders. “Als cafébaas moet je het respect van de mensen winnen. Ze moeten je een toffe vinden. Als dat het geval is, komen ze naar je café. Dat is wel een beetje de kracht van De Schacht.”

A ls 'Brikkie' niet achter de toog staat, besteedt hij tijd aan zijn gezin. Michael heeft al negen jaar een relatie met Kristy, de mama van hun eenjarig dochtertje Maëlle. Michael vertelt dat Kristy en hij allebei in ’t Vervolg werkten, maar dat ze elkaar pas echt leerden kennen tijdens de skireis van Eligia in 2005. Er ontstond een vriendschap tussen Michael en Kristy die zo’n drie à vier jaar bleef duren. “Toen is de vonk overgeslagen en is dat uitgegroeid tot wat we nu hebben.” Een mooi verhaal. “Ja, ik had ook kunnen zeggen dat we een keer in ’t Vervolg tegen elkaar zeiden: ‘Vandaag gaan we vossen’, maar dat is misschien niet wat je wilt horen”, lacht hij.

“Kristy is de reden dat ik het zo goed doe. Het is geen verrassing dat wij elkaar soms minder zien, maar zij gaat daar perfect mee om”, zegt Michael. Hun dochtertje is vorig jaar in oktober geboren. Sinds de geboorte van Maëlle probeert Michael meer thuis te zijn. Als hij over haar praat, begint hij te stralen. “Wat je voelt voor je eigen kind is onbeschrijfelijk. Maëlle heeft mij compleet gemaakt, compleet gelukkig. Die vonk met Kristy was er altijd al, maar sinds Maëlle er is, is die weer aangewakkerd. Kristy heeft mij het mooiste geschenk dat je iemand kunt geven, gegeven. Dat is in één woord fantastisch. Ik zeg het je, als je later mama wordt, ga je dat beamen.” 

Geen troostvoedsel is zo effectief als een goede kom soep. Makkelijk weg te lepelen en boordevol groenten is soep de perfecte snelle lunch of hongerstiller bij een all-nighter. Maar heb je daar geen mixer en feilloze kookkunsten voor nodig? Absoluut niet! Deze minestronesoep kan zelfs je kleine zusje maken en aan een scherp mes en een grote kookpot heb je voldoende. Het leuke is dat je er (bijna) alles in kunt gooien, zodat je minestrone niet twee keer hetzelfde smaakt en je gemakkelijk restjes groenten uit de koelkast wegwerkt. Win-win!

ingrediënten (voor 3 grote / 4 kleine kommen)

De volgende ingrediënten zijn essentieel:

- een blik tomaten (tomatenblokjes of hele tomaten)
- een handvol gedroogde bonen of een blik bonen, bijvoorbeeld kidneybonen, witte bonen of zwarte bonen
- je soepgroenten: twee middelgrote wortels, een ui en een prei
- een bouillonblokje 
- kruiden: peper, zout en 1 à 2 teentjes knoflook 

Met deze ingrediënten kan je je creativiteit de vrije loop laten:

- extra groenten: broccoli, Chinese kool, sperziebonen, paprika, bloemkool, selder ...
- droge pasta (een portie voor één persoon is voldoende) of rijst
- parmezaan
- extra kruiden, zoals chilipoeder, komijn ...

minestrone maken in 7 stappen

1. Kook de bonen. Je maakt dit recept nóg goedkoper door met gedroogde bonen te werken. Die moet je een dag op voorhand al laten weken, zodat de kooktijd verkort. Wanneer je dan begint met koken, zorg je ervoor dat je de bonen direct op het vuur zet. Ze hebben een kooktijd van 30-40 minuten, dus tegen dat de rest van je soep klaar is, zijn zij ook gaar. Een potje bonen opentrekken kan natuurlijk ook. Zorg er in beide gevallen voor dat je de bonen goed uitspoelt voor je ze begint te koken.

2. Snij de groentjes. Vervolgens was je de groenten en snijd je ze in kleine stukjes. Dat duurt wel iets langer, maar je kooktijd vermindert er enorm door en het is aangenamer om te eten.

3. Zet de pan op het vuur. Doe wat olie in de pan en voeg je groenten toe. Laat ze 5 minuten lang op middelhoog vuur stoven. Voeg al vast wat knoflook, peper en zout toe.

4. Voeg het blik tomaten toe. Als je tomatenblokjes hebt, kan je ze zo aan de pan toevoegen. Heb je hele tomaten, dan snijd je die nog snel in stukjes voor je ze aan de pan toevoegt. 

5. Tijd voor water en bouillon. Laat je pan nog even op het vuur staan en voeg dan één tot anderhalve liter water toe (meer is beter, maar goed, de realiteit is dat er in veel kotkeukens alleen kleine pannetjes staan). Nog een bouillonblokje erbij gooien, en aan de kook brengen.

6. Laat de soep even koken. Controleer ondertussen je bonen. Zijn ze al bijna gaar? Dan mogen ze stilaan van het vuur. Als ze nog wat hard zijn, laat je ze nog even doorkoken. Als je soep een paar minuten aan het koken is, doe je wat pasta bij de pot. Spaghetti kan je makkelijk in drie breken om geïmproviseerde vermicelli te maken. Ook de bonen mogen in deze fase aan je soep worden toegevoegd. Laat alles nog even doorkoken ...

7. Et voilà! Haal de pan van het vuur als alles gaar is. Kruid indien nodig nog een beetje bij met peper en zout. Als het goed gegaan is, heb je nu een voedzame maaltijdsoep! Serveer met een royale portie parmezaan erover (geloof ons, dat maakt de soep nog tien keer beter!).

De consistentie van deze soep is afhankelijk van een aantal factoren: de hoeveelheid groenten die je gebruikt hebt, hoeveel water je in je pan hebt kunnen krijgen, de kooktijd, ... Het kan dus zijn dat je soep redelijk 'gevuld' is en zelfs meer lijkt op een soort stoofpot dan op een lichte bouillon. Dat is allemaal oké! Door haar hybride karakter kan deze soep dienst doen als volwaardige maaltijd, maar kan je ook kleine kommetjes eten als simpele lunch. 

Oh ja: de soep slurpt gemakkelijk weg. Laat je witte kleren dus in de kast hangen, zodat je ongestoord en vlekkeloos kan genieten van deze maaltijd. Smakelijk!

De bibgangster is de geniepige stroper die je om 10u30 kan waarnemen wanneer hij sluw de bibliotheek binnenglipt. Met de slaap nog in zijn ogen sluipt hij vervolgens rond door jouw vertrouwde focusplek, in een zoektocht naar een maagdelijk witte prooi waarop hij snel elke cursus van het aflopen jaar kan neerploffen. Dit alles met het bed waar hij zo meteen weer inkruipt al fel in zijn gedachten. Zodra het nietsvermoedende slachtoffer gelokaliseerd is, strooit onze gluiperige gangster er gezwind nog enkele balpennen rond als ware het 6 december, en verdwijnt pardoes even snel als zijn motivatie groot was begin september. Rest ons als subassertieve brave bibblokkers dan niets behalve eens geïrriteerd kijken en ons defaitistisch weer te richten op het eigen studiewerk, aan elke kant omgeven door niet vergezelde handboeken en syllabi? Niet bepaald. De toolbox van de subassertieve verzetsstrijder is allesbehalve leeg.

Een klassieker in het boekje van de dappere passief-agressieveling is het onbevreesd en stiekem wegnemen van een balpen die vooralsnog eigendom was van de onrechtmatige overheerser. Goed, waarschijnlijk zal de verlate veroveraar niet eens doorhebben dat zijn wingewest net iets kaler is geworden wanneer hij na twee uur terugkomt van zijn drie uur durende middagpauze. Maar jij weet dat je deze slag symbolisch toch weer gewonnen hebt. Een overwinning zonder overwonnene, maar in je hoofd vind je het toch wel dapper van jezelf.

Het wordt nog leuker als je ziet dat je immer afwezige overbuur iets wiskundigs op tafel heeft liggen. Luister naar dat kleine stemmetje in je hoofd dat dreint: “zoveel negativiteit, dat moet toch een heel stuk positiever kunnen!” wanneer er weer een zwerm gefrustreerde zitplaatszoekers zuchtend voorbij zwoegen. En positiever kan het zeker! Neem gewoon een mooie zwarte stift en tover per half uur eens een minnetje om in een plusje. Wees er maar zeker van dat je overbuur binnen enkele uren erg verward zijn berekeningen zal nakijken, verbaast waar al die positiviteit plots vandaan komt.

Ben je nog helemaal in de kerstsfeer, dan heb ik een leuke voor je: neem een vel kerststickers mee naar de bib en kleef ze pal in het midden van de nog rustig op kot slapende bibliotheekgangsters schrift. Bonuspunten voor glitterstift! Vooral moeilijke bewijzen of saaie titels verdienen een flinke opfleurbeurt. Kleef er maar gewoon overheen! 

Ach, wie houden we voor de gek? We weten beiden dat subassertief als we zijn, we gewoon weer eens geïrriteerd opkijken van onze boeken als er weer eens een vileine bibboef rondsluipt, en met fronsende wenkbrauwen verder blokken. Maar is het niet mooi om te dromen de boekbandieten toch een kleine speldenprik toe te dienen, al was het maar in ons hoofd?