Matthias Vangenechten
Driewerf helaas. Vraag me niet hoe we dit coronavirus onder de knoet zullen krijgen. Vraag me wel hoe we dit niet zullen doen. Een virologenorgie houden in de studio van De Afspraak (haha, ocharme je netvlies, gelukkig is oogarts een essentieel beroep) en de mentale last onder studenten ten gevolge van naar dezelfde vier muren, dezelfde vloer en hetzelfde plafond te moeten staren voor zelfs God-weet-niet-hoelang als luxeprobleempje van een verwendekindjesgeneratie wegzetten.
Klopt, tante Mia en nonkel Tony. Het is zo dat jongeren het tijdens de Tweede Wereldoorlog erg zwaar hadden en dat je hen destijds niet hoorde morren op sociale media. Ik wil hier gerust aan toevoegen dat de Eerste Wereldoorlog een gruwelijk verloop kende, dat de middeleeuwen ook geen pretje waren en dat de doorsnee student in deze contreien in het pleistoceen geen internetverbinding had.
Dat neemt niet weg dat de zorgen van studenten anno 2020 levensbepalend kunnen zijn. De situaties toen en nu zijn onvergelijkbaar. Elkeens situatie nu is onvergelijkbaar. Studenten die met brille zouden slagen in een parallel universum dat helemaal hetzelfde oogt minus de gevolgen van een pandemie, komen er nu door persoonlijke omstandigheden niet toe om geconcentreerd achter hun boeken te kruipen.
(Idyllisch klinkt het natuurlijk wel. Drankje erbij, koekje niet te vergeten, voetjes omhoog en een maandag inleiding tot het privaatrecht bingewatchen. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat een wandeltocht in de regen bij net geen vrieskou langs de Boomsesteenweg idyllischer is.)
Het ene leed is niet waardeloos omdat er ander leed ergens op deze planeet ergens in deze tijd of in het verleden ontorsbaarder is. Het heeft geen zin om leed te vergelijken. Het zal als effect hebben dat mensen hun problemen niet durven uit te spreken en op die manier verergeren.
Dus hierbij een uitgestoken hand naar tante Mia en nonkel Tony. (Zeker, Marc, een figuurlijk uitgestoken hand.) In plaats van elkaar in de haren te vliegen tijdens een intergenerationeel toernooi om ter meest hebben geleden, stellen we ons beter de vraag hoe we binnen de beperkte speelruimte de kansen van elke student zo veel mogelijk vrijwaren en de talenten van elke student maximaal ontplooien. Het is niet meer dan billijk om de zorgen van studenten die de uren als seconden zien vervliegen, een hoogst onzekere toekomst tegemoet gaan en tegen verschillende historisch opgebouwde, flink aangroeiende crisissen en puinhopen aan kijken op zijn minst ernstig te nemen. Dedain jegens studenten baat niemand en is daarom ook misplaatst.
En aan de studenten. Zoek elkaar van op afstand op. En blijf niet met dingen zitten: er zijn meer mensen bij wie je terechtkunt dan je denkt.
- Login om te reageren